Τρίζουν τα κόκαλα του Μπόμπαν!

«Γι' άλλους τα ντόρτια κι οι διπλές και γι' άλλους οι εξάρες», λέει μια παροιμία που την είδα να επιβεβαιώνεται με πανηγυρικό, αλλά συνάμα και θλιβερό τρόπο χθες το βράδυ στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας...

Την ώρα που ο Ολυμπιακός (μεταξύ συγγενών και φίλων, χώρια η σπόντα του Παναγιώτη Αγγελόπουλου για τους «μόνο διακόσιους φιλάθλους μας που πίστεψαν στην ομάδα και έκλεισαν εισιτήρια του Φάιναλ Φορ μέσω του Internet») ρουφούσε το νέκταρ της πρόκρισης του επί της Μπαρτσελόνα και της παρουσίας του στη Μαδρίτη, ο Πανιώνιος έπινε μονορούφι το κώνειο του υποβιβασμού...

Δεν έχει να κάνει μονάχα με τη γεύση αυτή η υπόθεση, επειδή το ένα είναι γλυκό και το άλλο πικρό: έχει επίσης να κάνει και με τη θεμιτή υστεροφημία, αλλά και με την όποια καμουφλαρισμένη πια μεγαλομανία διαθέτουν ακόμη έστω και σε λανθάνουσα μορφή οι φίλαθλοι του Πανιωνίου, που μολονότι το δράμα εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια τους, δεν διανοούνται να πιστέψουν ότι μετά από 35 χρόνια θα την ξαναπάρουν στο κατόπι στα... ξερά της Β' Εθνικής!

Αναφέρομαι επίτηδες στα.... ξερά γήπεδα, διότι σε αυτά έπαιζε ο «Ιστορικός» τη σεζόν 1980-81, όταν υποβιβάστηκε για δεύτερη και τελευταία (πριν από την τωρινή) φορά: τότε την ...πάτησε από το περίεργο σύστημα του διχοτομημένου (σε Βορρά και Νότο) πρωταθλήματος που είχε σκαρφιστεί ο Στέλιος Γιώσης, ωστόσο πέρασε και δεν ακούμπησε από τη Β' Εθνική και η μόνη τραυματική εμπειρία που κουβαλάει από τότε είναι ένα σημάδι από αναμμένο τσιγάρο που πέταξε ένας οπαδός του Απόλλωνα Πατρών στην πλάτη του Κώστα Μίσσα!

Παρεμπιπτόντως εκείνη τη σεζόν (1980-81) που έπαιξε στη Β' Εθνική ο Πανιώνιος μονομάχησε για τον τίτλο -και εντέλει τον κατέκτησε- με τον συμπολίτη του Μίλωνα ο οποίος μάλιστα είχε προπονητή τον Κώστα Μουρούζη, ενώ από τον αντίστοιχο βόρειο όμιλο προβιβάσθηκε στην Α' Εθνική ο ΒΑΟ.
Άλλο όμως το τότε κι άλλο το τώρα, που φαίνεται πολύ πιο δύσκολο, όχι επειδή ο Πανιώνιος θα συναντήσει μεγαλύτερο ανταγωνισμό (στην Α2 ή ενδεχομένως στη Β' Εθνική, εφόσον επιλέξει να παίξει εκεί), αλλά διότι φοβάμαι ότι δεν υπάρχουν πια οι άνθρωποι που θα τον καθοδηγήσουν στη νέα εποχή, θα δημιουργήσουν το όραμα και θα το υποστηρίξουν ως πρόγραμμα...

Προφανώς δεν κυκλοφορούν πια στα πέριξ της πλατείας ένας Αντρέας Βαρίκας, ένας Παύλος Κορκίδης, ένας Τάσος Γιάνναρος, ένας Αργύρης Κορωναίος ή ένας (μεταγενέστερος) Μίλτος Λαζαρίδης για να αναλάβουν το δύσκολο εγχείρημα και ο Πανιώνιος που ανέκαθεν αποτελούσε σχολή παραγόντων (εκτός από εκείνες των παικτών και των προπονητών), από αυτούς πλέον έχει τη μεγαλύτερη ένδεια...

Παρεμπιπτόντως ο Πανιώνιος εκείνης της εποχής ήταν μια ομάδα που είχε αρχίσει να γερνάει και ο υποβιβασμός της ναι μεν πόνεσε, αλλά έμοιαζε κιόλας με την ευκαιρία του εξαγνισμού. Το 'χε πει κιόλας φόρα παρτίδα ο συχωρεμένος ο Αντρέας Βαρίκας ένα βράδυ στου «Βαλέσα», μέσ' σε καπνούς (από τα βαριά άφιλτρα τσιγάρα) και σε βρισιές (των περίοικων στην πλατεία Ανοιξης που δεν μπορούσαν να κοιμηθούν από τη φασαρία στην ταβέρνα) ότι «πέφτουμε και θα γυρίσουμε πιο δυνατοί κτίζοντας μια καινούργια ομάδα που θα πρωταγωνιστήσει στο πρωτάθλημα και θα διακριθεί στην Ευρώπη»...

Κλείνω εδώ την παρένθεση και επιστρέφω στην τωρινή ζοφερή, αλλά νομοτελειακή πραγματικότητα. Μετά από τριάντα πέντε χρόνια ο Πανιώνιος έχει προπονητή, τον πιστό στρατιώτη Κρις Χουγκάζ, που δέχτηκε κιόλας ως μάρτυρας να βάλει το κεφάλι του στο ντορβά και τις προάλλες είπε ότι «θα ακολουθήσω την ομάδα μέχρι και την ΕΣΚΑ» ή θα βρει άλλον. Νεαρούς, ταλαντούχους και πολλά υποσχόμενους αθλητές οι οποίοι στελεχώνουν κιόλας τις μικρές εθνικές ομάδες, επίσης έχει, έστω κι αν χάθηκαν μέσα στον πανικό από το επερχόμενο μοιραίο και μέσα στον συρφετό των 24 παικτών που χρησιμοποιήθηκαν μέσα στη σεζόν!

Το μείζον ζήτημα του όμως είναι να βρει τους ανθρώπους που θα αναλάβουν τα διοικητικά ηνία, θα εξασφαλίσουν τους οικονομικούς πόρους και θα υποστηρίξουν ψυχή τε και σώματι το καινούργιο μπουσούλημα της ομάδας.
Δεν ξέρω εάν υπάρχουν ακόμη οι καλούμενοι σε τέτοιες περιπτώσεις «Πανιωνάρες» και εάν θα αντέξουν τη ζοφερή πραγματικότητα, αλλά ο «Ιστορικός» δεν είναι η πρώτη και προφανώς ούτε η τελευταία μεγάλη ομάδα που υποβιβάζεται. Ως εκ τούτου το μεγάλο στοίχημα του (πρέπει να) είναι να γίνει μια νέα ΑΕΚ και όχι ένας καινούργιος Πανελλήνιος, καλή του ώρα όπου κι αν βολοδέρνει!

Βασικά το στοίχημα πρέπει να είναι να ξαναγίνει ο παλιός καλός Πανιώνιος, που δεν θα νοσταλγεί τις ένδοξες στιγμές του, αλλά θα οικοδομεί και θα θεμελιώνει σιγά-σιγά το μέλλον του, χωρίς αγκυλώσεις από το παρελθόν και τα συμπαρομαρτούντα...
Ο χθεσινός αγώνας εξελίχθηκε σε ένα μαστίγωμα που ωστόσο ήταν αναμενόμενο: ο Σφαιρόπουλος, ο Αγραβάνης και ο Καββαδάς που είδαν τις καριέρες τους να «φτιάχνονται» τα προηγούμενα χρόνια στον Πανιώνιο, δεν θα του έκαναν χάρη, ως τεθλιμμένοι συγγενείς (sic), άλλωστε είναι καλύτερα να σε .ρεζιλεύουν, παρά να σε οικτίρουν!

Ο Πανιώνιος εμφανίστηκε στο ΣΕΦ ως δείγμα ή -ακόμη χειρότερα- ως υπόλειμμα ομάδας και συνέβη το αναπόδραστο, καθώς οι «ερυθρόλευκοι» μετά την πρόκριση τους στο Φάιναλ Φορ και πριν από το καθοριστικό ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, έπαιξαν σε φουλ ρυθμό, πίεζαν στην άμυνα, έκαναν επιθέσεις κατά κύματα και δεν χαλάρωσαν ούτε μια στιγμή. Το αποτέλεσμα; Ένα ματς που μέχρι πρότινος ήταν ντέρμπι εξελίχθηκε σε ανυπόφορο βασανιστήριο για τους «κυανέρυθρους», οι οποίοι γνώρισαν μια από τις βαρύτερες ήττες στην ιστορία τους και σε κάθε περίπτωση την πιο μεγάλη σε σύνολο 101 αγώνων από τον Ολυμπιακό...

Πριν από τρία χρόνια, στο κολοβωμένο (ελέω της αποβολής του Πανελληνίου) πρωτάθλημα το Μαρούσι με ήρωες τον Λινάρδο, τον Γκαγκαλούδη και τον Κόμματο σημείωσε μόλις μία νίκη σε 24 αγώνες. Το 1993 ο Πειραϊκός υποβιβάστηκε με ρεκόρ 2-24, όπως και η Λάρισα το 2009, άρα ο Πανιώνιος δεν θα γράψει κι άλλο αρνητικό ρεκόρ: του φτάνει όμως και του περισσεύει κιόλας όλη αυτή η απαξίωση που προκάλεσε ο ίδιος στον εαυτό του με τις απανωτές παλινωδίες, με το γαϊτανάκι των τεσσάρων προπονητών, με το «φύγε εσύ, έλα εσύ» των παικτών και με τα εγκλήματα τα οποία διέπραττε κατ΄ εξακολούθηση...

ΥΓ: Σαν να μην έφταναν όλα τα αποδέλοιπα, που του έχουν συμβεί εφέτος, ο Πανιώνιος έτυχε κιόλας να «φάει» 43 πόντους στο κεφάλι ανήμερα της 22ης θλιβερής επετείου από την τραγική αυτοχειρία του Μπόμπαν. Είναι σίγουρο πως χθες το βράδυ θα έτριζαν τα κόκαλα του και όσοι περιδιάβαιναν εκείνη την ώρα στο κοιμητήριο της Νέας Σμύρνης θα άκουσαν από το μνήμα του αυτό το ανατριχιαστικό υπόκωφο βουητό...