Πιάσε μια γαρίδες για Παράδεισο!

Θυμάμαι με ποιο (τρίτο κατά σειρά) υστερόγραφο κατέληγα στο τελευταίο δημοσιευμένο blog και ανατριχιάζω. Δεν έχω την απαίτηση να σας συμπαρασύρω σε αυτή την ανατριχίλα, απλώς το αναδημοσιεύω: "Αιωνία η μνήμη του Τζέρι Ταρκένιαν, του Τζερόμ Κέρσι, του Ερλ Λόιντ και του Αντονι Μέισον που ακολούθησαν τον Ρόι Τάρπλεϊ και τον Ντιν Σμιθ εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως, ένθα απέδρα οδύνη, λύπη και στεναγμός. Εδώ κι ενάμιση μήνα το αμερικανικό μπάσκετ φυλλορροεί και φεύγουν ο ένας μετά τον άλλον, παίκτες και προπονητές με τους οποίους μεγαλώσαμε..."

Και προτού στεγνώσει, που λένε, το μελάνι από αυτή τη μακάβρια αναφορά, ο χάρος ξαναβγήκε παγανιά στην Αμερική, απλώς αυτή τη φορά άρπαξε έναν Γερμανό, ο οποίος τυγχάνει να ήταν (και) δικός μας άνθρωπος: τον γίγαντα Κρίστιαν Βελπ, που έσβησε κι ελόγου του από ένα πρόβλημα στην καρδιά και με αναγκάζει σήμερα να τηρήσω το θλιβερό καθήκον μου...

Είναι πράγματι πολύ θλιβερό να αποχαιρετάς έναν άνθρωπο, που έφυγε τόσο νέος, δεν σου ήταν άγνωστος και μάλιστα προτού τον υποδεχτούμε εδώ στην Ελλάδα ως παίκτη του Ολυμπιακού (στη σεζόν που οι "ερυθρόλευκοι" πέτυχαν το "triple crown", μας είχε ποτίσει κιόλας φαρμάκι, φράζοντας τον δρόμο της Εθνικής προς τον τελικό του Ευρωμπάσκετ του 1993,στο Μόναχο!

Εκεί τον γνωρίσαμε από την κακή (για το ελληνικό μπάσκετ) πλευρά του, διότι όντως στη διοργάνωση η οποία κατέληξε σε έναν απροσδόκητο θρίαμβο για τους οικοδεσπότες, ο αμερικανοθρεμμένος (από τα γυμνασιακά, και τα κολεγιακά χρόνια του, συν τις τρεις σεζόν στο ΝΒΑ) Γερμανός Κύκλωπας μας έκανε του αλατιού και υπήρξε ο βασικός υπεύθυνος της ήττας της Εθνικής με 76-73: εκείνο το βράδυ της 2ας Ιουλίου στο "Oλίμπια Χάλε", ο Βελπ πέτυχε 15 πόντους και...κατάπιε τον Φασούλα, τον Οικονόμου, τον Τσέκο και τον Παπαγιάννη, που όλοι μαζί έβαλαν έναν και μοναδικό!

Παρ' όλα αυτά η Εθνική η οποία αντιπαρέβαλε την εκπληκτική εμφάνιση του Φάνη (23π.) όχι μονάχα έμεινε όρθια έως τα τελευταία δευτερόλεπτα του ημιτελικού, αλλά ουσιαστικά αυτοκτόνησε, αφήνοντας τον κοντοπίθαρο Κάι Νουρνμπέργκερ να βάλει δυο κρίσιμα λέι απ, που απέβησαν μοιραία...

Η μεγάλη εμφάνιση του Βελπ στον ημιτελικό υπήρξε το πρελούδιο της ραψωδίας του μετά από σαράντα οκτώ ώρες, όταν του έλαχε ο κλήρος να γράψει με τα δικά του γερά χέρια το (μπασκετικό) "έπος των Νιμπλούγκεν": τρία δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του τελικού με τη Ρωσία (κι ενώ το σκορ ήταν 68-68), ο Νουρνμπέργκερ τράβηξε πάνω του τον Μπαζάρεβιτς, τρύπωσε στη ρακέτα, πάσαρε στον Βελπ και αυτός όχι μόνο κάρφωσε την μπάλα, αλλά άκουσε κιόλας το σφύριγμα του Νίκου Πιτσίλκα που χρέωνε με φάουλ τον Μιχαήλ Μιχαήλοφ: πάνω στο κάρφωμα του ο Βελπ νίκησε τόσο τον μετέπειτα παίκτη του Αρη, όσο και τον Αντρέι Φετίσοφ, ενώ μετά το τάιμ άουτ, ευστόχησε στη βολή και, μετά το έσχατο (άστοχο) σουτ της απελπισίας του Βλάντιμιρ Γκορίν, απογείωσε ένα ολόκληρο έθνος στον έβδομο ουρανό...

Εμοιαζε απίστευτο, αλλά, διάβολε, ήταν αληθινό: οι Γερμανοί είχαν ανέβει στον θρόνο με καγκελάριο τον Βελπ ο οποίος στον τελικό σημείωσε 18 πόντους και στο τέλος της βραδιάς ρουφούσε το νέκταρ -ή μάλλον την αφρώδη μπίρα- του θριάμβου των "πάντσερ" και συνάμα απολάμβανε και τη δική του καταξίωση ως ο πολυτιμότερος παίκτης του Ευρωμπάσκετ.

Ο Βελπ τα πέτυχε όλα αυτά, ενώ ήταν τραυματίας και η συμμετοχή του τόσο στον ημιτελικό με την Ελλάδα, όσο και στον τελικό με τη Ρωσία, ήταν εξόχως αμφίβολη: ο Γερμανός σέντερ τραυματίστηκε στο πόδι στον προημιτελικό με την Ισπανία (79-77) κι ενώ οι γιατροί είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά, τον έκανε καλά με τα μαντζούνια της μια Γερμανίδα καλόγρια, που λεγόταν Εμπερχιλτ!

Εκείνη την εποχή ο "Τευτονικός πύργος", που κάποτε ως παίκτης των "Χάσκις" της Ουάσιγκτον (σε έναν αγώνα με το Κάνσας στο NCAA) είχε αναγκάσει τον Λάρυ Μπράουν να δηλώσει πως "κανείς σέντερ σε αυτό το πρωτάθλημα δεν μπορεί να σταματήσει τον Βελπ, όταν θέλει να βάλει καλάθι" αγωνιζόταν στη Μπάγερ Λεβερκούζεν με την οποία ήταν συνήθης αντίπαλος των ελληνικών ομάδων. Η απόπειρα του να βαδίσει στα ένδοξα χνάρια του Ντέτλεφ Σρεμπφ και να "πιάσει" στο ΝΒΑ (Σίξερς, Σπερς, Γουόριορς) δεν τελεσφόρησε, ενώ το καλοκαίρι του 1996 πηγαινοερχόταν από το ΣΕΦ στο ΟΑΚΑ και τούμπαλιν!

Προτού αποτελέσει το αντικείμενο του πόθου για τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό, που μάλιστα μαλλιοτραβιόντουσαν για μερικές μέρες (ενώπιον του ατζέντη Τάσου Δελημπαλταδάκη), κι ενώ ο Ολυμπιακός κυνηγούσε επίσης τον Χάρνις και ο Παναθηναϊκός τον Κοχ (τον οποίο ενέταξε κιόλας στο ρόστερ του), ο Βελπ βρέθηκε στην αγκαλιά της ΑΕΚ. Στις 19 Απριλίου του 1996 ο τότε προπονητής της "Ενωσης", Λευτέρης Σούμποτιτς είχε ταξιδέψει για χάρη του στο Λεβερκούζεν, όπου παρακολούθησε τον ημιτελικό των πλέι οφς της "Μπουντεσλίγκα" ανάμεσα στην Μπάγερ και στην Μπάμπεργκ, ενώ ταυτόχρονα η ΑΕΚ κοίταζε τον Σάσα Χούπμαν και δοκίμαζε στην Αθήνα τον Αλαν Μπάνιστερ.

Εναν μήνα αργότερα η επικύρωση εκ μέρους της FIBA (στο συνέδριο της Ανδόρας) της απόφασης Μποσμάν άνοιξε τον δρόμο των κοινοτικών παικτών και στις 5 Ιουνίου ο Ολυμπιακός ανακοίνωσε την απόκτηση του Γερμανού, ο οποίος στις 23 Ιουνίου του 1995 στο ΟΑΚΑ (μετά την ήττα της Γερμανίας από την Ιταλία στο εν Αθήναις Ευρωμπάσκετ) είχε ανακοινώσει απογοητευμένος ότι αποσυρόταν από το μπάσκετ για να αφοσιωθεί στο... ψάρεμα!

Εδώ χρειάζεται να ανοίξω μια παρένθεση που εξηγεί κιόλας τον τίτλο του κειμένου: παρά το γεγονός ότι ο Κρίστιαν γεννήθηκε στο ορεινό Ντέλμενχορστ της Κάτω Σαξονίας,είχε ανέκαθεν αδυναμία στη θάλασσα, μάλιστα τη χρονιά που έπαιξε στον Ολυμπιακό, πού τον έχανες, που τον έβρισκες, καθόταν και ρέμβαζε τον Σαρωνικό! Συν τοις άλλοις είχε μεγάλη αδυναμία στα ψάρια και στα πάσης φύσεως θαλασσινά εδέσματα, γι' αυτό μάλιστα μετά την απόσυρση του από το μπάσκετ , μένοντας πια μονίμως στην Ουάσινγκτον, ασχολήθηκε επαγγελματικά και με πολύ μεράκι με την αλιεία και τη διάθεση γαρίδων στο εμπόριο.

Αυτή την αγάπη του για τη θάλασσα, την εκμυστηρεύτηκε από την πρώτη στιγμή στον τότε μάνατζερ του Ολυμπιακού Τάκη Λιβιεράτο, ο οποίος υπήρξε προπομπός του Ντούσαν Ιβκοβιτς. Παρεμπιπτόντως ο Ντούντα δεν ενθουσιάστηκε με την παρουσία του Γερμανού στο ρόστερ, αλλά η συμφωνία με τον Βελπ είχε κλειστεί πριν από τη δική του , οπότε θέλοντας και μη, τον φορτώθηκε ως back up του Φασούλα και του Τάρλατς.

Δεν του κακόπεσε κιόλας ο συχωρεμένος καθώς σε εκείνη την κολασμένη, αλλά εντέλει θριαμβευτική σεζόν, ο Βελπ όχι μόνο έβγαλε τα λεφτά του, αλλά υπήρξε κιόλας ο καταλύτης σε πολλές σημαντικές νίκες του Ολυμπιακού, τόσο στο ελληνικό πρωτάθλημα (βλέπε ΒΑΟ, Περιστέρι, Πανιώνιος), όσο και στην Ευρωλίγκα, όπου είχε μέσο όρο 6.2 πόντους και 3.5 ριμπάουντ. Στις καλύτερες από αυτές τις 22 ευρωπαϊκές βραδιές της πορείας ως την κορυφή στη Ρώμη ο Βελπ έβαλε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του στις νίκες επί της ΤΣΣΚΑ Μόσχας (στο ΣΕΦ έβαλε 19 πόντους με 8/9 σουτ, 3/3 βολές, κατέβασε 9 ριμπάουντ και έκανε τον Μοργκούνοφ και τον Νταϊνέκο να βλέπουν αστράκια!), της Εφές Πίλσεν (19π. με 8/12 σουτ, 3/3 βολές, 18 ριμπάουντ και 4 ασίστ), της Φορτιτούντο Μπολόνια και κυρίως στο εκτός έδρας θρίλερ με τη Σαρλερουά, που κρίθηκε στην παράταση και κράτησε ζωντανό τον Ολυμπιακό, ο οποίος στην πρεμιέρα είχε ηττηθεί στο Νέο Φάληρο από την Αλμπα Βερολίνου.

Το ημερολόγιο έδειχνε 3 Οκτωβρίου του 1996, στην "Κουπόλ", όταν ο Φαν Κερσχάβερ δεν έδωσε εντολή για φάουλ στην τελευταία φάση της κανονικής διάρκειας του αγώνα και ο Σιγάλας ισοφάρισε με τρίποντο (68-68). Στην παράταση ο Βελπ ο οποίος μάλιστα αγωνιζόταν φορώντας μάσκα (από το ρινικό κάταγμα, που είχε υποστεί την προηγούμενη εβδομάδα στο ματς με τη Φορτιτούντο από το κτύπημα του Κάρλτον Μάιερς) πέτυχε πέντε σερί πόντους, ενώ στα 47'' πήρε το κρισιμότερο ριμπάουντ της βραδιάς και κατόπιν όλων αυτών μου είχε δώσει την αφορμή να βάλω στο κείμενο μου στον "Ελεύθερο Τύπο" τον τίτλο "Το μη χείρον... Βέλπιστον"!

Το βράδυ που ο Βελπ έπαθε το ρινικό κάταγμα, τον έτρεχαν μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα στο Ιατρικό Κέντρο, αλλά μεσούσης της σεζόν, ο Ολυμπιακός αναγκάστηκε να κάνει κι άλλο νυχτέρι για λογαριασμό του: ήταν τότε που ο Βελπ μπλέχτηκε σε ένα τροχαίο ατύχημα και τηλεφώνησε με λυγμούς στον Λιβιεράτο στις τέσσερις το πρωί για να τον βγάλει από το κρατητήριο του αστυνομικού τμήματος της Βούλας!

Αλλη μια φορά πάλι στην αποστολή στο Ζάγκρεμπ (για τον αγώνα με την Τσιμπόνα) ξέχασε το διαβατήριο του στο σπίτι του και χρειάστηκε να στηθεί μια ολόκληρη αερογέφυρα, με τον Βελπ να φτάνει στην πρωτεύουσα της Κροατίας ανήμερα του αγώνα, έχοντας ταξιδέψει από τη Θεσσαλονίκη αεροπορικώς στη Φραγκφούρτη, από εκεί οδικώς στο Ζάγκρεμπ, μέσω Γκρατς!

Οχι σώνει και καλά επειδή ο νεκρός δεδικαίωται, αλλά πέρα από τις αφηρημάδες του, στον Oλυμπιακό κανείς δεν έχει να θυμηθεί κάτι για να ψέξει τον Βελπ. Ηταν ένας easy going τύπος, ένας καλοκάγαθος και συνεσταλμένος γίγαντας, o οποίος μάλιστα κοκκίνιζε όταν τον μάλωνε ο Ντούντα και βεβαίως δεν τολμούσε να του ζητήσει λίγο παραπάνω χρόνο συμμετοχής! Σε κάθε περίπτωση πάντως ο Κρίστιαν τίμησε το συμβόλαιο του και μάλιστα επιθυμούσε να παραμείνει και μετά τον πρώτο χρόνο, έχοντας εξοικειωθεί κιόλας με τα... βασανιστήρια στην προετοιμασία της Φολγκερία. Δεν έμεινε όμως και μάλιστα ενημερώθηκε αργά για την απόφαση του Ολυμπιακού, που είχε την option της ανανέωσης βρίσκοντας καταφύγιο στην Αλμπα Βερολίνου.

Κάποτε που πιάσαμε την κουβέντα περί ανέμων και υδάτων, ο Βελπ μου είχε πει ότι του ήταν δύσκολο να συνηθίσει τη ζωή της Αθήνας, αλλά είχε ήδη αρχίσει να την απολαμβάνει και μάλιστα ακολουθούσε τους συμπαίκτες τους στις βραδινές εφορμήσεις στις "Χάντρες", που εκείνη την εποχή ήταν ο δημοφιλέστερος προορισμός διασκέδασης !

Ως Γερμανός ήταν βεβαίως μεγαλωμένος μέσα σε συνθήκες στρατιωτικής πειθαρχίας και γι' αυτό έλεγε ότι "στην πατρίδα μου έχουμε μεγαλύτερη οργάνωση και συγκεκριμένο πρόγραμμα, αλλά εσείς σκορπάτε πολύ περισσότερα λεφτά στο μπάσκετ και το λατρεύετε. Εδώ πηγαίνω να ψωνίσω σε ένα περίπτερο και αμέσως μαζεύονται άνθρωποι γύρω μου και μου ζητούν αυτόγραφο. Στη Γερμανία, όπου μάλιστα θα μπορούσα να περνιέμαι για λαϊκός ήρωας μετά το Ευρωμπάσκετ του 1993, κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο".

Ο Βελπ ήταν ρεαλιστής σε σημείο κυνισμού. Τον Οκτώβριο του 1993, μόλις τρεις μήνες μετά το Ευρωμπάσκετ, τον είχα συναντήσει στο "Mc Donald's Open Tournament" στο Μόναχο και έμεινα με το στόμα ανοιχτό ακούγοντας τον να λέει ότι "ο θρίαμβος μας ήταν απόρροια της τύχης, διότι ήμασταν οικοδεσπότες και σε όλα τα κρίσιμα ματς νικήσαμε στον πόντο. Oύτε πιστεύω ότι θα αλλάξει κάτι με θεαματικό τρόπο στο γερμανικό μπάσκετ. Θα πρέπει κιόλας να είμαστε ευχαριστημένοι που βρέθηκε ένα κανάλι να μεταδίδει τους εντός έδρας αγώνες της Λεβερκούζεν στο Κύπελλο Πρωταθλητριών, γιατί αλλιώς θα μέναμε στο σκοτάδι.".

Εμεινα για δεύτερη φορά με το στόμα ανοιχτό στην ίδια συνέντευξη, όταν τον ρώτησα για το Μουντομπάσκετ της επόμενης χρονιάς και με...γείωσε κανονικά και με το νόμο: "Δεν το βλέπω να παίζω (ΣΣ: και όντως δεν έπαιξε) διότι προτιμώ να κάνω διακοπές σε μια παραλία και να τρώω τα ψάρια μου, παρά να βρίσκομαι δώδεκα μήνες τον χρόνο σε ένα γήπεδο μπάσκετ..."

ΥΓ: Τουλάχιστον εκεί ψηλά στον Παράδεισο, θα χορτάσει τα ωραία θαλασσινά τοπία, τα φρέσκα ψάρια και τις αγαπημένες του γαρίδες...