Να επιστρέφουν τα χαμόγελα σιγά σιγά

Αυτή η ομάδα έχει ένα μοναδικό τρόπο να τρελαίνει το κοινό της. Μέσα σε διάστημα λίγων ημερών μπορεί να σε κάνει να νιώσεις πιο απογοητευμένος από ποτέ και μετά θα σε γεμίσει με περηφάνια.

Θα πω ψέματα αν γράψω ότι έχω ξεχάσει το ΟΑΚΑ. Θα είναι ψέματα αν γράψω πως στο προτελευταίο ζευγάρι βολών του Σλούκα κι ενώ απέμεναν 6’’ δεν μονολόγησα , «θα χάσει την πρώτη, θα βάλει την δεύτερη και θα χάσουμε με κάρφωμα του Λόντσαρ». Κατάλοιπα… Νομίζω θα με στοιχειώνει καιρό ακόμη, αλλά έρχονται βραδιές σαν και αυτές στη Βαλένθια και μου γεμίζουν το πρόσωπο με χαμόγελο.

Δεν είναι η νίκη ο λόγος...

Είναι η εμφάνιση.

Είναι το χαμόγελο του Σπανούλη όταν κάνει το δυνατό φάουλ και αγκαλιάζει τον Χάντερ. Αλήθεια τον έχετε ξαναδεί να χαμογελάει τόσο σε regular season game; Αλλά ρε Βασίλη κάνε το φάουλ και στον Διαμαντίδη ρε αγόρι μου (τα κατάλοιπά που αναφέρω πιο πάνω…).

Είναι οι κράμπες του Χάντερ και 4 από πάνω του.

Είναι τα 39 ριμπάουντ.

Είναι οι 68 πόντοι μίας ομάδας που σκοράρει 80+.

Είναι το τρίλεπτο του Βασίλη που μετατρέπει σχεδόν μόνος του το 62-58 σε 62-66. Η πάσα στον Λοτζέσκι την ώρα που κόβει κι ενώ θέλει 2’ για να λήξει η επίθεση δείχνει το υψηλό IQ του. 99/100 θα σούταραν για να μη μείνει η μπάλα στα χέρια τους.

Είναι το μπρελόκ του Ολυμπιακού που κράταγε 40’ ο Μίλαν Τόμιτς, όπως αποκάλυψε ο «ΓΑΥΡΟΣ» (χαμπάρι δεν το είχα πάρει).

Είναι η άμυνα του Πέτγουεϊ και ο τρόπος που χρησιμοποιούσε τα χέρια του για να εξοστρακίζει πάσες αντιπάλων του (tips & deflections).

Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΤΟΜΙΤΣ

Το ανέφερα στο προηγούμενο blog, το επαναλαμβάνω και τώρα. Το αποτέλεσμα δεν έκρινε την παρουσία ή μη του Τόμιτς στον πάγκο, ωστόσο αξίζει πολλά συγχαρητήρια ο coach.

Καθημερινά διαβάζει από Κολέ και Φλέμινγκ μέχρι δε ξέρω κι εγώ ποιον άλλον. Αυτός ήρεμος προετοίμασε την ομάδα με τους συνεργάτες του . Ακολούθησε την αγωνιστική φιλοσοφία του Γιώργου Μπαρτζώκα κατά 80% σε συστήματα κλπ. Είδαμε μόνο περισσότερο αλλαγές στα σκριν στο pick ‘n’ roll των αντιπάλων.

Ο Τόμιτς φυσικά παίρνει το credit στην κίνηση που άλλαξε το ματς. Έξω ο Πέτγουεϊ, μέσα ο Λοτζέσκι και 4 κοντοί με τον Χάντερ πήραν το ματς. Το δοκίμαζε αρκετά ο Ολυμπιακός με τον Μπαρτζώκα, αλλά το τόλμησε ο Τόμιτς σε κρίσιμο σημείο. Επίσης μου άρεσε πολύ η επιλογή της επίθεσης μετά το τάιμ άουτ. Με το σκορ στο 68-68 όλοι περίμεναν τον Σπανούλη να πάρει τη μπάλα. Αυτός έκανε κίνηση τάχα μου, τράβηξε δύο αμυντικούς και άφησε τον Λοτζέσκι να παίξει ένας εναντίον ενός χωρίς να υπάρχει βοήθεια από πουθενά, αφού όλοι… τσέκαραν τον Σπανούλη.

Γενικά ήταν ήρεμος ο Τόμιτς, δε φώναζε πολύ και προσπαθούσε να μεταδώσει αυτή την ηρεμία και στους παίκτες του.

Θεωρώ πως αξίζει την ευκαιρία 100% αν πρόκειται να έρθει κάποιος Φλέμινγκ και κάποιος Κολέ. Οι Αγγελόπουλοι οφείλουν να πάρουν την απόφασή τους άμεσα γιατί επηρεάζει την ομάδα ο όλος θόρυβος που δημιουργείται.

ΥΓ: Ο Λαφαγέτ θα κάνει τον Λο να ξεχαστεί στο επόμενο τρίμηνο.

ΥΓ 2: Όταν παθαίνει ο χειρότερος παίκτης από τη γραμμή των βολών κράμπες στο 38’, μπαίνει ο ιατρός μέσα άμεσα (χωρίς λόγο εννοείται) ώστε να γίνει αναγκαστική αλλαγή και βάζεις γκαρντ να εκτελέσει τις βολές. Στην επόμενη κατοχή τον επαναφέρεις τον ψηλό σου.

ΥΓ 3: Καθοριστικός Μάντζαρης στα κρίσιμα. Να έδινε και σωστά τις βοήθειες στο τέλος θα ήταν τέλειο ματς.

ΥΓ 4: Οι μικροί δεν είναι πια μικροί. Ο Αγραβάνης όχι μόνο δε βοήθησε, αλλά έκανε κακό όσο βρέθηκε στο παρκέ. Με ενόχλησε που δεν μπήκε συγκεντρωμένος στο παιχνίδι.