«Δεν θα ξεχάσω το Μουντομπάσκετ του...» (vids & pics)

Gazzetta team
«Δεν θα ξεχάσω το Μουντομπάσκετ του...» (vids & pics)

bet365

Oι συντάκτες του Gazzetta γυρίζουν τον χρόνο πίσω και γράφουν για το ματς του Μουντομπάσκετ που δεν θα ξεχάσουν ποτέ. Από το καλάθι του Γαλακτερού κόντρα στην Αμερική το 1990 ως -τι άλλο;- το έπος της Σαϊτάμα το 2006 και τον τελικό της Σερβίας με την Αργεντινή το 2002.
"Bravo majstore!!!"

Οι Ισπανοί ετοιμάζονται να φιλοξενήσουν -και γιατί όχι να κατακτήσουν- το μουντομπάσκετ, όμως η τελευταία τους ανάμνηση από την συγκεκριμένη διοργάνωση κάνει το στομάχι τους να... σφίγγεται. Πριν τέσσερα χρόνια στην Τουρκία, έβρισκαν ακαριαίο "θάνατο" στα προημιτελικά από το χέρι-αλφάδι του Μίλος Τεόντοσιτς. Ο οποίος, σε μια από τις γνωστές άνευ λογικής απόπειρές του ανάγκασε τον μπασκετικό πλανήτη να γουρλώσει τα μάτια και τον Σέρβο σπορτκάστερ να κραυγάσει "Bravo majstore!!!", όταν με 9μετρη βόμβα διαμόρφωσε το τελικό 92-89 υπέρ της ομάδας του.

Λίγο νωρίτερα ο μεγάλος Χουάν Κάρλος Ναβάρο είχε καταφέρει μες στον... κακό χαμό ενός από τα πιο δυνατά τελευταία λεπτά των τελευταίων ετών, να δημιουργήσει ίσως το πιο εύκολο καλάθι του ματς με μια ασίστ στον Μ. Γκασόλ, που πάγωσε την σερβική άμυνα.
Με το σκορ στο 89-89 και 25'' να απομένουν, ο ερυθρόλευκος τότε Μίλος πήρε την μπάλα και άρχισε να σκαρώνει το τελικό χτύπημα. Περίμενε καρτερικά την αλλαγή στο σκριν, ώστε να απαλλαγεί από τον Γιουλ (επιτεύχθηκε με την δεύτερη απόπειρα) και μόλις ο αργός στα πόδια Γκαρμπαχόσα πήγε πάνω του τέντωσε το τόξο του.
Τι κι αν είχε 1/7 τρίποντα μέχρι εκείνη την ώρα... Μία σταυρωτή, δεύτερη σταυρωτή και πυρ από το... Βελιγράδι στα 3" . Τα χέρια ψηλά, τα τρία δάχτυλα της νίκης τεντωμένα και η ιστορία είχε πλέον γραφτεί.
Mιχάλης Στεφάνου

Το συρτάκι στο Τόκιο

Και να' θελα να πρωτοτυπήσω, είναι τόσο δυνατές οι αναμνήσεις της κατά τα άλλα ασθενής μνήμη μου από τον ανεπανάληπτο θρίαμβο της Σαϊτάμα, που δεν θα μπορούσα να διαλέξω κανένα άλλο παιχνίδι πλην του Ελλάδα - ΗΠΑ 101-95.

Ανεβασμένος όρθιος πάνω σε ένα δημοσιογραφικό γραφείο στη δουλειά, σχεδόν δακρυσμένος από συγκίνηση και φουσκωμένος από υπερηφάνια με δεκάδες συναδέλφους σε αντίστοιχη περίπου κατάσταση. Δεν θα ξεχάσω τον Σχορτσανίτη να βάζει 12 σερί πόντους με τον ίδιο τρόπο, δεν θα ξεχάσω τον Παπαλουκά, τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη να πασάρουν στα πικ εντ ρολ μ' όποιο τρόπο επιθυμούσαν, θα μου μείνει αξέχαστο το figure8 στην περιφέρεια, με το οποίο νικούσαμε εγώ και οι φίλοι μου τους διπλανούς γείτονες, όταν ήμασταν 12-13!

Πάνω απ' όλα όμως δεν θα ξεχάσω ποτέ το ύφος του Καρμέλο Αντονι στο φινάλε του παιχνιδιού, με την προστατευτική μασελίτσα στα χείλη και το απλανές βλέμμα του να παρακολουθεί μία τον πίνακα που ανέγραφε το 101-95 και μία το κέντρο του γηπέδου όπου οι Ελληνες διεθνείς είχαν στήσει τον δικό τους ανεπανάληπτο χωρό.
Αναμφισβήτητα, η νίκη επί των Αμερικανών, ανεξάρτητα αν τελικά δεν συνοδεύτηκε με την κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου, είναι η μεγαλύτερη επιτυχία σε εθνικό επίπεδο και δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη από το γεγονός ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν πάρει κίτρινο φύλλο αγώνα από 'κείνη τη βραδιά και μέχρι σήμερα.

Άρης Λαούδης


Η σφαγή του… Πιτσίλκοβιτς

Σου έρχονται εκείνες οι εικόνες από τον τελικό της Ινιανάπολις και σου ανεβαίνει με τη μία το αίμα στο κεφάλι. Θυμάσαι τον Νίκο Πιτσίλκα να δίνει τέτοια σφυρίγματα στην Σερβία, που δεν θα τα έδινε ούτε ο ίδιος ο Στάνκοβιτς. Το αποτέλεσμα όμως ήταν προδιγεγραμμένο! Η Σερβία έπρεπε να το σηκώσει μέσα στην Αμερική. Και ας ήταν η Αργεντινή η καλύτερη ομάδα του τουρνουά, η ομάδα που έπαιζε διαστημικό μπάσκετ.

Ο Στάνκοβιτς όμως, είχε άλλη άποψη και έπρεπε το κύπελλο να το πάρουν οι συμπατριώτες του. Από που να ξεκινήσουμε και τι να θυμηθούμε; Το ανύπαρκτο φάουλ του Σκονοκίνι στον Μποντιρόγκα ή το καθαρό κλέψιμο της μπάλας του Σκόλα από τον Ντίβατς που ξαφνικά μετατράπηκε σε φάουλ (ακόμα και ο ίδιος ο Σέρβος δεν είχε καταλάβει ότι είχε δοθεί φάουλ); Τα εγκλήματα όμως δεν σταμάτησαν εδώ αφού μετά τις δύο χαμένες βολές του Ντίβατς ο Σκονοκίνι ετοιμάζεται για το λέι απ με τον Γιάριτς να τον γκρεμίζει. Αλλά ο Έλληνας διαιτητής είχε εντολή. Το τρόπαιο θα πάει με το έτσι θέλω στην Σερβία. Δεν πειράζει ο Μανου και η παρέα του έδειξαν τα... cojones δύο χρόνια αργότερα μέσα στην Αθήνα.

Θοδωρής Βασίλης

USA 14 – GREECE 17

Το πρώτο Μουντομπάσκετ που θυμάμαι είναι αυτό του 1990 στην Αργεντινή, αλλά φρόντισα να το ξεχάσω πριν καλά καλά αρχίσει. Ο λόγος; Εκείνη την εποχή δεν μπορούσα να διανοηθώ την Εθνική χωρίς τον Γκάλη. Και επειδή ο «γκάνγκστερ» έχασε λόγω τραυματισμού το Παγκόσμιο, χάθηκε και η δική μου δίψα για την διοργάνωση. Εκείνο που μου έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στη μνήμη, έγινε στην επόμενη διοργάνωση του 1994 στον Καναδά.

Οι ΗΠΑ κατεβάζουν την Dream Team 2 (με παικταρά Μαρκ Πράις στο ρόστερ) μετά την Νο 1 που έκανε «παπάδες» στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης δύο χρόνια νωρίτερα. Η Ελλάδα διασταυρώνεται μαζί της στα ημιτελικά. Ήδη η παρουσία της Εθνικής μας εκεί θεωρείται μεγάλη επιτυχία. Μιας Εθνικής που δεν ήταν και ότι καλύτερο έχουμε δει από πλευράς ταλέντου. Παρόλα αυτά καταφέρνει κάτι το μοναδικό απέναντι στους Αμερικανούς, κάτι που εκείνη την εποχή ήταν σπουδαίο επίτευγμα. Καταφέρνει να γίνει η πρώτη ομάδα που κράτησε Dream Team κάτω από τους 100 πόντους παρά την βαριά ήττα με 97-58. Το 17-14 περίπου στο 8΄-9΄ υπέρ της Ελλάδας, με καλάθι του Γιαννάκη είναι στιγμή που δεν σου βγαίνει από το μυαλό...

Μάκης Σταθάτος

Το κρεσέντο του Ντέγιαν και το κλέψιμο του Σκόλα

Ξημερώματα 9ης Σεπτεμβρίου 2002. Η Γιουγκοσλαβία (ακόμη έτσι λεγόταν η μετέπειτα Σερβία/Μαυροβούνιο) μετά την επική πρόκριση επί των ΗΠΑ στους «8», κάποιες ώρες αργότερα στον ημιτελικό, είχε περάσει διά πυρός και σιδήρου από τη Νέα Ζηλανδία από την οποία έχανε μέχρι και την τρίτη περίοδο. Με είχε στεναχωρήσει διότι φυσικά και υποστήριζα την έκπληξη του τουρνουά με ηγέτη τον Πέρο Κάμερον.

Ο έτερος του τελικού; Αργεντινή. Στον ημιτελικό την Γερμανία του Νοβίτσκι.

Στον τελικό λοιπόν έπαιζαν οι Μποντιρόγκα, Στογιάκοβιτς, Ντίβατς, Γιάριτς, Βούγιανιτς, Τομάσεβιτς, Ρακόσεβιτς, Ραντμάνοβιτς, Τζινόμπιλι, Σκόλα, Νοτσιόνι, Σκονοκίνι, Ομπέρτο, Βολκοβίτσκι, Πέπε Σάντσες. Δεν τους λες και κακούς…

Ματσάρα. Ένταση από το τζάμπολ. Τσαμπουκάδες. Καλάθια που ούτε στη φαντασία σου δε μπαίνου.

Ο Πέπε Σάντσες στο 36’ με τρίποντο κάνει το 61-69 για την ομάδα του, για τη χώρα του. Ο Στογιάκοβιτς απαντά με τον ίδιο τρόπο και μειώνει άμεσα, στην επόμενη κατοχή μπάλας. Πολύ κρίσιμο.

Η Αργεντινή βρίσκει όμως λύσεις, 66-74 και μένουν 150 δευτερόλεπτα. Δε γίνεται να μην πανηγυρίσεις μέσα σου ακόμη κι αν είσαι ρομπότ. Απαγορεύεται όμως όταν απέναντί σου υπάρχει ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα. Ο «Ντέκι» παίρνει τη μπάλα και παίζει 1on1… καλάθι. Άμυνα η Γιούγκοι. Η μπάλα και πάλι στον Μποντιρόγκα ο οποίος ευστοχεί σε τρίποντο με τον Σάντσες κρεμασμένο πάνω του. 71-74 με 90 δεύτερα για τη λήξη.

Οι Λατίνοι δε σκοράρουν με τίποτα. Κατοχή στους Γιούγκους. Μποντιρόγκα πάλι παίζει 1on1 και κάνει το 73-74. Ο Ομπέρτο με 1/2 βολές και ο Ντίβατς με 2/2 (από ασίστ του Μποντιρόγκα ο οποίος μάζεψε όλη την άμυνα πάνω του) ισοφαρίζει σε 75-75. Πίεση σε όλο το γήπεδο οι Γιουγκολάβοι, κλέβει ο Ντίβατς, ξανάκλέβει ο Σκόλα ο οποίος φεύγει για το κάρφωμα, αλλά τον σταματά η σφυρίχτρα του Νίκου Πιτσίλκα που έχει καταλογίσει φάουλ.

Ο Έλληνας ρέφερι (από τους κορυφαίους στην ιστορία) έκανε λάθος, αλλά κι εμείς το καταλάβαμε μετά από δεκάδες ριπλέι οπότε δικαιολογείται απόλυτα. Θεία δίκη και 0/2 ο Ντίβατς. Παράταση. Το πήρε εύκολα εκεί η Γιουγκοσλαβία.

Μποντιρόγκα 27 πόντους, Πέτζα 26, Ντίβατς τραγωδία με 1/8 εντός παιδιάς και 1/6 βολές. Από την άλλη… Τζινόμπιλι άποντος ας όψεται για αυτό ένα βαρύ διάστρεμμα στον ημιτελικό, αλλά και πάλι έπαιξε ο «σκύλος», Ομπέρτο 28 πόντοι και 10 ριμπάουντ, Σκόλα 11 πόντοι και 6 ριμπάουντ και ένα κλέψιμο το οποίο θα χάριζε το χρυσό μετάλλιο,αλλά σφυρίχθηκε φάουλ.

Ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που έχουν δει τα μάτια μου από το 1986 που παρακολουθώ.

ΥΓ: Το Ελλάδα-ΗΠΑ στην Ιαπωνία δεν ανήκει στο κορυφαίο παιχνίδι διότι δε μπαίνει σε σύγκριση. Ανήκει σε μία ξεχωριστή κατηγορία. Αφήστε που δε ξέρω αν όντως έχει συμβεί…

ΥΓ 2: «Πλάβι» λεγόταν μόνο η ενωμένη Γιουγκοσλαβία και σημαίνει «μπλε». Από την ημέρα που διαλύθηκε ο όρος δε χρησιμοποιείται. Η σημερινή Σερβία δεν είναι «πλάβι», ασχέτως αν έχει διατηρήσει τα ίδια χρώματα.

ΥΓ 3: Ο ημιτελικός του Μουντομπάσκετ του 1986 μεταξύ Γιουγκοσλαβίας και Σοβιετικής Ένωσης (90-91) έχει μείνει στην ιστορία ως η μεγαλύτερη ανατροπή που έχει συμβεί ποτέ σε ματς. 85-76 οι «πλάβι» με 56 δευτερόλεπτα... και όμως έχασαν.

Κωνσταντίνος Μελάγιες

«Δεν παίζει ο Γκασόλ...»
Λάτρης του μπάσκετ και δη των Εθνικών ομάδων, ποτέ δεν ήμουν… Έτσι δεν μου έρχονται και πολλά παιχνίδια Μουντομπάσκετ στο μυαλό! Για την ακρίβεια, μου έρχονται μόνο δύο!

Ο ημιτελικός Ελλάδα-ΗΠΑ του 2006 και ο τελικός της ίδιας χρονιάς! Ο λόγος φυσικά η Εθνική ομάδα και ο άθλος που είχε κάνει. Όμως, δεν μου έχει μείνει τόσο ο ημιτελικός και το 101-95 παρ’ ότι θυμάμαι σχεδόν κάθε στιγμή, όσο ο τελικός κόντρα στην Ισπανία… Κάναμε τους Αμερικάνους να μάθουν τι θα πει… Hellas ωραία και καλά και όλοι λέγαμε τότε ας έρθει όποια θέλει, το πήραμε! Μέσα σε αυτούς βέβαια και εγώ, ποια Αργεντινή, ποια Ισπανία!

Η Κυριακή λοιπόν εκείνου του Σεπτέμβρη πλησίαζε και η είδηση ότι ο Πάου Γκασόλ δεν θα παίξει, στα αυτιά μου ηχούσε σαν το «Η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια κόσμου»! Μεσημέρι Κυριακής λοιπόν και όλοι μαζί στο σπίτι παππού και γιαγιάς, όπως κάθε Κυριακή στο καθιερωμένο οικογενειακό μεσημεριανό τραπέζι, παρακολουθούμε τον τελικό…
Το παιχνίδι αρχίζει να ξεφεύγει από τα μέσα του πρώτου ημιχρόνου, δεν μπορούσα να το πιστέψω, έκραζαν άπαντες αλλά εγώ εκεί, γυρνάει! Τέλος πρώτου ημιχρόνου και 23-43…. Κάπου εκεί καταλαβαίνω πως… finitο la musicaκαι είχε έρθει η ώρα για επιστροφή στο σπίτι και συνέχεια από εκεί.

Ανατροπή δεν περίμενα ποτέ πλέον και το τελικό 47-70 ήρθε να με πείσει πως είμαι τυχερός που έζησα τουλάχιστον τον θρίαμβο με τις ΗΠΑ, κάτι που η λογική λέει πως όπως το Euro, οι επόμενες γενιές δεν θα έχουν αυτή την ευκαιρία!

Νίκος Μαρούδας

Βραδιά που έχασε και όμως... έλαμψε!

Κακά τα ψέμματα το ελληνικό μπάσκετ μας έχει χαρίσει μοναδικές στιγμές. Αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Γυρίζοντας όμως πίσω στον χρόνο, προσωπικά μου έχει μείνει σχεδόν... κολλημένο στο μυαλό το Μουντομπάσκετ του 1990 και μία βραδιά που κατέληξε σε ήττα.

Ήταν ένα από τα πρώτα Παγκόσμια, που θυμάμαι με πρωταγωνιστές τους Γιαννάκη, Φασούλα και Χριστοδούλου. Ο Χριστοδούλου, που μετά τον Γκάλη είναι πιθανότατα ένας των κορυφαίων Ελλήνων παικτών όλων των εποχών. Όμως αυτό είναι μία άλλη ιστορία...

Το ματς που φυσικά δεν ξεχνιέται είναι αυτό με τις ΗΠΑ. Για αγωνιστικούς και διαιτητικούς λόγους. Το σχεδόν αλησμόνητο 89-89 που μας οδήγησε στην παράταση. Με το καλάθι του Γαλακτερού έπειτα από ριμπάουντ, μετά το μακρινό σουτ του Παταβούκα που (κακώς) δεν μέτρησε ως εκπρόθεσμο.

Με τον κομισάριο του αγώνα να αποφασίζει με το... έτσι θέλω πως δεν ήταν εντός χρόνου το δίποντο, που μας έδινε τη νίκη. Με τα αρκετά και συνεχή λάθη των διαιτητών σε βάρος μας. Μοιραία το... 91-89 έμεινε 89-89 για να πάει το παιχνίδι στην παράταση και μετά να χαθεί με 103-95.

Τότε το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα έλαμψε και ας έχασε. Το θέμα είναι όμως η πικρία που μένει για τα διαιτητικά λάθη που του στέρησαν αυτήν την δυνατότητα. Ακόμα και σήμερα πολλοί μιλούν για φανερή αλλοίωση αποτελέσματος...

Δημήτρης Τομαράς

«Νικήσαμε στην Ιαπωνία κι εγώ έβριζα»

Υπάρχει άνθρωπος που στη μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού μπάσκετ, αντί να χαίρεται, να βρίζει; Κι, όμως, υπάρχει κι ήμουν εγώ! Μην βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα, δεν έχω τίποτα με το μπάσκετ, ούτε με την Εθνική ομάδα. Απλώς, στις 29 Αυγούστου του 2006, η Λίνα έφερε στη ζωή την πρώτη κόρη μας, τη λατρεμένη Ζέτα κι εγώ, ως νέος χαζομπαμπάς, περνούσα τις περισσότερες ώρες στο μαιευτήριο. Δύο ημέρες αργότερα, η Ελλάδα αντιμετώπιζε τις ΗΠΑ στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας κι εγώ με την άκρη του ματιού μου, έριχνα ματιές στην τηλεόραση. Οσο περνούσε η ώρα και ήμασταν μπροστά στο σκορ, με έζωναν τα φίδια! Η «καταστροφή» ήρθε με το σφύριγμα της λήξης, όταν το τηλέφωνο άρχισε να χτυπά δαιμονισμένα για να επιστρέψω στο MEGA! Δεν απάντησα καν, καθώς ήξερα το λόγο της κλήσης. Μάζεψα τα πράγματα μου, αποχαιρέτησα μαμά και νεογέννητη κόρη γιατί η Ελλάδα έκανε το θαύμα και νίκησε την πιο ισχυρή ομάδα του κόσμου! Το δικό μου θαύμα, η Ζετούλα, μπορούσε να περιμένει...

Y. Γ. Τουλάχιστον βρήκα χρόνο στο εξιτήριο, να πάω μαμά και κόρη στο σπίτι!

Δήμος Μπουλούκος

Mέρες ραδιοφώνου

Ο αγώνας με την Αμερική έχει τελειώσει και αφού το πανηγυρίζουμε με την ψυχή μας, ξεκινάμε να φύγουμε για την Θεσσαλονίκη προκειμένου να πάμε στο γάμο του κολλητού μας (ας πρόσεχε). Έχοντας ένα πρόβλημα με το ραδιόφωνο, ακούμε μέσω κινητού το Αργεντινή-Ισπανία και στην είδηση του σοβαρού τραυματισμού του Γκασόλ, παραλίγο να τρακάρουμε από τις εκδηλώσεις χαράς (εντάξει δεν είναι σωστό να χαίρεσαι τον πόνο του άλλου, αλλά μιλάμε για ολόκληρο Παγκόσμιο, όχι κάποια διοργάνωση της πλάκας).

Όλη μέρα, όπως και την επόμενη το Σάββατο (ακόμα και στον γάμο) λέγαμε για την τεράστια νίκη επί των ΗΠΑ και την ακόμα πιο τεράστια (αδόκιμος όρος αλλά ας το βάλουμε) ευκαιρία για το χρυσό στο Παγκόσμιο. Μετά δυστυχώς ήρθε το 70-47, όμως όσα χρόνια και αν περάσουν δεν θα ξεχάσω, όχι τη νίκη επί της παρέας του Λεμπρόν, αυτή άλλωστε δεν γίνεται να την ξεχάσει κανείς, αλλά τα όσα ακολούθησαν και κυρίως το περιπετειώδες ταξίδι για την Θεσσαλονίκη ακούγοντας από το κινητό τον άλλο ημιτελικό...

Φώτης Καρακούσης

Ο Γαλακτερός στο νήμα!

Κλήθηκα να γράψω για το άθλημα που λέγεται μπάσκετ και πιο συγκεκριμένα για ένα παιχνίδι που θυμάμαι με την συμμετοχή της Εθνικής σε κάποιο Μουντομπάσκετ. Εγώ αυτό που θυμάμαι από παιδί μικρό ήταν τα παιχνίδια Άρης ΠΑΟΚ την δεκαετία του 90, την κούπα που σηκώσαμε το 1987 η παρέα του Γκάλη, του Γιάννη… στο ΣΕΦ, αλλά και την νίκη επί της Αμερικής. Το τελευταίο το αφήνω γιατί όλοι δεν μπορούμε να γράφουμε τα ίδια.

Ήμουν στην προ τελευταία τάξη του Λυκείου με το μπάσκετ στην χώρα μας να είναι στα φόρτε του. Σε κάθε γειτονία υπήρχε μια τύπου μπασκέτα και όλοι ήθελαν να γίνουν Γκαλάκια, όχι όμως εγώ. Το παιχνίδι που μου έμεινε αξέχαστο και πωρώθηκα ήταν αυτό της πρεμιέρας με την Αμερική στην Αργεντινή το οποίο θα κερδίζαμε εάν οι διαιτητές δεν καταλόγιζαν ως εκπρόθεσμο το απίστευτο καλάθι του Γαλακτερού από τα 15 μέτρα στο τέλος. Το σκορ έμεινε 91-91 και στην παράταση , μετά την υπερπροσπάθεια, ήρθε η κατάρρευση. Με τον Παναγιώτη Γιαννάκης να πετυχαίνει 23 πόντους και τον «μπέμπη» Φάνη Χριστουδούλου άλλους 21 πόντους.

Αποστόλης Παγώνης

Λίγο απ' όλα...

Το 1994 ήμουν 13 χρονών κι αλώνιζα σε κάθε πιθανή κι απίθανη αλάνα/πλατεία/γήπεδο μπάσκετ στο χωριό της μάνας μου. Πηγαινοερχόμενος σ' ένα απ' τα καφενεία του για ένα παγωτό/αναψυκτικό, θυμάμαι να κοντοστέκομαι μπροστά στην τηλεόραση για μερικές κλεφτιές ματιές.

Το 1998 σε παρόμοιο σκηνικό είχα ελαχίστως μεγαλύτερη αφοσίωση στο άθλημα, αλλά NBAers δεν είδα. Α, ρε lockout... Ούτε εύστοχες βολές. Α, ρε Παπανικολάου...

Το 2002 είχα πει στον εαυτό μου πως παρά τη νέα ανωμαλία της ώρας οι NBAers δε θα μου τη γλίτωναν. Και... δεν τη γλίτωσαν (6η θέση).

Το 2006, θέλοντας και μη, η 100άρα στις ΗΠΑ πρωταγωνιστεί στις αναμνήσεις μου, ενώ το 2010 ήταν το πρώτο Mundobasket μου με LIVE και παρότι δίχως «gazzetta, υπάρχει link;» ερωτήσεις το 'χω μπερδεμένο στο μυαλό μου.

Η ανεμελιά/αθωότητα κι η... τιτανομαχία Φασούλας vs. «Σακ» του 1994 πάντα θα 'χουν ξεχωριστή θέση μέσα μου, αλλά πώς να ξεχάσω και τη μέσω κινητού τηλεφώνου γονατιστός και στο μισό μέτρο απ' την οθόνη αναμετάδοση της... ελληνικής Dream Team του 2006 σε φιραλάκι εργαζόμενο σε τράπεζα; «Ε, θα το βάλει επανάληψη πιο μετά» μου είχε πει με μία περίεργη αίσθηση χαράς και λύπης κι ενώ οι διεθνείς χόρευαν στο παρκέ. Και το 'βαλε. Μια και δυο;!

Γιάννης Ράμμας

Αθλητικός πολιτισμός στην Άγκυρα

Προφανώς, θυμάμαι και πιο «μεγάλα» μας από την ήττα της Εθνικής από την Τουρκία στο Μουντομπάσκετ του 2010. Από το 1990, το πρώτο Μουντομπάσκετ που παρακολούθησα στη ζωή μου (τον αγώνα με την Αμερική, τον είδα κάπου στο Πήλιο με το καλάθι του Γαλακτερού να γιορτάζεται -πρόωρα- με μπαλωθιές), το 1994, που έβαζα ξυπνητήρι στις 3 τα χαράματα για να δω στη Χαλκιδική τα ματς στον Καναδά και το 1998, που μάζεψα 15 φίλους στο πατρικό μου στη Θεσσαλονίκη για τον ημιτελικό με τη Σερβία και αφού βρίζαμε επί 2 ώρες τους διαιτητές, πήραμε μια μπάλα και πήγαμε στο Ποσειδώνιο για να μιμηθούμε τον Ντέγιαν, ως το 2002 και τα έξαλλα πανηγύρια στο Αργεντινή - ΗΠΑ και το 2006, με την Ελλάδα να κάνει την ανατροπή των ανατροπών κόντρα στην Αυστραλία, την ίδια στιγμή που η φωτιά στη Χαλκιδική έφτασε περίπου 50 μέτρα από το σπίτι μας, ενώ λίγες μέρες αργότερα με τη λήξη του ημιτελικού με την Αμερική βγήκα στην κυριολεξία γυμνός στο μπαλκόνι στην Τσιμισκή ανεμίζοντας την πετσέτα ως σημαία.

Παρένθεση: Έκανα ένα γρήγορο μπάνιο στο ημιίχρονο του αγώνα της Σαϊτάμα, κι όταν επέστρεψα, οι υπόλοιποι με έβαλαν να κάτσω με την βρεγμένη πετσέτα στην ίσια θέση για το γούρι. Το βολέ του Παπαλουκά με την λήξη ήταν και η δική μου «λύτρωση». Αγκαλιές, φιλιά, έπεσε η πετσέτα και... γυμνά πανηγύρια στο μπαλκόνι! «Και τότε ρε φίλε, γιατί, ενώ θυμάσαι όλα αυτά, γράφεις δεν θα ξεχάσεις το... κλαρίνο με την Τουρκία στο Μουντομπάσκετ του 2010;» θα ρωτήσετε και θα έχετε δίκιο! Αφού... ρωτάτε, σας απαντώ: Άγκυρα, με 10,000 θεατές στα βάθη της Τουρκίας και συμβουλές από εχθρούς και φίλους να... κάθομαι ήσυχα ήσυχα στη θέση μου, να μην πανηγυρίζω ιδιαίτερα -έκανα τότε μεταδόσεις για τον Libero FM της Θεσσαλονίκης- τα ελληνικά καλάθια, να μην είμαι εκδηλωτικός και γενικά να προσέχω, γιατί «εκεί είναι Τουρκία».

Ακολούθησε ένα πραγματικό μάθημα μπασκετικού πολιτισμού! 5-10 άνθρωποι σφύριζαν και αποδοκίμαζαν τον εθνικό μας ύμνο και χρειάστηκε ένα απότομο νεύμα του Τουντσερί και του Χέντο για να σιωπήσουν και να χειροκροτήσει όλο το γήπεδο. Κατά τη διάρκεια του αγώνα, ουδείς διανοήθηκε να ενολχήσει τους «Πελαργούς» που με τα ταμπούρλα τους δεν σταμάτησαν λεπτό να παροτρύνουν την Εθνική. Στο ημίχρονο, κάνοντας μια βόλτα στους χώρους του «Άνκαρα Σπορ Σαλονού» έβλεπες παντού γυναίκες, παιδιά και άλλες χαμογελαστές φατσούλες. Όταν τελείωσε ο αγώνας, οι Τούρκοι αποθέωσαν την Εθνική τους και χάρισαν ένα ζεστό χειροκρότημα στην ομάδα του Γιόνας Καζλάουσκας.

Τι άλλο θέλετε;;; Ήταν και η μοναδική ωραία ανάμνηση από την ελληνική ομάδα σε εκείνο το Μουντομπάσκετ!

Βασίλης Παπανδρέου

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

 

Τελευταία Νέα