Η δική μου «μέρα της Μαρμότας»

13 Μαΐου 2012

Όποιος φίλος του Ολυμπιακού πει πως δεν είχε άγχος εκείνο το πρωινό, θα είναι ψεύτης. Από την κόρνα της λήξης του ημιτελικού με την Μπαρτσελόνα προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου πως ο Ολυμπιακός είχε καταφέρει ήδη κάτι τεράστιο, η ΤΣΣΚΑ ήταν άπαικτη και το άγχος δε θα με βοηθούσε να απολαύσω τη συμμετοχή της ομάδας στον τελικό.

Μάταια…

Ξύπνησα αγχωμένος. Βασικά δε θυμάμαι να κοιμήθηκα και πολύ το Σαββατόβραδο. Η ευφορία δε με είχε αφήσει. Σηκώθηκα σχετικά νωρίς, πρωινό και έναν μικρό περίπατο με φόρμες. Το άγχος παρέμενε. Δεν άντεχα το προκαθορισμένο ραντεβού. Πήρα τον Διαμαντόπουλο τηλέφωνο και φύγαμε πιο νωρίς. Κι αυτός μία από τα ίδια με το άγχος οπότε με καταλάβαινε.

Φτάσαμε στο γήπεδο πολύ πριν ξεκινήσει ο μικρός τελικός. Απορώ ακόμη γιατί γίνεται αυτό το ματς. Δεν το παρακολούθησα. Καθισμένος στη θέση μου βυθιζόμουν στη μία και μοναδική σκέψη που βόλταρε στο μυαλό μου… «κι αν γίνει το θαύμα»;

Δεν είμαι απαισιόδοξος ως άνθρωπος, αλλά είμαι ρεαλιστής και η λογική φώναζε «ΤΣΣΚΑ».

Ξεκίνησε το παιχνίδι, ο Τεόντοσιτς πέταγε τα τρίποντα σαν χαλίκι στον Ατλαντικό Ωκεανό. Η διαφορά μεγάλωνε. Το ήξερα, το γνώριζα, αλλά δεν ήθελα να έρθει ήττα με τόση μεγάλη διαφορά. Τα παιδιά είχαν κάνει μία τεράστια προσπάθεια όλη τη σεζόν και σίγουρα δεν άξιζαν μία ήττα με 20 πόντους διαφορά.

Η εικόνα του παιχνιδιού ξεκίνησε να αλλάζει, η αλαζονεία του Σβεντ, η ξεροκεφαλιά του Τεόντοσιτς, η αναβλητικότητα του Καζλάουσκας. Όλα αυτά υπήρχαν, αλλά αν δεν υπήρχε η καρδιά και το καθαρό μυαλό των παικτών του Ολυμπιακού δε θα είχε συμβεί η μεγαλύτερη ανατροπή στην ιστορία του διασυλλογικού ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Η διαφορά ψαλιδιζόταν κι εγώ συνέχιζα να γράφω για δύο πρωταθλητές Ευρώπης. Την ουσιαστική, την ΤΣΣΚΑ που πήρε το τρόπαιο και την ηθική, τον Ολυμπιακό που με τα νεούδια και τον Σπανούλη είχαν όλο το μέλλον μπροστά τους.

Τρίποντο ο Κέσελ, «ΤΣΣΚΑ πρωταθλήτρια Ευρώπης» έγραφα εγώ.

Καλάθι και φάουλ ο Πρίντεζης. «ΤΣΣΚΑ πρωταθλήτρια Ευρώπης» έγραφα εγώ.

Επέμενα για το γούρι.

Σταμάτησα να γράφω στις βολές του Σισκάουσκας (αφού βεβαίως είχα προλάβει να γράψω πως με 2/2 βολές ο Σισκάουσκας έβαλε τέλος στα «ερυθρόλευκα» όνειρα). Τις χάνει. Κανένας Ρώσος στη διεκδίκηση του ριμπάουντ. Τόσο σίγουροι ήταν.

Ο Σπανούλης κατεβαίνει, σηκώνομαι από τη θέση μου, πασάρει στον Πρίντεζη και μετά από 2 δευτερόλεπτα δάκρυα έχουν γεμίσει τα μάγουλά μου. Δάκρυα χαράς. Δεν είδα καν την επαναφορά της μπάλας. Δάκρυα χαράς. Η αγκαλιά με τον Στεφάνου. Δάκρυα χαράς.

13 Μαΐου 2014

Ξύπνησα και άλλαξα τη φωτογραφία προφίλ στο λογαριασμό μου στο FB. Βασικά δε θυμάμαι να κοιμήθηκα και πολύ χθες βράδυ. Όπως και ακριβώς πριν δύο χρόνια. Σκεφτόμουν το παιχνίδι, τους πανηγυρισμούς. Σκεφτόμουν ότι ξημέρωνε η ίδια μέρα. Θα ήθελα να χωθώ στο σώμα του Μπιλ Μάρεϊ στην «Μέρα της Μαρμότας». Η δική μου «μέρα της Μαρμότας» είναι η 13η Μαΐου. Δάκρυα χαράς γέιμσαν και σήμερα τα μάγουλα μου.

ΥΓ: Να με συγχωρέσουν οι αναγνώνστες που υποστηρίζουν άλλες ομάδες, αλλά, ενδεχομένως, αυτό το blog δεν τους πολύ ενδιαφέρει. Ειλικρινά συγνώμη.

ΥΓ 2: Το κείμενο εκείνου του παιχνιδιού για το Μέσο το οποίο εργαζόμουν τότε, άργησε πολύ αφού όπως καταλαβαίνετε ήθελε πολλές αλλαγές.

ΥΓ 3: «Η μέρα της Μαρμότας» είναι μία καταπληκτική ταινία του 1993 με πρωταγωνιστές τον Μπιλ Μάρει και την Άντι ΜακΝτάουελ. Δείτε την, αξίζει τον κόπο.