Το τρίλεπτο της θολούρας και της καταστροφής

Είναι από τις περιπτώσεις που τελειώνει ένα παιχνίδι και δεν ξέρεις τι να γράψεις...

Να πεις ένα «μπράβο» που ο Παναθηναϊκός έκανε την υπέρβαση, έφερε το ματς στα μέτρα του και παραλίγο να κάνει το «break» από το πρώτο παιχνίδι ή να σταθείς στο γεγονός ότι για δεύτερη φορά βάζει τα χεράκια του και βγάζει τα ματάκια του, χαρίζοντας ουσιαστικά την ευκαιρία που του παρουσιάστηκε;

Η αλήθεια πάντα είναι κάπου στη μέση, με τη διαφορά ότι σ αυτές τις περιπτώσεις μένει πάντα η τελευταία γεύση και η τελευταία γεύση ήταν πικρή για τον φίλο του Παναθηναϊκού που είδε την ομάδα του να... πηγαίνει και να ρχεται στο Μιλάνο. Ενα μεγάλο «γιατί» τον κυρίευσε στο φινάλε κι άλλο ένα «θα ξανάχουμε τέτοια ευκαιρία;» βγήκε αυθόρμητα από το στόμα του, μετά την τελευταία κόρνα της γραμματείας.

Ας τα πάρουμε με την σειρά... Πρώτον, ο Παναθηναϊκός «διάβασε» εξαιρετικά το παιχνίδι και είχε πλάνο ακόμη και στο πρώτο ημίχρονο, έστω κι αν δεν μπορούσε να απειλήσει. Αναζητούσε τον γρήγορο ρυθμό, προσπαθούσε να «χτυπήσει» στα πόδια την αργή φροντ λάιν της ΤΣΣΚΑ, έκλεινε στη ρακέτα κι έδινε μεγαλύτερο χώρο στην περιφέρεια των Ρώσων. Οταν μάλιστα έβαλε και κανένα τριποντάκι, τότε έβαλε την ΤΣΣΚΑ στα σχοινιά και επιβεβαίωσε την άποψη που εκφράσαμε και στο προ ημερών blog ότι το μπάσκετ είναι άθλημα των κοντών κι όχι των ψηλών...

Το να προστατευτείς από τους αντίπαλους σέντερ είναι πολύ πιο εύκολο από το να ελέγξεις μια ομάδα που έχει... πυραυλοκίνητη περιφέρεια (π.χ. Ρεάλ), ειδικά όταν τα αντίπαλα γκαρντ δεν ταιριάζουν στο δικό σου στυλ παιχνιδιού.

Με λίγα λόγια ο Παναθηναϊκός έκανε ό,τι ακριβώς έπρεπε για να βάλει δύσκολα στον Μεσίνα κι αν σ' αυτό προσθέσουμε ότι ο Ιταλός δεν έκανε απολύτως τίποτα για να κάνει την ομάδα του περισσότερο ευέλικτη (π.χ. τον Χάινς στη θέση του αργού Κρστιτς), έφτασε το ματς στα μέτρα του κι όσο αυτό πλησίαζε στο τέλος άρχισε να το πιστεύει ολοένα και περισσότερο.

Ο Ματσιούλις ήταν αυτός που χρωστούσε ένα καλό παιχνίδι και κράτησε όρθια την ελληνική ομάδα στο πρώτο ημίχρονο, ο Διαμαντίδης τράβηξε βαρύ φορτίο στο δεύτερο ημίχρονο και με τα δύο μεγάλα τρίποντα έδωσε το έναυσμα στους συμπαίκτες του να πιστέψουν πως η κατάσταση είναι στα χέρια τους. Αν σ΄αυτούς προσθέσετε το ξύλο που έριξαν κι έφαγαν οι Γκιστ, Λάσμε και Φώτσης τότε θα φτάσετε με ασφάλεια στο συμπέρασμα του πως ο Παναθηναϊκός έφτασε μια ανάσα από τη νίκη...

Ολα αυτά βεβαίως μέχρι το 37΄ γιατί από 'κει και πέρα, οι «πράσινοι» έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να χαρίσουν το παιχνίδι. Λένε πως το «δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού» και η αλήθεια είναι πως ο Παναθηναϊκός δεν έχει καμία δικαιολογία για την δεύτερη αυτοκτονία μέσα σε διάστημα μιας εβδομάδας.

Στο ΣΕΦ ο Μπράμος σούταρε στα 7΄΄ άνευ λόγου και αιτίας, ο Διαμαντίδης έχανε τα λει απ και πάσαρε στον αντίπαλο, ο Κάρεϊ έτρεχε στον αιφνιδιασμό με δύο και τρεις παίκτες απέναντί του. Στη Μόσχα το σκηνικό επαναλήφθηκε, με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά η ήττα «πόνεσε» περισσότερο. Κι όπως στον Αλβέρτη πιστώνεται η καλή εμφάνιση και το πλάνο νίκης επί 37 λεπτά, στον ίδιο χρεώνεται και η έλλειψη «καθαρού» μυαλού στα τελευταία λεπτά.

Είναι στιγμές που αισθάνεσαι πως το «με καρδιά και ψυχή» που βγάζει ο πάγκος, αποτελεί και το σχέδιο των τελευταίων επιθέσεων. Η περίπτωση με τον Διαμαντίδη να κρατάει την μπάλα στα χέρια του για περισσότερα από 15 δευτερόλεπτα κι εν τέλει να ψάχνει τον Λάσμε στα έξι μέτρα, δείχνει πως κάτι δεν λειτουργεί σωστά στο πλάνο...

Ο αρχηγός έμελλε να είναι ο μοιραίος για δεύτερο σερί παιχνίδι, αλλά καλό θα είναι να αντιληφθούν όλοι πως ο Διαμαντίδης διανύει πλέον το 34ο έτος της ηλικίας του και δεν μπορεί να πετυχαίνει τα πράγματα που έκανε προ τριετίας με την ίδια αξιοπιστία και σταθερότητα. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να βγάζει κούραση, η κούραση «θολώνει» το μυαλό και οι επιλογές είναι εκβιαστικές.

Οσο σίγουρο είναι ότι ο «Μήτσος» θα ξαναβάλει στο μέλλον «μεγάλα» σουτ, αλλο τόσο σίγουρο είναι πως όσο περνούν τα χρόνια δεν θα το πετυχαίνει με την ίδια αξιοπιστία και συνέπεια. Οσοι πιστεύουν ότι ο Διαμαντίδης θα είναι πάντα ο από μηχανής Θεός του Παναθηναϊκού είναι αυτοί που δεν αποδέχονται πως ο χρόνος είναι ανίκητος για όλους ανεξαιρέτως...
Στο αν ο Παναθηναϊκός θα ξαναβρεί άλλη ευκαιρία, η απάντηση δίνεται αν ανατρέξει κανείς στο 2001 και στη σειρά των αγώνων με την Μπαρτσελόνα. Τότε που οι «πράσινοι» έχασαν στο καλάθι στο πρώτο ματς στη Βαρκελώνη, άπαντες πίστεψαν πως έχασαν την ευκαιρία, αλλά επανήλθαν και νίκησαν το δεύτερο ματς.

Σαφέστατα και είναι δύσκολο να επαναληφθεί εκείνη η επιτυχία, αλλά πλέον οι «πράσινοι» το πιστεύουν περισσότερο απ' ό,τι την Τετάρτη το βράδυ, πριν από το τζάμπολ του πρώτου παιχνιδιού...