Ο δικός μου Θεός θα ήταν ο Γκάλης

Τα δάκρυα έχουν στεγνώσει πια, ο πλούτος των αναμνήσεως θα δε θα χρεωκοπήσει ποτέ και ενώ οι ώρες περνούν, ελάτε ας είμαστε ειλικρινείς, ως γνήσια ανθρώπινα όντα, που έχουμε στη φύση μας τις δεύτερες σκέψεις, σερφάρουμε στη θάλασσα του αρνητισμού, τρακάροντας συνεχώς σε επικριτικά αν.. Αν στο Αλεξάνδρειο παραβρισκόταν ο τάδε, αν ο δείνα είχε οργανωθεί καλύτερα, αν. αν. αν.

Δεν έχω μάθει να βάζω το κεφάλι μου στην άμμο για να προστατεύσω το κορμί μου, ως εκ τούτου θα παραδεχθώ ότι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου από τη Θεσσαλονίκη στο Λονδίνο, οι προσλαμβάνουσες που είχα δημιουργούσαν ένα κοκτέιλ συγκίνησης, αρνητισμού, περηφάνιας. Δεν έχω ζητήσει αυτόγραφο από κανέναν παίκτη στη ζωή μου, στη δεξίωση όμως (κι αφού δύο ημέρες κυκλοφορούσα στη Θεσσαλονίκη με τα μπλουζάκια του Νίκου Γκάλη), το διέπραξα. Του ζήτησα να μου υπογράψει πάνω σε ένα από αυτά (κατ'εμέ το καλύτερο απ'όλα, με τα αρχικά NG). Αν η κοινωνία του μπάσκετ, καθοδηγούνταν από έναν θρησκευτικό ηγέτη, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην κοινωνική ζωή μας, ο δικός μου Θεός θα ήταν (κυριολεκτικά) ο Νίκος Γκάλης. Ανήκω σε μία κατηγορία ανθρώπων που, προφανώς χωρίς να επιθυμούν να μειώσουν τη σημασία της ομάδας, της απροσμέτρητης αξίας των συμπαικτών τους οποίους σέβομαι και θαυμάζω όσο κανείς άλλος ίσως, θεωρούν ότι χωρίς τον Νίκο Γκάλη, το ελληνικό μπάσκετ δε θα βρισκόταν ποτέ στο επίπεδο που βρίσκεται σήμερα. Αν διαφωνείτε, δεν έχω κανένα λόγο να αντιδικήσω μαζί σας. Θα ακούσω και θα σεβαστώ με ευλάβεια τα επιχειρήματά σας. Αλλά (εν προκειμένω) αποκλείεται να διαφοροποιήσετε τη γνώμη μου.

Σχεδόν δύο μέρες μετά από την Αποκάλυψη που συνετελέσθη στο Αλεξάνδρειο, έστω κι αν συναισθηματικά αισθάνομαι κάποια κενά, το «Ημουν κι εγώ εκεί» ακούγεται σαν ένα παράσημο, που σαν τατουάζ καρφώνεται στο πετσί σου και είναι αδύνατον να στο αφαιρέσει κανείς.

Οι άνθρωποι του Αρη, στους οποίου δικαιολογώ κάθε παράλειψη, οποιαδήποτε γκάφα, κάθε λάθος που μπορεί να έγινε, στο οργανωτικό μέρος αμφισβήτησαν με τον τρόπο τους τη δύναμη της μουσικής και της εικόνας για τους παριστάμενους στο Αλεξάνδρειο. Στερώντας από εμάς που βρεθήκαμε εκεί (δεν ξέρω τι έγινε στην τηλεοπτική μετάδοση), την συναισθηματική απογείωση. Διότι ας μην γελιόμαστε, το συναίσθημα ωχριά μπροστά στο συναίσθημα που παντρεύεται με μουσική και εικόνα. Τη στιγμή που ο Νίκος Γκάλης μπήκε στο Αλεξάνδρειο μετά από μία σύντομη μουσική αναγγελία, αντί τα μεγάφωνα να σπάσουν από τους ήχους μίας μπαλάντας, ή ενός άλλου είδους τέλος πάντως, δεν υπήρχε τίποτα.

Το παράκανα όμως. Είπαμε. Λάθη μπορεί να έγιναν, αλλά ουδείς από εμάς έχει δικαίωμα να τα καταλογίζει σε αυτούς τους ανθρώπους, που έσβησαν με μία γόμα τη μεγαλύτερη ιστορική αδικία που διαρκούσε στο ελληνικό μπάσκετ εδώ και σχεδόν 20 χρόνια. Αυτούς που επιτέλους, τίμησαν τον Νίκο Γκάλη. Και τώρα έρχονται αυτοί που όλον αυτόν τον καιρό παραδέχονταν ότι ο μεγάλος Νικ πρέπει να τιμηθεί, χωρίς όμως να κουνούν ούτε το μικρό τους δαχτυλάκι για να το οργανώσουν, να επικρίνουν. Ε, όχι ντροπή!!! Αλητεία!

Διαβάζοντας τις λέξεις του Παπαθεοδώρου το ίδιο βράδυ, αισθάνθηκα ότι δεν έχω κάτι να προσθέσω, καθώς ο τύπος περιέγραψε χαρτί και καλαμάρι τις εικόνες που με γοήτευσαν, με τσίτωσαν, με συγκίνησαν. Τα πρόσωπα ήταν πολλά προχθές στο Αλεξάνδρειο. Ελαμψαν όμως ακριβώς αυτοί που περιέγραψε ο Παπαθεοδώρου. Από τον Παναγιώτη Γιαννάκη, του οποίου η παρουσία ήταν ανατριχιαστική για τη ροή και την εξέλιξη της βραδιάς (δεν εξετάζω τους λόγους και δεν με ενδιαφέρουν, παρά μόνο την καθαρότητα και την ειλικρίνεια που έβγαζε σε κάθε κίνησή του), μέχρι τον Γιώργο Σιγάλα. Από τον Αντώνη Ασημακόπουλο, η υπόκλιση του οποίου μπροστά στον Νίκο Γκάλη με έκανε να λυγίσω (ο Αντώνης είναι σπουδαίο παιδί και του άξιζε αυτή η τιμή έστω και στα ύστατα της καριέρας του), διότι με μία μοναδική και σπαρτιάτικη κίνηση τα συναισθήματα ολόκληρης της Ελλάδας και κυρίως όλων υμών, που κάποτε ασχοληθήκαμε με το μπάσκετ, μέχρι τον Βασίλη Σκουντή, που ανέλαβε και διαχειρίστηκε με τον καλύτερο τρόπο ένα ρόλο που εξελίχθηκε στη διάρκεια της βραδιάς να είναι απολύτως πρωταγωνιστικός. Τις λεπτομέρειες για τον Σκουντή τις έγραψε ο Παπαθεοδώρου. Εγώ απλά θα προσθέσω μπροστά στην παρουσία που είχε στην εκδήλωση για τον Νικ, το «βάλ'το αγόρι μου» είναι ελάχιστο για να συγκριθεί.

Θα κλείσω γράφοντας χωρίς πολλά σχόλια μερικές σκόρπιες σκέψεις:

1) Όταν με κάλεσε η μητέρα μου στο τηλέφωνο το επόμενο πρωί και σχεδόν δακρυσμένη μου έκανε παράπονα για το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να δει την εκδήλωση, απογοητεύτηκα. Αγαπητοί φίλοι του Αρη, συγχαρητήρια για την τεράστια μαγκιά που κάνατε διοργανώνοντας το event που όλοι περιμέναμε και το οποίο όμως στερήσατε από την .μητέρα μου, τη γιαγιά του διπλανού μου, τον πατέρα του γείτονα, το θείο από το χωριό. Στην ιστορία της Ελλάδας, δεν υπάρχει κανένα άλλο αθλητικό πρόσωπο που να ενώνει τη γιαγιά από το Διδυμότειχο και τη Γαύδο ή την Αστυπάλαια και τη Φλώρινα, με τις επόμενες γενιές. Και δυστυχώς όλοι αυτοί, είχαν μικρές πιθανότητες να παρακολουθήσουν και να συγκινηθούν τον Νίκο Γκάλη. Ασφαλώς και δεν έχω κάτι με τους ανθρώπους της Νόβα, που έκαναν τη δουλειά τους όσο καλύτερα γινόταν, αλλά το γεγονός έπρεπε να προβληθεί στην κρατική τηλεόραση. Ηταν μεγάλο λάθος το «κλείδωμα» και η στέρηση της φυσιογνωμίας του απόλυτου αθλητικού ήρωα από τα νοικοκυριά που τον λάτρεψαν.

2) Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος έχει προσφέρει στο ελληνικό μπάσκετ τα πάντα. Ηταν πάντα ο 13ος παίκτης κάθε ομάδας, εθνικής ή μη. Αφιέρωσε τη ζωή του σε αυτό και το εκτόξευσε και θα είναι πάντα (ό,τι κι αν κάνει), στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον, αυτός που (από το δικό του πόστο βεβαίως) έβαλε το μπάσκετ στις καρδιές μας και, κυρίως, γιατί συνέβαλλε τα μέγιστα ώστε να διατηρηθεί εκεί. Αν όμως, δε σέβεται την ιστορία της ζωής του, μην περιμένει από κανέναν να σεβαστεί τον ίδιο. Τα χρόνια περνούν και το γινάτι, δεν έκανε κανέναν περισσότερο παλικαρά, ή καλύτερο άνθρωπο, ή μεγαλύτερο μάγκα. Με την απουσία του ο Βασιλακόπουλος δεν πρόσβαλλε τον Γκάλη, αλλά τον εαυτό του και όλους αυτούς, τον απλό λαό δηλαδή, που τόσα χρόνια από θεσμικές θέσεις προσπαθεί να πείσει ότι το μπάσκετ πρέπει να αγαπηθεί.

Πολλά έγραψα πάλι.. Αντε τα λέμε από Λονδίνο πια.