Γκαλόσημο, δόση 2η

Στ' αλήθεια νιώθω αμήχανα αυτές τις μέρες: έχω αποφασίσει (και ειδοποίησα μάλιστα τον Βασίλη Παπαθεοδώρου) να αφιερώσω μια σειρά κειμένων στην κατανυκτική βραδιά που ετοιμάζει την Τρίτη ο Αρης για τον Νικ, παρ' όλα αυτά τα βλέπω όλα κωλυόμενα!

Κωλύομαι, διότι φοβάμαι πως ενώ το δικό του ταλέντο υπήρξε ανεξάντλητο, η δική μου φαντασία αποδεικνύεται πεπερασμένη. Φοβάμαι επίσης πως ό,τι (για τα δικά μου χαμηλά μέτρα σε σχέση με το μεγαλείο του) καλό είχα να γράψω από τότε που τον πρωτοαντίκρισα live (ως 16χρονος θεατής στο "Παπαστράτειο" εναντίον του Ολυμπιακού, στην πρώτη κάθοδό του στην Αθήνα) το 'γραψα και με το παραπάνω, οπότε απορία ψάλτου βηξ!

Αλλά, διάβολε, δεν διανοούμαι να περάσω στο ντούκου αυτή την ετεροχρονισμένη άγια νύχτα μας! Ανέτρεξα λοιπόν είτε σε κιτρινισμένες σελίδες παλιών εφημερίδων, είτε σε τακτοποιημένα αρχεία του κομπιούτερ μου και βρήκα μερικά παλαιότερα κείμενα, που τα καταθέτω σεπτά και λατρευτικά, ως ελάχιστο φόρο τιμής στον ιερό βωμό της μπασκετοσύνης Του...

Νο 2. Ο ανθρωπάκος, που αιχμαλώτιζε

τα μάτια, τις στιγμές

και τη ζωή μας ολόκληρη

Τα κείμενα που ακολουθούν είναι ο πρόλογος και ο επίλογος της αφήγησης μου στη βιντεοκασέτα «Τα μαγικά καλάθια του Γκάλη», που κυκλοφόρησε τον Νοέμβριο του 1995, από την εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος»

Nίκος Γκάλης: το όνομα ενός θρύλου. Δέκα πέντε χρόνια μαγείας μέσα στις τέσσερις γραμμές ενός γηπέδου, των γηπέδων όλου του κόσμου. Δέκα πέντε χρόνια δόξας, Δεκαπέντε χρόνια στην κορυφή. Τα καλύτερα μας χρόνια!

Ο Γκάλης δεν μένει πια εδώ, μόνο που θα είναι για πάντα εδώ. Η καριέρα του έφτασε στο τέλος της. Στις 18 Οκτωβρίου του 1994 εμφανίσθηκε για τελευταία φορά με αθλητική περιβολή. Είχαν περάσει 15 χρόνια και δύο μήνες από τότε που υπέγραψε το πρώτο συμβόλαιο του στον Αρη-16 Οκτωβρίου του 1979- κι από τότε μέχρι σήμερα, αλλά και για πάντα, θα ζούμε με τις αναμνήσεις τους, αλλά και θα τον ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις: για όλες αυτές τις υπέροχες στιγμές, ασπρόμαυρες ή έγχρωμες, που μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μας. Στιγμές που σημάδεψαν τη ζωή του και τη ζωή μας.

Και κάθε φορά που όλοι εμείς θα θέλουμε να ξαναμείνουμε με ανοικτό το στόμα μπροστά στο μεγαλείο του, ν' απορήσουμε πώς αυτός ο ανθρωπάκος των 185 εκατοστών συνέτριψε τα θηρία, πώς απογείωσε το ελληνικό μπάσκετ στην κορυφή, θα βάζουμε τούτη την κασέτα στο βίντεο, θα πατάμε το «play» και θα τον απολαμβάνουμε, όπως τότε που με τις ασύλληπτες κινήσεις του αιχμαλώτιζε τα μάτια, τις στιγμές, τη ζωή μας ολόκληρη!

Ένα καλάθι είναι η ζωή του, η ζωή του μέσα σε ένα καλάθι. Πολλά καλάθια, πολλές νίκες, πολλές διακρίσεις. Ένα ατέλειωτο ραντεβού με τη δόξα. Και πάντα θα συμφωνούμε με τον Γκομέλσκι που είπε ότι «είναι ο παίκτης του 21ου αιώνα». Με τη γαλλική εφημερίδα «France Soir» που έγραψε ότι μπορεί να βάλει καλάθι χωρίς καν να χρησιμοποιήσει τα χέρια του, λες και η μπάλα είναι τηλεκατευθυνόμενη.Με την ιταλική εφημερίδα «Gazzetta Dello Sport» που υποκλίθηκε μπροστά στα 37 χρόνια του, χαρακτηρίζοντας τον «λευκό σωσία του Μάικλ Τζόρνταν»!

Κι όταν, όσα χρόνια κι αν περάσουν, κάποιοι θ' αναρωτιούνται ακόμα βλέποντας αυτές τις φάσεις, τι σχέδια έκαναν οι αντίπαλοι του για να τον σταματήσουν, θα παίρνουν την απάντηση από τη στωϊκότητα του Πολωνού προπονητή της Λεχ Πόζναν, Βόιτσεκ Κραϊέφσκι..

«Κάναμε τα αμυντικά σχέδια μας για τους υπόλοιπους τέσσερις παίκτες του Αρη. Για τον Γκάλη κάναμε απλώς την προσευχή μας, ώστε να μας φυλάει ο Θεός»!

Δυνατά τα δυνατά,

πιθανά τα απίθανα,

ορατά τα αόρατα

Αυτός, λοιπόν είναι ο Γκάλης, όπως τον γνωρίσαμε, τον καμαρώσαμε, τον αγαπήσαμε, τον θαυμάσαμε, περπατήσαμε μαζί του στους δρόμους της δόξας, που ο ίδιος ιχνηλάτησε για τον εαυτό του και για εμάς, τους τυχερούς συνοδοιπόρους του. Αυτός είναι ο Γκάλης, ο ευλογημένος από τον Θεό, τουλάχιστον ο κόσμος που τον έβλεπε από απόσταση αυτό πίστευε.

Δέκα πέντε χρόνια στο μετερίζι του. Με μια μπάλα στα χέρια. Πάντοτε στην επίθεση, πάντοτε προς τα εμπρός και ποτέ όπισθεν, να εμπνέει και να εμπνέεται.Να παίρνει έναν λαό στα δυνατά χέρια του και να τον ταξιδεύει στο όνειρο, που ήταν πραγματικό. Να του χαρίζει το ευ ζην μέσα στις τέσσερις γραμμές ενός γηπέδου. Να κάνει δυνατά τα αδύνατα, πιθανά τα απίθανα και ορατά διά γυμνού οφθαλμού τα αόρατα!

Αυτός ο προικισμένος παίκτης, ο αληθινός επαγγελματίας, μόνο που το 1981, όταν τον ρώτησαν «τι επαγγέλλεσαι;» και απάντησε «μπασκετμπολίστας», η ΕΦΙ τον τιμώρησε με αποκλεισμό που φυσικά αναιρέθηκε, λες και ομολογούσε κάποιο έγκλημα. Ακόμη το θυμάται και γελάει.

Ο Γκάλης δεν μένει πια εδώ. Η φωλιά του στα γήπεδα ερήμωσε, αλλά άφησε μια κληρονομιά, πραγματικό θησαυρό για τις επόμενες γενιές, που ήδη οιστρηλατήθηκαν από τα δικά του κατορθώματα κι ανέβηκαν σε άλλες απάτητες κορφές. Κάποιοι μάλιστα προσπάθησαν να τον μιμηθούν κι ο Γκάλης τους δίνει την ευχή του.

Τι άφησε πίσω του φεύγοντας από τα γήπεδα ο «Γκαλιέγκο»; Όρεξη να 'χει κανείς να μετράει και τελειωμό να μην έχει ο λογαριασμός! Η ιστορία πάντως προσπαθεί να χωρέσει τους θριάμβους, τους τίτλους, τα μετάλλια, τις διακρίσεις, τα ρεκόρ κι αυτούς τους 25.995 επισήμως καταγραμμένους πόντους στα 854 επίσημα ματς της καριέρας του!

· ΥΓ: Θερμή παράκληση προς όλους όσοι συνεχίζουν το χαβά τους: Έλεος και νισάφι πια με το εάν ο Διαμαντίδης είναι καλύτερος από τον Γκάλη και με όλες τις οπαδικές κορώνες. Όσοι θέλετε να τσακωθείτε, πάρτε τα κουβαδάκια σας από δω πέρα και -τώρα που καλοκαίρεψε κιόλας-πηγαίνετε να παίξετε σε άλλη παραλία!