Απέτυχε η πρώτη μπασκετική εξωσωματική γονιμοποίηση!

Τα έπρεπε σε αυτή την διοργάνωση γεμίζουν τριαξονική νταλίκα με συρόμενο!

Έπρεπε να είχαμε άλλον προπονητή , έπρεπε να είχαμε σουτ, έπρεπε να εκμεταλλευτούμε τον Γιάννη , έπρεπε να πάρουμε τον Μήτογλου , τον Κόνιαρη , έπρεπε να παίξουμε με χαμηλό σχήμα , έπρεπε και τι δεν έπρεπε…

Ευτυχώς scripta manent , verba Volant. Δεν ήμουν από τους αισιόδοξους και μπορείτε ακόμα και εκ των υστέρων να το διαπιστώσετε στα κείμενα που έχουν αναρτηθεί.

Επίσης για το θέμα του προπονητή έχω γράψει και έχω καταθέσει τις συνθήκες που οδήγησαν στην επιλογή του.

Αν τώρα κάποιοι θέλουν να ονειρεύονται Ιτούδη , Σφαιρόπουλο ή Μπαρτζώκα ή ότι χάθηκαν τάχα μου ευκαιρίες να συνεργαστούν τα ονόματα αυτά με την Εθνική , κανείς δεν έχει δικαίωμα να εμποδίσει ή να απαγορεύσει κάποιους να φαντασιώνονται ακόμα και αν τους προσγειώνει ο τρόπος με τον οποίο διεξάγονται πλέον οι προκριματικές φάσεις, τα λεγόμενα παράθυρα.

Έγραφα λοιπόν ακόμα πριν ξεκινήσει το τουρνουά πως με ομάδες ανταγωνιστικές ακόμα και αν ο Γιάννης εμφανίσει διψήφια νούμερα σε παραπάνω από ένα τομέα και δεν ακολουθήσουν κι άλλοι με διψήφιες επιδόσεις στο σκοράρισμα και σε άλλους τομείς , τότε θα θριαμβεύσει η στατιστική αλλά η ομάδα όχι!

Δεν μπορούσα να μην είμαι επιφυλακτικός. Οι εικόνες που είχαμε για τους παίκτες αλλά και για τον Γιάννη ήταν εικόνες παράλληλες και όχι μια εικόνα που συμπεριελάμβανε και τους δυο πόλους.

Οι εικόνες των παικτών του βασικού κορμού προέρχονταν από τις επιδόσεις τους στην Ευρωλίγκα του δε Γιάννη από τις επιδόσεις του στο ΝΒΑ.

Κοινή εικόνα δεν υπήρχε. Τώρα υπάρχει.

Και το τώρα απέδειξε ότι η περίπτωση του Γιάννη προσομοιάζει με αυτή της εξωσωματικής γονιμοποίησης.

Μιλάμε για περίπτωση μπασκετικής εξωσωματικής.

Ο Γιάννης ήρθε για να γονιμοποιήσει το παιχνίδι της Εθνικής. Είναι σίγουρα ένα υπερόπλο!

Ήρθε από την Αμερική, με ένα άλλο τρόπο παιχνιδιού να οδηγήσει την ομάδα στις υψηλές θέσεις.

Μια ομάδα μαθημένη για χρόνια σε ένα συγκεκριμένο στιλ παιχνιδιού, ξένο εντελώς από αυτό που παίζει και διακρίνεται ο Γιάννης.

Ο Γιάννης από μόνος του δεν μπορούσε να κερδίσει τους πάντες.

Οι παίκτες πρωταγωνιστές όσο υψηλό μπασκετικό IQ και αν διαθέτουν ήταν δύσκολο σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να προσαρμοστούν απόλυτα στα νέα δεδομένα.

Δυο διαφορετικοί τρόποι παιχνιδιού όφειλαν να γίνουν ένα.

Μιλάμε για δύσκολες καταστάσεις που δεν έχουν να κάνουν μόνο με τις θέσεις στο γήπεδο ή την στρατηγική από τον πάγκο αλλά με την συνοχή της ομάδας και την εξοικείωση του συνόλου.

Μα δεν είχαμε σουτ! Αν έμπαιναν όλα θα ήταν διαφορετικά.

Ναι δεν είχαμε χωρίς τον Γιάννη, δεν έχουμε ούτε με τον Γιάννη.

Αλλά ακόμα και αν είχαμε ένα Αλβέρτη ή τον Περπέρογλου στα ντουζένια του ενδεχομένως να καλύπταμε ένα μέρος των αδυναμιών μας αλλά στα ματς με ομάδες πρώτης γραμμής αυτή η έλλειψη συνοχής , η ταυτόχρονη παρουσία δυο διαφορετικών σχολών στο παρκέ, σίγουρα θα μας πρόδιδε.

Θέλουν χρόνο όλα αυτά. Χρόνο προεργασίας.

Δεν είναι ότι ο Γιάννης είναι φαινόμενο και οι άλλοι είναι άχρηστοι.

Αυτές είναι υπεραπλουστεύσεις άσχετες με το άθλημα.

Στους Μπακς χρειάστηκαν χρόνια για να βάλουν τον Γιάννη στην εξίσωση. Εμείς δηλαδή πως θα το καταφέρναμε σε ένα τουρνουά 5-6 παιχνιδιών;

Πολύ σπάνια εξάλλου προσπάθεια εξωσωματικής πετυχαίνει με την πρώτη.

Πέρα λοιπόν από το να δείχνουμε με το δάχτυλο , πέρα από το να κατονομάζουμε τους υπεύθυνους με λόγο καταγγελτικό και να γκρινιάζουμε προς όλες τις κατευθύνσεις , αυτό που προέχει από εδώ και πέρα είναι να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις ώστε η ομάδα να έρθει πιο κοντά στο παιχνίδι του Γιάννη.

Τότε η περίπτωση εξωσωματικής γονιμοποίησης θα έχει απείρως περισσότερες πιθανότητες επιτυχίας.

Και φυσικά να προετοιμάσουμε τις επόμενες γενιές ώστε να παίξουν σύγχρονο μπάσκετ.

Παίκτες αθλητές γρήγοροι στο σώμα και στο μυαλό , ικανοί να τελειώσουν τις φάσεις με σουτ , με σουτ μετά από ντρίπλα, ικανοί να βάζουν την μπάλα στο παρκέ , ικανοί στο lay up, ικανοί να ποστάρουν και να ακουμπήσουν την μπάλα στο καλάθι, ικανοί στην άμυνα ένας με ένα ,ικανοί να ανταποκριθούν σε πολλές θέσεις τόσο στο low όσο και στο high post.

Αυτό είναι το μπάσκετ του σήμερα. Να μπορείς να παίζεις γρήγορα οδηγούμενος από το ένστικτο σου.

Υπάρχουν προπονητές στις υποδομές να διδάξουν το μπάσκετ του σήμερα , το μπάσκετ του μέλλοντος.

Άνθρωποι σοβαροί και καταρτισμένοι.

Ας τους στηρίξει η Ομοσπονδία , οι σύλλογοι ώστε να μας οδηγήσουν με σιγουριά στην επόμενη μέρα.

Μέχρι τότε καλό είναι να μην μας κυριεύσει η εσωστρέφεια. Καλό είναι να διδαχθούμε από τα λόγια του Θοδωρή Παπαλουκά , με τα όσα είπε στην Δημόσια Τηλεόραση μετά το παιχνίδι με την Τσεχία.

Πως όλες οι ομάδες κάνουν τον κύκλο τους. Πως είμαστε 10 μύρια και τα ταλέντα δεν βγαίνουν από μαγικό καπέλο , πως όλα υπάγοντα στους νομοτελειακούς κανόνες.

Πως πίσω και πέρα από τον αποκλεισμό και την μιζέρια , πέρα από το γιατί πήρε τον Βασιλόπουλο ή τον Μπουρούση , υπάρχουν πολύ όμορφες ιστορίες διδακτικές , παραδείγματα προς μίμηση όπως αυτή του Βασιλόπουλου , που άντεξε και επέστρεψε , του Αθηναίου, του αρχηγού Μπουρούση που ταξίδεψε στα προκριματικά από την Κίνα για ένα παιχνίδι.

Πάντα υπάρχει και η φωτεινή πλευρά.

Οι ολοκληρωμένοι άνθρωποι του αθλητισμού , με προσωπικότητα μέσα και έξω από το παρκέ όπως ο Θοδωρής Παπαλουκάς , έχουν πολλά να μας πουν. Το θέμα είναι αν είμαστε διατεθειμένοι να τους ακούσουμε.

Γιατί όπως έλεγε το δημώδες θρακιώτικο άσμα «Μαύρη Θάλασσα» που τραγούδησαν από κοινού η Δόμνα Σαμίου και ο Διονύσης Σαββόπουλος:

«Φταίνε τα τραγούδια του, φταίει κι ο λυράρης

μα φταίει κι ο ίδιος του ο λαός γιατί είναι μαραζιάρης»