Τα μαθήματα που μας δίνει το ΝΒΑ (αλλά είμαστε σταθερά αδιάβαστοι)

Κύπελλο Εθνών Αφρικής με αξεπέραστο Live Στοίχημα και 200+ ειδικά στοιχήματα! (21+)

Δεν είμαι σε καμιά περίπτωση «πιστός». Δεν ξενυχτάω τα βράδια όπως άλλοι για να απολαύσω τον Γιάννη ή κάποιον από τους υπερ ήρωες της άλλης μεριάς του Ατλαντικού. Βλέπω τα highlights την επόμενη μέρα πίνοντας καφέ, ακούω Shake n’ Bake και καταλαβαίνω το ένα τρίτο όσων λένε αλλά τα λένε θαυμάσια, οπότε βήμα βήμα μαθαίνω κι εγώ. Βλέπω τα tweets σύσσωμης της ελληνικής φυλής του μπάσκετ κι ενημερώνομαι. Παρακολουθώ με ενδιαφέρον (και πρασινίζω από τη ζήλια) τις αποστολές του gazzetta με Καλκαβούρα και Τσίγκα ενώ διαβάζω με μανία όπως και πολλοί αναγνώστες (το λένε τα stats άλλωστε) τα άρθρα γύρω από το ΝΒΑ. Καταλήγω συνήθως στα ερωτήματα «εμείς γιατί ούτε λίγο;» και «τι θα μπορούσαμε να αντιγράψουμε;»

Ο Κομισάριος
Είναι αστείο αν σκεφτώ ότι τη συγκεκριμένη λέξη την έχω συναντήσει μόνο σε ψυχροπολεμικά μυθιστορήματα να περιγράφει τον σοβιετικό αξιωματούχο και φυσικά στον διευθύνοντα την επαγγελματικότερη λίγκα μπάσκετ του κόσμου. Τα δύο άκρα αντίθετα δηλαδή. Για μας τους παλιότερους Κομισάριος = Ντείβιντ Στερν forever and ever. Χαρακτηριστική αντιμπασκετόφατσα ο άνθρωπος με απόλυτη εξουσία πάνω στη διοργάνωση. Κανείς δεν ασχολήθηκε με το τι ομάδα ήταν μικρός ( σας θυμίζει κάτι; ), μοίραζε καμπάνες σε ιδιοκτήτες, super stars, οργανισμούς ομάδων και «επώνυμους» φιλάθλους. Και που τον διαδέχτηκε ο ορισμός του τζιτζιφρίγκου δεν άλλαξαν και πολλά. Ο Κομισάριος είναι ο Σερίφης και ο Νόμος και η Τάξη. Άιντε να αναθέσεις τέτοια αξιώματα στο ελληνικό μπάσκετ.

Ιδιοκτήτες
Κατά τα ελληνικά έθιμα θα έπρεπε να προηγούνται στην αναφορά αλλά επειδή εκεί οι πλούσιοι είναι αληθινά πάμπλουτοι και θέλουν να κινούνται κάτω από τα ραντάρ, αφήνουν το τρέξιμο στον παραπάνω και αυτοί απολαμβάνουν τις front seats με την οικογένεια ή ... την παρέα τους την οποία συνήθως βλέπουμε στις blockbusters ταινίες του Hollywood. Όταν τα πράγματα get tough έχουν και μια στρατιά δικηγόρους δεν πλακώνονται μεταξύ τους σε συμβούλια. Εξάλλου είναι bad for business.

Front Office
Κάτι σαν Επιτροπή Σοφών με μπροστάρη τον General Manager που διοικούν τα αγωνιστικά θέματα κάθε ομάδας, όπως μετεγγραφές κι ανταλλαγές, επιλογές draft κι αμοιβές, προσλήψεις Head Coach και του staff συνολικά, σε ακραίες περιπτώσεις και σε συνεργασία με την ιδιοκτησία ακόμα και για την αλλαγή πόλης – έδρας όταν τα νούμερα φθίνουν. Εκεί βέβαια το front office γνωμοδοτεί για τις αγωνιστικές προοπτικές, μια που τις αποφάσεις τις παίρνουν τα billions του ιδιοκτήτη και τα πανίσχυρα τμήματα marketing.

The Staff
Φιλόσοφοι και επιστήμονες του μπάσκετ μαζί, όχι ένας που θα φωνάζει «άμυνα ρε μ....», όχι σφουγγοκωλάριοι του αφεντικού ή κολλητάρια με τον Τύπο για να έχουν παραπάνω φωτογραφίες και λεζάντες. Διακριτές ειδικότητες, αφοσιωμένοι στη δουλειά και στο basketball. Προσωπικότητες όπως ο Φιλ Τζάκσον ή ο Γκρεγκ Πόποβιτς που θα μπορούσαν παν-άνετα να κυβερνήσουν τις Η.Π.Α. και ο πλανήτης να κοιμάται πιο ήσυχος. Βάλτε δίπλα δίπλα Πόποβιτς και Τραμπ και πείτε μου, ποιον θα ψηφίζατε ως «ικανότερο» Πρόεδρο; Εδώ θα μου επιτρέψετε την παρατήρηση, ότι οι Έλληνες προπονητές είναι ό,τι πιο εξωστρεφές και ίσως ικανότερο έχουμε στο ελληνικό μπάσκετ. Ίσως φταίει η ΧΑΝΘ κι ο Θόδωρος Ροδόπουλος που από νωρίς ταξίδεψε στην Αμερική κι έκανε εισαγωγή τεχνογνωσίας, ίσως οι Αμερικάνοι παίκτες και προπονητές που ήρθαν και διεύρυναν το κανάλι, πάντως σίγουρα δε «φταίει» ο Βασιλακόπουλος που θεωρεί τους προπονητές αναγκαίο κακό και δευτερευούσης σημασίας ζήτημα.

The Players
Ακόμα και οι «σημαίες» μπορούν να μετακινούνται. Υπάρχουν σχέσεις αίματος αλλά υπάρχουν και σχέσεις χρήματος-συμφέροντος. Τα συμβόλαια μπορούν να είναι μυθικά ή εγγυημένα ή two way ή 10 ημερών. Το βάραθρο της χρεοκοπίας ή της κατάθλιψης ή των τραυματισμών είναι πάντα εκεί αλλά ο οργανισμός ΝΒΑ και η Ένωση Παικτών αναλαμβάνου πρωτοβουλίες κι εκεί. Οι stars συνήθως έχουν κι ένα φιλανθρωπικό ίδρυμα το οποίο είτε για ανθρωπιστικούς λόγους είτε για φορολογικούς λόγους επιστρέφει πράγματα στην κοινωνία. Ακόμα και στο ντόπινγκ προσωπικά πιστεύω ότι το ΝΒΑ δείχνει το δρόμο. Δεν υπάρχουν ουσίες ένθεν κι ένθεν της νομιμότητας. Η ανοησία που καταστρέφει το στίβο. Drug test μόνο και για τα υπόλοιπα ας αναλάβει ο καθένας τις ευθύνες του. Όσο κυνηγάμε την «ουσία», χάνουμε την ουσία ότι οι εταιρίες της ντόπας θα είναι πάντα ένα τουλάχιστον βήμα μπροστά.

Draft & Salary Cap
Δε θα επεκταθώ αλλά τα δυο παραπάνω στοιχεία είναι που συνηγορούν ότι οι Αμερικάνοι θέλουν ανταγωνισμό στη Λίγκα. Καλοί οι ήρωες και οι δυναστείες αλλά το σασπένς και η αβεβαιότητα για το τελικό αποτέλεσμα είναι που δυναμώνουν το ΝΒΑ. Ο «μικρότερος» πρέπει να δυναμώσει και ο «μεγάλος» να ψαλιδιστεί, για να αισθάνονται όλοι ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Κι αν είναι ακατορθωτο φέτος, μπορεί να είναι εφικτό σε δύο τρία χρόνια. Τράβα πες το αυτό σε Κύμη, Λαύριο και λοιπούς που βασίζουν την ύπαρξή τους στο ότι δε θα κάνουν καμιά μεταξύ τους ματσακονιά οι μεγάλοι, που θα στείλει τους μικρούς στα τάρταρα.

Οι Fans
Στο ΝΒΑ δεν έχουν οργανωμένους βεβαίως βεβαίως. Δεν τους θρέφουν οι άσχετοι. Αν είσαι οπαδός και συμπεριφερθείς άσχημα, πας σπίτι σου σε tempo ψεκάστε-σκουπίστε –τελειώσατε. Τα εισιτήρια είναι ακριβά, το γήπεδο θέλει καλό budget για να πας, γι αυτό και οι συνδρομητικές πλατφόρμες TV πάνε τρένο. Άδικο; Μπορεί. Είναι πιο άδικο από το να τραβηχτείς με το παιδί σου στο γήπεδο, να ακούσεις όλο το ελληνικό υβρεολόγιο, να σου ανοίξουν το κεφάλι ή να αναπνεύσεις τα χημικά της αστυνομίας (αλήθεια είδατε ποτέ αστυνομικό να περιφρουρεί αγώνα ΝΒΑ;) Ο επαγγελματικός αθλητισμός στις ΗΠΑ είναι ταξικός μπορεί να πει κάποιος. Γιατί υπάρχει κάτι που δεν είναι ταξικό στις ΗΠΑ; Στην Ελλάδα;

Στο ΝΒΑ δεν απαγορεύεται η μετακίνηση οπαδών, επιτρέπεται ή μάλλον επιβάλλεται να εμφανιστείς στο γήπεδο με μπλούζα της αντίπαλης ομάδας ή του αντίπαλου super star και μάλλον δε θα κρεμάσει οπαδός πανό για το ξύλο που έπεσε, «όταν σας κυνηγούσαμε στο Salt Lake».

The Press
Μιλάμε για κανονική βιομηχανία του θεάματος. Με εξειδικευμένους reporters, ασφάλεια στις συνθήκες εργασίας, πρόσβαση παντού, εκπομπές με super stars, υλικό αποκλειστικά για τους τηλεθεατές, μια ολόκληρη βιομηχανία των media πίσω από μια βιομηχανία των σπορ. Διείσδυση σε κάθε γωνιά του πλανήτη, τηλε-πελάτες από παντού με δημιουργία ξενόγλωσσου περιεχομένου και πρωταγωνιστές υποχρεωτικά και πάντα εκεί. Στην πρώτη γραμμή της διαθεσιμότητας στα media ακόμα και οι πιο δύστροποι, οι πιο κλειστοί, οι πιο βεντέτες.

Όλα τα παραπάνω κανονικά θα έπρεπε να τα υποβάλλω προς έγκριση στους επιστήμονες του gazzetta πριν τα δημοσιεύσω αλλά δεν πειράζει, με χαρά να με διορθώσουν οι πιο γνώστες. Αν θέλετε πιο κοντινά και πιο γήινα παραδείγματα ρίξτε μια ματιά στην Ισπανία και το μαγικό Final 8 του Κυπέλου που θέλουν και μπορούν να διοργανώνουν.

Το βέβαιο είναι ότι το ελληνικό μπάσκετ ως διοργανώσεις και θεσμοί κάνει μεγάλα βήματα προς τα πίσω. Μπορεί και μακάρι η Εθνική Ομάδα να μας ενθουσιάσει ξανά αλλά τα προβλήματα δε θα τα κρύψει κανένας Αντετοκούνμπο κάτω από το χαλί. Ακόμα κι αν μαζευτούν 4 Αντετοκούνμπο δεν μπορούν να τα κρύψουν. Είναι ήδη πολύ μεγάλα κι εκείνοι πολύ μακριά.