Πέμπτη βράδυ στο Παλέ της δεκαετίας του ‘80

Σκέφτηκα ότι μ’ αυτά και με κείνα της καθημερινότητας, έχω καιρό να σας γράψω μια ιστορία από τα παλιά. Ακούγοντας λοιπόν μέσα στο αυτοκίνητο το τραγούδι των Locomondo (από σπόντα ομολογώ), που αναφέρεται στη δεκαετία του ’80 και στα νιάτα ημών των 40 something, το υποσυνείδητό μου ταξίδεψε στην Θεσσαλονίκη. Στην πόλη που ζω τα τελευταία 22 χρόνια και που τότε ούτε καν είχα επισκεφτεί ποτέ μου.

Καμιά φορά γίνομαι κοινωνός στη διαφωνία περί του ποιος είναι ο Αυτοκράτορας του ελληνικού μπάσκετ. Αν και δε με πολυενδιαφέρουν οι μοναρχικοί τίτλοι και οι επιθετικοί προσδιορισμοί, η απάντηση στο μυαλό μου είναι απλή. Ο Άρης είναι ο Αυτοκράτορας, η ΑΕΚ η Βασίλισσα και ο δικός μου Παναθηναϊκός είναι η πιο επιτυχημένη ομάδα του ελληνικού αθλητισμού ever. Τόσο απλά.

Το μπάσκετ ξεκίνησα να το παρακολουθώ μέσα δεκαετίας του ΄80 σε ηλικία περίπου 10 ετών κι αν έπρεπε να προσδιορίσω μια διοργάνωση ως ορόσημο, αυτή θα ήταν το Μουντομπάσκετ του ’86, όπου η Εθνική βγήκε 10^η και ο πλανήτης κατάλαβε καλά, τι πάει να πει Νίκος Γκάλης. Θυμάμαι να παρακολουθώ το τουρνουά αγωνιών σε μια έγχρωμη παρακαλώ Nordmende πλάι στη γιαγιά μου, που παρά την ιδιότητά της (παροπλισμένη μοδίστρα), πολύ το διασκέδαζε που ο Gangster έσπαγε το σώμα του στα τέσσερα και παστέλωνε το διχτάκι κι αντιδρούσε με το σύνηθες, «Κοίτα τον άτιμο».

Το τι συνέβη το ’87, αν γράφεις στο ίδιο site με τον Σκουντή, καλύτερα είναι να το διαβάζεις από κείνον, παρά να γράφεις εσύ, αλλά το πως βίωσα τις ευρωπαϊκές πορείες του Άρη έφηβος ων στην παρηκμασμένη μπασκετικά Αθήνα, νομίζω μπορώ να το αποτυπώσω.

Φανταστείτε λίγο, πρώτες τάξεις του Γυμνασίου, κάτοικος Πλατείας Παπαδιαμάντη, λιώσιμο με μπασκετάκι στα γηπεδάκια του Αγίου Ανδρέα, μπασκετάκι και στο σχολείο, αρχικά 61^ο στην Γκράβα, μετά στο τιμημένο 18^ο, οργανωμένο μπασκετάκι στον Πανελλήνιο δίπλα στον Θέμη Χολέβα, πέρα δώθε με το 13 τρόλεϊ από το σπίτι στο κλειστό της Κυψέλης, Τρίποντο κάθε Τρίτη συνοδεία Milko και κασερόπιτας, σαραγλάκι από το PapLiber και Σικάγο από τον Σχίζα, ραντεβού στα Goodys ή στα Kangoo με coca cola και πατάτες, παγωτό στην Χαρά και γενικά η ζωή είναι ωραία κι ο (πράσινος) ήλιος ανατέλλει για μας.

Κάθε αρχή σχολικής χρονιάς έπρεπε να βγει και το πρόγραμμα των φροντιστηρίων και των ξένων γλωσσών. Μια βραδιά υπήρχε σημαδεμένη στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα, που έπρεπε να μείνει ανέγγιχτη, η Μεγάλη Πέμπτη του Άρη και του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Είχα που λέτε την φαεινή ιδέα στην έκτη δημοτικού να πω στον πατέρα μου να με γράψει για Γερμανικά. Δε μου έφταναν τα εγγλέζικα του φλώρου, ήθελα και “deutsch als fremdsprache”. Πού να τα χωρέσεις ρε Καραμήτρο και το σχολείο και τα αγγλικά και τα γερμανικά και την μπασκετική καριέρα και το Μαράκι και τον Νίκο τον Γκάλη;

Κάθεται στραβά η μπίλια και το ένα από τα δύο μαθήματα Γερμανικών της εβδομάδας πέφτει Πέμπτη! Φροντιστήριο Γερμανικής γλώσσας Κωνσταντίνου Σταυρόπουλου στο πρώτο έτος λειτουργίας του στην Λαμπρινή, από την άλλη μεριά του πάρκου, για να μη σας τα πολυλογώ περίπου στο τέταρτο με βήμα ταχύ από το σπίτι. Παίρνω το προσωνύμιο “Christian nummer eins” (γιατί υπήρχε και zwei) και το πρώτο μάθημα της Πέμπτης έρχεται.

Μαζί έρχεται και το πρώτο ματς του Άρη με τη συγκλονιστική (not) Saturn Κολωνίας. Το παιχνίδι άρχιζε στις 10, όταν δηλαδή σχολούσα κι εγώ από τα γερμανικά. Διαπραγματευτήκαμε με τον καθηγητή να μας αφήνει 10 παρά λίγο και μετά ξεκινούσε ο αγώνας δρόμου. Με έναν συνδυασμό σπριντ και παρκούρ έφτανα σπίτι ακριβώς τη στιγμή που έδινε την εντολή ο Φινλανδός διαιτητής Γιούγκερμπραντ να σκουπιστούν τα χαρτάκια από το παρκέ. Ήμουν κάθιδρος σε αντίθεση με τον άψογα χτενισμένο Σλόμπονταν Σούμποντιτς αλλά χαλάλι με περίμεναν 2-3-4 τοστ ή πιτοσούβλακα και ο Άρης στην 14άρα έγχρωμη Sony του καθιστικού της κουζίνας. (πραγματικά άγνωστο γιατί δεν βλέπαμε όλοι μαζί το ματς στη μεγάλη Sony με την ξύλινη επένδυση στο σαλόνι, μάλλον ήμασταν πιο cozy στο μικρό καθιστικό).

Η αριθμητική των προβλέψεων πήγαινε κάπως έτσι. Λοιπόν 30 θα βάλει ο Γκάλης (και τους έβαζε ΠΑΝΤΑ), από 15-18 Γιαννάκης και Σούμποντιτς η βραδιά κρινόταν από τον Βασίλη Λυπηρίδη και φυσικά τον Γκρεγκ Ουίλτζερ. Ο τίμιος Γιώργος Δοξάκης θα έδινε χρόνο στον Νικ να πιεί νερό κάνα δυο λεπτά και το rotation (εδώ γελάμε) ήταν σφιχτό σαν το σορτσάκι στα μπούτια του Gangster. Για τα time out και τον προπονητή ας μη μιλήσω, όσοι διαβάζετε Κιούση, ξέρετε…

Το Παλέ (πείτε το κι Αλεξάνδρειο) το είχαμε χαρτογραφήσει όλοι οι Αθηναίοι πιτσιρικάδες από τηλεοράσεως κι ανυπομονούσαμε μια μέρα να βρεθούμε εκεί. Τα κατάφερα στα 30 φεύγα μου παρέα με το γιό μου τη βραδιά της τιμητικής εκδήλωσης για τον μεγάλο Νικ κόντρα στην Λιμόζ του Παναγιώτη Γιαννάκη. Η επιλογή της Λιμόζ δεν ήταν τυχαία, μιλάμε για αιώνιο αντίπαλο ολκής ειδικά σε εκείνο το κωλογήπεδο με την Φιλαρμονική να ξεκουφαίνει.

Οι Πέμπτες μας είχαν την φωνή του Φίλιππου Συρίγου, τα όνειρά μας περιλάμβαναν τρίποντα του Πίξι από τη γωνία, back door σε slow motion από Γκάλη-Γιαννάκη και οι εφιάλτες μας αιφνιδιασμούς του Χιμένεθ, βομβαρδισμό από Τζάμσι ή Ντακουρί, ανωτερότητα της Μπαρτσελόνα ή της Τρέισερ, ήττες, ξύλο και τσαμπουκάδες από τα αληταριά-παιχταράδες της Γιουγκοπλάστικα. Ο Γιούγκερμπραντ πάνω στο μεθύσι της ατμόσφαιρας πανηγύριζε πάνω σε πλάτες Αρειανών με την κιτρινόμαυρη σημαία στα χέρια και τα γλέντια γίνονταν στο Ακρόαμα, που εμείς οι πιτσιρικάδες Αθηναίοι ούτε καν ξέραμε που πέφτει. «Πρόεδρος» ήταν μόνο ο Χρήστος Μιχαηλίδης και καλύτερη-χειρότερη βραδιά το εκτός έδρας διπλό στην Μπαρτσελόνα, που ο Ουίλτζερ έγινε Σαμπόνις κι ο πατέρας μου δεν επέτρεψε να δω, γιατί δεν έτρωγα κουνουπίδι και το ματς ξεκινούσε στις 11.

Ο Άρης της δεκαετίας του ΄80 γέννησε πολλά κιτρινόμαυρα παιδιά με τη χαρά που έσπερνε και πολλά πορτοκαλί παιδιά με τη συγκίνηση που έφερνε στο μέσο ελληνικό σπίτι κάθε Πέμπτη βράδυ. Για να υπάρξει Αυτοκράτορας, πρέπει να υπάρχει μια Αυτοκρατορία, ένας οργανισμός που να αιχμαλωτίζει το ενδιαφέρον όλων, να γίνεται αντικείμενο αγάπης ανεξαρτήτως οπαδικής προτίμησης κι όσο κι αν πληγώνονται οι ασπρόμαυροι φίλοι μου, η δεκαετία του ’80 άνηκε στην Θεσσαλονίκη και στον Άρη, «the team that excites Greeks», όπως έλεγε και το trailer του Eurosport.