Μία τελευταία ευκαιρία

H πρόταση που κατατέθηκε από τη Euroleague για αναπροσαρμογή του αγωνιστικού προγράμματος ώστε να μην αφανιστούν από τον χάρτη οι κορυφαίες Εθνικές ομάδες της Ευρώπης είναι, επιτέλους, μία θετική πρωτοβουλία, ενάντια στην εκατέρωθεν αδιαλλαξία.

Ναι, την προτελευταία στιγμή. Ναι, ενάμισυ βήμα πριν από τον γκρεμό. Το σημαντικό είναι, ότι αυτή η κίνηση έγινε, όχι από τον ηττημένο, αλλά από τον νικητή των εχθροπραξιών.

Η Εuroleague δεν έχει τίποτε να χάσει ή να κερδίσει εάν τα «παράθυρα» ανοίξουν κανονικά τον Νοέμβριο. Κατάλαβε, μάλλον, ότι η ήττα αφορά όχι τη FIBA, αλλά το μπάσκετ συνολικά.

Η κοινή γνώμη θα σιχτιρίσει όχι μόνο τον επίμονο κηπουρό της Λωζάννης, αλλά την πορτοκαλί μπάλα. Και τότε η μπάλα θα τους πάρει όλους παραμάζωμα, εμάς και τον γρύλλο μας.

Τις εβδομάδες που προηγήθηκαν, σχεδόν όλες οι ισχυρές ευρωπαϊκές Ομοσπονδίες, με εξαίρεση τη μακαρίως κοιμώμενη ελληνική, επαναστάτησαν μπροστά στο φάσμα της καταστροφής.

Οι Ισπανοί δήλωσαν ότι θα καλέσουν κανονικά τους παίκτες στην Εθνική και γαία πυρί μιχθήτω. Οι Γάλλοι απείλησαν να αποχωρήσουν από τα προκριματικά.

Οι Ιταλοί έβαλαν τον Μεσίνα να ξεσπαθώσει. Οι Σέρβοι ανέβασαν στα χαρακώματα τον Ντανίλοβιτς και τον Μποντίρογκα, οι Ρώσοι τον Κιριλένκο, οι Λιθουανοί τον Σαμπόνις.

Δεν έχει πια σημασία, η ταυτότητα του φταίχτη. Η ουσία είναι ότι η Εθνική Ελλάδας θα παραταχθεί στο Λονδίνο με Κόνιαρη, Λούντζη, Χρυσικόπουλο, Σάκοτα, Γιάνκοβιτς, Μαυροειδή, Σίμτσακ, Καββαδά και Κατσίβελη.

Η Σερβία με τα τρίτα, η Ισπανία με τα τέταρτα. Οι ΗΠΑ, στα αντίστοιχα «παράθυρα», με τα δωδέκατα.

Στο Μουντομπάσκετ δεν θα προκριθεί η ευρωπρωταθλήτρια Σλοβενία, αλλά η Ολλανδία. Όχι η Λιθουανία, αλλά η Λευκορωσία. Όχι η Γαλλία, αλλά η Πορτογαλία.

Την ίδια ώρα που η Εuroleague θα ανάβει τα πυροτεχνήματα για τη δική της, ακμαία διοργάνωση, η υπόλοιπη Ευρώπη θα πενθεί τον θάνατο του μπάσκετ.

Ποιος μπορεί να βγει κερδισμένος από κάτι τέτοιο; Ποια αρχή; Τότε θα υπάρχει μόνο τέλος.

Η συμβιβαστική πρόταση που κατατέθηκε σήμερα από το κονγκλάβιο της Βαρκελώνης δεν είναι φυσικά καινοφανής, αλλά μοιάζει βιώσιμη και πάντως ικανή να ματαιώσει το αδιέξοδο.

Προβλέπει τη διεξαγωγή των προκριματικών του Μουντομπάσκετ, εντός και εκτός έδρας όπως επιβάλλεται να γίνει, όχι το καταχείμωνο, αλλά τον Ιούνιο και Ιούλιο.

Εάν πιστέψω όσα μου έλεγε χθες ο Μιχάλης Κακιούζης, αυτή η περίοδος είναι προτιμότερη και για τους παίκτες, σε σύγκριση με τον Σεπτέμβριο.

Δεν βαυκαλίζομαι ότι οι Εθνικές ομάδες θα παραταχθούν πλήρεις στις αρχές του καλοκαιριού, αλλά τουλάχιστον θα αποφύγουν τη σύγκρουση καθηκόντων.

Τα πρωταθλήματα τελειώνουν Μάιο (ή αρχές Ιουνίου), όπως και η Εuroleague. To NBA, ακόμα νωρίτερα για τις περισσότερες ομάδες.

Θεωρητικά, θα έχουν τη δυνατότητα να αγωνιστούν τότε και οι 12 παίκτες που στελέχωσαν την Εθνική μας στο φετινό Εurobasket, καθώς και εκείνοι που απουσίασαν, με πρώτο τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Εάν όμως τα «παράθυρα» ανοίξουν βάσει προγράμματος τον Νοέμβριο, δεν θα παίξει ούτε ένας, με πιθανή εξαίρεση τον «Κινέζο» Μπουρούση, που θα ψάχνει αφορμή για να περάσει μια βδομαδούλα στην πατρίδα.

Η FIBA δεν έχει πια καμία δικαιολογία για να παραμείνει στα χαρακώματα. Είναι ο ηττημένος του πολέμου και υποχρεώνεται να παραδώσει λάφυρα στον νικητή.

Υποθέτω ότι αναζητείται εύσχημος τρόπος ώστε να υποχωρήσει δίχως να ταπεινωθεί, με τα ιμάτια ανέπαφα και τα βρακιά στη θέση τους.

Θεσμικά, βεβαίως, η FIBA που έχει το δίκαιο με το μέρος της. Ως Παγκόσμια Ομοσπονδία του αθλήματος, δικαιούται να αλλάζει το καλεντάρι χωρίς να ρωτάει κανέναν.

Η Εuroleague δεν είναι, παρά μία εμπορική μπίζνα, η οποία μάλιστα χτίστηκε πάνω σε γκρίζες ζώνες της ευρωπαϊκής νομοθεσίας, το έτος 2000.

Ωστόσο, το μέγεθός της είναι αδύνατο να αγνοηθεί, από τη στιγμή μάλιστα που υποστηρίζεται από τις μεγαλύτερες (και πλουσιότερες) ευρωπαϊκές ομάδες.

Η παταγώδης αποτυχία του εγχειρήματος Basketball Champions League θα έπρεπε να κλονίσει και να διδάξει. Ωστόσο, η FIBA επιμένει να πορεύεται ξυπόλητη στα αγκάθια, σε ένα μάταιο παιχνίδι εξουσίας.

Όπως έχω γράψει κατ’ επανάληψη, το παιχνίδι κρίθηκε όταν τοποθετήθηκαν στη ζυγαριά της ειλικρίνειας τα εκατέρωθεν επιχειρήματα.

Οι Φιμπαίοι ισχυρίστηκαν ότι νοιάζονται για το καλό του αθλήματος ενώ ήταν οφθαλμοφανές ότι επιζητούσαν αναδιανομή της οικονομικής πίτας.

Αντίθετα, οι Μπερτομαίοι ομολογούν ότι ενδιαφέρονται πρωτίστως για το ταμείο της επιχείρησης, άσχετα αν αυτό καθρεφτίζεται στα έσοδα των συνεταίρων της ή όχι.

Όταν ο ισχυρός ανήρ της Εuroleague χαρακτήρισε εν Αθήναις «ατύχημα» τη σποραδική συμμετοχή ομάδων όπως η Μανρέσα ή ο Πανιώνιος εξανέμισε –προς τιμήν του- τις τελευταίες αμφιβολίες.

Η πρόοδος του μπάσκετ είναι δουλειά της FIBA και όχι της ECA. Αλλά τι είδους πρόοδος θα επιτευχθεί, εάν η Σλοβενία ηττηθεί στα προκριματικά του Μουντομπάσκετ από την Αρμενία;

Οι μισοάδειες κερκίδες στο Eurobasket και το φιάσκο της ξεχειλωμένης διοργάνωσης των 18 ημερών και των 4 χωρών, οργανωτικό και αγωνιστικό, ήταν μία πρόσθετη ένδειξη, ότι απαιτείται ανασυγκρότηση και αναδιοργάνωση στο βασίλειο της ευρωπαϊκής ζώνης.

Έστω τώρα που οι δείκτες του ρολογιού έφτασαν στο παρά πέντε, η FIBA έχει μία τελευταία ευκαιρία να αποδείξει ότι κινείται με γνώμονα το καλό του αθλήματος.

Εάν το πράξει, ο πόλεμος θα θεωρηθεί ότι τελείωσε με ισοπαλία. Και ας μην υπάρχει ισοπαλία στο μπάσκετ.