Μήπως απλά δεν είμαστε και τόσο καλοί;

Ολοκληρώθηκε για μας η συμμετοχή στο Ευρωμπάσκετ, άλλοι συνεχίζουν ακάθεκτοι, ξαναμπαίνουμε σε μια συζήτηση απόδοσης ευθυνών και εσωστρέφειας. Στο αγαπημένο μας σπορ την γκρίνια και την αλληλοκατηγορία σίγουρα θα αναδειχθούμε πρωταθλητές κανείς δε θα μας στερήσει αυτό το χρυσό.

Διοίκηση ΕΟΚ

Η επόμενη σοβαρή διοργάνωση είναι το 2019 και από όσο διαβάζω τουλάχιστον στη Wikipedia, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος θα είναι μόλις 80 ετών. (Αν το ληξιαρχείο λέει άλλα, ζητώ συγγνώμη). Την ώρα που άλλες ευρωπαϊκές ομοσπονδίες πορεύονται με τον Σαμπόνις, τον Κιριλένκο, τον Μποντίρογκα, τον Ράτζα και τον Κούκοτς, εμείς ως πότε λέτε να πορευόμαστε με τον πεφωτισμένο Μονάρχη; Εντάξει δε θα σχολιάσω διάδοχες καταστάσεις τύπου Τάκη Τσαγκρώνη, δεν υπάρχει λόγος να συνεχίζει το ελληνικό μπάσκετ να μυρίζει πασοκική καμαρίλα. Ταπεινή μου γνώμη και προκαταβολικά ζητάω συγγνώμη από τον Θεό Νίκο Γκάλη, τεράστιε Γκάνγκστερ άργησες πολύ. Το κατά την άποψή μου καλύτερο σχήμα για το άμεσο μέλλον θα ήταν ο Νικ ή ο Δράκος επικεφαλής και εκτελεστικοί διευθυντές της Ομοσπονδίας άνθρωποι από τη γενιά του 2005 και συγκεκριμένα ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ο Δημήτρης Διαμαντίδης και ο Κώστας Τσαρτσαρής. Δεν αναφέρω προφανώς εν ενεργεία αθλητές, γιατί σέβομαι το μπασκετικό τους παρόν και τους αναμένουμε για αργότερα. Ο Νίκος Ζήσης για παράδειγμα νιώθω ότι θα είναι ο επόμενος μεγάλος προπονητής της Εθνικής Ομάδας.

Προπονητής

Ίσως σε προηγούμενο κείμενό μου που γράφτηκε μετά τις εμφανίσεις-ντροπή στο Ελσίνκι, να ήμουν σκληρός και άδικος με τον Κώστα Μίσσα. Δεν διεκδίκησε απ’ όσο μαθαίνω τη θέση του Ομοσπονδιακού, δεν την απέρριψε όμως τελικά. Δεν έχει πολύ νόημα να τον κρίνω εγώ για θέματα επιλογών – rotation, γιατί σίγουρα δεν έχω την τεχνική κατάρτιση. Είναι όμως γεγονός, ότι έκανε μια άστοχη και άκαιρη δήλωση εν μέσω Ευρωμπάσκετ, ότι θα «μιλήσει για όλα μετά», πράγμα που δεν κάνει ποτέ κανείς που το δηλώνει. Επίσης όταν έπαιζαν «τα παιδιά» μπουνιές, όταν αγνοούσαν τους κανονισμούς της ομάδας και ξενυχτούσαν μέχρι τις 7 και τράκαραν σε βοηθούς του Μίσσα, κανείς δεν μπορούσε να πάρει μια απόφαση χωρίς τη συγκατάθεση του Μεγάλου. Ο Μεγάλος είπε «μην κάνετε τίποτα» κι αυτό σας καθιστά όλους, μαζί κι εσάς κύριε Μίσσα αχυρανθρώπους του Γιώργου Βασιλακόπουλου. Μην ζητάτε λοιπόν το σεβασμό, κοιταχτείτε στον καθρέφτη και απαντήστε εσείς στον εαυτό σας αν είστε κανονικός προπονητής κι αν διαθέτετε αυτοσεβασμό. Το ίδιο ισχύει και για τους συνεργάτες σας ειδικά τους πράσινους και κόκκινους τοποτηρητές στον πάγκο της Εθνικής.

Παίκτες

Μήπως τελικά ρε παιδιά δεν είστε και τόσο παικταράδες; Προς Θεού δεν είστε υποχρεωμένοι να είστε παικταράδες, αλλά μήπως σας παραλιβανίσαμε; Τα τελευταία χρόνια οι μεγάλες ελληνικές μπασκετικές επιτυχίες είναι πρώτα απ’ όλα συλλογικές. Έχουν συγκεκριμένα ονοματεπώνυμα, έχουν πολύ τον ξένο παράγοντα μέσα τους και τα τελευταία χρόνια τα 2 πιο hot ελληνικά ονόματα δεν συμμετείχαν στην Εθνική. Η φετινή Εθνική Ομάδα δεν είχε την ηγετική μορφή, που διέθεταν οι άλλες ομάδες. Προφανώς μια τέτοια θα ήταν και θα παραήταν ο Γιάννης Αντετοκούμπο, αλλά μετά από αυτόν μια πλειάδα από χρήσιμους ρολίστες, που δεν μπορούν να ηγηθούν. Ναι, συμπεριλαμβάνω σε αυτούς και τον σπουδαίο Γιώργο Πρίντεζη. Ο ηγέτης κυμαίνεται στην ανώτατη σφαίρα του «θέλω» και του «μπορώ». Δεν υπήρχε τέτοιος παίκτης στην φετινή Εθνική. Τέτοιο παίκτη είχαν και οι Σλοβένοι και οι Σέρβοι και οι Ισπανοί και οι Γάλλοι και οι Λετονοί. Δεν είχαν οι Λιθουανοί και για αυτό τους νικήσαμε και νομίσαμε ότι είμαστε «κάποιοι». Σε σύγκριση με τους άλλους παίξαμε μπάσκετ προηγούμενης εποχής, χωρίς παίκτες μοντέρνους αντίστοιχους άλλων εθνικών ομάδων, που βλέπεις πολλά παιδιά στα 2.05 με 2.10 να κατεβάζουν, να σουτάρουν, να ποστάρουν, να παίζουν σε όλα τα μήκη και πλάτη του court. Παρ’ όλα αυτά επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά, ότι αν οι ρολίστες Έλληνες παίκτες είχαν την καθοδήγηση ενός top προπονητή και την υψηλή επίβλεψη σοβαρού team manager, θα έμπαινε άνετα στη ζώνη των μεταλλίων.

Δημοσιογράφοι

Νόμιζα ότι ο όρος Μασόνοι για τους μπασκετικούς οφειλόταν στην αλληλεγγύη, στο αίσθημα ανωτερότητας, στην πεποίθησή τους, ότι ανήκουν σε μια ανώτερη και ποιοτικότερη αθλητική κάστα. Τελικά τα περί μασονίας περισσότερο εδράζονται στην κρυψίνοια και στις συζητήσεις πίσω από κλειστές πόρτες. Ας είναι, δε χάθηκε κι ο κόσμος. Να τα λέμε όμως μια έτσι και μια αλλιώς, να μας αγαπάνε οι αναγνώστες –ακροατές και ταυτόχρονα να έχουμε ανοικτές και τις πόρτες των διοικήσεων, μια να έχουμε παικταράδες και μια να τους θάβουμε, μια να γράφουμε για τον εργάτη Κώστα Μίσσα και μια να τον λοιδορούμε, δεν είναι πολύ τιμητικό για τα παντελόνια που φοράμε. Ας στηρίζουμε την άποψή μας κι αν τα γεγονότα μάς διαψεύδουν, ζητάμε απλά συγγνώμη. Δεν είμαστε οι φωτεινοί παντογνώστες, έτσι παιδιά; Και ας φτύσουμε επιτέλους την καραμέλα του «δικαιώθηκα». Η μόνη δικαίωση που έχει νόημα, θα έρθει όταν οι Χρυσοί Έφηβοι και οι Χρυσοί Νέοι γίνουν Χρυσοί Άνδρες, η δική τους αθλητική δικαίωση. Εμείς πάντα στην ακρούλα, χωρίς υπερβολές, μόνο με ειλικρινή και καλοπροαίρετη κριτική προσέγγιση. Δημοσιοσχετίστας δημοσιογράφος δεν…

Μέχρι να ξεθυμάνουμε, ηρεμήσουμε, ξεστεναχωρηθούμε, ας θαυμάσουμε τους Σλοβένους του Ντόντσιτς και του Ντράγκιτς, τους Σέρβους του Μπογντάνοβιτς, τους Ρώσους του Σβεντ και ας συζητήσουμε, πρώτον γιατί η παραγωγή ηγετών σταμάτησε, δεύτερον γιατί το ελληνικό μπάσκετ δεν «στέλνει» παίκτες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, τρίτον αν θα δοθεί χώρος σε νέους Έλληνες προπονητές, να «πειράξουν» το μοντέλο του μπάσκετ που διδάσκουν στις ακαδημίες και τέταρτον αν θα συνεχίσει το μπάσκετ να διαφέρει από οτιδήποτε άλλο στην ελληνική κοινωνία πατώντας εκτός από το ταλέντο σε τέσσερις βασικούς άξονες. Στην κατάρτιση, στην αξιοκρατία, στην εξωστρέφεια και στην αλήθεια.