Κοίτα τι έκαναν οι άλλοι

Μια ρεαλιστική αποτίμηση της φετινής προσπάθειας της Εθνικής οδηγεί σε δύο συμπεράσματα. Πρώτον: Ένα καλό παιχνίδι και δύο ημίχρονα δεν διασφαλίζουν την επιτυχία και δεύτερον, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί πετυχημένη η ομάδα από τη στιγμή που απέτυχε να μπει στη ζώνη των μεταλλίων. Στην Ελλάδα βέβαια πολλοί κρίνουν αναλόγως των συμπαθειών τους κι έτσι το πιθανότερο για τον οποιονδήποτε είναι να πάθει νευρικό κλονισμό στην περίπτωση που πάρει στα σοβαρά όλα όσα ειπώθηκαν στο τελευταίο διάστημα.

Αν πραγματικά θέλουμε να δούμε τους λόγους της αποτυχίας της Εθνικής, τότε θα πρέπει να ρίξουμε μια ματιά σε αυτά που έκαναν αυτοί που πέτυχαν στο Ευρωμπάσκετ. Και από τη στιγμή που (αποδεδειγμένα πλέον) δεν μπορούσε να χτίσουμε κάτι δικό μας, δεν είναι κακό να αντιγράψουμε το μοντέλο των άλλων, αυτών που είναι στην ημιτελική φάση.

Η Σερβία είναι η πιο πετυχημένη ομάδα. Κι αυτοί είναι Βαλκάνιοι και το δικό τους αίμα βράζει όπως το δικό μας, αυτοί έφθασαν σε σημείο – λόγω των εσωτερικών διαμαχών – να χωρίσουν τους προπονητές σε δύο διαφορετικές σχολές γιατί οι πολύ ισχυρές προσωπικότητες δεν αποδεχόντουσαν ο ένας τον άλλον.

Οι τύποι πήγαν με μια ντουζίνα απουσίες, δίχως τον φυσικό ηγέτη τους (σ. σ. Τεόντοσιτς), αλλά έβλεπες την αντιπροσωπεία τους κι ένιωθες δέος. Όλοι οι πιστοί στρατιώτες, ήταν εκεί. Ακόμη και ο Κάλινιτς που δεν μπορούσε να αγωνιστεί λόγω τραυματισμού ήταν μαζί με την ομάδα. Ακόμη και η ανακοίνωση της μη συμμετοχής του Τεόντοσιτς έγινε σε κλίμα συνεννόησης. Δηλαδή, η μεθοδολογία στην επιβολή του κλίματος ενότητας μπορεί να διδαχθεί και σε σεμινάρια επικοινωνιολογίας.

Εμείς πέσαμε να πεθάνουμε όταν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ανακοίνωσε αυτό που – όπως αποδείχθηκε – ήξεραν όλοι. Ο Γιάννης είναι πράγματι ένας star του ΝΒΑ, αυτό δε σημαίνει όμως ότι κατέθεσε τα διαπιστευτήρια ότι θα γίνει και ο επόμενος ηγέτης της Εθνικής. Το πραγματικό επίπεδο προσφοράς του δεν είναι αντάξιο στο να «ζούμε και να πεθαίνουμε». Τώρα, σε τι μπορεί να εξελιχθεί, αυτό είναι άλλη συζήτηση.

Δηλαδή οι Σέρβοι τι θα έπρεπε να κάνουν δίχως τον Τεόντοσιτς; Να μην κατέβουν; Εμείς λοιπόν υιοθετήσαμε τη ρήση ότι «σπίτι χωρίς Γιάννη προκοπή δεν κάνει» μειώνοντας την αξία των υπαρχόντων. Οι Σέρβοι απάντησαν «έχουμε Μπογκντάνοβιτς, Μαριάνοβιτς, Μάτσβαν». Ακόμη κι αν ήταν στο πλαίσιο τακτικής προσέγγισης, δήλωσαν την πίστη τους στην ομάδα του Σάσα Τζόρτζεβιτς. Εμείς απλά περιμέναμε την αποτυχία της Εθνικής μας.

«Ραβασάκι» από τον Βόλο

Η Ρωσία κατέβηκε στο Ευρωμπάσκετ με τη σφραγίδα της ταπεινής πλην φιλόδοξης ομάδας. Στην επιλογή των προσώπων ο Μπαζάρεβιτς (κάποτε... δημότης Βόλου) δεν είδε ονόματα αλλά ρόλους. Ποιος θα του κάνει καλύτερα τη δουλειά. Το ρόστερ της Ρωσίας είναι ένα μάτσο κομπάρσοι (των τεσσάρων ισχυρών ρωσικών ομάδων). Ο παίκτης που έχει τον μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής στην ομάδα του είναι ο Βοροντσέβιτς που παίζει περίπου 20 λεπτά στην Ευρωλίγκα με την ΤΣΣΚΑ. Η Ρωσία χτίστηκε γύρω από το αστείρευτο ταλέντο και τις επινοήσεις του Σβεντ αλλά και της ηγετικής μορφής του Μοζγκόφ κάτω από τα καλάθια. Κι όμως, αυτή η ομάδα των κομπάρσων μας κέρδισε γιατί προφανώς αφοσιώθηκε στην αποστολή της και δεν είχε να ασχοληθεί με οτιδήποτε άλλο πλην του αγωνιστικού. Γιατί προφανώς οι σχέσεις και οι ρόλοι ήταν ξεκάθαροι από την πρώτη στιγμή, ενώ ο Σεργκέι Μπαζάρεβιτς ήξερε ότι θα κατευθύνει την ομάδα πολλούς μήνες νωρίτερα. Εμείς καταφύγαμε σε σμίκρυνση του ρόστερ και ουσιαστικά πιστοποιήσαμε ότι οι επιλογές των παικτών έγιναν από το προεδρικό γραφείο και απλά προσλάβαμε έναν εποχιακό προπονητή για να τους κάνει ομάδα.

Η Ισπανία συνεχίζει να πορεύεται στις πλάτες της πιο πετυχημένης γενιάς στη σύγχρονη ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ και αποτελεί ξεχωριστό κεφάλαιο. Ο Γιουλ τραυματίστηκε στα μέσα της προετοιμασίας, ο Μίροτιτς δεν κατέβηκε επειδή είναι προβληματισμένος για το μέλλον της καριέρας του, Ιμπάκα δεν υπάρχει, αλλά η ACB σαν Πρωτάθλημα είναι ένα εργοστάσιο παραγωγής παικτών που βγάζει και ξαναβγάζει. Ως εκ τούτου, όχι μόνο δεν ασχολήθηκε κανείς με τις απουσίες των Ισπανών, αλλά οι Ίβηρες διατήρησαν τον τίτλο του απόλυτου φαβορί για την κατάκτηση του χρυσού.

Who is Kokoškov?

Η άλλοτε loser του ευρωπαϊκού μπάσκετ Σλοβενία έκανε δύο αλλαγές. Αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το δικαίωμα της παρουσίας ενός νατουραλιζέ κι έτσι ο Ράντολφ ξαφνικά βρέθηκε με το σλοβενικό διαβατήριο στα χέρια παρότι είχε συμπεριληφθεί στην αποστολή των Η.Π.Α. για τους Παναμερικανικούς Αγώνες. Ο Αμερικανός έχει αποδεχθεί τον ρόλο της… δευτεράντζας πίσω από τους Ντράγκιτς, Ντόντσιτς και Βίντμαρ. Κυρίως όμως, η Σλοβενία άλλαξε σε επίπεδο τακτικής. Την ώρα που εμείς εισπράτταμε τη μία διαδοχική απάντηση μετά την άλλη, η Σλοβενία προσλάμβανε τον Ιγκόρ Κοκόσκοφ ο οποίος είχε να παρουσιάσει έργο με την εθνική Γεωργίας στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ.

Ο Κοκόσκοφ αποφάσισε ότι η ομάδα θα πρέπει να τρέξει περισσότερο στο γήπεδο, να πάει στη λογική που λαϊκά μεταφράζεται στο «όσα φάμε κι όσα δώσουμε» διότι έκρινε ότι αυτή η φιλοσοφία ταιριάζει στα χαρακτηριστικά των παικτών. Δηλαδή, είδε ποιοι είναι διαθέσιμοι, διάβασε τα στοιχεία του καθενός, έκανε τα πλάνα του και μοίρασε ρόλους. Κι έτσι η Σλοβενία των 72 πόντων κατά μέσο όρο στο προηγούμενο Eurobasket έγινε μια πυραυλοκίνητη ομάδα των 89+ πόντων μέσω όρο σε αυτή τη διοργάνωση. Όσοι νομίζουν ότι αυτό δεν ήταν προϊόν πλάνου αλλά είναι συμπτωματικό είναι τουλάχιστον αφελείς.

Η μοναδική ομάδα του Eurobasket που δεν πήρε αυτό που άξιζε είναι η Λετονία γιατί είχε την ατυχία να παίξει με τη Σλοβενία στην προημιτελική φάση. Έχω την αίσθηση ότι με οποιονδήποτε άλλο έπαιζε (πλην της Ισπανίας) θα προκρινόταν… αέρα.

Κι ενώ λοιπόν οι τέσσερις ομάδες ετοιμάζονται για την ημιτελική φάση του Eurobasket, εμείς ασχολούμαστε με την παλαιολιθική (όπως χαρακτηρίζεται) φιλοσοφία του Κώστα Μίσσα, τους χρόνους συμμετοχής, τους παίκτες του πάγκου που δεν βοήθησαν και την Εθνική του 1987. Κοροϊδευόμαστε. Είναι προτιμότερο να κοιταχτούμε στον καθρέπτη, να ευχαριστήσουμε τους παίκτες και τον προπονητή για την προσπάθεια που έκαναν με τα καλά και τα άσχημά τους και να δουλέψουμε για το μέλλον.

Ξεκινώντας λοιπόν από α) την αποκατάσταση του χαλασμένου περιβάλλοντος της Εθνικής ομάδας και την ένταξη σε αυτό προσωπικοτήτων που μπορούν να εμπνεύσουν τις επόμενες γενιές, δίχως να σημαίνει αυτό ότι ένας παλιός παίκτης μπορεί να εκτελέσει χρέη ηγετικού παράγοντα β) την πρόσληψη προπονητή που θα αναλάβει την ευθύνη και ο οποίος δεν θα κάνει φιλική εξυπηρέτηση αλλά θα δουλεύει αποκλειστικά για την Εθνική, γ) την κατάστρωση πλάνου για την προκριματική φάση των διεθνών διοργανώσεων με την «καταγραφή» των παικτών που μπορούν να δώσουν το «παρών» δίχως την ύπαρξη σχεδίου να βγάλουμε «κωλόπαιδα» τους παίκτες που δεν θα μπορούν να αγωνιστούν σε αυτά, δ) να αποφασίσουμε τι θα παίξουμε, ποια θα είναι τα κύρια στοιχεία της αγωνιστικής ταυτότητας της ομάδας.