Αποτυχία είναι να μην μπορείς να αλλάξεις

Εκ πρώτης όψεως, υπάρχουν ερωτήσεις που μπορούν να απαντηθούν πιο εύκολα από κάποιες άλλες.

Για παράδειγμα, προσπαθώντας κανείς να αποτιμήσει την συνολική παρουσία της Εθνικής σε αυτό το 40ο Eurobasket, μπορεί να καλυφθεί από μία διαπίστωση: «μπορούσε και χειρότερα». Ειδικά αν συνέχιζε να δείχνει την προβληματική εικόνα που είχε μέσα κι έξω από το παρκέ από την περίοδο της προετοιμασίας μέχρι τα τέσσερα πρώτα ματς του ομίλου, στο Ελσίνκι. Η καθυστερημένη απόφαση για τον προπονητή και η υποβάθμιση του ρόλου του, οι δημοσιοποιημένες εσωτερικές αναταραχές, η απόσυρση του Γιάννη Αντετοκούνμπο ο οποίος, ούτως ή άλλως, αποτελούσε το βαρύ πυροβολικό και ο εύλογος χρόνος που σπαταλήθηκε μέχρι να βρεθεί το νέο κέντρο βάρους, δεν αποτελούσαν αισιόδοξα μηνύματα, ούτε μοίραζαν υποσχέσεις ότι η ομάδα μπορούσε να διεκδικήσει κάτι καλύτερο.

Υπό αυτή την έννοια, η εντυπωσιακή βελτίωση που συντελέστηκε στην Πόλη και επιβραβεύτηκε με τον αποκλεισμό μιας ισχυρής ομάδας όπως η Λιθουανία, αλλά και η αίσθηση που δημιουργήθηκε ότι «τους Ρώσους τους είχαμε», άφησε ένα αίσθημα πίκρας γιατί τελικά φτάσαμε πιο κοντά από ποτέ τα τελευταία χρόνια στην επιστροφή μας στην «ελίτ» (βλέπε τετράδα). Άρα :: «μπορούσαμε και καλύτερα».

Μια άλλη συζήτηση έχει να κάνει με την ασυνήθιστη για μια τόσο μεγάλη και κοπιαστική διοργάνωση, χρησιμοποίηση μιας πεντάδας που εξελίχθηκε σε βασική, για χρόνο που παραπέμπει σε παλαιότερες δεκαετίες. Είναι αλήθεια ότι στο σύγχρονο μπάσκετ, ότι ακόμη κι ένας παίκτης να ξεπεράσει τα 30 λεπτά, θεωρείται υπερβολή, ειδικά για τους ρυθμούς που παίζεται το παιχνίδι. Θα ήταν εύκολο να κατηγορήσει κανείς τον προπονητή για τον τρόπο που διαχειρίστηκε το υλικό του, αν δεν έβλεπε το παιχνίδι. Όμως παρακολουθώντας το ίσως είναι πιο εύκολο να τον δικαιολογήσει. Στο πρώτο rotation που επιχείρησε να κάνει, η διαφορά των 13 πόντων που είχαμε πάρει, πέταξε σαν αποδημητικό πουλί. Οι ίδιοι οι παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο του ώθησαν στην απόφαση να ζήσει ή να πεθάνει με αυτούς που τελικά σήκωσαν το σταυρό και έμειναν στο παρκέ μέχρι να βγει η ψυχή τους. Εκ του αποτελέσματος είναι εύκολο να διαπιστώσουμε ότι δεν δικαιώθηκε, αλλά είναι από τις περιπτώσεις που θα καταλήξουμε να κάνουμε τη κλασσική συζήτηση «αν έκανε η κότα το αβγό ή το αβγό την κότα». Το βέβαιο είναι ότι με τέτοιο τραγικό ποσοστό στις βολές αλλοιώθηκε ακόμη και η σαρωτική υπεροχή που είχαμε στο πρώτο ημίχρονο και έδωσε το δικαίωμα στους Ρώσους να διατηρήσουν την ελπίδα ζωντανή και να ποντάρουν στο βάθος χρόνου.

Και πάμε στο δια ταύτα. Σε μια ομαδική προσπάθεια, μερίδιο στο αποτέλεσμα έχουν όλοι. Από την διοίκηση μέχρι τον τελευταίο τροχό της αμάξης. Οι φωνές και η επιθυμία για αλλαγές, που ξεκινούν από τα πρόσωπα που βρίσκονται στην ηγεσία, συνοδεύουν παραδοσιακά πια τα τελευταία καλοκαίρια μας, αυτά που η «επίσημη αγαπημένη» επιστρέφει στη βάση της χωρίς μια διάκριση. Ανέκαθεν η Εθνική και η διαχείρισή της αποτελούσε μέτρο αξιολόγησης, για το μεγαλύτερο ποσοστό της κοινής γνώμης.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως, η ιστορική συγκυρία και η νέα τάξη πραγμάτων, έρχεται από μόνη της να επιβάλλει την ανάγκη αναθεώρησης και αναπροσαρμογής. Ειδικά στον οργανισμό που λέγεται «Εθνική ομάδα». Τα παράθυρα που θα μπουν στη ζωή μας πολύ σύντομα ,ως προκριματικά για το Παγκόσμιο του 2019 στην Κίνα, η κόντρα με την Euroleague, υποχρεώνει πλέον κάθε αντιπροσωπευτικό συγκρότημα που βασιζόταν σε NBAers ή σε παίκτες που όλο το χειμώνα ψάλλουν το «Devotion”, να αλλάξει δομές και οργάνωση. Είναι λοιπόν προφανές ότι η Εθνική Ελλάδας (μαζί με πολλές άλλες της πρώτης γραμμής) οφείλει πλέον υποχρεωμένη να αλλάξει λογική για να μείνει στο προσκήνιο. Να μη λειτουργεί σα ξενοδοχείο σε κοσμικό νησί, που κάνει κάτι μερεμέτια το χειμώνα για να πει το καλοκαίρι «ανοίξαμε και σας περιμένουμε». Να δημιουργήσει, αφού επιλέξει πρώτα τον προπονητή και να δημιουργήσει ένα δίκτυο και μαζί τις προϋποθέσεις ώστε να μεγαλώσει τη δεξαμενή των παικτών που μπορούν να τη στελεχώσουν με αξιοπρέπεια και προοπτική. Με άλλα λόγια να αλλάξει μορφή.

Το πιο σημαντικό ερώτημα τη δεδομένη στιγμή, είναι ποιος μπορεί να προσαρμοστεί σε αυτό το περιβάλλον περιβάλλον και να ανταποκριθεί σε ένα τέτοιο project, που δεν έχει σχέση με το προηγούμενο αφού πλέον το ευρωπαϊκό μπάσκετ καλείται να κολυμπήσει σε αχαρτογράφητα νερά. Είναι στη φάση του: «άλλαξε προτού αναγκαστείς να το κάνεις» ή όπως έχει γράψει και ο γνωστό Καναδός συγγραφέας αυτοβοήθειας, Bryan Tracy: « Σε μια εποχή γρήγορων αλλαγών, το να κάθεσαι ακίνητος είναι η πιο επικίνδυνη ενέργεια».

Και για να μην χρησιμοποιούμε μόνο «τσιτάτα», άρα συμπυκνωμένη γνώση, ανθρώπων που ενδεχομένως να μην έχουν σκάσει ποτέ την μπάλα του μπάσκετ στη ζωή τους, ας δανειστούμε, για επίλογο την φράση του θρυλικού προπονητή του UCLA, John Wooden:

«Η αποτυχία δεν είναι θανάσιμη, αλλά η αποτυχία να αλλάξεις, μπορεί να είναι».