Φτάνει με τις… φουστανέλες

Πρόσφατα ο Γιάννης Ντεντόπουλος έγραψε στο blog του για την τακτική που ακολουθούσαν παλιότερα οι δημοσιογράφοι στην κατάθεση άποψης για την ικανότητα μιας ομάδας. Όταν έβλεπαν τη φουρτούνα να έρχεται και για να αποφύγουν το κλασικό και κατόπιν εορτής… «δεν τα λέτε, δεν τα γράφατε», σημείωναν το πρόβλημα με την προσθήκη με 2-3 αστερίσκων για το τι θα πρέπει να γίνει ούτως ώστε να είναι καλυμμένοι σε κάθε περίπτωση.

Αυτή η τακτική ήταν προϊόν της ιδιοσυγκρασίας, της κουλτούρας του Έλληνα που (στη συντριπτική πλειοψηφία του) λειτουργεί βάσει των συναισθημάτων της στιγμής. Μπορεί να θεοποιήσει ένα αθλητή και στο δευτερόλεπτο να τον ρίξει στα τάρταρα. Φανταστείτε την αντιμετώπιση των δημοσιογράφων που σε τελική ανάλυση δεν είναι και από τα πιο αγαπητά πρόσωπα.

Στην πραγματικότητα, ο δημοσιογράφος πρέπει να κρίνει σύμφωνα αυτού που βλέπει και όχι του τι φαντάζεται ότι μπορεί να συμβεί. Στην περίπτωση της Εθνικής, όταν η ομάδα δεν παίζει άμυνα, υστερεί σε επικοινωνία και χωλαίνει να κάνει τα αυτονόητα, ο δημοσιογράφος δεν μπορεί να πει το αντίθετο, να κρατήσει «πισινή». Σε τελική ανάλυση, τι σχέση είχε η προχθεσινή ομάδα απέναντι στους Λιθουανούς με την ομάδα που είδαμε στη φάση των ομίλων;

Βλέποντας τους Λιθουανούς στα προηγούμενα παιχνίδια, ήταν μια ομάδα που βασιζόταν στα pick n’ roll αλλά η Εθνική τους τα έκοψε από το πεντάλεπτο. Αντιθέτως στις επιθέσεις της Εθνικής, οι Λιθουανοί είχαν κάκιστο τρόπο προσέγγισης των δικών μας pick n’ roll με εξαίρεση τα σουτ στον Καλάθη όπου (κι εγώ αν ήμουν ο Αντομάιτις) θα τα έδινα. Κάπου προς τα τέλη της πρώτης περιόδου και με τη δημιουργία κομμένη, οι Λιθουανοί πήγαν στο post παιχνίδι αλλά κι εκεί δεν βρήκαν τους πόντους που ήθελαν. Το αποτέλεσμα της αμυντικής προσήλωσης στο πλάνο ήταν να μετατραπεί μια ομάδα των επτά περισσοτέρων τελικών πασών (στην αναλογία ασίστ-λαθών) στο να κάνει 11 ασίστ και 12 λάθη.

Πριν τον αγώνα με την Ελλάδα, οι Λιθουανοί είχαν 15 επιθετικά ριμπάουντ κατά μέσο όρο από τα οποία έπαιρναν περίπου 20 πόντους από δεύτερες επιθέσεις. Κόντρα στην Εθνική, μάζεψαν μετά βίας έξι και φυσικά οι πόντοι που πήραν σε δεύτερο χρόνο ήταν λιγότεροι από τους μισούς. Τα παραπάνω συνδυάστηκαν με εξαιρετική εκτέλεση της Εθνικής στο τρίποντο και φυσικά με τις υπερτριπλάσιες ασίστ (σε σχέση με λάθη) στην επίθεση.

Εν τέλει, η πατριωτική προσέγγιση της πρόκρισης της Εθνικής εντάσσεται στην (παλιά) κακή νοοτροπία ότι «τα παλικάρια έκαναν το καθήκον τους» και στους τίτλους της «φουστανέλας» που λέει κι ένας φίλος. Τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά. Προφανώς και θα πρέπει να έχεις ψυχή για να κερδίσεις ένα παιχνίδι, σαφέστατα είναι απαραίτητη η αυταπάρνηση, ασφαλώς και θα πρέπει να παλέψεις για την τελευταία μπάλα. Η Εθνική είχε και τα τρία παραπάνω στοιχεία στα προηγούμενα παιχνίδια, δεν είχε την προσήλωση στο πλάνο γιατί πλάνο πάντα υπάρχει, όπως και scouting report. Αυτό ισχύει για τον κάθε Έλληνα προπονητή. Στην Ιταλία για παράδειγμα οι προπονητές δεν δίνουν τόσο μεγάλη βάση στο scouting.

Το άστρο του Σλούκα

Σε ατομικό επίπεδο, στο 4^ο Ευρωμπάσκετ του ο Κώστας Σλούκας θυμίζει το αμούστακο παιδί που κάποτε κουβαλούσε στις πλάτες του τον Άρη (όταν ήταν δανεικός από τον Ολυμπιακό τη σεζόν 2010-11) και δικαίωνε τον Σούμποτιτς που επέμενε σ’ αυτόν. Εκείνη τη χρονιά ο «Πίξι» δεχόταν γκρίνια από τους πιο έμπειρους αλλά αυτός επέμενε και τους έγραφε όλους στα παλιότερα των υποδημάτων του. Τότε είχε πει ότι ο Σλούκας θα γίνει ο επόμενος ηγέτης της Εθνικής αλλά ο ταπεινός (μέχρι και σήμερα) Σλούκας έκανε ότι δεν άκουσε.

Ρίχνοντας μια ματιά στους αριθμούς του Σλούκα στα προηγούμενα Ευρωμπάσκετ (σ. σ. εξαιρείται αυτό του 2011 γιατί απλά συμπλήρωνε την αποστολή, δεν είχε ρόλο και χρόνο συμμετοχής) είναι πραγματικά εντυπωσιακοί οι φετινοί του. Δείτε τους:

Ο ΣΛΟΥΚΑΣ ΤΩΝ ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ

ΠΙΝΑΚΑΣ

Διοργάνωση Πον(μ.ο.) 1π. 2π. 3π. Ας. Λαθ. Αξιολόγηση

Ευρωμπάσκετ 2013 7.2 27/34 11/25 3/9 12 8 28

Ευρωμπάσκετ 2015 5 9/12 11/20 3/9 23 10 42

Ευρωμπάσκετ 2017 16.2 19/20 15/33 16/26 26 8 109

Οι αριθμοί λένε βέβαια τη μισή αλήθεια γιατί μεγαλύτερη σημασία δεν έχει πόσους πόντους έχεις, αλλά πότε τους βάζεις και πώς τους βάζεις. Για παράδειγμα, οι Αμερικανοί στην Ελλάδα θέλουν την μπάλα μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο όχι γιατί έχουν αποκτήσει στενό δέσιμο με την ομάδα αλλά γιατί γνωρίζουν ότι στο… τέλος της ημέρας η επόμενη ομάδα τους θα τους πληρώσει βάσει των αριθμών της προηγούμενης χρονιάς. Π.χ. Άλλο να έχεις 18π. μέσο όρο κι άλλο 14. Αυτή η διαφορά μπορεί να αποτιμάται στις 30-40 χιλιάδες δολάρια σε επίπεδο συμβολαίου.

Απέναντι στη Λιθουανία, ο Σλούκας έβαλε 5 πόντους στο δεύτερο δεκάλεπτο και 13 πόντους στο τρίτο δεκάλεπτο όπου η διαφορά έφυγε στους 16 πόντους. Ο δε Μπουρούσης στα τελευταία τρία λεπτά της 3^ης περιόδου σημείωσε επτά πόντους, πάνω στην προσπάθεια των Λιθουανών να μαζέψουν τη διαφορά. Βέβαια το στατιστικό στοιχείο στον Μπουρούση ήταν τα έξι κλεψίματα γιατί σημαίνει έξι επιπλέον κατοχές για την ομάδα.

Τώρα «βγάζει» εικόνα ομάδας

Πρόσφατα, μιλώντας με έναν αθλητή που πέρασε από την Εθνική ομάδα, δεν μου μίλησε για την τακτική ή την ικανότητα των παικτών που απαρτίζουν την τωρινή ομάδα. Για την ακρίβεια μου είπε ότι αυτή η ομάδα έχει ταλέντο κι άρχισε να μιλάει για τα λεγόμενα «στεγανά». Δεν του άρεσε το ότι βγήκαν προς τα έξω περιστατικά που αφορούσαν τις σχέσεις μεταξύ των παικτών και τις στιγμές εκρήξεων που (όπως μου είπε) «αυτά γίνονται κάθε λεπτό όταν τα νεύρα είναι τεντωμένα». Μου είπε δηλαδή ότι επειδή δεν υπάρχει χρόνος για να γιατρέψεις τις πληγές που ανοίγουν στους αγώνες, οι ορμόνες είναι στα «κόκκινα» και οι διαφωνίες είναι στο πρόγραμμα δίχως να χαρακτηρίζουν όμως το κλίμα στην ομάδα. Σε τελική ανάλυση, οικογένεια σε 20-30 μέρες δεν γίνεσαι. Σεβασμός χρειάζεται, κατανόηση και ομοψυχία.

Όσο καλά παιδιά κι αν έχει μια ομάδα το κλίμα πάντα διαμορφώνεται αναλόγως των αποτελεσμάτων. Αν η δουλειά (η όποια δουλειά έγινε στις προπονήσεις) δεν βγαίνει στο παρκέ, ο εκνευρισμός είναι αναπόφευκτος συνοδοιπόρος. Δηλαδή, αν στην Εθνική είχαμε 3-4 «προβληματικούς», εσείς νομίζετε ότι άλλαξαν χαρακτήρα μέσα σε 2-3 ημέρες. Αυτό είναι αφύσικο. Προφανώς κι έγινε αντιληπτός ο ρόλος του καθενός, κυρίως όμως έμαθαν να διαχειρίζονται καλύτερα την πίεσης της περίστασης.

Αντί επιλόγου…

Μετά την πρόκριση επί της Λιθουανίας ο Κώστας Μίσσας – σπάζοντας τους άτυπους κανόνες – δήλωσε δημοσίως ότι θέλει τη Ρωσία του δικού μας Σεργκέι Μπαζάρεβιτς. Αν προσεγγίσουμε αριθμητικά τη Ρωσία θα διαπιστώσουμε ότι είναι η ομάδα ενός… κοντού κι ενός ψηλού. Του Σβεντ και του Μοζγκόφ. Οι δυο τους πετυχαίνουν τους μισούς πόντους της ομάδας, ενώ ο Σβεντ δίνει το 1/3 των ασίστ. Στην πραγματικότητα, ίσως είναι η ομάδα με τους πιο ξεκάθαρους ρόλους σε επίπεδο παικτών. Δηλαδή, αν δεν βγει το σύστημα για τον Σβεντ ή δεν περάσει η μπάλα στο καλάθι (σ. σ. Μοζγκόφ) τότε θα πάρουν την προσπάθεια άλλοι παίκτες. Ο καθένας έχει συμβιβαστεί με τους κανόνες του προπονητή κι αυτό την κάνει πιο επικίνδυνη απ’ ότι δείχνει σε επίπεδο ρόστερ.

Είναι επίσης μια ομάδα με πολύ υψηλό κίνητρο. Πώς για παράδειγμα πίστευαν όλοι ότι η Εθνική δεν έχει τύχη στο Ευρωμπάσκετ επειδή δεν παίζει ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, έτσι και η Ρωσία, επειδή οι 10/12 παίκτες της εθνικής τους είναι ρολίστες στις ομάδες τους, ακόμη και οι πολύπειροι Βοροντσέβιτς, Κουρμπάνοφ και Φριντζόν.

Ο κοινός παρονομαστής των Ρώσων με τους Λιθουανούς βρίσκεται στον «άσο» και στην αντίδραση της ομάδας στην πίεση. Αυτό είχαν διαβάσει και οι Τούρκοι στην πρεμιέρα του Ευρωμπάσκετ και τους έκαναν τη ζωή δύσκολη, ασχέτως του ότι έχασαν λόγω ενός μεγάλου σουτ του Σβεντ, 25 δευτερόλεπτα πριν το τέλος.