Ήταν κάποτε μια ομάδα που είχε... νοοτροπία!

Να τα πάρουμε ένα ένα...

Η Εθνική δεν έχει ούτε Φουρνιέ, ούτε ΝτεΚολό, ούτε Λοβέρν, ούτε Ντιαό! Δεν είναι κακό που δεν έχουμε τέτοιους παίκτες, ούτε είναι κακό να παραδεχτούμε ότι δεν έχουμε «ηγέτη» μετά την αποχώρηση του Γιάννη.

Αλίμονο όμως!

Δεν χρειάζεται να είσαι βασικός στο ΝΒΑ για να μη δίνεις 6 καλάθια και φάουλ σε ένα ημίχρονο.

Δεν είναι απαραίτητο να είσαι πυραυλοκίνητος για να σηκώνεις τα χέρια σου μέσα στη ρακέτα.

Δεν είναι προαπαιτούμενο να είσαι τέρας εμπειρίας για να μη δέχεσαι τρεις τεχνικές ποινές σε ένα 10λεπτο.

Δεν είναι υποχρεωτικό να είσαι προσωποποίηση της σοβαρότητας για να μην κοιτάς αλλού όταν σου μιλάει ο προπονητής σου.

Όχι, όλα αυτά (κι άλλα τόσα) δεν είναι θέμα ταλέντου, σωματότυπου και προσόντων. Είναι θέμα νοοτροπίας.

Και η Εθνική, εκτός από το ματς με τους Γάλλους, έχει εδώ και καιρό χάσει τη νοοτροπίας της.

Τη νοοτροπία που την έκανε να γυρίζει τα ματς, που την έκανε σεβαστή σε όλο τον μπασκετικό πλανήτη, που έκανε τους παίκτες της να δίνουν το κάτι παραπάνω και τους φιλάθλους να τη λατρεύουν στις... χαρές και στις λύπες.

Τελείως υποκειμενικά μιλώντας, τα όσα έχουν συμβεί φέτος το καλοκαίρι, πιστεύω ότι έχουν συντελέσει σε μεγάλο βαθμό στην απαξίωση μιας ομάδας, που επί 30 χρόνια, με σκαμπανεβάσματα προφανώς, μας έχει χαρίσει στιγμές που ούτε καν ονειρευόμασταν.

Δεν πρόκειται για ένα δυο σκηνικά, ούτε είναι μεμονωμένες περιπτώσεις. Το μέτρο έχει χαθεί, η διάθεση έχει πάει περίπατο, ο σεβασμός προς την ίδια την ομάδα αναζητείται και έχει μείνει ο Θανάσης Αντετοκούνμπο να θυμίζει σε όλους ότι η συμμετοχή στην Εθνική είναι πάνω απ’ όλα «χαρά».

Σε άλλες εποχές και ενδεχομένως σε άλλες χώρες, o Γιάννης Μπουρούσης και ο Νίκος Παππάς θα αποτελούσαν παρελθόν από την ομάδα μετά τις γροθιές στην τραπεζαρία του Caravel πριν 10 μέρες.

Σε άλλες εποχές και ενδεχομένως σε άλλες χώρες, ο Δημήτρης Αγραβάνης θα αποτελούσε παρελθόν μετά από την ανάρτηση στο instagram και το πόσο του λείπουν οι εποχές που έχει χρόνο συμμετοχής στον Ολυμπιακό.

Σε άλλες εποχές και ενδεχομένως σε άλλες χώρες, ο Νίκος Παππάς και Κώστας Παπανικολάου θα άκουγαν καντήλια από το Ελσίνκι μέχρι την Αθήνα, για τις 2 τεχνικές ποινές που χρεώθηκαν σε διάστημα 5 λεπτών στο 3^ο δεκάλεπτο.

Σε άλλες εποχές και ενδεχομένως σε άλλες χώρες, αυτή η εικόνα στα time out, που έχει επισημανθεί από τα πρώτα φιλικά, θα ήταν αφορμή να κλειστούν όλοι σε ένα δωμάτιο και να αποφασίσουν -τουλάχιστον- να μείνουν ενωμένοι το δίωρο που είναι στο γήπεδο.

Σε άλλες εποχές και ενδεχομένως σε άλλες χώρες, οι ομάδες δεν αποκτούν προπονητή 1 μήνα πριν την έναρξη της προετοιμασίας, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας δεν κάνει πλακίτσα με τους δημοσιογράφους για τον νέο προπονητή, ούτε απαξιώνει τον ρόλο του δηλώνοντας ότι «η ομάδα έχει παίκτες».

Σε άλλες εποχές και ενδεχομένως σε άλλες χώρες, ο Γιάννης Αντετοκούμπο θα άκουγε ένα «Γιάννη μου, δυστυχώς δεν γίνεται να πας στην Κίνα εν μέσω προετοιμασίας».

Σε άλλες εποχές και ενδεχομένως σε άλλες χώρες, θα ακουγόταν ένα «έλεος ρε μαλάκες, βουλώστε το επιτέλους» προς πάσα κατεύθυνση.

Σε άλλες εποχές και ενδεχομένως σε άλλες χώρες, θα υπήρχαν στεγανά, ρόλοι, ιεραρχία και... ένστικτο αυτοσυντήρησης.

Όλα αυτά στην Εθνική του 2017 δεν υπάρχουν και αυτό δεν θα αλλάξει, ακόμα κι αν στις 17 Σεπτεμβρίου πανηγυρίζουμε με το κύπελλο στα χέρια!

Φταίμε κι εμείς βέβαια...

Όπου «εμείς» οι δημοσιογράφοι, με πρώτο τον γράφοντα, που κάνουμε ένα κομβικό λάθος εδώ και χρόνια.

Το ελληνικό μπάσκετ είχε 3 παίκτες στην ελίτ της ελίτ στα 80s' κι άλλους τρεις στα 00s'. Τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τον Φάνη πριν 30 χρόνια και τον Παπαλουκά, τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη πριν 10.

Αυτοί οι 6 άνθρωποι, «σήκωσαν» στην πλάτη τους την Εθνική και δίπλα τους μεγαλούργησαν και οι συμπαίκτες τους, που δεν ήταν μεν «πρώτα βιολιά», αλλά ήταν τόσο σημαντικοί, που έκαναν τη δουλειά τους και εν τέλει έκαναν τη διαφορά.

Αυτό μας... τύφλωσε. Μας μπέρδεψε! Μας έκανε να πιστεύουμε ότι είμαστε καλύτεροι απ’ όσο είμαστε. Μας έκανε να τους βλέπουμε όλους -αν όχι υπεροπτικά- με αίσθημα υπεροχής, με «όπλο» τα κατορθώματα των ελληνικών ομάδων -κυρίως- στην Euroleague. Επαναλαμβάνω, τα γράφω αυτά, κοιτώντας στον καθρέφτη!

Η Εθνική όμως δεν έχει ούτε Μπέμπη, ούτε Δράκο, ούτε Τεό, ούτε Μήτσο, ούτε Kill Bill, πόσο μάλλον Gangster.

Έχουμε καλούς παίκτες, ποιοτικούς παίκτες, αλλά όχι σταρ και κυρίως όχι ηγέτες. Τα είχαμε πει και σε μια Μπασκετοκουβέντα εξάλλου...

1^ο βιολί, έστω πίσω από τον Σπανούλη, στην ομάδα του είναι μόνο ο Πρίντεζης.

Όλοι οι υπόλοιποι (οι περισσότεροι τουλάχιστον) είναι καλοί - συμπληρωματικοί παίκτες, που αν βρουν ρόλους, χημεία, ιεραρχία και προσανατολισμό από τον πάγκο μπορούν, κάνοντας υπέρβαση, να μπουν στα μετάλλια.

Αυτήν τη στιγμή, ούτε ρόλους έχουν βρει, ούτε διάθεση να ξεπεράσουν τον εαυτό τους έχουν, με εξαίρεση τον συγκινητικό Θανάση, που απολαμβάνει κάθε στιγμή στο παρκέ, σαν να είναι η τελευταία.

Οι υπόλοιποι, για την ώρα, δείχνουν ότι περισσότερο θέλουν να τελειώσει η διοργάνωση και να πάνε στις ομάδες τους, παρά να «αφήσουν τα κόκαλά τους» στο παρκέ, κυνηγώντας μια διάκριση με την Εθνική.

Νιώθω ότι μετά από πάρα πολλά χρόνια, αυτή είναι η πρώτη φουρνιά της Εθνικής που ο κόσμος δεν την... αγαπάει όσο έχει συνηθίσει.

Φταίνε οι μπουνιές, φταίνε τα μούτρα, φταίει η μίρλα στον πάγκο, φταίει ο Βασιλακόπουλος, φταίει η απουσία του Γιάννη, φταίει η γκρίνια στο παρκέ, φταίει ο Μίσσας, φταίει το... κακό το ριζικό μας;

Κάτι φταίει πάντως, τόσο στο παρκέ, όσο και στον πάγκο και προφανώς στα γραφεία της Ομοσπονδίας.

Επειδή λοιπόν, παντού και πάντα, το ψάρι βρομάει από το κεφάλι (και το ψάρι αυτό δεν έχει καλή μυρωδιά, ακόμα κι αν -ξαναλέω- πάρουμε το χρυσό) η Εθνική χρειάζεται εδώ και τώρα νέο αίμα.

Χρειάζεται 4-5 ανθρώπους από το ένδοξο παρελθόν της να βγουν μπροστά, να πάρουν τα ηνία και να επιβάλουν τη νοοτροπία τους.

Κι ας χάνουμε από τους Γάλλους...

Να χάνουμε ως ομάδα όμως!

Υγ: Το φετινό Eurobasket έχει πολύ μέλλον ακόμα. Το επίπεδο, με εξαίρεση την Ισπανία είναι χαμηλό και η αποτυχία με την επιτυχία, απέχει 1-2 τρίποντα σε κρίσιμα λεπτά σε έναν νοκ - άουτ αγώνα.

Υγ2: Οι 3 τεχνικές ποινές σε 8 αγωνιστικά λεπτά είναι φαινόμενο διάλυσης.

Υγ3: Ο Κώστας Παπανικολάου είναι χρόνια προσωπική μου αδυναμία. Όχι μόνο τώρα, που είναι σε σαφή άνοδο, αλλά και σε εποχές που οι περισσότεροι τον έκριναν και θεωρούσαν ότι παίζει «χαριστικά». Αδυνατώ να καταλάβω πως ένας άνθρωπος που όλοι συμφωνούν ως προς τον χαρακτήρα και τη γενικότερη ποιότητα του, παρασύρεται τόσο εύκολα την ώρα του αγώνα.

Υγ5: Ακούω πολλούς που τα βάζουν με τον Μίσσα. Δεν φταίει αυτός που είναι απόμαχος της προπονητικής, ούτε που δεν τον σέβονται οι παίκτες του. Ούτε βέβαια που η ΕΟΚ τον απαξίωσε με χυδαίο τρόπο.

Προφανώς κάνει λάθη, όπως άλλωστε όλοι οι προπονητές στη γη, που όμως ξέρουν 1000 ΦΟΡΕΣ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΙΟ ΚΑΤΑΡΤΙΣΜΕΝΟ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ.

Μην ξεχνάτε, ότι αν δεν «έβγαινε μπροστά» ο Μίσσας, η Εθνική θα είχε στην άκρη του πάγκου τον Βασιλακόπουλο και τον Τσαγκρώνη...

Υγ6: Ο μόνος που μπορεί να «συνεφέρει» αυτήν την ομάδα, είναι ο Γιώργος Πρίντεζης. Είναι ο μοναδικός που έχει το ειδικό βάρος να πει «αν δεν σου αρέσει, τράβα σπίτι σου» και ο παραλήπτης της φράσης να σκύψει το κεφάλι και να σκεφτεί τι οδήγησε στην έκρηξη του συγκεκριμένου ανθρώπου.

Που... ζήτημα να έχει δει 2 συνεχόμενες μέρες την ενός μηνός κόρη του.

Υγ7: Ένα χαμένο τουρνουά δεν είναι το τέλος του κόσμου, ούτε εθνική προδοσία. Μπασκετάκι είναι!

Είναι κρίμα όμως, για ανθρώπους που λείπουν από τις οικογένειές τους 40 μέρες, αυτή η εικόνα. Πρώτα για τους ίδιους, την υστεροφημία και τον ιδρώτα τους και μετά για οποιονδήποτε άλλον...

Υγ8: Στα σημαντικά ζητήματα, πρέπει όλοι να αποδεχτούμε, ότι η χώρα θα προχωρήσει με μείον 500,000 αθρώπους. Η λέξη «αηδία» είναι ελάχιστη για να περιγράψει τους «παραπλανημένους νοικοκυραίους»!