Εξωτικά μπαχαρικά και σάλτσες

Καθημερινά ειδικά στοιχήματα (21+).

Αφιέρωσα τρία απανωτά σχόλια, την προηγούμενη εβδομάδα, για να υπογραμμίσω πόσο τα διδάγματα της ελληνικής σχολής βοήθησαν την Εθνική Νέων στην κατάκτηση του ευρωπαϊκού τροπαίου στο Ηράκλειο. Πριν ακόμη στεγνώσουν η σαμπάνια και η μελάνη, η ομάδα των Εφήβων παρουσιάζει μία άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.

Το νόμισμα είναι φυσικά η πιθανή διάκριση στο αντίστοιχο μικρό Ευρωμπάσκετ. Η συνταγή, όμως, διαφέρει. Περιέχει εξωτικά μπαχαρικά και πικάντικες σάλτσες.

Δεν ξέρω σε ποιο βαθμό το modus operandi της Εθνικής Εφήβων είναι επακόλουθο της τρυφερής ηλικίας των παικτών της, αλλά η επιθετική λειτουργία της δεν πολυμοιάζει με αυτό που έχουμε συνηθίσει.

Η U20 πόνταρε πρώτα απ’ όλα στις συνεργασίες, στα απανωτά pick’n’roll, στην αξιοποίηση των –μέτριων έστω- ψηλών, στην αναζήτηση του ελεύθερου συμπαίκτη. H U18 έχει προσαρμόσει το παιχνίδι της στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των κορυφαίων παικτών της.

Και, προφανώς, καλά κάνει.

Το ίδιον αυτής της ομάδας είναι ότι οι 3-4 καλύτεροι παίκτες της παίζουν όλοι στην ίδια θέση: στο «1», όπως το δίδαξε περισσότερο ο Τεόντοσιτς παρά ο Παπαλουκάς. Θέλουν τη μπάλα στα χέρια, όχι μόνο για να δημιουργήσουν, αλλά και για να εκτελέσουν.

Ο πληθωρικός Γιώργος Καλαϊτζάκης παίζει «άσος», αλλά έχει μπόι σχεδόν 2 μέτρα και χέρια ακόμα μεγαλύτερα. Ο Δημήτρης Μωραϊτης παίζει «άσος», αλλά επιδιώκει τα κορ-α-κορ και έχει σπάνια επαφή με το καλάθι.

Ο Νίκος Αρσενόπουλος παίζει «άσος», αλλά ψάχνει περισσότερο το σκορ παρά την πάσα. Ο Γιώργος Καμπερίδης παίζει «άσος», αλλά το φαρμακερό του σουτ τον στέλνει στο πλάι σε αναζήτηση τριπόντου (όπως και τον έτερο Καλαϊτζάκη, τον Παναγιώτη).

Η αυτοπεποίθηση των παιδιών βγάζει μάτι. Είναι φανερό, ότι σχεδόν όλοι μεγάλωσαν με τα κλειδιά μίας (παιδικοεφηβικής) ομάδας στην τσέπη. Το πρώτο πράγμα που προσέχει κανείς όταν τους παρακολουθεί σε δράση είναι το «εγώ» τους.

Δεν το εννοώ αρνητικά. Είμαι από εκείνους που θεωρούν το «εγώ» απαραίτητη προϋπόθεση στην πορεία ενός αθλητή προς τη μεγαλοσύνη. Ο Διαμαντίδης θα έπαιζε 15 χρόνια στο ΝΒΑ, εάν είχε το «εγώ» του Σπανούλη.

Δεν είναι εύκολο να συνταιριάξει ο προπονητής τόσους παίκτες με παρόμοια χαρακτηριστικά ούτε γίνεται να μοιραστεί η μπάλα εξ ημισείας σε όλους.

Ωστόσο, η προσωπικότητα και το «μέγεθος» των ικανών περιφερειακών κάνουν την ομάδα να αστράφτει, παρά την απουσία αντάξιων ψηλών.

Η φετινή U18 σουτάρει περισσότερο και τρέχει καλύτερα, από μία συνηθισμένη Εθνική Ελλάδας. Παίζει και επιθετική άμυνα, χωρίς να την αναδεικνύει σε λυδία λίθο του παιχνιδιού της.

Όταν κολλάει, όμως, ψάχνει τη λύση περισσότερο στην ατομική πρωτοβουλία παρά στα «διδάγματα της ελληνικής σχολής». Οι παίκτες της μεγάλωσαν παρακολουθώντας όχι τόσο την Εθνική Ελλάδας, όσο το ΝΒΑ.

Άλλωστε, ήταν όλοι τους μπόμπιρες όταν η «επίσημη αγαπημένη» πανηγύριζε τους θριάμβους του 2005 και 2006.

Ο Αρσενόπουλος και ο Γάργαλης, έναν χρόνο μικρότεροι από τους υπόλοιπους, γεννήθηκαν το σωτήριον έτος 2000. Θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι ακόμα και εγγόνια του Γκάλη.

Πιστός στην πάγια τακτική μου, δημοσιεύω αυτό το σχόλιο στο ξεκίνημα ακόμη της διοργάνωσης, πριν οι ομάδες πλησιάσουν στην τελική ευθεία. Δεν με ενδιαφέρει τόσο το αποτέλεσμα ενός τουρνουά, όσο η πρόοδος των παιδιών με ορίζοντα το μέλλον.

Το επόμενο βήμα είναι να μπολιαστούν τα παιδιά με τη λογική της ομάδας, δίχως φυσικά να ευνουχιστεί το ταλέντο τους.

Στο χθεσινό ματς, η ενστικτώδης αντίδραση του σπουδαίου Καλαϊτζάκη όταν οι Φινλανδοί πλησίασαν στο -2 ήταν να μπουμπουνίσει δύο απανωτά τρίποντα χωρίς να αλλάξει πάσα, σαν 18χρονος Ντράζεν.

Το πρώτο μπήκε ασάλιωτο, αλλά το δεύτερο ήταν αέρος-άερος, δωράκι για τον αντίπαλο.

Εκείνη την κρίσιμη στιγμή, η λύση δόθηκε από την πιεστική άμυνα των εφεδρικών γκαρντ, Καμπερίδη και Δούβλη, αλλά και του πολυσύνθετου Πιλάβιου, γιου του ακραιφνώς μπασκετικού παράγοντα της ποδοσφαιρικής ΕΠΟ.

Δύο σερί κλεψίματα έφεραν εύκολα καλάθια και κράτησαν τα μπόσικα. Προικισμένη με χέρια σαν κουπιά, η Εθνική U18 μπορεί να τροφοδοτήσει το επιθετικό της ταλέντο με ακόμα καλύτερη άμυνα.

Η νίκη επί των Φινλανδών θα ήταν πιο εύκολη, αν η ομάδα είχε θετικό συντελεστή ασίστ/λαθών (29 προς 35 στα δύο ματς) ή στοιχειωδώς καλό ποσοστό στις βολές (69% όλοι μαζί, αλλά 60% αν αφαιρεθούν οι 20/23 του Μωραϊτη).

Υποψιάζομαι ότι (και) αυτή η φουρνιά θα δώσει σημαντικούς παίκτες στο ελληνικό μπάσκετ, όπως υποψιάζομαι ότι οι μελλοντικοί αστέρες της Εθνικής Ανδρών, γεννημένοι μεταξύ 1996-2000, θα είναι, σχεδόν όλοι, γκαρντ.

Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια. Όποιος δεν έχει κορμιά, έχει μυαλό. Μπορώ να θυμηθώ πολύ περισσότερους ψηλούς που έγιναν ήρωες χάρη στους προικισμένους περιφερειακούς που είχαν δίπλα τους, παρά αυτόφωτους.

* Οι αγώνες του Ευρωμπάσκετ U18 μεταδίδονται από το κανάλι της FIBA στο YouTube. Το επόμενο ραντεβού είναι το βράδυ της Τρίτης με τη Λιθουανία (21.15).