Αυτοί που παίζουν με άλλη μπάλα

Τι κάνουν στο Σινάν; Προσκυνάν! Τι ήθελαν οι Ρώσοι στο Ερντέμ; Ελα ντεμ! Συγχωρήστε μου τα άχαρα λογοπαίγνια, αλλά αυτό που πέτυχε ο Ολυμπιακός στις 4 αναμετρήσεις του με την ΤΣΣΚΑ από το 2012 και μετά, με αφετηρία το ευλογημένο από κόκκινο θεό (φαλακρό και με γένια…) Σινάν Ερντέμ, χρειάζεται καινούρια γλώσσα και νέα επίθετα για να περιγραφεί.

Ο τρόπος με τον οποίο ο Ολυμπιακός τουμπάρισε ΚΑΙ αυτόν τον ημιτελικό και εξασφάλισε την πρόκρισή του στον τελικό δεν χωρούσε σε λόγια ούτε την πρώτη φορά που συνέβη. Η ιστορία που επαναλαμβάνεται δεν είναι πια ούτε φάρσα ούτε κωμωδία, αλλά τραγωδία για το αιώνιο θύμα της υπόθεσης και διθύραμβος για τους δράστες.

Η νεολαία χρησιμοποιεί ad nauseam το επίθετο «επικός» για να περιγράψει ακόμα και τις σαχλαμάρες του σουρβάηβορ, αλλά εδώ η λέξη ταιριάζει γάντι.

Δείξτε μου έναν φίλαθλο που δεν καμάρωσε -έστω ενδόμυχα- το αποψινό κατόρθωμα του Ολυμπιακού στην Κωνσταντινούπολη και θα σας δείξω έναν τυφλό φανατικό. Δείξτε μου κάποιον που θεωρούσε πιθανότατη τη νίκη της ΤΣΣΚΑ μετά το πρώτο καλάθι του Σπανούλη (στο 65-62) και θα σας δείξω έναν ψεύτη.

Ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα που καταργεί τους κανόνες, διότι είναι ο ίδιος, κανόνας: τρέχουν δέκα μαντράχαλοι πάνω κάτω και στο τέλος κερδίζουν αυτοί με τα ερυθρόλευκα. Ή, αν προτιμάτε, αυτοί που έχουν στις τάξεις τους τον Βασίλη Σπανούλη.

Νιώθω κατά κάποιον τρόπο δικαιωμένος, διότι είπα στην τελευταία μπασκετοκουβέντα -κάπου μεταξύ διαίσθησης και ελπίδας- ότι το ταβάνι του Ολυμπιακού είναι πολύ πιο ψηλά απ’όσο νομίζουμε και πάντως όχι χαμηλότερα από εκείνο της ΤΣΣΚΑ.

Είχα στο μυαλό μου αυτό ακριβώς που συνέβη στο δεύτερο ημίχρονο: μία ομάδα με πανίσχυρες σταθερές (την άμυνα, το ριμπάουντ, τη συνοχή, την ευψυχία, το know-how, την πείρα, την ηρεμία), η οποία, στην καλή της μέρα, θα βρει και τρίποντα και πρωταγωνιστές από τον πάγκο και υπομονή και όλα.

Ο Ολυμπιακός των τελευταίων 13 λεπτών ήταν -όπως και στον τελικό του 2012- μία σχεδόν τέλεια ομάδα.

Στην τελική ευθεία του αποψινού ημιτελικού, το κοντέρ έγραψε 36-21 σε βάρος της ξεχαρβαλωμένης ΤΣΣΚΑ, η οποία έχασε τα αυγά και τα πασχάλια μόλις είδε το τέρας να ξυπνάει.

Το τρίποντο του Μίλος Τεόντοσιτς ήταν μία τελευταία ένεση οξυγόνου λίγο πριν φύγει η ψυχή του μισοπεθαμένου, αλλά η αλήθεια του γηπέδου βγήκε στην επιφάνεια όταν οι Ρώσοι χρειάστηκε να εκτελέσουν ελεύθερες βολές: 23/24 μέχρι το τέλος της γ’ περιόδου, αλλά 5/10 στο φινάλε.

Τα τελευταία λεπτά παίζονται με άλλη μπάλα, η οποία δεν βολεύει καθόλου παίκτες με καρδιά ψαριού όπως ο Ντε Κολό.

Θυμηθείτε την άμυνα που έβγαλε πάνω στον Γάλλο, αβοήθητος, ο Κεμ Μπερτς 1,5 λεπτό πριν το φινάλε, μόλις ο Ολυμπιακός πήρε προβάδισμα (74-73). Η μονομαχία θύμιζε όχι γάτα με ποντίκι, αλλά λιοντάρι με άκακο γατάκι.

Και φυσικά ο Μίλος Τεόντοσιτς ήταν ο πολυτιμότερος αρωγός του Ολυμπιακού όταν έχασε το μυαλό του. Ο Δημήτρης Ιτούδης δεν τόλμησε να τον κρατήσει στον πάγκο στην τελική ευθεία.

Θυμάστε και την αιρετική μου πρόβλεψη, στη στρογγυλή τράπεζα του Gazzetta λίγο πριν την αναχώρηση για την Πόλη: «Θα είναι ίσως καλό να προηγηθεί η ΤΣΣΚΑ με 10-15 πόντους στο πρώτο ημίχρονο, διότι κάπως έτσι χάνει το μυαλό της».

Λίγο πριν το ημίχρονο, οι Ρώσοι πέρασαν με 40-27 και ο Σέρβος μετρούσε ήδη 15 προσωπικούς πόντους.

«Δέκα ποντάκια τα έχω», μου έλεγε την παραμονή του ημιτελικού στο παρκέ του Προσκυνάν Ερντέμ ο Βαγγέλης Μάντζαρης. Δώδεκα, να τ’αφήσω;

Ο Ιτούδης του έδωσε το σουτ και αρχικά δικαιώθηκε, αφού ο διεθνής γκαρντ ξεκίνησε με 0/3 και παρέσυρε μαζί του σε ένα δεκαπεντάλεπτο γεμάτο τρακ τους συγκριτικά άπειρους της ομάδας: τον Γκριν, τον Παπαπέτρου, τον Αγραβάνη.

Αλλά τα παιδιά της δυτικής όχθης δεν λυγίζουν έτσι εύκολα. Πότε άλλοτε γυάλιζε έτσι το μάτι του Μάντζαρη; «Με αφήνετε να σουτάρω; Θα το πληρώσετε ακριβά».

Όταν άρχισαν να βυθίζονται στο καλάθι τα σουτ του Βαγγέλη (4/9 τρ.) μπήκαν στο χορό τα υπόλοιπα βαρόμετρα.

Ο Αγραβάνης που έχει άγνοια κινδύνου τύπου Φώτση, ο Παπανικολάου που δεν καταλαβαίνει τίποτε, ο μικρός «Παπ», στο τέλος και ο Γκριν, ο οποίος βρήκε στο 69-64 αυτό που χρειαζόταν για να πάρει μπροστά: ένα «αυτόματο» σουτ από αυτά που δεν χρειάζονται καθόλου σκέψη.

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος ρίσκαρε με ένα ανορθόγραφο σχήμα (Μάντζαρης, Γκριν, Σπανούλης, Αγραβάνης και ένας σέντερ) και δικαιώθηκε απόλυτα, μολονότι χρειάστηκε να παρκάρει στον πάγκο τα τρία πολύτιμα «Π» της γραμμής των φόργουορντ.

Φυσικά ήταν η άμυνα αυτή που έδωσε ρυθμό στην επίθεση. Η άμυνα και η πληθώρα των επιθετικών ριμπάουντ (19). Πάνω απ’ολα η μεγάλη καρδιά, το never-say-die. Είπαμε, οι σταθερές στις οποίες βασίζει ο Ολυμπιακός το παιχνίδι του είναι παντοδύναμες.

Επτακόσιες πενήντα λέξεις και δεν έχω γράψει ακόμη λέξη για τον Βασίλη Σπανούλη. Και τι να γράψω, όμως; Όταν σταματήσει το μπάσκετ, θα έχουμε να θυμόμαστε ότι κυκλοφορούσε ένας παίκτης-ρομπότ, στον οποίον τελείωναν οι συντατεγμένες της λογικής όταν το ρολόι χτυπούσε 35 (λεπτά).

Στο διάλειμμα ανάμεσα στους δύο ημιτελικούς, ξαναείδα στο βίντεο τα κατορθώματά του, μήπως και καταλάβω τι έκανε πάλι, ο αφιλότιμος. Τα βλέπω, λοιπόν, αλλά πάλι δυσκολεύομαι να το πιστέψω.

Αυτό ακριβώς είναι ο Σπανούλης: ο άνθρωπος που νίκησε και το βίντεο.

Σας αφήνω, γιατί αρχίζει το ματς. Νομίζω ότι ο Ολυμπιακός θέλει τη Φενέρμπαχτσε.