«Πόρτα» στην Πόλη και… ο Φώτσης στην Εθνική!

Παίξε νόμιμα στην Sportingbet με επιστροφή στοιχήματος στο Φενέρμπαχτσε – Ρεάλ Μαδρίοτης, αν ο Μπογκντάνοβιτς αναδειχθεί πρώτος σκόρερ (21+).

Είναι περίεργο το φετινό Final 4. Περίεργο και διαφορετικό! Δεν αναφέρομαι στο γεγονός ότι είναι το πρώτο που προκύπτει με το νέο σύστημα διεξαγωγής. Είναι περίεργο, γιατί η πόλη που το φιλοξενεί είναι κι αυτή σε περίεργο... mood.

Η Κωνσταντινούπολη είναι μία από τις ωραιότερες πόλεις της γης! Και δεν το λέω εγώ αυτό (που έχω μια γενικότερη, διαπιστωμένη ροπή προς την υπερβολή και βλέπω τη Χαλκιδική ως επίγειο παράδεισο) αλλά άνθρωποι, σαφώς πιο πολυταξιδεμένοι από εμένα. Η Πόλη λοιπόν, που υπό «φυσιολογικές συνθήκες» θα ήταν ο ιδανικότερος προορισμός για ένα Final 4, δεν είναι... όπως παλιά.

Και πώς να είναι όλα «όπως παλιά», όταν αρκετά «πακέτα» έχουν μείνει χωρίς κάτοχο, όταν η Viagogo στέλνει ακόμα και σήμερα «προσφορές» όταν η σημερινή συνέντευξη Τύπου των προπονητών και των αρχηγών έγινε με κενά καθίσματα, όταν όπου σταθείς κι όπου βρεθείς ακούς Έλληνες που «τους περίσσεψε ένα εισιτηριάκι», όταν από τη διοργάνωση απουσιάζουν αρκετά μέλη της «μπασκετικής φυλής» που φοβήθηκαν -όχι το ταξίδι, αλλά- τον προορισμό;

Ο έλεγχος των διαβατηρίων πάντως δεν έχει την παραμικρή ταλαιπωρία, όπως έγραψαν (και προκάλεσαν ελαφρύ πανικό) ο Καλκαβούρας με τον Σκουντή. Σε λιγότερα από 5 λεπτά, είχαμε πάρει και τις βαλίτσες μας και η μοναδική -ορατή- διαφορά που εντοπίζω σε σχέση με την ατμόσφαιρα πριν 2 χρόνια, πριν δηλαδή τις τρομοκρατικές επιθέσεις και το πραξικόπημα, είναι ότι… ακρίβυναν πολύ τα ταξί.

“It is what it is” που λένε και στο χωριό του Κάιλ Χάινς -τα μπράτσα του οποίου φιγουράρουν σε γιγαντοαφίσσες στα πέριξ της Πόλης- και πάμε να δούμε τι θα βγάλει το φετινό 30ο Final 4.

Σε μια διοργάνωση - repetition του Final 4 του 2015 στη Μαδρίτη (και με ίδιες διασταυρώσεις στους ημιτελικούς), ο Σπανούλης έχει το βλέμμα του «παλιού», ο Ιτούδης του «επιτυχημένου», ο Ομπράντοβιτς του «ανυπόμονου» κι ο Γιουλ του… «εμένα δεν με παίζετε ρε παιδιά;»

Τον έβλεπα τον Γιουλ στο Ciragan, δίπλα στους άλλους υψηλούς προσκεκλημένους και έλεγα «δεν μπορεί, κάποιος θα ασχοληθεί και με αυτό το καλό παιδί, που έχει κάνει μία από τις καλύτερες σεζόν στην ιστορία της διοργάνωσης», αλλά μάταια.

Δεν πειράζει, θα το ξεπεράσει ο Γιουλ, όπως το ξεπέρασε και ο Παπαλουκάς, στην αντίστοιχη συνέντευξη του 2006, όταν στο Final 4 της Πράγας, δίπλα σε Ναβάρο, Σκόλα και Πάρκερ, με τους 3 -μελλοντικούς τότε- NBAers να έχουν μονοπωλήσει την κουβέντα, αναρωτήθηκε (σχεδόν) ενοχλημένος, αν θα δεχθεί και ο ίδιος ερώτηση σχετικά με το αν ενδιαφέρεται να πάει στο ΝΒΑ.

Ομολογώ ότι η μοναδική διασκεδαστική στιγμή της συνέντευξης ήταν τα «μούτρα» ανάμεσα σε Ζοτς και Σπανούλη, αλλά κι αυτό ήταν πολύ light και πολύ «αναμενόμενο» για να κάνει πάταγο, πέραν ενός διασκεδαστικού meme στο facebook!

Final 4 λοιπόν, με όλον τον καλό τον κόσμο (έστω αυτόν που να μαζεύεται στο Polat, το ξενοδοχείο της διοργάνωσης, εκεί που νιώθεις ότι τα μέλη της αποστολής του Ολυμπιακού είναι παντού, με τη σιγουριά, την ανεμελιά και την αύρα, της ομάδας που έχει ήδη πετύχει. Όπου και αν γυρίσεις στο αχανές lobby του ξενοδοχείου, βλέπεις ανθρώπους με κόκκινα, να χαλαρώνουν μαζί με τους φίλους και τις οικογένειές τους. Μην το μάθει ο Ιωαννίδης μόνο!

Για την ακρίβεια, τους βλέπεις όλους εκτός από τον Σπανούλη, που αυτοσυγκεντρώνεται στο δωμάτιο του και δεν έχει χάσει ποτέ στην καριέρα του σε ημιτελικό (2009, 2012, 2013, 2015) και ετοιμάζεται για μια μάχη, που όπως δήλωσε ο ίδιος «μπορεί να είναι και η τελευταία της καριέρας του», γιατί κανείς δεν ξέρει πότε θα μπορέσει να βρεθεί ξανά σε Final 4 ο Ολυμπιακός…

Κρύβε λόγια Βασίλη!

Με 4 παρουσίες σε 6 σεζόν, από το 2012 και μετά, ο Ολυμπιακός είναι, μετά την ΤΣΣΚΑ, ο πιο σταθερος θαμώνας στο ραντεβού των κορυφαίων. Έχουμε χρόνο όμως ακόμα, μέχρι να ασχοληθούμε με την επόμενη «εκστρατεία» του Ολυμπιακού στο Βελιγράδι.

Για την ώρα, προέχουν οι ημιτελικοί και ο συνωστισμός στα ασανσέρ του Polat. Το πρωί, όταν έφτασα στο ξενοδοχείο, μπήκα στο ασανσέρ με τον Ρούντι. Προφανώς, ως… γενναίος δεν του ανέφερα όσα «υπέροχα» έχω γράψει κατά καιρούς γι αυτόν. Όχι ότι θα τον ένοιαζε βέβαια, αλλά μείναμε παρέα στο ασανσέρ 5 λεπτά, καθώς ανεβοκατεβήκαμε από το ισόγειο στον 22ο, με τις κάρτες μας απενεργοποιημένες(;) 3-4 φορές.

Λίγο πριν φωνάξουμε την πυροσβεστική, εμφανίστηκε ο Ρέγες, έβαλε τη δική του κάρτα και ο καθένας πήρε τον δρόμο του. Για κάποιον -αδιευκρίνιστο- λόγο, κανείς από τους Έλληνες δεν ασχολείται με τη Ρεάλ σε αυτό το Final 4 και αρχίζω και φοβάμαι ότι θα τιμωρηθούμε ως γνωστοί ξερόλες στο τέλος…

Ο Ρούντι πάντως, σε αντίθεση με τα όσα «θρυλούνται» στο ασανσέρ ήταν συμπαθέστατος. Δεν «τόλμησε» καν να κάνει θέατρο, όσο πηγαινοερχόμασταν στους ορόφους! Έγραψα «θέατρο» και θυμήθηκα τον Ίβιτς, που δέχθηκε ένα κουτάκι μπύρας στο κεφάλι και γέμισε ο τόπος πυρήνα άρθρα. Εναντίον του!

«Έφαγε» ο άνθρωπος μια μπύρα στο κεφάλι του και ο περήφανος κόσμος (δημοσιογραφικός και μη…) απεφάνθη ότι «υπερέβαλε» στις θεατρικές αντιδράσεις.

Ρε φουκαρά Ρούντι, η μοίρα δεν σε έφερε να παίζεις στην Ελλάδα, να διαμαρτύρεσαι κάνοντας θέατρο, να «τρως» ένα μπουκάλι στα μούτρα και μετά ο σοφός λαός να σε κατηγορεί για… νέο θέατρο. Έτσι, για να στρώσεις!

Λίγο αργότερα, ανέβηκα στο ασανσέρ με τον Σιμόν Μιζράχι. Η Μακάμπι λείπει (για 3η συνεχόμενη σεζόν, μετά τον τίτλο του 2014), αλλά ο ισχυρός άνδρας της είναι ο Μάρτης και τα Final 4 είναι η Σαρακοστή.

Τον έβλεπα κι αυτόν να ταλαιπωρείται με την κάρτα του και «έμπειρος» στον χειρισμό του ανελκυστήρα πια, μετά τις βόλτες με τον Ρούντι, προσφέρθηκα να τον βοηθήσω.

Βλέπει τον Γκάλη στην μπλούζα που φορούσα, μου χαμογελάει και λέει: Oh Galis, such great memories…

Ναι Μιζράχι μου, “great memories”, αλλά για εσένα. Ρώτα και τον Γιαννάκη που καθόταν με μεγάλη παρέα στο εστιατόριο του ξενοδοχείου, αν του έχει αφήσει τόσο «σπουδαίες αναμνήσεις» το Final 4 του 1989, το μοναδικό που ο Άρης αντιμετώπισε την Μακάμπι!

Ήμασταν μια ωραία ατμόσφαιρα στο Polat και κάπου εκεί, αποφασίσαμε με Βετάκη και Ασπρούλια να πιούμε ένα -και δύο και τρία- ποτά.

Ο γλυκός κ. Βετάκης γνωρίζει (πλέον) την Κωνσταντινούπολη όσο καλά ξέρω εγώ τη Θεσσαλονίκη, ενώ ο κ. Ασπρούλιας (αφού πρώτα προκάλεσε την απάντηση της ημέρας από τον ΝτεΚολό στην Συνέντευξη Τύπου, με ερώτηση - τοποθέτηση, σήμα κατατεθέν) δεν λέει ποτέ -μα ποτέ- «όχι» σε έξοδο.

Μπήκαμε στο ταξί και… τραγωδία!

1ο μαγαζί (Ulus 29): κλειστό! 2ο μαγαζί (Sunset): πόρτα! 3ο μαγαζί (Hudson): πόρτα! 4ο μαγαζί (Alessandro): πόρτα!

Σοκ και δέος! Τόσες πόρτες μαζεμένες, έχω να φάω από τα 15 μου, που ήμουν κοντός με μαλλιά καπελάκι.

Για να ξέρετε, με αυτούς τους 2 στην παρέα και με Σωτηρίου, Παπαθεοδώρου, (δροσερό) Καλκαβούρα στην «αποστολή», εδώ και 12 χρόνια έχουμε μπει σε μερικά από τα καλύτερα μαγαζιά της Ευρώπης.

Ωραίοι! Τίμιοι! Μερακλήδες!

Και ήρθε αυτή η αποφράδα 18η Μαϊου του 2017, να καταστραφεί ο μύθος. Ας είναι. Θα επανέλθουμε!

Μαζέψαμε τα κουράγια μας, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο (χάρη στην κάρτα εισόδου μας άφησαν να μπούμε, αλλιώς… «πόρτα» κι εκεί) και ήπιαμε μπύρες.

Ξεκινήσαμε με όνειρα χίλια για καθιερωμένο “Istanbul by night” και καταλήξαμε να αναλύουμε τη 12άδα της Εθνικής για το Eurobasket.

Αν ενδιαφέρεστε, αυτοί θα είναι οι -δικοί μου- 12: Καλάθης, Μάντζαρης, Ζήσης, Σλούκας, Ντόρσεϊ, Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Αντετοκούνμπο, Πρίντεζης, Φώτσης, Παπαγιάννης, Μπόγρης και… ψάχνουμε προπονητή να μας πάει μέχρι το βάθρο.

Ναι, το ξέρω, ο Ζήσης έχει αποσυρθεί από την Επίσημη Αγαπημένη και ο Φώτσης έχει κοπεί σιωπηλά -και άκομψα- μετά το 2013. Λυπηθείτε μας! Φάγαμε 4 «πόρτες» μέσα σε 5 λεπτά.

Με τη σύγχυση που είχα, μέχρι και τον Κακιούζη, που έτρωγε στο φημισμένο εστιατόριο του Nusr-Et θα επανέφερα από την «αποστρατεία»!

Αυτά τα ωραία και πάμε για ημιτελικούς!

Πρόβλεψη: Ή θα κερδίσει -σχετικά- εύκολα η ΤΣΣΚΑ (εκεί θα στοιχημάτιζα πάντως) ή αν το ματς στο 37ο λεπτό είναι αμφίρροπο, θα βγουν πάλι τα… φαντάσματα για την «Αρκούδα».

Όσο για τον άλλο ημιτελικό, η τελευταία φορά που κέρδισε ο Λάσο τον Ομπράντοβιτς ήταν στον ημιτελικό του 2015. Του χρόνου πάλι…

Υγ: Η κατάντια του ελληνικού αθλητισμού είναι ότι ένα (οποιοδήποτε) αντικείμενο πέφτει σε έναν (οποιονδήποτε) συμμετέχοντα ενός (οποιουδήποτε) αγώνα σε ένα (οποιοδήποτε) γήπεδο και συζητάμε σοβαρά, αν σωστά ή όχι διεκόπη το (οποιοδήποτε) ματς. Μόνο εδώ!

Μόνο στη χώρα που η κοινή γνώμη ουδέποτε συναντήθηκε με την κοινή λογική.

Υγ2: Τι ωραία είναι αυτή η Πόλη!

Υγ3: Αγαπητοί Κεμ Μπιρτς και Πάτρικ Γιανγκ, έχετε μια μυθική ευκαιρία να υπογράψετε τα επόμενα συμβόλαιά σας. Από την απόδοση των 2, πιστεύω ότι θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό η τύχη του Ολυμπιακού. Και από το πόσο άγχος θα έχει ο -ενθουσιασμένος με όλους και με όλα- Γκριν...