Toν σεβασμό δεν τον αγοράζεις...

Η επίσημη συνέντευξη Τύπου με την οποία ανοίγουν οι εργασίες του final-4 είναι το πιο βαρετό πράγμα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Ο μοναδικός που την ευχαριστιέται είναι ο Μπερτομέου, ο οποίος βλέπει να του υποκλίνονται εκατομμυριούχοι και αισθάνεται σαν σουλτάνος στη χώρα των σουλτάνων.

«Ευχαριστούμε τον κύριο Μπαρτομέου», έλεγε και ξανάλεγε ο εκτελεστικός διευθυντής της Turkish Airlines, πιστεύοντας προφανώς ότι είχε δίπλα του τον πρόεδρο της ποδοσφαιρικής Μπαρτσελόνα. Άλλος ο Μπαρτομέου και άλλος ο Μπερτομέου, εφέντημ’.

Σήμερα χρειάστηκε να μαζευτούν 300 βαριεστημένοι άνθρωποι σε ένα από τα ομορφότερα κτίρια του πλανήτη (το Σιραγάν Σαράι στις όχθες του Βοσπόρου), οι περισσότεροι κοστουμάτοι και αγέλαστοι, για να ακουστεί ανάμεσα στα χασμουρητά μία σοβαρή κουβέντα. Την είπε ο Βασίλης Σπανούλης.

«Τον σεβασμό δεν γίνεται να τον αγοράσεις. Τον κερδίζεις με σκληρή δουλειά».

Υπήρχαν στην αίθουσα και άνθρωποι που αγόρασαν τον σεβασμό, ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε. Ακόμα περισσότεροι τέτοιοι σκόνταψαν στα αναρίθμητα εμπόδια με τα οποία ήταν σπαρμένος ο δρόμος προς την Πόλη.

Ανάμεσα σε εκείνους που κέρδισαν τον σεβασμό με τον ιδρώτα του προσώπου τους και με τα άθραυστα καρύδια τους κάθισαν στην αίθουσα πολλοί δικοί μας άνθρωποι: ο Σπανούλης, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος, ο Δημήτρης Ιτούδης, ο Θοδωρής Παπαλουκάς, ο Μιχάλης Κακιούζης, ο …σχεδόν δικός μας Ζέλικο Ομπράντοβιτς.

Πασχίζω να θυμηθώ πότε έγινε για τελευταία φορά τελικός χωρίς τη συμμετοχή Έλληνα προπονητή ή μπασκετμπολίστα και αναγκάζομαι να επιστρέψω στο μακρινό 2004, όταν η Μακάμπι διαμέλισε τη Φορτιτούντο στο Τελ Αβίβ.

«Η Ελλάδα της κρίσης», υπενθύμισε -πολύ σωστά και καίρια- ο Σφαιρόπουλος. Το πορτρέτο του Γιώργου Παπανδρέου δέσποζε στην πινακοθήκη του ξενοδοχείου που στεγάζεται στο Σιραγάν, ακριβώς πάνω από τη φωτογραφία των αδελφών Σουμάχερ και λίγο πιο πέρα από τον Μπόνο.

«Τον σεβασμό δεν γίνεται να τον αγοράσεις. Τον κερδίζεις με σκληρή δουλειά».

Ο Παναθηναϊκός τον κέρδισε στα χρόνια του Ομπράντοβιτς, όταν μάζεψε 5 τρόπαια σε μία δεκαετία. Ο Ολυμπιακός τον κέρδισε από το 2009 και μετά και ιδίως από την εποχή που άφησε τις τυφλές σπατάλες και υιοθέτησε το «πράσινο» μοντέλο. Ο ίδιος ο Ομπράντοβιτς τον κέρδισε με χίλιους διαφορετικούς τρόπους, με χίλιες διαφορετικές ομάδες.

Το ελληνικό μπάσκετ άρχισε να τον κερδίζει από τον καιρό του Γκάλη κιόλας, με Άρη, με ΠΑΟΚ, με Παναθηναϊκό, με Ολυμπιακό, με ΑΕΚ.

Ο Σπανούλης, ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης, ο Ζήσης, ο Κακιούζης, ο Ιτούδης, ο Σφαιρόπουλος, ο Γιαννάκης, ο Μπαρτζώκας, ο Φώτσης, ο Τσαρτσαρής, ο Ντικούδης, ο Μπουρούσης, ο Χατζηβρέττας, ο Παπανικολάου, ο Σλούκας, ο Περπέρογλου, ο Μάντζαρης, ο Σχορτσανίτης, όλοι όσοι πέρασαν με αξιώσεις τις πύλες των final-4 της εποχής Μπερτομέου, είναι τα παιδιά ενός ανώτερου θεού. Ενός θεού που φορούσε την κίτρινη φανέλα με το νούμερο 6.

«Τα τελευταία επτά χρόνια, είχαμε έξι διαφορετικούς πρωταθλητές», υπενθύμισε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος: Μπαρτσελόνα, Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός, Ολυμπιακός, Μακάμπι, Ρεάλ, ΤΣΣΚΑ. Και ποια ήταν η μοναδική που μετράει δύο τρόπαια σε αυτό το διάστημα. Την απάντηση την έδωσε ο ίδιος ο προπονητής της: «Αυτή που ξέρει καλύτερα από κάθε άλλη να παίζει με την πλάτη στον τοίχο».

Ο Μπερτομέου έσπευσε να παινέψει το νέο σύστημα διεξαγωγής, χωρίς φυσικά να νοιάζεται για την πληθώρα των σοβαρών (τύπου Λοτζέσκι) και λιγότερο σοβαρών (τύπου Τεοντόσιτς) τραυματισμών ή για την επιβάρυνση των παικτών ή για το χαντάκωμα των Εθνικών ομάδων.

«Είναι ΤΟ φόρματ και ήρθε για να μείνει», είπε, τονίζοντας με έμφαση το οριστικό άρθρο: «ΤΟ» φόρματ. Η προσέλευση των φιλάθλων αυξήθηκε κατά 15% και έφτασε κατά μέσο όρο τους 8.250 θεατών, ενώ και οι τηλεοπτικοί δείκτες εκτοξεύτηκαν σε ποσοστό 22%.

Ο Ιτούδης θα προτιμούσε σύστημα πλέι-οφ, αλλά σίγουρα θα άλλαζε τροπάριο αν εργαζόταν π.χ. στη Νταρουσάφακα ή στη Βασκόνια.

«Εμείς πάντως ήρθαμε από άλλη ήπειρο και αναγκαστήκαμε να ναυλώσουμε πτήση τσάρτερ», αστειεύτηκε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. «Μετά από τόσο μακρινό ταξίδι, είπα στους παίκτες μου να ξεκουραστούν όσο θέλουν…».

Ο Σέρβος έχει συμβόλαιο στη Φενέρμπαχτσε για άλλα 3 χρόνια και προϋπολογισμό που αναμένεται να αυξηθεί. Το γράφω διότι κάποιοι στην Αθήνα τον ονειρεύονται καβαλάρη σε πράσινο άλογο.

«Θέλω να ρωτήσω κάτι τον Λάσο και τον Γιουλ στα καστιγιάνικα», πετάχτηκε προς το τέλος ένας εκπρόσωπος της φυλής των τσακωμένων με τα αγγλικά. Ήταν το σφύριγμα της λήξης. Ένα λουκουμάκι στα όρθια από τον «πλούσιο» μπουφέ και δρόμο για το Σινάν Ερντέμ.

Aλήθεια, ποιος ήταν ο Σινάν Ερντέμ; Τον Αμπντί Ιπεκτσί τον έχω ακουστά, τον Σινάν Ερντέμ πάλι όχι. Θα έριχνα μια ματιά στη Wikipedia, αλλά ο σουλτάνος την έχει μπλοκάρει εδώ και 20 μέρες...