Τα μέσα δεν αγιάζουν το σκοπό

Τώρα που κάθισε ο κουρνιαχτός από τα play offs της Euroleague και αρχίζει η έξαψη ενόψει Final 4 κι αφού όλοι έχουμε συμφωνήσει ότι στο παρκέ του «Sinan Erden” θα βρεθούν οι ομάδες που το άξιζαν ,όχι μόνο με βάση το momentum, αλλά (και) την συνολική εικόνα τους μέσα σε αυτή την μακριά και επίπονη σεζόν, έχουμε το περιθώριο να κάνουμε και κάποιες πιο χαλαρές σκέψεις.

Όσο κι αν σας φανεί παράξενο, προσπαθώντας να σκεφτώ τι (μου) δίδαξαν τα 15 αυτά ματς, που θα μπορούσαμε να μοιραστούμε ως συζήτηση μέσα στην μπασκετική ραστώνη του Σαββατοκύριακου, το μυαλό μου μένει κολλημένο στα τελευταία 2’ και 22’’ της τρίτης αναμέτρησης της ΤΣΣΚΑ με την Μπασκόνια στην Βιτόρια. Εκείνης που ολοκληρώθηκε με την νίκη της πρωταθλήτριας Ευρώπης με 90-88 και σφράγισε την πρόκριση της «ρώσικης αρκούδας» με σκούπα. Σπάνια μπορεί κανείς να πάρει τόσα συμπυκνωμένα μαθήματα και να τα προβάλει στην φυσιογνωμία του παιχνιδιού και στον γενικότερο τρόπο προσέγγισής του από ημάς και υμάς.

Για όσους έχουν ξεχάσει το σκηνικό, θα σας θυμίσω τα βασικά δεδομένα, για να μπορέσουμε να αντιληφθούμε καλύτερα αυτά που ισχυρίζομαι.

Κατ’ αρχάς μιλάμε για μια σειρά που τελείωσε με 3-0 , αλλά με συνολική διαφορά 12 πόντων (8+2+2). Συνεπώς δεν μιλάμε για μια εύκολη επικράτηση. Πολλές φορές χρησιμοποιώ το παράδειγμα του τένις: δεν είναι ίδιο αμφίρροπο ένα 3-0 με τα σετ να τελειώνουν 6-0,6-1, 6-1 με ένα άλλο που προέκυψε με 7-6, 7-6,7-6 σε τρεις ώρες. Κι αυτό για να μην ισχυριστεί κανείς ότι η Βασκική ομάδα αποδείχθηκε εύκολη λεία ή έπεσε αμαχητί.

Το δεύτερο ματς της Μόσχας κρίθηκε (84-82) στο 1’' και 1 δέκατο πριν τη λήξη με βολές του Κάιλ Χάινς πάνω στον οποίο έγινε καθαρό φάουλ κάτω από το καλάθι και σωστά δόθηκε.

Στο τρίτο ματς λοιπόν, στα περίφημα 2’ και 22’’ η ΤΣΣΚΑ προηγήθηκε , με καλάθι του Τζάκσον 84-74. Δηλαδή με ένα +10, που έμοιαζε ασφαλές προβάδισμα για μια ομάδα αυτής της ποιότητας. Ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι θα μπορούσε να γυρίσει ανάποδα ένα τέτοιο ματς όταν στο παρκέ, βρίσκεται το κατά τεκμήριο καλύτερο και πιο ακριβοπληρωμένο δίδυμο γκαρντ στην Ευρώπη, ο Μίλος Τεόντοσιτς και ο Νάντο ΝτεΚολό και δεν υπάρχει δα και τόση πίεση που θα είχε ένας ημιτελικός, ένας τελικός,άντε ένα 5ο ματς των play offs. Κι όμως, η παρτίδα κρίθηκε με μια ανεκδιήγητη διαιτητική απόφαση, να μην καταλογιστεί το πεντακάθαρο φάουλ που έκανε ο Κουρμπάνοφ πάνω στην προσπάθεια για ένα τρίποντο νίκης του «καυτού» Λάρκιν. Εξ’ ου και η τιμωρία του Μπελόσεβιτς. Πάντως, μετά το ματς ο Δημήτρης Ιτούδης στην καθιερωμένες δηλώσεις του νικητή, εξήρε τον χαρακτήρα των παικτών του. Πόσα παράδοξα μαζεμένα σε τόσο μικρό χρόνο;

Η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό είναι πόσο έρμαιο των παικτών είναι ο εκάστοτε προπονητής. Ο έλληνας κόουτς είχε στο παρκέ ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί στην μπασκετική πιάτσα. Ούτε πειραματίστηκε, ούτε υποτίμησε τον αντίπαλο. Με άλλα λόγια δεν μπορείς να του καταλογίσεις κάποιο λάθος ή ολιγωρία. Παρ’ όλα αυτά Τεόντοσιτς και Ντε Κολό τα έκαναν ρόιδο. Λες και έπαιζαν τσιγκολελέτα έκαναν λάθη που δεν τα βλέπεις ούτε σε παιδικό πρωτάθλημα. Αυτοί ήταν που έδωσαν το δικαίωμα στους γηπεδούχους, όχι απλά να πλησιάσουν σε απόσταση βολής αλλά να έχουν και την ευκαιρία να αρπάξουν τη νίκη, αν οι διαιτητές έκαναν τη δουλειά τους σωστά και σφύριζαν-ως όφειλαν- το φάουλ πάνω στον Λάρκιν.

Η δεύτερη σκέψη , σε συνδυασμό με τον τρόπο που κρίθηκε και ο τελικός της Πόλης του 2012, ήταν ότι, ούτε ψύλλος στον κόρφο του, αν στην θέση του Ιτούδη, ήταν ο Κασλάουσκας ή ο Πασκουάλ. Το τι «Υπνάουσκας» , το τι «looser» και «τι κοιμήθηκε στον πάγκο και δεν έκανε σωστή διαχείριση» θα ακούγαμε και θα διαβάζαμε, δεν θέλω να το σκέφτομαι. Θυμηθείτε ότι το 2012, πριν το καλάθι του Πρίντεζη είχαν προηγηθεί δυο άστοχες βολές του μεγάλου Σισκάουσκας, ο οποίος είχε να χάσει μαζεμένες βολές από τότε που έπαιζε στο μίνι. Τότε, όλη τη λέζα τη φορτώθηκε ο Λιθουανός προπονητής, ο εύκολος στόχος. Είπαμε, τις περισσότερες φορές, στην Ελλάδα, κρίνουμε όχι με βάση τη λογική αλλά ποιόν συμπαθούμε και ποιόν όχι.

Η τρίτη σκέψη ήταν «πόσοι …χαρακτήρες ομάδων ή παικτών και πόσα προφίλ νικητών δεν ενισχύθηκαν και με την εύνοια της διαιτησίας;» Αυτό είναι ίσως ο χειρότερος ρόλος που , στο διηνεκές, παίζουν οι διαιτητές στο παιχνίδι. Δεν επιτρέπουν στην βαριά φανέλα ή την ομάδα που βρίσκεται μέσα στο «σύστημα» να κάνει ούτε καν μια ήττα , που στο φινάλε δεν υποστηρίζει κανείς ότι ε΄θα ήταν αρκετή να αλλάξει τις ισορροπίες. Ακόμη κι αν δεχθούμε ότι ήταν ένα ανθρώπινο λάθος, πώς στο καλό συμβαίνει πάντα και παντού, αυτά τα ανθρώπινα λάθη να ευνοούν συγκεκριμένα κλαμπ, που φαίνεται να έχουν τον έλεγχο της κατάστασης στην Euroleague ή στα εθνικά πρωταθλήματα; Έχουμε φτάσει σε σημείο να λέμε ότι : η καλή ομάδα είναι εκείνη που δεν αναγκάζει τους διαιτητές να εκτεθούν τόσο πολύ.

Επαναλαμβάνω λοιπόν , ότι η συγκεκριμένη περίπτωση είναι μια αφορμή, όχι το μοναδικό παράδειγμα το οποίο μας έχει δώσει η μπασκετική καθημερινότητα. Ούτε έχει σχέση με τις πιασάρικες συζητήσεις που πάντα γίνονται τέτοια εποχή για να περάσουν το μήνυμα ότι ο Ολυμπιακός θα πρέπει να νικήσει και τους διαιτητές στην Πόλη, αφού παίζει με μια ομάδα που είναι δυνατή τόσο μέσα όσο και έξω από το γήπεδο. Τέτοια ήταν και τις τρεις προηγούμενες φορές που την νίκησε. Απλά τα γεγονότα ήταν τόσο χαρακτηριστικό που δεν σηκώνει «μα», «ίσως» ή δεύτερο και τρίτο replay. Υπάρχουν και παραδείγματα , που ανάλογες αποφάσεις έχουν βοηθήσει ελληνικές ομάδες, που το παίζουν ότι έχουν κατακτήσει 9(6+3) κούπες, (δήθεν) εκτός συστήματος.

Προφανώς και δεκάδες ανάλογες περιπτώσεις, τις έχουμε ζήσει και στην Euroelague και στα Εθνικά πρωταθλήματα.

Στο δια ταύτα λοιπόν: είναι ξεκάθαρο πώς καμιά φορά το εκάστοτε τελικό αποτέλεσμα είτε «καθαγιάζει» , είτε «δαιμονοποιεί» , πρόσωπα και καταστάσεις φορτώνοντας ,ελαφρά τη καρδία και όπως βολεύει, τους πρωταγωνιστές με ταμπέλες , χωρίς πρώτα να εξεταστεί ο τρόπος. Δηλαδή τα "μέσα" που αγίασαν το σκοπό.