Η νύχτα των στρατηγών!

Καλός και άγιος ο Παναθηναϊκός, που υπό το βάρος του 0-2 αναζητεί σε λίγη ώρα μια σανίδα σωτηρίας στον Βόσπορο...

Καλός και άγιος ο Ολυμπιακός, ο οποίος θα κολυμπήσει αύριο στα ίδια (ορμητικά) νερά κουβαλώντας ένα παραπάνω σωσίβιο...

Αλλά, διάβολε, το ελληνικό μπάσκετ που προφανώς τούς οφείλει πολλά και συν τοις άλλοις συντάσσεται μαζί τους σε αυτή τη διπλή επιχείρηση πρόκρισης στο Final 4, δεν αρχίζει, μα ούτε και τελειώνει στο πρασινοκόκκινο δίπολο...

Φοβάμαι, ωστόσο, πως το μπάσκετ και κάθε άθλημα τελειώνουν, όταν τελειώνει μια ζωή, σαν αυτή που τόσο απροσδόκητα, πρόωρα και άδικα χάθηκε το βράδυ της Δευτέρας στη Νέα Φιλαδέλφεια: το να εκφράσει κανείς την απέραντη θλίψη του για τον θάνατο του 18άχρονου μπασκετμπολίστα του Αιόλου Ταύρου, Βασίλη Γιώργαρου και να διατυπώσει από ειλικρινή συμπάθεια στο δράμα της οικογένειας του την ευχή «να είναι το τελευταίο τέτοιο συμβάν» εμπίπτουν στη σφαίρα του στοιχειώδους και αυτονόητου χρέους....

Το ζητούμενο όμως ξεπερνάει αυτά τα όρια και καθιστά επιτακτική την ανάγκη της πρόληψης, της παρουσίας γιατρών στα γήπεδα και όλων των συμπαρομαρτούντων...

Διάβολε, έφυγε από τη ζωή ένα παιδί 18 χρονών και εμείς σαν την ορχήστρα του Τιτανικού, την ώρα του ναυαγίου, συνεχίζουμε να βαράμε το βιολί μας!

Κλείνω εδώ την πένθιμη παρένθεση, όχι σώνει και καλά με το επιχείρημα «the show must go on», όπως τραγουδούσαν οι «Queen» προαναγγέλλοντας κιόλας την εκδημία του Φρεντ Μέρκιουρι, αλλά επειδή φοβάμαι πως μετά το πένθος και τα δάκρυα, θα επέλθει πάλι η λήθη, μέχρι την επόμενη φορά που κάποιο παιδί θα μας ξανακάνει ευαίσθητους...

Στο προκείμενο τώρα: τα περί Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού τα ανέφερα προηγουμένως για να εξηγηθώ, ώστε να μην παρεξηγηθώ, επειδή τάχα αγνόησα τις επικίνδυνες αποστολές τους στην Πόλη και περί άλλα τυρβάζω: αξίζει όμως τον κόπο αυτή η παρασπονδία, στην οποία είχα την τύχη κιόλας να υπάρξω αυτόπτης μάρτυς...

Η παρασπονδία έλαβε χώρα προχθές το βράδυ στο Δημαρχείο Παπάγου-Χολαργού, στη σκηνή του οποίου παίχθηκε το remake της νύχτας των στρατηγών: όχι της πολεμικής ταινίας του 1967, με τον Πίτερ Ο' Τουλ, τον Ομάρ Σαρίφ και τον Τομ Κόρτνεϊ, αλλά της μπασκετικής διασκευής της με πρωταγωνιστές Κώστα Διαμαντόπουλο, τον Κώστα Μπογατσιώτη, τον Περικλή Ταυρόπουλο, τον Κώστα Μίσσα, τον Στέργιο Κουφό, τον Μιχάλη Υφαντή, τον Δημήτρη Παγίδα (ο οποίος μου εξομολογήθηκε άμα τη αφίξει του, μαζί με τα παιδιά του πως ένιωθε ένα φτερούγισμα στην καρδιά του γι αυτό το ιστορική reunion) τον Γιώργο Λιμνιάτη, τον Θοδωρή Αποσκίτη και όλους όσοι, είτε με τη φυσική, είτε με τη νοητή παρουσία τους, πρωταγωνίστησαν σε αυτό το έργο, που γυρίζεται εδώ και σαράντα ένα χρόνια...

Ο Αθλητικός Σύλλογος Παπάγου συγχωνεύθηκε με τη Θύελλα (εξ ου και ο κεραυνός στο σήμα του συλλόγου) ιδρύθηκε και εμφανίστηκε στα ποδοσφαιρικά δρώμενα το 1966, ενώ δέκα χρόνια αργότερα έσκασε μύτη η ομάδα του μπάσκετ, που έμελλε να ξεπεράσει κατά πολύ τα στενά όρια τόσο της συνοικίας των στρατηγών και να λάβει παράσημα και στην Ευρώπη.

Ήταν ωραία προχθές το βράδυ εκεί...

Τρυφερά...

Αγαπησιάρικα....

Συγκινητικά....

Η επέτειος του Ιωβηλαίου ανακατεμένη με τις δυνατές αναμνήσεις, με τις ανεξίτηλες εικόνες, με τα θριαμβευτικά πρωτοσέλιδα (από τις νίκες επί του πρωταθλητή Ευρώπης Ολυμπιακού, επί της ΑΕΚ, επί του Αρη και πάει λέγοντας), με τη διαχεόμενη παντού αίσθηση της τιμής και της υπερηφάνειας, γαρνιρισμένη με τα δάκρυα που αυλάκωναν τα μάγουλα πολλών από εκείνους οι οποίοι παραβρέθηκαν στην εκδήλωση, είτε για να τιμηθούν (50 αθλητές και αθλήτριες για τα 50 χρόνια), είτε για να τιμήσουν την επέτειο.

Πετάω τη σκούφια μου για να παρευρίσκομαι κι εγώ σε τέτοιες εκδηλώσεις, στις οποίες νιώθεις σαν να (ξανα)βλέπεις τη ζωή σου σε κλικ. Τις θεωρώ ένα κάποιο είδος ελιξίριου της νιότης, που μάλιστα μου φαίνεται πιο δυνατό και αποτελεσματικό από το περιβόητο... Τζεροβιτάλ της Αννας Ασλάν!

H συγκίνηση ξεπέρασε τα όρια του συναγερμού από την πρώτη στιγμή, όταν ο μέντορας της ομάδας την οποία υπηρετεί εδώ και 47 χρόνια, ο αξιολάτρευτος Σπύρος Βαρυπάτης ανακοίνωσε ότι αποσύρεται από την ενεργό δράση! Έβαλε τα κλάματα, η φωνή του ήταν γρατζουνισμένη και το λογύδριο που είχε γράψει δεν το διάβασε ο ίδιος, αλλά το έδωσε στον πρόεδρο του συλλόγου Τάσο Καϊμάκη για να το αναγνώσει αντ' αυτού.

Ε, αυτό ήταν, από εκεί και πέρα άρχισε η παρακλητική σκυταλοδρομία όλων των γενεών του Παπάγου ώστε να ανακαλέσει την ειλημμένη απόφαση του ο γκουρού, να παραμείνει στις επάλξεις και να συνεχίσει να φυλάττει τις Θερμοπύλες...

Ο Παπάγου ήταν πάντοτε μια ξεχωριστή περίπτωση και γι' αυτό κιόλας εντυπώθηκε στο μυαλό και στη μνήμη της πιάτσας: όπως μου είπε και ο (πιο γυμνασμένος από ποτέ) Περικλής Ταυρόπουλος, που την ανέβασε για πρώτη φορά στην Α1, «αυτό ήταν ένα θαύμα, διότι η ομάδα απαρτιζόταν από δώδεκα ντόπια παιδιά μιας συνοικίας που είχε 15.000 κατοίκους».

Πλάκα πλάκα, όποιος εκείνη την εποχή γεννιόταν στου Παπάγου δυο επιλογές ήταν καταδικασμένος να έχει: θα γινόταν ή στρατιωτικός ή μπασκετμπολίστας!

Ανέδειξε κάμποσους σημαντικούς παίκτες ο Παπάγου και συνάμα δημιούργησε και εξέλιξε μια σχολή σπουδαίων προπονητών, στην οποία ανήκουν (απ' ευθείας, είτε ως συνδεδεμένα μέλη) ο Μπόγας, ο Κίτσος (Διαμαντόπουλος), ο Κυρίτσης, ο Ταυρόπουλος, ο Κουφός, ο Μίσσας, ο Ιωάννου, ο Δικαιουλάκος, ο Λιμνιάτης, ο Καλαμπάκος (που έτυχε κιόλας θερμής υποδοχής, λόγω του νωπού έπους του με τον Κόροιβο και θρονιάστηκε δίπλα στον νυν προπονητή της ομάδας Κώστα Σορώτο) και κάμποσοι άλλοι.

Για τους ξένους παίκτες που έφερε ο Παπάγου δεν το συζητώ: εκείνος ο (διάσημος από τα χρόνια του στο λύκειο και στο κολέγιο) και ευειδής Λόουελ Χάμιλτον, στην πρώτη σεζόν, ο Τόνι Κόστνερ, ο Τόνι Χάρις, ο Γκρεγκ Ρόμπινσον και πάνω και πέρα απ' όλους, ο συχωρεμένος ο Αλφόνσο Φορντ, που πήρε το «licence to kill» στο «Σαλούν» και στη συνέχεια το πήγε βόλτα στον Σπόρτιγκ, στο Περιστέρι, στον Ολυμπιακό, στη Σιένα και στη Σκαβολίνι Πέζαρο...

Εκεί έστησε την πρώτη ομάδα μπάσκετ στα μέσα της δεκαετίας του '70 ο (νονός του Γιώργου Διαμαντόπουλου) Κώστας Μπογατσιώτης και ύστερα μύησε και τον κουμπάρο του Κώστα Διαμαντόπουλο για να συνεχίσει αυτό το έργο...

Εκεί ο «Κίτσος» σχεδίαζε και σκάρωνε τις «one of a kind» άμυνες του που για μια εποχή αποτελούσαν τον θυρεό του ελληνικού μπάσκετ: την ...αγία ζώνη 2-3, τα αλά Ντιν Σμιθ (Νορθ Καρολάινα) «multiples» και δεν συμμαζεύεται...

Εκεί γεννήθηκε και ξεπετάχθηκε ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα του ελληνικού μπάσκετ, ο Γιώργος Διαμαντόπουλος, ο οποίος δεν πρόλαβε να παραστεί στη γιορτή, διότι είχε αγώνα με την ομάδα του στην Ερμιονίδα...

Εκεί επίσης έκανε τα πρώτα βήματα του, βαδίζοντας στα χνάρια των γονιών του (του Μιχάλη Κυρίτση και της Κέλλυς Ζερβουδάκη) ο Αλέξης Κυρίτσης...

Εκεί οι παίκτες γεύονταν την μυθική καρυδόπιτα που έφτιαχνε κάθε εβδομάδα η γυναίκα του Κίτσου, η κυρία Μαρία για να τους γλυκάνει...

Εκεί μια φορά ο Διαμαντόπουλος έβαλε στο βίντεο μια κασέτα με τον αγώνα του προσεχούς αντιπάλου, που είχε σβηστεί κατά λάθος και αντ' αυτού έπαιξε ένα επεισόδιο από το «Τόλμη και γοητεία»!

Εκεί ήταν το βασίλειο του διαχρονικού ανθρώπου για όλες τις δουλειές Τάσου Χαλκιόπουλου και του δαιμόνιου φυσικοθεραπευτή Αιμίλιου Κουφού...

Εκεί ο εμβληματικός (δεύτερος τη τάξει μετά τον Βαρυπάτη) παράγων και αντιπρόεδρος της; ΕΟΚ Αριστείδης Γολέμης είδε τον Μιχάλη Υφαντή στην πρώτη προπόνηση και ρώτησε έκπληκτος στον Ταυρόπουλο «ρε Περικλή, τι το θες αυτό το... τσουβάλι»;

Εκεί ρίζωσε όλη η οικογένεια του Υφαντή, που ήταν η ψυχή της προχθεσινής εκδήλωσης και θέλοντας και μη δέχθηκε την δια βοής απόφαση του πλήθους να αποσυρθεί η φανέλα με το Νο 13...

Εκεί ο ανέκαθεν ζωηρός Στέργιος Κουφός πέταγε τις μπάλες στον αέρα για να απογειώνεται στα alley hoops ο Χάμιλτον και να καρφώνει...

Εκεί αργότερα πήρε τη σκυτάλη ο «Speedy» Γιώργος Λιμνιάτης ο οποίος με την καθοδήγηση του (ούτως η άλλως επονομαζόμενου ) «Στρατηγού» Κώστα Μίσσα έδωσε ρέστα και απανωτά ρεσιτάλ στη θέση του πλέι μέικερ...

Εκεί έδρασαν, μεταξύ άλλων, ο Νίκος Φιλίππου, ο Μιχάλης Ρωμανίδης, ο Νίκος Γκάρος, ο αειθαλής Βαγγέλης Λογοθέτης, ο (περαστικός για έναν χρόνο ως δανεικός από τον Ολυμπιακό) Γιώργος Σιγάλας, ο Γιώργος Μποσγανάς, ο Πάνος Παναγιωταράκος, ο Τάσος Κανταρτζής, ο Κώστας Χαρίσης, ο Γιώργος Χρυσανθόπουλος, ο Κώστας Χαρίσης, ο Γιώργος Σκαραφίγκας, ο Αλλα Αμπντελνάμπι, ο Μιχαήλ Μισούνοφ, ο Ανατόλι Ζουρμπένκο, ο συχωρεμένος ο Γιώργος Μελισσηνός και τόσοι και τόσοι άλλοι παίκτες...

Εκεί αναδείχθηκαν σημαίνοντες παράγοντες του ελληνικού μπάσκετ, όπως ο πρόεδρος του ΕΣΑΚΕ Θόδωρος Καρατζάς, ο Σπύρος Βαρυπάτης, ο Αριστείδης Γολέμης, ο ισόβιος γενικός διευθυντής της λίγκας Γιώργος Κονδύλης...

Εκεί περνούσε την ώρα παρακολουθώντας τους αγώνες του Παπάγου ο (εκ Καρδίτσης ορμώμενος) καλλιτέχνης και νυν διευθυντής της ΕΡΤ, Διονύσης Τσακνής...

Εκεί φυλάσσονται ως ανεκτίμητα κειμήλια πλέον τα τρόπαια και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων που εξυμνούσαν τον Παπάγου για τα κατορθώματα του, τα οποία τον ανέδειξαν ως «φονέα των γιγάντων» και επιβεβαίωσαν πολλές φορές τον μύθο του Δαυίδ κόντρα στον Γολιάθ...

Εκεί το ένα, εκεί το άλλο, απλώς σταχυολόγησα μερικές σκόρπιες εικόνες που από μόνες τους αποδεικνύουν πως το στίγμα που άφησε ο Παπάγου δεν είναι ευκαταφρόνητο και μένει ανεξίτηλα χαραγμένο στη συλλογική μνήμη του ελληνικού μπάσκετ...

Εκεί εντέλει επιβεβαιώθηκε προχθές το βράδυ αυτό που με βροντώδη φωνή διαλάλησε από το μικρόφωνο ο πρώην έφορος Τάκης Θεοδωρόπουλος..

«Ο Παπάγου είναι αγάπη, έρωτας, ιδέα και αρρώστια»!

ΥΓ: Πέρασαν τα πενήντα χρόνια, άντε με το καλό και στα εκατό!