Tο λάθως*

Η περίπτωση του Αλεσάντρο Τζεντίλε και το σύντομο πέρασμά του από τον Παναθηναϊκό Superfoods αποδείχθηκε ότι ήταν ένα πολύ χρήσιμο μάθημα. Για όλους.Μα περισσότερο για τους οπαδούς των ομάδων, οι οποίοι στις περισσότερες των περιπτώσεων εξετάζουν τα πράγματα με το συναίσθημα και παραμυθιάζονται πολύ εύκολα. Και ειδικά εκείνων που σε στιγμές που θεωρούν ...ευδαιμονίας, δεν ανέχονται κανέναν μα...α να τους χαλάσει το πανηγύρι. Η πλάκα είναι ότι εκείνοι ακριβώς που εκλιπαρούσαν τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο να φέρει τον Ιταλό στο «τριφύλλι», λες και επρόκειτο για ένα κράμα Τζόρνταν και Πίπεν, είναι αυτοί που τώρα τον στέλνουν πρώτοι στον αγύριστο.

Από τη μία λοιπόν έχουμε μια περίπτωση από εκείνες που μπορούν να συμβούν και κανείς δεν πρέπει να ξαφνιάζεται. Δεν είναι ασυνήθιστο ένας παίκτης, όσο καλός κι αν είναι, ειδικά όταν μετακινείται στην μέση της σεζόν να μην καταφέρνει να προσαρμοστεί στο νέο του περιβάλλον. Δεν ταιριάζουν όλοι με όλους και αυτό ισχύει είτε πρόκειται για παίκτη, είτε για προπονητή. Ο ίδιος μπορεί να βρεθεί κάπου αλλού και να κάνει ...παπάδες.

Από την άλλη, η συγκεκριμένη ιστορία, είχε εξ' αρχής πολλές ασυνήθιστες παραμέτρους.

Η βασικότερη είναι ότι, την στιγμή που τον απέκτησε, ο Παναθηναϊκός δεν τον χρειαζόταν τον Τζεντίλε. Δεν πήγε να τον “κυνηγήσει” γιατί έκρινε ότι ήταν εκείνος που χρειαζόταν για να συμπληρώσει το παζλ. Ο ίδιος ο Τζεντίλε , με το θάρρος των τρυφερών αναμνήσεων που είχε αφήσει στους «πράσινους» το πέρασμα του μπαμπά Νάντο , ουσιαστικά παρακάλεσε να του δώσουν μια ευκαιρία.

Εξίσου σημαντικό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Παναθηναϊκός δεν ήταν μια κακή ομάδα, που έψαχνε τρόπο να αλλάξει το στυλ και την εικόνα της, για να βρει τον δρόμο της. Με τα πάνω και τα κάτω της, η πορεία του ήταν “ΟΚ”.

Επίσης ότι ο Τζεντίλε δεν είναι ένας παίκτης που έχει συνηθίσει το ρόλο του συμπληρωματικού. Ούτε είχε πείσει , παίζοντας στην Αρμάνι, που ήταν ο «καπετάν ένας», ότι είχε συνηθίσει να διαχειρίζεται την αφόρητη πίεση που έχει ένα κλαμπ όπως ο Παναθηναϊκός. Είναι από αυτούς που θέλουν την μπάλα στα χέρια τους και μαζί την ασυλία να τραβήξουν και πέντε πιστολιές, έτσι για το κομμάτι τους.

Επιπλέον, προερχόταν από μια ασυνήθιστη δοκιμασία. Του ήρθε πολύ ξαφνικό να τον απομακρύνει η ομάδα στην οποία έκανε ό,τι ήθελε. Αυτόν που μέχρι και την έγκρισή του για την πρόσληψη του Ρέπεσα έδωσε. Φανταστείτε πόσα προβλήματα (εντός και εκτός γηπέδου) είχαν συσσωρευτεί, που ούτε ο συνήθως χαλαρός οργανισμός της Αρμάνι δεν μπορούσε να ανεχτεί.

Πολλές φορές τα τελευταία χρόνια, είχα παρακολουθήσει αγώνες των ελληνικών ομάδων στο Μιλάνο. Έβλεπα λοιπόν μια ομάδα, που έπαιζε με τη λογική του «όσα πάνε και όσα έρθουν», με soft χαρακτήρα , που είχε δώσει τα κλειδιά στον Τζεντίλε και του επέτρεπε να κάνει ό,τι του "καπνίσει". Άμυνα με τα μάτια και στην επίθεση «πυρ κατά βούληση». Το πιο σοκαριστικό για μένα ήταν η αφέλεια των οπαδών, που κοιτούσαν τον πίνακα, έβλεπαν ότι ο Αλεσάντρο έβαζε 25 πόντους στο κάθε παιχνίδι και τον αποθέωναν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι μέσα από αυτή τη λογική η ομάδα τους θα κέρδιζε ένα ματς και θα έχανε τέσσερα. Ξέρετε κάτι: όταν ένας παίκτης παίρνει όλα τα τελευταία σουτ, κάποια στιγμή θα βάλει και ένα ή δυο. Κανείς όμως δεν θυμάται πόσα ματς «πέταξαν» με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Γιατί πιστεύετε ότι η Αρμάνι δεν έχει πετύχει τίποτα σπουδαίο στην Euroleague τα τελευταία χρόνια, που και καλά χρήματα έχει επενδύσει και σπουδαίους παίκτες έχει φέρει στο ρόστερ της; Και δεν εννοώ ότι για όλες αυτές τις αποτυχίες έφταιγε ο Τζεντίλε, αλλά η λογική μέσα στην οποία λειτουργούσε ολόκληρο το κλαμπ.

Για να είμαστε λοιπόν και τίμιοι απέναντι στον παίκτη, επιμένω ότι τη μεγαλύτερη ευθύνη για το αποτυχημένο πέρασμά του από τον Παναθηναϊκό, δεν την είχε ο ίδιος. Την είχε και ο Τσάβι Πασκουάλ και ο, εκτός λογικής, τρόπος που προσπάθησε να τον επιβάλει. Λες και έφερνε στον Σπόρτιγκ την εποχή που προσπαθούσε να σωθεί, τον Μίτσελ Ουίγκινς. Αν το έκανε επειδή τον πίστευε, τότε μάλλον θα πρέπει να αναθεωρήσει τις απόψεις τους στον τρόπο της επιλογής των παικτών, κάτι που ήδη φαίνεται ότι πληρώνει και η Μπαρτσελόνα. Αν το έκανε γιατί του το επέβαλλαν, τότε αυτό είναι ακόμη χειρότερο.

Έναν παίκτη με όλα αυτά τα χαρακτηριστικά (ταλαντούχος επιθετικά, αλλά ατομιστής, κακός αμυντικά και soft ), ο οποίος συν τοις άλλοις δεν έχει προλάβει να γνωριστεί καλά καλά με τους συμπαίκτες του, δεν τον ξεκινάς στην πεντάδα μια εβδομάδα μετά στο ΣΕΦ. Δηλαδή σε μια έδρα που χρειάζεται σκληρότητα και ομοιογένεια. Ούτε μέσα στην έδρα της Φενέρμπαχτσε, που πάνω-κάτω τα ίδια προσόντα χρειάζεται. Από εκεί και πέρα όλα τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Και πάνω απ' όλα η δικαίωση της καθαρά μπασκετικής λογικής και όχι της λογικής των κλακαδόρων.

Αν δεν σας κάνει κόπο, μπορείτε να ξαναδιαβάσετε το κείμενο "Το βουνό στον Μωάμεθ" που είχα γράψει τότε. Όχι για μένα, αλλά για τα σχόλια που το συνόδευσαν.

*Το λάθως δεν είναι λάθος, είναι εμπνευσμένο από την παρακάτω φωτογραφία.