Τραμπα-τραμπαλίζομαι, πέφτω και τσακίζομαι

Καμιά φορά τα πράγματα είναι πολύ απλά και οι βαθυστόχαστες αναλύσεις δεν είναι μόνο περιττές αλλά καταντούν και κουραστικές. Ενίοτε και παραπλανητικές. Εκ κατασκευής, ο φετινός Παναθηναϊκός Superfoods έχει μια ιδιομορφία με την την οποία τελικά φαίνεται ότι είναι υποχρεωμένος να συμβιώσει. Ου μην και να συμβιβαστεί, μέχρι να βγει η ψυχή του. Από το ξεκίνημα της σεζόν , όταν ακόμη προπονητής ήταν ο Αργύρης Πεδουλάκης την είχαμε προσδιορίσει (αυτή την ιδιομορφία) με τη φράση (σε τίτλο μάλιστα) :“οι δυο ομάδες να γίνουν μία”.

Η μία (ομάδα Α') είναι αυτή στην οποία μπορεί να κατατάξει κανείς τους αθλητικούς παίκτες, που έχουν μεγαλύτερη ικανότητα στην άμυνα και στο παιχνίδι ρυθμού. Πρώτα “βιολιά” της λογίζονται οι Σίνγκλετον, Ρίβερς ,Τζέιμς μαζί με τους Νίκολς και Γκάμπριελ που προστέθηκαν στην πορεία .

Η άλλη (ομάδα Β') είναι αυτή στην οποία μπορεί να κατατάξει κανείς τους όχι και τόσο αθλητικούς παίκτες, αλλά με αυξημένη ικανότητα να “διαβάσουν” το “πέντε εναντίον πέντε” . Βασικά στελέχη της οι Μπουρούσης, Φώτσης και Παππάς με υποστήριξη από τους Χαραλαμπόπουλο, Μποχωρίδη.

Η τριπλέτα Καλάθη , Γκιστ και Φελντέιν μπορεί να προσαρτηθεί και στις δυο κατηγορίες , γιατί τα μέλη της διαθέτουν και τα προσόντα, για να τα υπολογίσεις στην “Α”, αλλά και την εμπειρία να συνεργαστούν με την “Β”.

Είναι προφανές ότι το μόνο που έχει αλλάξει μέχρι σήμερα, έξη μήνες μετά, είναι η ιεραρχία στο μυαλό του προπονητή. Ο Πεδουλάκης με δόγμα το “σκεπτόμενο μπάσκετ” , είχε δώσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην “ομάδα Β'”. Ο Τσάβι Πασκουάλ βασίζεται περισσότερο στην “ομάδα Α” γιατί αυτή ταιριάζει στο παιχνίδι που προτιμά, γιατί είναι πιο κοντά στις ισπανικές καταβολές του.

Ωστόσο, το μεγάλο μπέρδεμα εξακολουθεί να υφίσταται την ώρα που πρέπει να γίνει η (ανα)μίξη , η οποία στην γλώσσα των ομαδικών αθλημάτων ονομάζεται rotation.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο και με δεδομένο ότι κάθε προπονητής θέλει να κρατάει στον πάγκο τους παίκτες εκείνους που πιστεύει ότι μπορούν να μπουν και να του αλλάξουν το ρυθμό, προκύπτει και ο αδιόρθωτος μπελάς με την εκάστοτε αρχική πεντάδα. Σε αυτή που ενίοτε συμπεριλαμβάνονται και παίκτες των οποίων ο coach θέλει να τονώσει το ηθικό ή να δοκιμάσει με την κάλυψη ότι στην πορεία υπάρχει χρόνος να διορθώσει. Κάπως έτσι εξηγούνται τα μεγάλα πράσινα νεκρά διαστήματα και το τραμπάλισμα των εκατέρωθεν σερί που τον υποχρεώνουν να “κυνηγάει” ή να χάνει εύκολα τις όποιες διαφορές καταφέρει να πάρει.

Η πιο κλασσική ανάλογη περίπτωση του παρελθόντος ήταν η περίπτωση Πετσάρσκι-Οικονόμου. Ο Ευθύμης Κιουμουρτζόγλου ξεκίναγε πάντα με τον Πετσάρσκι , ο οποίος ήταν παίκτης ψυχολογίας. Του πρόσφερε την ψευδαίσθηση ότι είναι ο βασικός , περιμένοντας να πάρει από εκείνον ό,τι καλύτερο μπορούσε να του δώσει. Ταυτόχρονα δεν τον στενοχωρούσε να φορτωθεί εκείνος τα πρώτα φάουλ που συνήθως οι διαιτητές σφυρίζουν με μεγαλύτερη ευκολία. Στην καλύτερη περίπτωση θα τον άφηνε στο παρκέ για ένα οκτάλεπτο. Στην χειρότερη και πριν στραβώσει το πράγμα, εκεί γύρω στο τέταρτο λεπτό, σήκωνε τον Νίκο Οικονόμου και τον έριχνε στο παιχνίδι. Εκείνη τη χρονιά ο Νικαιώτης έπαιζε συνήθως γύρω στα 30 λεπτά και ο Σέρβος με το ζόρι ένα δεκάλεπτο.

Στην αρχή , το ρόλο του Πετσάρκι, επί Πεδουλάκη, τον είχε ο Χαραλαμπόπουλος και όλοι “ψήνονταν” ότι ο “μικρός” έπαιρνε ευκαιρίες βασικού. Σπάνια επέστρεφε στο παρκέ όταν το ματς είχε πάρει φωτιά.

Στην πορεία ο Πασκουάλ τον έδωσε στον Τζεντίλε, μέχρι που μετά το ματς με την Νταρουσάφακα, κατάλαβε ότι ο Ιταλός μπορεί να γίνει η αφορμή να εξαντλήσει την υπομονή της κερκίδας. Με τον Άρη δεν τον χρησιμοποίησε δευτερόλεπτο.

Από εκεί και πέρα είναι ουτοπικό να πιστεύει κανείς ότι σε μια τόσο μακριά και απαιτητική ευρωπαϊκή σεζόν, ο κάθε προπονητής θα ρισκάρει να κρατήσει έναν παίκτη που του κάνει τη δουλειά, στο παρκέ περισσότερο από 26-30 λεπτά , χωρίς να ρισκάρει , στην καλύτερη περίπτωση να τον εξοντώσει και στην χειρότερη περίπτωση να τον χάσει με τραυματισμό. Το κλατάρισμα του Καλάθη έχει να κάνει με την επιβάρυνση που δέχθηκε στο μακρύ διάστημα που τραυματίστηκε ο Τζέιμς. Κι από την στιγμή που κανείς δεν ξέρει σε τί κατάσταση θα επιστρέψει, στο τέλος του μήνα, ο Γκιστ, όλο αυτό το γαϊτανάκι θα συνεχίζεται. Και το κάθε αποτέλεσμα θα εξαρτάται σε μεγάλο ποσοστό από την ικανότητα του εκάστοτε αντιπάλου να τιμωρήσει αυτά τα κενά αέρος.