Ο βάλτος με τους αλιγάτορες

Ηρθα στη Νέα Ορλεάνη για το μπάσκετ, αλλά το πρόβλημά μου είναι …το μπάσκετ. Το μπάσκετ, που δεν μου αφήνει ελεύθερες ώρες για να ευχαριστηθώ έναν από τους πιο ελκυστικούς προορισμούς σε ολόκληρη την υφήλιο και δίχως αμφιβολία τον συναρπαστικότερο στις 50 Πολιτείες που ενίοτε βασανίζουν την οικουμένη.

Συγγνώμη για το διφορούμενο μήνυμα, αλλά δυσκολεύομαι να συμβιβαστώ με αυτό που συνέβη τον περασμένο Νοέμβρη.

Περπατώ στους δρόμους, εδώ στον συντηρητικό Νότο, και δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτε άλλο παρά μόνο ότι οι μισοί από τους -ευγενέστατους και καλωσυνάτους- ανθρώπους που βλέπω είναι ψηφοφόροι του Τραμπ.

Αυτός ήταν και ο λόγος που αρχικά με έκανε να πω «no» στη σκέψη του ταξιδιού. Έπειτα, το φιλοσόφησα διαφορετικά και αποφάσισα ότι δεν θα χάσω το παρθενικό All-Star Game του Γιάννη Αντετοκούνμπο για κανέναν Τραμπ και για καμία οπισθοδρομική κομπανία.

Άλλωστε, η πολυπολιτισμικότητα της Νέας Ορλεάνης και το άχτι που έχουν οι ντόπιοι στο κόμμα των Ρεπουμπλικάνων από την εποχή του τυφώνα έχουν γεμίσει τους τοίχους και τους δρόμους και τις τζαμαρίες με συνθήματα ενάντια στον νέο πλανητάρχη.

"Αυτό το ρατσιστικό, ομοφοβικό, σεξιστικό, ξενοφοβικό γουρούνι δεν είναι ο δικός μου πρόεδρος". Kαι άλλα, πολύ χειρότερα. Μελετήστε τη φωτογραφία που επισυνάπτω.

Ακόμα και η ίδια η παρουσία του Γιάννη στη Νέα Ορλεάνη είναι ένα καρφί στο μάτι του απερίγραπτου Τραμπ και των πιστών του.

Ο Γιάννης με το στριφνό επώνυμο είναι μετανάστης, υπήρξε «λαθραίος» αν υιοθετήσουμε την ορολογία της ακροδεξιάς, προέρχεται από μουσουλμανική χώρα της μαύρης Αφρικής και ζει με άλλα τέσσερα μέλη της οικογένειάς του στις ΗΠΑ χωρίς κανένα από αυτά να εργάζεται (ώστε να δικαιολογεί πράσινη κάρτα).

Τι λέτε, μπαρμπα-Ντόναλντ; Να τους απελάσουμε και αυτούς όπως την οικογένεια του Μο Φάρα ή θα ξεφτιλιστούμε πάλι στα δικαστήρια;

Άει στο καλό, συγχύστηκα πάλι. Λέω να αγνοήσω το μπάσκετ απόψε και να πάω στο καρναβάλι. Το γαλλικό καρτιέ είναι η χαρά του τουρίστα, αλλά λίγο παραέξω είναι διαφορετικός πλανήτης, παραδεισένιος για τους εραστές της τζαζ, των μπλουζ, των big bands και γενικώς της καλής μουσικής.

Εάν με χάσετε και δεν με βρίσκετε, θα βρίσκομαι στο εμβληματικό Preservation Hall, η μπάντα του οποίου έγινε γνωστή και στην Ελλάδα χάρη στον αείμνηστο Λουκιανό Κηλαηδόνη.

Αύριο θα πρέπει να πάω να αφήσω λουλούδια και να χαράξω το αρχίγραμμα ΧΧΧ στον τάφο της Μαρί Λαβό, διότι πάνω απ’όλα η Νέα Ορλεάνη είναι η μητρόπολη των βουντού και της μαύρης μαγείας – άσχετα αν σήμερα η μαγεία είναι άσπρη και οι οίκοι της τουριστικές παγίδες.

Οποιος παρακολούθησε στην τηλεόραση το υπέροχο Treme (φτιαγμένο με αληθινή αγάπη για την πόλη και τη μουσική της, από τους παραγωγούς του The Wire), θα με ακολουθήσει για να εντοπίσουμε τα ίχνη του θρυλικού Kέρμιτ Ράφινς και του Αντουάν Μπατίστ. Ο πρώτος πέθανε πρόσφατα, αλλά το φάντασμά του κυκλοφορεί τις νύχτες και κερνάει μπέρμπον.

Κυριακή πρωί θα πάω στο House Of Blues για το περίφημο gospel brunch μετά θρησκευτικής μουσικής (και ας έχω αλλεργία σε ο,τιδήποτε έχει να κάνει με τη θρησκεία) και το προηγούμενο βράδυ στο σουαρέ των Martha and the Vandellas, της ιστορικής σόουλ μπάντας που έγραψε το Dancing In The Streets και το Nowhere To Run.

Θέλει, λέει, και επίσημο ένδυμα. Κοίταξε να δεις που θα ψάχνουμε στη Νέα Ορλεάνη για φράκο…

Kαι έχει και Mardi Gras αυτές τις μέρες, με ατελείωτες παρελάσεις στους δρόμους. Η χοντρή Τρίτη καταφτάνει σε δέκα μέρες και το γλέντι έχει ξεκινήσει από μέρες. Χθες, σήμερα, αύριο, οι δρόμοι στο κέντρο είναι κλειστοί για τα αυτοκίνητα και γεμάτοι άρματα και πολύχρωμες χάντρες.

Οι προετοιμασίες διαρκούν ένα χρόνο και τα σχέδια για την επόμενη σεζόν ξεκινούν ταυτόχρονα με το χανγκόβερ της χοντρής Τετάρτης. Προσοχή, όμως, στους πορτοφολάδες.

Οι γειτονιές του Ninth Ward μοιάζουν στοιχειωμένες, αφού τα σπίτια που καταστράφηκαν από τον τυφώνα Κατρίνα ουδέποτε επισκευάστηκαν και ουδέποτε κατοικήθηκαν.

Η περιοχή θυμίζει περισσότερο τους δυσοίωνους βάλτους του bayou που περιστοιχίζει την Νέα Ορλεάνη, παρά λαμπερή μεγαλούπολη. Θα έχετε ακούσει δα το τραγούδι των Creedence Clearawter Revival.

Στους βάλτους, βέβαια, κυκλοφορούν αλιγάτορες. Τα ξενοδοχεία οργανώνουν εκδρομές για όποιον θέλει να δει από κοντά αυτά τα θαυμαστά πλάσματα, με έναν απαράβατο όρο: «Μη βγει κανένας από το πούλμαν».

Πάνω απ’όλα, μην αφήνετε τα παιδιά να βγάζουν τα χέρια έξω από τα παράθυρα. Η διαβόητη αλιγατορίνα BrokeJaw, με το σπασμένο σαγόνι, είναι μονίμως πεινασμένη. Και τρελαίνεται για τρυφερό ανθρώπινο κρέας.

Εμείς, βέβαια, θα φάμε στρείδια, γαρίδες και άλλες θαλασσινά. Η Νέα Ορλεάνη είναι ο παράδεισος του καλοφαγά. Δείξτε μου κάποιον που έρχεται εδώ για να φάει μπέργκερ ή πίτσες και θα σας δείξω κάποιον που πρέπει να απελαθεί άμεσα. Και ας μην είναι πολίτης Υεμένας ή Σομαλίας.

«The Big Easy», το χαϊδευτικό προσωνύμιο της πόλης, είναι τώρα που το σκέφτομαι το ιδανικό αμερικανόφωνο παρατσούκλι για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Το θηρίο που κάνει τα πάντα να μοιάζουν εύκολα, όχι μόνο στο παρκέ αλλά και μακριά από αυτό.

Σας αφήνω, τώρα, διότι έχω ραντεβού μαζί του. Καλή και άγια (ή μάλλον …σατανική) η Μαρί Λαβό, αλλά έχουμε και δουλειές. Αν αξιωθήκαμε να γνωρίσουμε στα 50 τη Νέα Ορλεάνη, το οφείλουμε στον δικό μας «big easy».

Το παλικαράκι που πριν από τέσσερα χρόνια δεν θα μπορούσε να τη δει τέτοια μεγαλεία ούτε στο πιο τρελό του όνειρο…

* H αποστολή του www.gazzetta.gr στη Νέα Ορλεάνη έγινε με την υποστήριξη της ΑΝΥΤΙΜΕ.