Το συγκεκριμένο άρθρο δεν θα εστιάσει στην πολυτάραχη ζωή του δικού μας… Σερ Τσαρλς, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 50 ετών. Έχουν γραφτεί εξάλλου πολλά πράγματα για τον Σάκλεφορντ, μια καταγραφή της βιογραφίας του ισοδυναμεί με λίγο αλάτι παραπάνω στη σαλάτα. Η αξία του Αμερικανού δεν αναγνωρίστηκε τα τελευταία 24ώρα αλλά από τον καιρό όπου τα κατεστραμμένα γόνατά του προκαλούσαν σεισμό στα ελληνικά παρκέ. Γιατί αυτό ήταν ο Σάκλεφορντ. Ένας άρχοντας των παρκέ.

Αν εξάλλου δεν αντιμετώπιζε σοβαρό πρόβλημα τραυματισμού κι αν επίσης απέφευγε τις κακές συνήθειες, το πιθανότερο ήταν να μην τον βλέπαμε στα δικά μας λημέρια. Επειδή, όμως, η πόρτα του ΝΒΑ είχε κλείσει γι’ αυτόν, επέλεξε την ευρωπαϊκή καριέρα. Αυτό έγινε στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Τότε, μάλιστα ήταν από τους πιο ακριβοπληρωμένους παίκτες της Ευρώπης με συμβόλαιο που έφτανε τα 1,2 εκατομμύρια δολάρια. Ήταν η εποχή όπου οι Τούρκοι άρχισαν να επενδύουν πολλά χρήματα στο μπάσκετ και η νυν Φενέρμπαχτσε ήταν μία εξ’ αυτών.

Ο Σάκλεφορντ έφτασε στη Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι του 1996. Τότε ο Άρης του Ζαφείρη Σαμολαδά του έδωσε συμβόλαιο 700.000 δολαρίων. Εμφανισιακά, ο Αμερικανός προκαλούσε τρόμο στους αντιπάλους του, εξίσου εμφανέστατη ήταν όμως και η δυσκολία του στο να σύρει τα γόνατά του από τη μία πλευρά του παρκέ στην άλλη. Στην πραγματικότητα, χρησιμοποιούσε περισσότερο το μυαλό του γιατί γνώριζε ότι το επίπεδο αθλητικότητάς του είχε μειωθεί σε σχέση με το προβλεπόμενο.

Ήταν άρχοντας, παίκτης πολύ υψηλού επιπέδου και παλικάρι. Το απέδειξε εξάλλου στην πορεία του Άρη για την κατάκτηση του Κυπέλλου Κόρατς με highlights τις εμφανίσεις του στους εκτός έδρας αγώνες με Περιστέρι και Μπενετόν Τρεβίζο. Ανήκε στη συνομοταξία των αθλητών που έχουν αθλητικό εγωισμό, αυτός τους κατευθύνει.

Εκτός γηπέδου, ο Σάκλεφορντ ήταν ωραίος τύπος και μπερμπάντης. Καμία σχέση με τους Αμερικανούς (εκείνης της εποχής) που… έπαιρναν αμπάριζα τα μπαρ και όποιον πάρει ο χάρος. Δεν έδινε δικαιώματα. Έκανε ό,τι έκανε και κανείς δεν έπαιρνε χαμπάρι. Κύριος. Είχε εξάλλου οικονομική δυνατότητα για να ικανοποιεί τα γούστα του δίχως να καταλάβει κανείς το παραμικρό. Στους δέκα μήνες παρουσίας του στη Θεσσαλονίκη μόνο μία φορά απασχόλησε τον επίσημο Άρη.

Τον Γενάρη του 1997 ο Άρης είχε ηττηθεί από τον ΠΑΟΚ στο παραδοσιακό ντέρμπι της Θεσσαλονίκης. Ο Σάκλεφορντ είχε πραγματοποιήσει εντυπωσιακή εμφάνιση με 15 πόντους και 14 ριμπάουντ. Μετά το παιχνίδι διασκέδασε μαζί με τους τότε Αμερικανούς του ΠΑΟΚ (σ. σ. Σκοτ Σκάιλς, Αντονι Μπόνερ) στο κλαμπ «Βαρελάδικο» στην περιοχή των Σφαγείων. Την επομένη, στην προπόνηση, ο τότε προπονητής του Άρη, Λευτέρης Σούμποτιτς του είπε…

«Τσαρλς, δεν γίνεται η ομάδα να έχει χάσει από τον ΠΑΟΚ κι εσύ να είσαι έξω μέχρι τα ξημερώματα. Οι οπαδοί του Άρη είναι στεναχωρημένοι», για να εισπράξει την απάντηση… «Κι αφού είναι στεναχωρημένοι, τι έκαναν μέχρι αυτή την ώρα έξω;». Η αφοπλιστική απάντησή του έβαλε τον επίλογο στη συζήτηση.

Γενικά, ο Σάκλεφορντ ήταν ετοιμόλογος. Παρότι είχε κριθεί… ανεπίδεκτος μαθήσεως στα κολεγιακά χρόνια του, με μια κουβέντα του μπορούσε να σε «σκοτώσει». Αυτό είχε συμβεί επί ημερών Σούλη Μαρκόπουλου. Ο έμπειρος τεχνικός είχε αρχίσει τη σεζόν 1996-97 και στην πορεία αντικαταστάθηκε από τον Λευτέρη Σούμποτιτς. Μετά από μια ήττα, είχε έντονη συζήτηση με τον Σάκλεφορντ. «Μια φυλή έχει ινδιάνους και αρχηγό. Εμείς δεν έχουμε αρχηγό», είχε πει ο Αμερικανός.

Ο Σάκλεφορντ απεβίωσε, αλλά το όνομά του θα ακούγεται στα ερτζιανά της Θεσσαλονίκης. Γιατί τέτοιοι σέντερ σπανίζουν στο φτωχό ελληνικό Πρωτάθλημα. Ο κόσμος θα συνεχίσει να λέει… «φέρτε μας έναν Σάκλεφορντ» έχοντας στο μυαλό του τον ιδανικό σέντερ.