Άλλο Γκάλης κι άλλο... Gallis!

Όταν κάποια στιγμή θα με ρωτήσουν να μαρτυρήσω μια λίστα με τους αγώνες που θα ήθελα να τους μεταδώσω ή έστω να τους παρακολουθήσω εκ του σύνεγγυς, ομολογώ πως θα βρεθώ σε δύσκολη θέση...

Είναι κάμποσα αυτά τα (μπασκετικά) απωθημένα μου και χθες το βράδυ προστέθηκε άλλο ένα, που μάλιστα-χωρίς να θέλω να παραστήσω τον μετά Χριστόν προφήτη-κάθε άλλο παρά απροσδόκητο υπήρξε ως θρίλερ.

Ένα θρίλερ, που όπως λέει και το παλιό κλισέ, έκοβε την ανάσα!

Ολονών την ανάσα την έκοψε, εκτός από αυτήν του Γουίλ Κάμινγκς, που μετά το ακροβατικό καλάθι του Ούκιτς πήρε την μπάλα από την επαναφορά, έκανε το coast to coast και τέζα η ΑΕΚ!

Τέζα η ΑΕΚ, στον έβδομο ουρανό ο Αρης!

Ο Ζντοβτς είπε ότι έκανε λάθος, που δεν προνόησε να βάλει τον Ελονού ώστε να υπάρχει ένα μεγάλο κορμί στη ρακέτα και να ενοχλήσει τον απόφοιτο του Τεμπλ και συν τοις άλλοις δεν είχε κρατήσει ένα τάιμ άουτ για να οργανώσει την άμυνα του και να μην πιαστεί... Κώτσος!

Ο Πρίφτης από την πλευρά του ανέδειξε όλη την πίεση που βιώνουν ο ίδιος και η ομάδα, χώρια η αφιέρωση στον Βασίλη Βουρτζούμη, ο οποίος δεν ξέρω εάν είδε το ματς, αλλά θα νιώθει ευτυχισμένος και θα ανυπομονεί να γίνει καλά και να ξαναβρεθεί στο στασίδι του: στο στασίδι και του πάγκου και του τελικού, ο οποίος ενδέχεται να διεξαχθεί κιόλας στο ίδιο γήπεδο, όπου έκανε την τελευταία εμφάνιση του ο Αρης...

Στα δυο Αοράκια, στις 9 Φεβρουαρίου του 2014, ο Αρης εκτός από την εμφάνιση, έκανε και την εξαφάνιση του! Σοβαρολογώ διότι (με τον Μίλαν Μίνιτς στον πάγκο, αντί του Βαγγέλη Αγγέλου που τον είχε οδηγήσει στην πρόκριση στον τελικό, αλλά αποχώρησε για να αναλάβει την Εφές) οι Αρειανοί στρίμωξαν στα σχοινιά τον Παναθηναϊκό επί ένα ημίχρονο και ύστερα δεν ξαναβγήκαν στο γήπεδο!

Στην ανάπαυλα το σκορ ήταν 40-40 και ενώ οι “πράσινοι” επέστρεψαν με το στιλέτο στα δόντια για το δεύτερο ημίχρονο, οι “κίτρινοι” έμειναν στα αποδυτήρια, με αποτέλεσμα να σημειωθεί ένα επί μέρους σκορ 50-13, για το τελικό 90-53!!!

Η μάλλον για να χρησιμοποιήσω μια μεταγενέστερη δήλωση του Δημήτρη Πρίφτη, βγήκαν στο γήπεδο έχοντας στο στόμα μια γκοφρέτα!

Αυτό παρεμπιπτόντως ο προπονητής του Αρη το είχε πει πέρυσι, περιγράφοντας με εξόχως γλαφυρό τρόπο την αλληλουχία από την αιχμαλωσία της Ποντγκόριτσα στον θρίαμβο επί της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, αλλά θαρρώ πως επέχει θέση διαχρονικής σοφίας και ανήκει πλέον στην ιστορική συλλογική μνήμη!

Τούτο συνέβη και χθες, που ο Αρης μάζεψε τα κομμάτια του, από απαθής (που είχε πει ο Καββαδάς) έγινε περιπαθής, νίκησε την ΑΕΚ, προκρίθηκε στον τελικό του Κυπέλλου και -όσο πρόωρο ή υπερβολικό και αν ακούγεται-θαρρώ πως έσωσε από τώρα τη χρονιά του!

Α, πέτυχε και κάτι άλλο ο Αρης, που μου έδωσε κιόλας έμπνευση για τον τίτλο σε αυτό το κείμενο: απέδειξε εν πολλοίς πως είναι άλλο πράγμα ο Νίκος Γκάλης και άλλο πράγμα ο Nick Gallis!

Ναι, περί ταυτοπροσωπίας (όπως μαθαίναμε στο σχολείο) πρόκειται, ωστόσο άλλα πράγματα συμβαίνουν συνήθως στο νεοφώτιστο Νίκος Γκάλης και άλλα στο κατά τρία χρόνια γηραιότερο από πλευράς ονομασίας Nick Gallis Hall!

Βεβαίως η ΑΕΚ άλωσε το Αλεξάνδρειο στην περυσινή σειρά των αγώνων για την τρίτη θέση, όμως αυτή η νίκη της αποδείχθηκε η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα: τον κανόνα που θέσπισε και εφαρμόζει με συνέπεια ο Αρης, μοστράροντας 9 νίκες στα 15 ματς της τελευταίας τριετίας, εκ των οποίων οι οκτώ έχουν επιτευχθεί στο σπίτι του!

Παράλογο; Καθόλου παράλογο, εκεί άλλωστε έχουν φτύσει αίμα όλοι οι αντίπαλοι του και δεν εννοώ τα παλιά ένδοξα και αλησμόνητα χρόνια της "αυτοκρατορίας", αλλά και τα ύστερα: εκεί ο Αρης έριξε στο καναβάτσο και τον Ολυμπιακό στην προπέρσινη σειρά των ημιτελικών και δυο φορές τον Παναθηναϊκό στους περυσινούς ημιτελικούς και την Αρμάνι Μιλάνο και την Ούνικς Καζάν και πάει λέγοντας...

Πάει λέγοντας για τον Αρη ως θύτη και πάει κλαίγοντας για την ΑΕΚ, που πότε ο Λουκάς της δεν μπορεί (μετά την περυσινή αποβολή του Μαυροκεφαλίδη με ντισκαλιφιέ σε λίγα δευτερόλεπτα)λ πότε ο Σάκοτα πονεί!

Επίτηδες ανακάτεψα στην κουβέντα και τα κλάματα, διότι όσο λυτρωτικά συγκλονιστική είναι η εικόνα των πανηγυρισμών του Γουίλ Κάμινγκς τόσο απελπισμένα συγκλονιστική είναι εκείνη του Μάικλ Ντίξον που σκύβει και πλαντάζει στο κλάμα!

Τόσο αμήχανα συγκλονιστική επίσης είναι η εικόνα του Γιώργου Τσαλμπούρη που σκύβει από πάνω του και του χαϊδεύει την πλάτη για τον συνεφέρει!

Κάποτε οι αντίπαλοι του Αρη προσπαθούσαν να πικάρουν τον Παναγιώτη Γιαννάκη φωνάζοντας “κλάψε κλάψε” και αίφνης στο κάδρο μπαίνει και ο ΠΑΟΚ που μάλιστα εμφανίζεται σε δυο συναφή στιγμιότυπα: το πρώτο χρονικά είναι το τρίποντο που μπουμπούνισε (μετά το κλέψιμο του Αγγελίδη και την πάσα του Γκάλη) ο “Δράκος” στον τελευταίο μεταξύ τους τελικό της σεζόν 1990-91 η οποία σηματοδότησε κιόλας το έσχατο πρωτάθλημα του “αυτοκράτορα” και ακολουθεί ως δεύτερο κλικ σε αυτό το φιλμ το κλάμα του Μπάνε Πρέλεβιτς στη Ναντ, μετά το καλάθι του Ρίκι Μπράουν στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων του 1992 με τη Ρεάλ Μαδρίτης!

Εδώ υπάρχει και μια σατανική σύμπτωση: τότε ο Μπάνε είχε βάλει ένα τρομερό τρίποντο από τα δέκα μέτρα, αλλά ακολούθησαν στη σύζευξη των κακών πλανητών, η λάθος πάσα του Παναγιώτη Φασούλα προς τον Νίκο Μπουντούρη και το καλάθι του Μπράουν. Χθες πριν από το τελειωτικό κτύπημα με το λέι απ του Κάμινγκς έχει βάλει ένα πολύ δύσκολο καλάθι ο Ούκιτς, ενώ ο Ντίξον που οργίασε στην επίθεση, έχασε τον αντίπαλο του από νωρίς σε αυτό το coast to coast!

H Ιστορία λοιπόν πέρασε από το “Nick Gallis Hall” και επειδή βρήκε ζεστασιά (ενώ στους δρόμους έχουν μείνει ακόμη τα σημάδια του χιονιά) αποφάσισε να μείνει εκεί και να κάνει βεγγέρα με τον Αρη. Νιώθει άλλωστε οικεία σε αυτό το περιβάλλον, διότι το χθεσινό αποτέλεσμα είναι "deja vu" από τις προηγούμενες δυο σεζόν, απλώς αλλάζει η φάση της διοργάνωσης: το 63-57 της 7ης Οκτωβρίου του 2014 γράφτηκε στη φάση των “`16”, το 64-61 της 7ης Οκτωβρίου του 2015 στους “8” και το χθεσινό 77-76 στους “4”.

Δεν ξέρω εάν του χρόνου οι δυο τους θα σμίξουν στον τελικό και εάν όντως φτάσουν ως εκεί τι θα συμβεί, αλλά προς το παρόν ο μεν Αρης βρίσκεται στον έβδομο ουρανό, η δε ΑΕΚ επιφυλάσσεται να πάρει το αίμα της πίσω στη συνέχεια του πρωταθλήματος ή του Basketball Champions League...

Επί της ουσίας τώρα, θαρρώ πως περισσότερο από τα αγωνιστικά στοιχεία, τα στατιστικά, την τύχη και το momentum του (αδιαφιλονίκητου “clutch player”) Kάμινγκς οι Αρειανοί είχαν άλλα όπλα ως πολιορκητικούς κριούς: άλλα, όπως το πάθος, που ξεχείλιζε από τα... μπατζάκια τους, το νόμο του Αλεξάνδρειου και την εξ αυτού παρελκόμενη αύρα του "Νick Gallis Ηall" και βεβαίως το ειδικό βάρος της φανέλας του.

"ΚυπελλΑρης" έγραφε σήμερα στον κεντρικό πρωτοσέλιδο τίτλο της η εφημερίδα “Goal News”, αλλά -επειδή μέχρι να φτάσει η ώρα του τελικού μεσολαβεί ένας μήνας, νομίζω ότι ο ορθότερος τίτλος θα ήταν άλλος...

ΦανελΑρης!

Το τι θα συμβεί στον αγνώστου (αλλά ίσως ίδιας με εκείνη του 2014) έδρας τελικό της 19ης Φεβρουαρίου, δεν το ξέρει κανείς. Ο Αρης θα ευχόταν να βρει τον νικητή του αυριανού ημιτελικού ζαλισμένο μέσα στην πρεμούρα της Ευρωλίγκας, αλλά ατύχησε! Εκείνη την εβδομάδα διεξάγονται τα Final-8 και γενικώς κορυφώνεται η δράση των Κυπέλλων σε όλες τις χώρες, με αποτέλεσμα να έχουν ρεπό στην Ευρώπη!

Ο μεν Ολυμπιακός υποδέχεται τη Ζαλγκίρις στις 10 Φεβρουαρίου και εν συνεχεία αντιμετωπίζει εκτός έδρας τη Φενέρμπαχτσε (23 Φεβρουαρίου), ενώ ο Παναθηναϊκός έχει δυο εντός έδρας αγώνες με την Μπάμπεργκ (9 Φεβρουαρίου) και με την Ούνικς Καζάν (24 Φεβρουαρίου).

Εδώ μάλιστα ισχύει και η παροιμία “εκεί που μας χρωστούσανε, μας πήραν και το βόδι”, διότι πιο ζορισμένος από τον Ολυμπιακό ή τον Παναθηναϊκό θα είναι ο ίδιος ο Αρης, που θα παίζει στα πλέι οφς του Champions League!

Ωραίο σουαρέ πάντως θα είναι αυτό, όπου κι αν γίνει ο τελικός, όποιος κι αν είναι ο αντίπαλος του Αρη: θα κριθεί ο πρώτος τίτλος της χρονιάς και ύστερα όλο το ελληναριό θα ξενυχτήσει (μέσω της Cosmote TV) για να καμαρώσει τον Γιάνναρο στο All Star Game της Νέας Ορλεάνης.

Και για να μην βγαίνουμε από τη ρουτίνα μας, πάμε όλοι μαζί...

Αntetokunmpo#NBAVote!

Για τον Παναθηναϊκό, εφόσον αλώσει αύριο το ΣΕΦ θα είναι άλλο ένα Κύπελλο και μάλιστα το 18ο στα χρονικά, το 12ο στην τελευταία δεκαπενταετία και το έκτο στη σειρά...

Για τον Ολυμπιακό, εφόσον νικήσει για έβδομη απανωτή φορά τον αιώνιο αντίπαλο του θα είναι ένα άλλο Κύπελλο, που μάλιστα τον στοιχειώνει: το δέκατο στην ιστορία του, το πρώτο μετά από πέντε αποτυχημένες απόπειρες και ενώ στο μεταξύ αναδείχθηκε δυο φορές πρωταθλητής Ευρώπης, έπαιξε σε τρία Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκας και κατέκτησε τρεις τίτλους στο ελληνικό Πρωτάθλημα!

Για τον Αρη όμως (όπως και για την ΑΕΚ, εάν δεν την κάρφωνε ο Κάμινγκς) θα είναι ΤΟ ΚΥΠΕΛΛΟ, τελεία και παύλα! Θα είναι το ένατο στα χρονικά, αλλά το πρώτο μετά από δέκα τρία χρόνια, καθώς οι δείκτες του ρολογιού έχουν σταματήσει στις 29 Φεβρουαρίου του 2004 στο Χαλκιοπούλειο της Λαμίας, όπου οι κίτρινοι νίκησαν στον πιο μακρόσυρτο (λόγω επεισοδίων και εκκένωσης των κερκίδων) τελικό της ιστορίας, τον Ολυμπιακό με 73-70.

Ο Γκάλης ούτως ή άλλως έχει την τιμητική του στα κιτάπια της μυθολογίας, αλλά χθες έπεσε κιόλας στην περίπτωση διότι ένας τέτοιος (ο τρίτος μεταξύ των δυο ομάδων) τελικός υπήρξε το κύκνειο άσμα της καριέρας του στον Αρη! Ο “γκάνγκστερ” είπε το τελευταίο ποίημα του με τον “αυτοκράτορα” στις 13 Μαΐου του 1992 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας με 18 πόντους στον τελικό Κυπέλλου κόντρα στην ΑΕΚ (74-62) και η μοίρα το θέλησε μετά από έναν χρόνο να κατακτήσει τον μοναδικό τίτλου με τον Παναθηναϊκό στο ίδιο γήπεδο στον τελικό με αντίπαλο τον Αρη (96-89) στον οποίο έριξε 36 πόντους!

Στον ίδιο τελικό ο συμπαίκτης του Αριαν Κόμαζετς σκόραρε 30 και τους ίδιους είχε πετύχει από την απέναντι πλευρά ο Παναγιώτης Γιαννάκης.

Ο Αρης λαχταράει έναν τίτλο από το 2004. Με δεδομένη την εξαφάνιση του στο δεύτερο ημίχρονο του τελικού του 2014, τότε βρέθηκε είκοσι λεπτά μακριά από τον θρόνο και στις 19 Φεβρουαρίου θα προσπαθήσει να φτάσει ακόμη πιο κοντά και να πιει το νερό από την πηγή που του στέρεψε στην ίδια πόλη δυο φορές (2005, 2014) και με τον ίδιο αντίπαλο (Παναθηναϊκός).