Κινούμενη άμμος

ΖΗΤΗΜΑ ΠΡΩΤΟΝ: Το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ είχε για τον Παναθηναϊκό κάποιες ιδιαιτερότητες. Η μεγαλύτερη απ’ όλες ήταν ότι έγινε σε λιγότερες από 48 ώρες από μια ήττα από τον Ολυμπιακό. Και ξέρουμε καλά ότι τα αποτελέσματα των «αιωνίων» διαμορφώνουν ψυχολογία που ακολουθεί τις δυο ομάδες για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα.

Μην ξεχνάμε πόσο καλός έδειχνε στα μάτια των οπαδών του «τριφυλλιού», στο ξεκίνημα της περσινής περιόδου, ο Παναθηναϊκός του Τζώρτζεβιτς, μετά την νίκη πρόκριση επί του Ολυμπιακού μέσα στο ΣΕΦ στον αγώνα κυπέλλου που έγινε νωρίς-νωρίς σε μια σεζόν, η οποία τελείωσε, όπως τελείωσε.

Στις περισσότερες περιπτώσεις το αποτέλεσμα ενός ντέρμπι που προηγήθηκε καθορίζει και τον τρόπο ανάγνωσης και ερμηνείας των εμφανίσεων που ακολουθούν. Για παράδειγμα, αν ο Παναθηναϊκός είχε νικήσει στο ΣΕΦ, η ίδια ακριβώς εμφάνιση στην Πυλαία, θα μεταφραζόταν ως επαγγελματική νίκη, μιας ομάδας που έπαιξε όσο ακριβώς χρειαζόταν για να νικήσει σε μια επικίνδυνη έδρα και κανείς δεν θα αγανακτούσε με την χαλάρωση του τελευταίου δεκαλέπτου.

Η διαφορά, στην προκειμένη περίπτωση , είναι ότι οι δυο ομάδες έχουν πάλι ραντεβού σε μια εβδομάδα και μάλιστα για ένα ματς που ουσιαστικά θα κρίνει έναν τίτλο, το κύπελλο. Η μόνη ευκαιρία για τον χαμένο να απαλλαγεί από την κινούμενη άμμο της γκρίνιας στην οποία έχει βουτηχτεί, είναι να το νικήσει. «Κοντός ψαλμός αλληλούια».

ΖΗΤΗΜΑ ΔΕΥΤΕΡΟ: Ο Παναθηναϊκός έχει φορτωθεί πλέον την πίεση που ένιωθε ο Ολυμπιακός τα προηγούμενα χρόνια και αντιδρά αδιακρίτως και σπασμωδικά. Σε όλα τα επίπεδα και με παραμορφωμένη κρίση. Για παράδειγμα, επειδή ήταν ακόμη φρέσκες οι ελπίδες και η ψυχολογική ώθηση που είχε δώσει η πρόσληψη του Τσάβι Πασκουάλ, δηλαδή ενός προπονητή στον οποίο η ομάδα και ο κόσμος, είχαν ανάγκη να επενδύσουν ψυχολογικά μετά από την περσινή απώλεια του πρωταθλήματος και το -25 της δεύτερης αγωνιστικής, η ευρωπαϊκή ήττα από τους «ερυθρόλευκους» μέσα στο ΟΑΚΑ, αντιμετωπίστηκε με μεγαλύτερη στωικότητα κι ας ήταν πολύ χειρότερη σε σχέση με εκείνη της περασμένη Παρασκευής. Μια ήττα η οποία έγινε μέσα σε μια έδρα στην οποία «αυτός ο Ολυμπιακός» θα είναι πάντα το φαβορί με όποιον κι αν παίζει. Και στον ημιτελικό του κυπέλλου που έρχεται και θα γίνει στο ΣΕΦ, πάλι «αυτός ο Ολυμπιακός» θα είναι το φαβορί. Μια ενδεχόμενη ήττα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αφύσική, απλά επειδή στο μυαλό των οπαδών μοιάζει σαν μια ακόμη σταγόνα που στάζει στο ίδιο ποτήρι. Θυμάμαι, περίπου τέτοια εποχή ( τέλος ’13 με αρχές ’14) οι αντίστοιχες συγκυρίες που τώρα ευνοούν τον Ολυμπιακό, είχαν ευνοήσει τον Παναθηναϊκό που μέσα σε λίγες μέρες είχε δυο κολλητά ματς για δυο διαφορετικές διοργανώσεις με τον Ολυμπιακό μέσα στο ΟΑΚΑ .

ΖΗΤΗΜΑ ΤΡΙΤΟ: Οι περιπτώσεις του Αλεσάντρο Τζεντίλε και του Κένι Γκάμπριελ, σε συνδυασμό με τους περισσότερους παίκτες που άφησε πίσω του, φεύγοντας από την Μπαρτσελόνα ο Πασκουάλ, επιβεβαιώνουν ότι το βασικό του κριτήριό του για την επιλογή τους, είναι το ταλέντο τους στην επίθεση. Αυτή είναι προφανώς η φιλοσοφία του και οφείλει να γίνεται αποδεκτή από όσους θέλουν να συνεργαστούν μαζί του. Η (απαραίτητη) σκληρότητα και η αμυντική αφοσίωση προφανώς είναι χαρακτηριστικά τα οποία τα βάζει σε δεύτερη μοίρα. Τόμιτς, Ντόελμαν, Ερικσον, Βεζένκοφ είναι τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα. Αυτή η προτεραιότητα εξηγεί γιατί η δική του «Μπάρτσα» στην καλή της μέρα έπαιζε θεαματικά και μπορούσε να «σκοτώσει» οποιονδήποτε με το ταλέντο της, αλλά όταν την «έδερνες» της χάλαγες το μυαλό. Αλλά , για να είμαστε και δίκαιοι απέναντί του, ήταν δική του επιτυχία ότι οι «μπλαουγκράνα» συνήθως έπαιζαν καλή άμυνα (και πολλές φορές ζώνη) χωρίς να έχουν αμυντικογενείς παίκτες. Δεν θυμάμαι ποτέ να έχει αναδειχθεί από την Μπαρτσελόνα ο «αμυντικός της χρονιάς». Από το 2004 που θεσπίστηκε ο τίτλος οι τρεις ομάδες που τον έχουν αναδείξει ήταν ο Παναθηναϊκός (6 φορές, όλες ο Διαμαντίδης ), η ΤΣΣΚΑ ( 3 φορές, με Χριάπα, Κιριλένκο και Χάϊνς) και ο Ολυμπιακός (2 φορές ο Ντάνστον). Πάλι καλά που πρόλαβε ο Πεδουλάκης, που ήταν της ακριβώς αντίθετης λογικής, να πάρει τον Σίνγκλετον, ο οποίος και στην Πυλαία αναδείχθηκε πάλι "εγγυητής".

ΖΗΤΗΜΑ ΤΕΤΑΡΤΟ: Ο Παναθηναϊκός, όταν δεν βρίσκεται στο παρκέ ο Καλάθης, δηλαδή τον ρόλο του πλει μέικερ αναλαμβάνει ο Μάικ Τζέιμς , το παιχνίδι του μετατρέπεται σε «street ball”. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Το καλό του είναι ότι δεν μπορεί να το διαβάσει ο αντίπαλος , γιατί βασίζεται στο ένστικτο και την ατομική πρωτοβουλία. Το κακό είναι ότι ενίοτε μπερδεύει και την ίδια την ομάδα που το ακολουθεί. Το να παίζουν μαζί , είναι μια μέση λύση, η οποία όμως απενεργοποιεί ή επηρεάζει πολλούς από τους άλλους γκαρντ ή σμολ φοργουορντ , με πρώτο τον Φελντέιν. Αυτό το κομμάτι, όπως κι εκείνο του αμυντικού ριμπάουντ είναι που θέλουν ακόμη σκληρή δουλειά.

ΖΗΤΗΜΑ ΠΕΜΠΤΟ: Ματς όπως αυτό με τον ΠΑΟΚ προσφέρονταν περισσότερο από το να μπει ένας παίκτης με τα χαρακτηριστικά του Τζεντίλε στην ομάδα. Ή τουλάχιστον προσφέρονταν περισσότερο από εκείνο του ΣΕΦ. Εφόσον αποφασίζει ένας προπονητής να βάλει μια τόσο ιδιαίτερη περίπτωση στο βασικό rotation, είναι δεδομένο ότι χρειάζεται μια –τρόπος του λέγειν- μίνι προετοιμασία για να τον ενσωματώσει και να πάρει το καλύτερο δυνατό από αυτόν, προς όφελος του συνόλου.