Αυτό ήταν, λοιπόν. Δέκα μέρες σε Μιλγουόκι και Σικάγο ήρθαν, πέρασαν κι έφυγαν σαν τη χιονοθύελλα που ζήσαμε με τον Αντώνη Καλκαβούρα στο Γουισκόνσιν: γρήγορα! Έξι αγώνες ΝΒΑ, πολλές ώρες στα γήπεδα και τα προπονητικά κέντρα των Μπακς και Μπουλς, αμέτρητες εμπειρίες, που μου άνοιξαν τα μάτια και σίγουρα θα με βοηθήσουν να δω με διαφορετική οπτική τις… νηπιακές προσπάθειες, που κάνουμε στην Ευρώπη (δεν το συζητάω καν για την Ελλάδα) να μοιάσουμε έστω και λίγο στα… αμερικανάκια!

Μπορεί να ακούγομαι εριστικός, όμως η αλήθεια αυτή είναι: προσπαθούμε μάταια να αντιγράψουμε τα οργανωτικά ήθη κι έθιμα των αμερικανών, χωρίς όμως να αντιλαμβανόμαστε ότι θα τα καταφέρουμε στο ελάχιστο και το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι μια φθηνή απομίμηση. Ο άλλος πλανήτης του ΝΒΑ, είναι πράγματι ένας άλλος πλανήτης. Ένας διαφορετικός κόσμος, με δική του ατμόσφαιρα, οξυγόνο, ακόμα και βαρύτητα.

Τώρα, που γράφω αυτές τις γραμμές, είμαι στο Terminal 5 του αεροδρομίου O’Hare στο Σικάγο και περιμένω να περάσουν λίγες ώρες για να ξεκινήσω το υπερατλαντικό ταξίδι της επιστροφής. Ο Αντώνης έφυγε ήδη για Νέα Υόρκη, για μία top secret αποστολή του gazzetta. Δίπλα μου έχω πολίτες όλου του κόσμου: Ινδούς, Ευρωπαίους, Κινέζους, Μεξικανούς. Κάπως έτσι είναι η κατάσταση και μέσα στην πόλη του Ιλινόις. Απ’ ό,τι πρόλαβα να δω αυτές τις ημέρες, η κοινωνία εδώ στις ΗΠΑ είναι ένα τεράστιο πολυπολιτιστικό καζάνι, όπου όλοι βράζουν κι ελπίζουν να βγουν στον αφρό.

Καλύτερο παράδειγμα αυτού, τα όσα άκουσα στο «Greek Islands», το ελληνικό εστιατόριο στην Greek Town του Σικάγο, όπου η πλειοψηφία των εργαζόμενων είναι Έλληνες. Κανονικοί Έλληνες, άνθρωποι που έφυγαν από τη χώρα μας πριν από δύο, τρία ακόμα και δέκα χρόνια για ένα καλύτερο μέλλον. Ο Πέτρος, ο Βασίλης, ο Νίκος, άνθρωποι που έχουν αφήσει πίσω τις οικογένειές του και ήρθαν μέχρι εδώ για να βγάλουν χρήματα και να τους τα στείλουν. Είναι άλλο πράγμα να τις διαβάζεις αυτές τις ιστορίες και τελείως διαφορετικό να τις ακούς από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές, να βλέπεις την πίκρα στα μάτια τους και να νιώθεις το παράπονο στη φωνή τους. Όλοι αγαπάνε την Ελλάδα, όλοι όμως ένιωθαν αδικημένοι και αποφάσισαν να διασχίσουν έναν ωκεανό για να τα καταφέρουν. Και όπως μας έλεγαν, αν δουλέψεις, εδώ θα τα καταφέρεις.

Την ώρα που άκουγα αυτό το τελευταίο, σκεφτόμουν και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Δέκα μέρες εδώ, πρέπει να μιλήσαμε με πάνω από 50 ανθρώπους. Από σούπερ αστέρες του ΝΒΑ, όπως ο Πάου Γκασόλ, ο Τόνι Πάρκερ, ο Γκρεγκ Πόποβιτς, μέχρι τους ανθρώπους των Μπακς: τον GM, Τζον Χάμοντ, τον προπονητή, Τζέισον Κιντ και σχεδόν όλους τους συμπαίκτες του. Όλοι τον αποθέωναν, όλοι μίλαγαν με θαυμασμό για τα αθλητικά του προσόντα, όλοι όμως χρησιμοποιούσαν και μία συγκεκριμένη ατάκα: «He’s worked extremely hard», έχει δουλέψει πάρα πολύ. Όσο αδαής και να είσαι από μπάσκετ, αυτό μπορείς να το καταλάβεις. Το βλέπεις από τα νούμερά του.

Πλέον, ο Γιάννης, ακόμα και στη χειρότερη βραδιά του, θα έχει 20 πόντους, 5 ριμπάουντ, 5 ασίστ και 2-3 κλεψίματα και κοψίματα. Κάθε βράδυ, όποιος και αν είναι ο αντίπαλος. Πέντε χρόνια πριν, έπαιζε στον Φιλαθλητικό και οι άνθρωποι της ομάδας προσπαθούσαν να τον ταΐσουν για να εξισορροπήσουν τον οργανισμό του. Σκεφτείτε το λίγο. Ο Γιάννης είναι αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με την ιστοσελίδα του ΝΒΑ, μέσα στους δέκα υποψήφιους για τον MVP της σεζόν και πριν από πέντε χρόνια προσπαθούσε να μάθει τα απολύτως βασικά του αθλήματος. Οι Αμερικανοί τα μαθαίνουν αυτά, όταν είναι πέντε ετών. Όσοι αγωνίζονται στο ΝΒΑ, έχουν μάθει τον μηχανισμό του σουτ από τα έξι-επτά τους: ο Γιάννης τώρα προσπαθεί να βρει το δικό του!

Ναι, έχει υπερφυσικά σχεδόν φυσικά προσόντα. Ναι, είναι προικισμένος από τα γονίδια των γονιών του, όμως οι ώρες που έχει βάλει μέσα στο γήπεδο είναι που τον έχουν φτάσει μέχρι εδώ και αποτελούν εγγύηση για το μέλλον του. Ο Έρικ Σπόλστρα, ο δύο φορές πρωταθλητής ΝΒΑ ως πρώτος προπονητής των Χιτ με ΛεΜπρόν, Ουέιντ και Μπος στην τότε ομάδα του, μας είπε ότι ο Γιάννης δεν έχει ταβάνι. Πράγματι, το ταβάνι του δεν είναι ορατό.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι οι Μπακς τον πιστεύουν. Το καταλαβαίνεις από την έκφραση του προσώπου του GM τους, όταν μιλάει για τον Γιάννη. Απ’ τη στιγμή που τον διάλεξαν στο ντραφτ και είδαν μέσα στο γήπεδο πόσο δουλευταράς είναι, αποφάσισαν ότι θα χτίσουν πάνω και γύρω από αυτό το παιδί. Ο ίδιος μας είπε ότι θέλει να φέρει ένα πρωτάθλημα στην πόλη. Δεν ξέρω, αν θα τα καταφέρει, επειδή δεν ξέρω αν θα έχει ποτέ δίπλα του, τους συμπαίκτες που χρειάζεται. Ίσως, σε μερικά χρόνια να μην τους χρειάζεται καν. Ίσως, σε μερικά χρόνια να μπορεί να πάρει ένα πρωτάθλημα ΝΒΑ μόνος του. Ειλικρινά, δεν ξέρω. Κι αυτό είναι το νόημα, κανένας δεν ξέρει.

Αν θα έπρεπε να διαλέξω μόνο μία στιγμή από όλο το ταξίδι για να θυμάμαι, αυτή θα ήταν η συγκλονιστική συνέντευξη του #34 στον Αντώνη. Αυτά τα 20 λεπτά, μόνοι μας μέσα στο προπονητικό κέντρο των Μπακς, όπου ο Αντετοκούνμπο έγινε Γιάννης και μας έμαθε ότι τα εκατομμύρια δεν αποτελούν εγγύηση… κωλοπαιδισμού. Ήταν σ’ αυτά τα 20 λεπτά, που ένιωσα περήφανος για την ελληνική σημαία που κρεμόταν στον τοίχο του training center μπροστά μου. Γιατί ήξερα εκείνη τη στιγμή, ότι μπορεί ως χώρα να κάνουμε τα τελευταία χρόνια ό,τι μπορούμε για να ντροπιαστούμε, όμως σε μία πόλη μέσα στα χιόνια του Γουισκόνσιν, εξαιτίας αυτού του παιδιού, κάποιοι εκατοντάδες χιλιάδες ξένοι θα ακούν Ελλάδα και θα χαμογελάνε…