Σικάγο, λοιπόν! Χωρίς τον Ρίτσαρντ Γκιρ, την Κάθριν-Ζέτα Τζόουνς και τη Ρενέ Ζελβέγκερ, αλλά με τον Αντώνη Καλκαβούρα στο πλευρό μου, σε μια διπλή αποστολή του gazzetta.gr στον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ, του ΛεΜπρόν Τζέιμς και του Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Περισσότερα γι΄ αυτόν (τον κόσμο) στα επόμενα κείμενα, αν και αν περιμένετε μπασκετικές αναλύσεις, καλύτερα να απευθυνθείτε στα κείμενα του Αντώνη - το κατέχει κάπως περισσότερο το αντικείμενο. Εδώ, μπορεί να μην αναλύσουμε τα pick ’n’ roll, τις τριγωνικές επιθέσεις και τα euro-step, θα προσπαθήσω, όμως, όσο μπορώ, να σας βάλω στο κλίμα αυτής της αποστολής. Να γευτείτε, να μυρίσετε και να δείτε όσο γίνεται από μέσα το ταξίδι.

Και τί καλύτερη εκκίνηση, από το ίδιο το ταξίδι! Η αλήθεια είναι, ότι υπερατλαντική αποστολή δεν είχα ξανακάνει. Το μακρύτερο που είχα φτάσει ποτέ με αεροπλάνο ήταν μέχρι το μελαγχολικό Μάντσεστερ και τη χρωματιστή Βαρκελώνη. Οπότε, οι 3,5 + 9 ώρες (μέσω Λονδίνου για Σικάγο) μέσα στο ατσάλινο πουλί, δεν ήταν ότι με τρόμαζαν, αλλά όσο να ‘ναι ταλαιπωρούσαν λίγο το κεφάλι μου. Αδίκως, όπως αποδείχθηκε. Αν στο αεροπλάνο για Λονδίνο ήταν λίγο… στριμωγμένα τα πράγματα, σ’ αυτό για Σικάγο πραγματικά έπαιζες και μπάλα, αν ήθελες.

Δεν πρέπει να έχω ξανακάνει πιο άνετο ταξίδι και ειλικρινά, σ’ αυτό βοήθησαν και οι ανέσεις του αεροπλάνου. Δική σου οθόνη με εκατοντάδες ταινίες, έτοιμες να τις παρακολουθήσεις; Αλήθεια τώρα; Όχι 9, 109 ώρες σερί θα άντεχα εκεί μέσα! Συμπαθητικό γεύμα ζυμαρικών (ο Αντώνης προτίμησε κοτόπουλο), καφεδάκι και νερό όποτε ήθελες και για να εκνευρίσω λίγο και τον Βασίλη Παπανδρέου, αν μπορούσα κάπου στο ενδιάμεσο να κάνω κι ένα διάλειμμα για τσιγάρο, τα πάντα θα ήταν ονειρικά!

Εν τω μεταξύ, έχω πετάξει πολλές φορές πάνω από την Ευρώπη και πάντα, κάπου θα κουνούσε λίγο. Θες πάνω από τις Άλπεις, πάνω από το Ιόνιο (δεν καταλαβαίνω τί γίνεται πάνω από την Κέρκυρα…), πάνω από την Αδριατική, κάπου πάντα λίγο θα ένιωθες σαν σε τραμπάλα. Ε, εννιά ώρες πάνω από τον Ατλαντικό (κι επικίνδυνα κοντά στη Γροιλανδία, έτσι όπως έβλεπα τον χάρτη του ταξιδιού) και κουνήθηκα λιγότερες φορές απ΄ ό,τι οδηγώντας για τρία λεπτά στη Σούτσου.

Α, υπήρχε κι άλλος ένας λόγος που απόλαυσα τόσο πολύ αυτή την περαντζάδα πάνω από τον Ατλαντικό. Δεν ξέρω πώς έγινε, δεν ξέρω ποιοι και πόσοι θεοί συνομώτησαν, αλλά δεν υπήρχε μωρό στο αεροπλάνο! Σε αντίθεση με το ταξίδι για το Λονδίνο, όπου φυσικά υπήρχαν δύο, ακριβώς από πίσω μου!

Και κάτι τελευταίο, όσον αφορά τους ελέγχους στα αμερικάνικα αεροδρόμια, που τόσα και τόσα τέρατα είχα ακούσει και περίμενα τον Τζακ Μπάουερ να με κλείσει σε ένα δωματιάκι, με το που πάταγα το πόδι μου στις ΗΠΑ. Ούτε καν! ΟΚ, δεν είναι και σαν την Ελλάδα, όπου γνέφεις το διαβατήριο από μακριά και ο αστυνομικός σου ανοίγει την πόρτα, λες και είσαι η Αλίκη Βουγιουκλάκη και ξεκινάς το σόλο χορευτικό, αλλά καμία σχέση με τις υπερβολές που λένε, όσοι προφανώς δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους στις ΗΠΑ.

Tα πάντα ήταν αυτόματα: συμπληρώσαμε μία φόρμα στο αεροπλάνο και μία σ’ ένα μηχάνημα με το που κατεβήκαμε, τις παραδόσαμε και τις δύο στον υπεύθυνο, ο οποίος απλά -χωρίς καμία ερώτηση- έβαλε τη σφραγίδα στο διαβατήριο.

Ούτε waterboarding, ούτε ανακρίσεις πέμπτου βαθμού, ούτε τίποτα.

ΥΓ: Σήμερα, έχει Βασιλιά…