Από ‘δω το έφερνα, από εκεί το έφερνα να γράψω για τη σύγχρονη διασκευή του Γκάλη με τον Γιαννάκη, αλλά ύπαγε οπίσω μου Σατανά!

Δεν ξέρω πόσος κόσμος θα ξεσηκωνόταν εάν αντιπαρέβαλα το δίδυμο που εικονογραφεί τα ιερά και τα όσια του ελληνικού μπάσκετ με το αχτύπητο ντουέτο του Ολυμπιακού, αλλά, διάβολε, όση χημεία είχαν ο Νικ με τον Παναγιώτη (ακόμη κι όταν ήταν τσακωμένοι και ο συχωρεμένος ο Πεταλίδης έβαζε, όπως έχει πει ο ίδιος, «την... πουτανίτσα, τον Σούμποτιτς να τους τα φτιάξει»), άλλη τόση διαθέτουν και ο Βασίλης με τον Γιώργο.

Ο Σπανούλης γεννήθηκε στις 7 Αυγούστου του 1982 στη Λάρισα και ο Πρίντεζης στις 22 Φεβρουαρίου του 1985 στη Σύρο. Στον ζωδιακό κύκλο ο ένας είναι Λέων και ο άλλος ανήκει στους Ιχθείς. Κρίμα, λοιπόν, που δεν γεννήθηκαν και οι δυο στο χρονικό διάστημα από τις 21 Μαίου έως τις 21 Ιουνίου για να έχουν το ίδιο μπασκετικό ζώδιο...

Να είναι όνομα και πράγμα Δίδυμοι!

Δίδυμοι και μάλιστα αχώριστοι στις μεγάλες στιγμές του Ολυμπιακού, εκ των οποίων η τελευταία (πριν από την επόμενη, πιθανότατα) ανέβηκε στη σκηνή του ΟΑΚΑ την Παρασκευή το βράδυ, στον εμφύλιο αγώνα της Ευρωλίγκας με τον Παναθηναϊκό και αποτελεί κι αυτή πλέον μέρος της ιστορικής μνήμης!

Μια στιγμή σαν συνέχεια εκ των προηγουμένων, στο πλαίσιο ενός κινηματογραφικού sequel, το οποίο έχει δραματοποιηθεί τρεις φορές στον επίλογο μεγάλων αγώνων...

Πρώτα στον τελικό του Φάιναλ Φορ κόντρα στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας (62-61) στις 13 Μαίου του 2012 στο «Σινάν Ερντέμ» της Κωνσταντινούπολης, με την ασίστ του Σπανούλη και το θριαμβευτικό buzzer beater του Πρίντεζη...

Έπειτα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, στις 23 Απριλίου του 2015 ανήμερα της γιορτής του Αγίου Γεωργίου... Πρίντεζη, όπως ωρυόταν από το μικρόφωνο της ΕΡΤ ο Βαγγέλης Ιωάννου, στον τέταρτο προημιτελικό της σειράς με την Μπαρτσελόνα (71-68), σε μια φάση στην οποία έβαλε το χεράκι του και ο Κώστας Σλούκας που δέχτηκε την μπάλα από τον Σπανούλη στην κορυφή της ρακέτας και την πέταξε στον ακροβολισμένο στα 6μ.75 και οπλισμένο Πρίντεζη.

Η τρίτη βερσιόν αυτής της συνεργασίας παρουσιάσθηκε προχθές το βράδυ στο ΟΑΚΑ με αντίπαλο τον Παναθηναϊκό (77-79) με τη σκαστή πάσα του Σπανούλη προς τον Πρίντεζη που πέτυχε το νικητήριο καλάθι και έβαλε κιόλας την ελεύθερη βολή...

Τουτέστιν, η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, αλλά απλώς συνεχίζεται!

Τρεις διαφορετικές συνεργασίες, τρία μεγάλα φινάλε, λοιπόν: την πρώτη φορά ήταν το πεταχτάρι, τη δεύτερη το τρίποντο, την τρίτη η κίνηση μέσα στη ρακέτα, όλες με τον Σπανούλη να διαβάζει τις καταστάσεις και τον Πρίντεζη να εκτελεί εν ψυχρώ, εξελισσόμενος πλέον σε έναν σεσημασμένο άνθρωπο της τελευταίας στιγμής...

Την Παρασκευή στο ΟΑΚΑ, ο V-Span προκάλεσε το ρήγμα μέσα στη ρακέτα, τράβηξε πάνω του τον Φώτση (ενώ ο Φελντέιν είχε ξεχασθεί στην αδύνατη πλευρά) και όταν είδε τον Σίνγκλετον να σπεύδει καταπάνω του, τότε έριξε τη σκαστή πάσα στον Πρίντεζη που προφανώς είχε διαβάσει την πρόθεση του συμπαίκτη του και τελείωσε τη δουλειά...

Μια φάση που έμοιαζε βγαλμένη όχι μονάχα από το ένστικτο και το ταλέντο αμφοτέρων, αλλά και από τα κιτάπια του ΝΒΑ, με τον Σπανούλη να υποδύεται τον Τζον Στόκτον και τον Πρίντεζη να παίζει τον ρόλο του Καρλ Μαλόουν!

Για την ιστορική τεκμηρίωση του πράγματος και σε πείσμα της ....αστοχίας των «Διόσκουρων» των Γιούτα Τζαζ, που οι καψεροί δεν κατάφεραν ποτέ να κατακτήσουν έναν τίτλο, υπενθυμίζω ότι στις 18 σεζόν που έπαιξαν μαζί (1985-2003) εκτελούσαν με τόση τελειότητα τα pick n’ roll ώστε η μνημειώδης συνεργασία τους επεκτάθηκε και εκτός των τεσσάρων γραμμών..

Άνοιξαν στο Σάντι της Γιούτα μια έκθεση αυτοκινήτων μάρκας Honda που της έδωσαν το όνομα μιας τυπικής φάσης ενός αγώνα, όπως την περιέγραφαν οι τηλεσχολιαστές και οι εκφωνητές του ραδιοφώνου...

«Stockton to Malone»!

Δεν ξέρω εάν και ο Σπανούλης με τον Πρίντεζη σκοπεύουν προσεχώς να κάνουν ένα ανάλογο επιχειρηματικό νταλαβέρι και να το ονομάσουν κιόλας «Span to Print» (ή κάπως αλλιώς) είμαι όμως σίγουρος πως ο Γιάννης Σφαιρόπουλος απολαμβάνει τη συνεργασία των δυο παικτών, όπως και ο Τζέρι Σλόαν στη Γιούτα...

Γελώ τώρα που το γράφω, αλλά μέσα στο πλαίσιο αυτής της προσομοίωσης, που μου καρφώθηκε στο μυαλό, όταν είδα τον Πρίντεζη να πηγαίνει στη γραμμή για να εκτελέσει την επίμαχη βολή, αναρωτήθηκε και κοίταζα με προσοχή τα σούρτα φέρτα στη ρακέτα για να δω μήπως τυχόν τον πλησιάσει κανείς παίκτης του Παναθηναϊκού και επιδιώξει να τον επηρεάσει όπως το διέπραξε ο Σκότι Πίπεν την Κυριακή, 1^η Ιουνίου του 1997 στο «United Center» του Σικάγο...

Εννέα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη του πρώτου τελικού του ΝΒΑ ανάμεσα στους Μπουλς και στους Τζαζ και με το σκορ στο 82-82, μετά το τρίποντο του Στόκτον και τη μία (από τις δυο) εύστοχη βολή του Μάικλ Τζόρνταν, ο Ντένις Ρόντμαν έκανε φάουλ στον «Ταχυδρόμο», όπως ήταν το παρατσούκλι του Μαλόουν. Ενώ λοιπόν ο λεγάμενος ετοιμαζόταν να εκτελέσει τις βολές, τον πλησίασε ο Σκότι Πίπεν και του είπε «Just remember, the Mailman doesn’t deliver on Sundays, Carl»!

Ο Μαλόουν έχασε την αυτοσυγκέντρωση του, αστόχησε και στις δυο βολές, ο Τζόρνταν πήρε το αμυντικό ριμπάουντ, κάλεσε ο ίδιος τάιμ άουτ και στην επαναφορά πήρε την μπάλα και την μπουμπούνισε στο καλάθι της Γιούτα (84-82) προσθέτοντας άλλο ένα κεφάλαιο στο βιβλίο με τα μεγάλα σουτ!

Σε αντίθεση με τον παλαίμαχο ομόλογο του (ως πάουερ φόργουορντ) ο ταχυδρόμος του Ολυμπιακού έκανε ως όφειλε τη διανομή του πακέτου, άλλωστε ήταν εργάσιμη ημέρα (Παρασκευή) και όχι Κυριακή!

Πλάκα πλάκα και από υπερβάλλοντα ζήλο ο Πρίντεζης όχι μόνο έκανε το delivery στην ώρα του, αλλά εκτός από το καλάθι άφησε στο γραμματοκιβώτιο του Παναθηναϊκού και το κατιτίς παραπάνω...

Αυτό το κατιτίς (η εύστοχη ελεύθερη βολή) ήταν εκ του περισσού, αλλά κομμάτια να γίνει! Στα υπολειπόμενα τρία δευτερόλεπτα οι «πράσινοι» επανέφεραν την μπάλα από το κέντρο, αλλά ο Φώτσης δεν είχε την ευθυβολία ούτε του Τζόρνταν (1997), ούτε του Σπανούλη στο ίδιο γήπεδο (3^ος και τέταρτος τελικός 2016), ούτε του... Ελβετού Γουλιέλμου Τέλλου, ο οποίος ακριβώς την ίδια ημέρα το 1307 - προς χάριν ενός στοιχήματος με τον Αυστριακό διοικητή, Χέρμαν Γκέσλερ- σημάδεψε με το τόξο του από απόσταση πενήντα μέτρων και πέτυχε το μήλο που είχε τοποθετηθεί στο κεφάλι του γιου του!

Έχοντας διαφορά τριών ετών στην ηλικία ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης συναντήθηκαν για πρώτη φορά ως συμπαίκτες το καλοκαίρι του 2008, στην προετοιμασία της Εθνικής ομάδας...

Ο Βασίλης ήταν βασικό στέλεχος της Εθνικής από το 2004, ενώ ο Γιώργος υπήρξε πρωτόκλητος από τον Παναγιώτη Γιαννάκη ενόψει του Προολυμπιακού Τουρνουά στο ΟΑΚΑ. Η πρώτη κοινή εμφάνιση τους συντελέσθηκε στις 4 Ιουλίου του 2008 στο Μπάμπεργκ, όπου η ελληνική ομάδα νίκησε τη Σλοβενία με 79-71 (Παπαλουκάς 3, Μπουρούσης 13, Ζήσης 8, Σπανούλης 8, Φώτσης 17, Περπέρογλου 4, Γλυνιαδάκης 6, Διαμαντίδης 11, Σχορτσανίτης 2, Πελεκάνος, Τσαλδάρης 3, Πρίντεζης 4).

Όπως αποδείχθηκε όλα τα κατοπινά χρόνια, αυτή η συνεύρεση είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα μιας από τις κορυφαίες ατάκες στην ιστορία του παγκόσμιου κινηματογράφου: αυτήν στον επίλογο της «Casablanca», όπου ενώ περπατούν μέσα στην ομίχλη, ο Ρικ Μπλέιν (Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ) λέει στον αστυνόμο Λουίς Ρενό (Κλοντ Ρέινς) «Louis, I think this is the beginning of a beautiful friendship»...

Μια υπέροχη φιλία που συμπλήρωσε ήδη οκτώ χρόνια και εδράζεται στους ισχυρούς μπασκετικούς δεσμούς, αλλά και στις ανθρώπινες και διαπροσωπικές σχέσεις...

Στις 14 Ιουλίου του 2008 στην πρεμιέρα του Προολυμπιακού Τουρνουά, στο ΟΑΚΑ έπαιξαν για πρώτη φορά μαζί σε επίσημο αγώνα, κόντρα στον Λίβανο (119-62, Σπανούλης 9π., Πρίντεζης 10π.) και συνέχισαν το ίδιο βιολί (με εξαίρεση το Ευρωμπάσκετ του 2011) μέχρι και το καλοκαίρι του 2015 όταν ο Σπανούλης ανακοίνωσε την απόσυρση του.

Σε συλλογικό επίπεδο ακολουθούσαν αντίθετους βίους: ο μεν Σπανούλης στον ΓΣ Λάρισας (1999-2001), στο Μαρούσι (2001-05), στον Παναθηναϊκό (2005-06), στους Χιούστον Ρόκετς (2006-07) και ξανά στον Παναθηναϊκό (2007-10), ο δε Πρίντεζης στον Αστέρα Αγίου Δημητρίου, στον Ολυμπιακό (2002-06), στην Ολύμπια Λάρισας (2006-07), πίσω στον Ολυμπιακό (2007-09) και στην Ουνικάχα Μάλαγα (2009-11).

Ο Πρίντεζης ο οποίος πριν από το μπάσκετ είχε ασχοληθεί με το τένις και με το ποδόσφαιρο (ως τερματοφύλακας) μετακόμισε από τον Αγιο Δημήτριο στο Νέο Φάληρο το καλοκαίρι του 2000, με όχημα την επίμονη εισήγηση του Ηλία Ζούρου, που μάλιστα προκάλεσε την έκπληξη του Σωκράτη Κόκκαλη. Δεν θυμάμαι το ποσόν που δαπάνησε ο Ολυμπιακός για τη μεταγραφή του 15άχρονου φόργουορντ, πάντως θρυλείται ότι ο πρόεδρος ρώτησε με το πολύ χαρακτηριστικό ύφος του τον προπονητή το εξής: «Μα κύριε Ζούρε, να δώσουμε τόσα λεφτά για ένα παιδάκι από το Μπραχάμι;»

Αυτό το άγνωστο παιδάκι ντεμπουτάρησε στην Α1, στις 2 Νοεμβρίου του 2002 κόντρα στον Ηρακλή (4’.47’’), με προπονητή τον Λευτέρη Σούμποτιτς και έκανε σποραδικές εμφανίσεις στον Ολυμπιακό κατά τις περιόδους 2002-03 (11 αγώνες, 21 πόντοι, 20 ριμπάουντ), 2003-04 (4 αγώνες, 12 πόνοι, 7 ριμπάουντ), 2004-05 (ένας αγώνας, 6 πόντοι), χωρίς ωστόσο να βρεθεί απέναντι στον Σπανούλη, που τότε αγωνιζόταν στο Μαρούσι.

Τη σεζόν 2005-06 με προπονητή τον Γιόνας Καζλάουσκας (ο οποίος, όπως και αργότερα στην Εθνική, αρεσκόταν πού και που να τον χρησιμοποιεί και στη θέση του σμολ φόργουορντ) και με ασίσταντ τον Γιάννη Σφαιρόπουλο, ο Γιώργος αγωνίσθηκε σε 23 ματς (με μέσο όρο 6.2 πόντους και 3.1 ριμπάουντ και τότε ήλθε το πλήρωμα του χρόνου να δει από κοντά τον Σπανούλη!

Μόνο να τον δει, διότι στις 17 Δεκεμβρίου 2005 (Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός 84-77) ο μεν Σπανούλης πέτυχε 21 πόντους με την πράσινη φανέλα, ο δε Πρίντεζης πανηγύρισε τη νίκη ως μέλος της δωδεκάδας, χωρίς να πατήσει το πόδι του στο παρκέ.

Τέσσερις μήνες αργότερα, στις 8 Απριλίου του 2006, στο ντέρμπι του δευτέρου γύρου στο ΟΑΚΑ (Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός 90-71) έμελλε να σμίξουν για πρώτη φορά τα αηδόνια που η μοίρα θα τα έφερνε αργότερα στο ίδιο κλουβί! Σε εκείνο τον αγώνα ο Σπανούλης είχε 6 πόντους (0/1δ., 0/1τρ., 6/7β.) και 5 ασίστ σε 29’46’’’, ενώ ο Πρίντεζης «έγραψε» έναν πόντο (0/2τρ., 1/2β.) και 3 ριμπάουντ σε 10λεπτά και 26 δευτερόλεπτα.

Την επόμενη σεζόν (2006-07) ο Πρίντεζης πήγε δανεικός στην Ολύμπια Λάρισας (με προπονητή τον Γιώργο Μπαρτζώκα), ο Σπανούλης τράβηξε κατά Χιούστον μεριά και μετά από μια χρονιά ξαναβρέθηκαν αντίπαλοι στα ντέρμπι αιωνίων της διετίας 2007-09. Το καλοκαίρι του 2009 ο Γιώργος μετακόμισε στην Ουνικάχα Μάλαγα για να επιστρέψει στον Ολυμπιακό μεσούσης της σεζόν 2010-11, αγωνιζόμενος σε πέντε ματς των πλέι οφς, όπου (μετά την Εθνική) ξαναβρέθηκε συμπαίκτης με τον Σπανούλη, ο οποίος το προηγούμενο καλοκαίρι είχε πάρει, «αλά Λεμπρόν Τζέιμς», τη δική του περιβόητη «decision» να διαβεί τον Ρουβίκωνα!

Ο ένας κατηφόρισε από το Μαρούσι, ο άλλος παλιννόστησε από την Ανδαλουσία και η... μοιραία συνάντηση τους με τη φανέλα του Ολυμπιακού συντελέστηκε στις 19 Μαίου του 2011 στον ημιτελικό των πλέι οφς με τον Αρη στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας (95-63): ο Σπανούλης είχε 7 πόντους και 8 ασίστ σε 22 λεπτά και ο Πρίντεζης 8 πόντους και 2 ριμπάουντ σε 8 λεπτά και 24 δευτερόλεπτα. Στον πάγκο των «ερυθρολεύκων» βρισκόταν ο Ντούσαν Ιβκοβιτς, ενώ συμπαίκτες τους ήταν μεταξύ άλλων ο Κώστας Παπανικολάου και Γιάννης Μπουρούσης.

Από εκείνο το βράδυ πέρασαν πεντέμισι χρόνια στα οποία οι δυο τους γεύθηκαν το νέκταρ μεγάλων και ανεξίτηλων στιγμών, που αποτυπώνονται κιόλας στο παλμαρέ τους με τα δυο τρόπαια και άλλον έναν τελικό της Ευρωλίγκας, τους τρεις τίτλους του ελληνικού Πρωταθλήματος και ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο.

Από εκείνο το βράδυ επίσης έβαλαν τα ονόματα τους στη μαρκίζα ως ένα ακτύπητο δίδυμο, στο οποίο το άκουσμα του ενός οδηγεί συνειρμικά και εθιστικά στον άλλον: σαν τον Τζόρνταν και τον Πίπεν, σαν τον Στόκτον και τον Μαλόουν, σαν τον Μάτζικ και τον Τζαμπάρ, σαν τον Πάρκερ και τον Ντάνκαν, σαν τον Διαμαντίδη και τον Μπατίστ, σαν τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, σαν τον Φίλιππο και τον Ναθαναήλ, σαν τον Κάστορα και τον Πολυδεύκη, σαν τον Ετεοκλή και τον Πολυνίκη, σαν την Μπόνι και τον Κλάιντ, σαν τον Μπάτμαν και τον Ρόμπιν, σαν τον Τομ και τον Τζέρι!

Η επιτυχία τους οφείλεται και στη χημεία τους, αλλά την ξεπερνάει! Ιδού πώς μου την περιέγραψαν αμφότεροι σήμερα το πρωί που μίλησα μαζί τους...

ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ: «Παίζουμε αρκετά χρόνια μαζί, γνωρίζει ο ένας το παιχνίδι του άλλου και πλέον μπορούμε να συνεννοούμαστε με τα μάτια ή ακόμη και χωρίς να κοιτιόμαστε. Ο Ολυμπιακός στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στις συνεργασίες κοντών-ψηλών και αυτές δεν αφορούν μόνο εμένα και τον Πρίντεζη, αλλά όλα τα παιδιά της ομάδας, που ξέρουν καλά πώς, πότε και προς τα πού κινούνται. Ο Γιώργος έχει ιδιαίτερα χαρίσματα και επίσης παίζει έναν πολύ ξεχωριστό ρόλο στη λειτουργία της ομάδας, αλλά όπως όλοι μας εντάσσεται στο σύστημα και ακολουθεί τους κανόνες. Οι ρόλοι μας είναι πολύ ξεκάθαροι, κανείς δεν μπαίνει στα παπούτσια του άλλου, κανείς δεν προσπαθεί σώνει και καλά να κάνει κάτι παραπάνω που ίσως βλάψει την ομάδα, κανείς δεν βάζει το «εγώ»του πάνω από το «εμείς», κανείς δεν φθονεί τον άλλον και στο τέλος της ημέρας όλοι ξέρουν να εκτιμούν και την καλή πάσα και το μεγάλο σουτ, πολλώ δε μάλλον όταν χαρίζουν μια νίκη ή έναν τίτλο. Επιμένω πολύ σε αυτή την αρετή που διέπει τον Ολυμπιακό, διότι αποτελεί μεγάλο ταλέντο και προϋποθέτει υψηλή ποιότητα να μπορείς και να θέλεις να είσαι μέρος ενός συνόλου και να μη βαράς το δικό σου βιολί»

ΠΡΙΝΤΕΖΗΣ: «Κάνουμε προπόνηση μαζί, αγωνιζόμαστε μαζί, μιλάμε, ταξιδεύουμε, μοιραζόμαστε την ίδια ρουτίνα, τους ίδιους καημούς και τους ίδιους πόθους. Η χημεία που έχουμε στο γήπεδο δεν είναι τίποτε άλλο από τη φυσιολογική κατάληξη αυτής της καθημερινής σχέσης, αλλά τίποτε δεν συμβαίνει στην τύχη. Μάθαμε να συνεργαζόμαστε, να αλληλοσυμπληρωνόμαστε και ως ομάδα να έχουμε τους αυτοματισμούς που κάνουν τη διαφορά και δίνουν τις νίκες και τους τίτλους. Τα τελευταία χρόνια ο Ολυμπιακός ατσαλώθηκε με μεγάλες νίκες και θριάμβους που είχαν ως αποτέλεσμα να σφυρηλατηθούν σχέσεις και χαρακτήρες στο υψηλότερο επίπεδο και να αναδειχθούν οι αρετές της ομαδικότητας και της συλλογικότητας, παράλληλα με την τόνωση της ψυχολογίας και της αυτοπεποίθησης».

Και οι δυο τους θεωρούν ότι ο χαρακτήρας και οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν παίξει πολύ σημαντικό ρόλο στην ατομική και κυρίως στην ομαδική επιτυχία τους...

ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ: «Γνωριστήκαμε το 2008 στην Εθνική ομάδα και δέσαμε από την πρώτη στιγμή που συναντηθήκαμε στον Ολυμπιακό ζώντας κάθε μέρα μαζί. Ο Γιώργος είναι μανούλα στο να μαντεύει τη σκέψη μου και να μετουσιώνει τη δική μου δημιουργία. Εκπέμπουμε στο ίδιο μήκος κύματος και οι ανθρώπινες και αγνές σχέσεις μας συμβάλλουν τα μέγιστα στην αγωνιστική επιτυχία. Είμαστε και οι δυο, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά, ανιδιοτελείς υπό την έννοια ότι κανείς δεν θα πει ή δεν θα σκεφτεί «γιατί αυτός και όχι εγώ;»

ΠΡΙΝΤΕΖΗΣ: «Είμαστε διαφορετικοί χαρακτήρες που ταιριάζουμε ή ταιριαστοί χαρακτήρες που διαφέρουμε! Γενικώς ο Ολυμπιακός διαθέτει ένα κάρμα χαρακτήρων, που ο ένας δένει με τον άλλον και φτάνουμε στο σημείο να συνάδουμε και να βρισκόμαστε στην ίδια σελίδα. Ο Μπίλης είναι μια επιβλητική και εμβληματική ηγετική φιγούρα διεθνούς βεληνεκούς και από εκεί και πέρα ο κάθε παίκτης παίζει τον δικό του ρόλο ώστε να επιτυγχάνονται και να διασφαλίζονται η συνοχή, η ομοιογένεια και η αρμονία ολόκληρης της ομάδας».

Προχθές το βράδυ ο Βασίλης και ο Γιώργος συνεργάσθηκαν για άλλη μια φορά με αριστουργηματικό τρόπο, που γέννησε μια μεγάλη νίκη και μάλιστα in extremis. Eνa déjà vu που όσο κλισέ κι αν ακούγεται, μπορεί κιόλας να είναι δουλεμένο στην προπόνηση...

ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ: «Δουλεμένη στην προπόνηση είναι η κυκλοφορία της μπάλας με ό,τι αυτό συνεπάγεται στις αποστάσεις, στο ποιος θα διεισδύσει, ποιος θα κόψει στη ρακέτα, ποιος θα πάει στην αδύνατη πλευρά και πώς δεν θα κολλήσουμε και δεν θα παίξουμε στατικά. Από εκεί και πέρα παίζουν ρόλο το ταλέντο και κυρίως το ένστικτο του καθενός ώστε να διαβάσουμε την κατάσταση στην αντίπαλη άμυνα και να συνεργασθούμε, όπως πρέπει».

ΠΡΙΝΤΕΖΗΣ: «Κάθε ομάδα στην προπόνηση δίνει έμφαση στις ειδικές καταστάσεις τις οποίες κάθε παίκτης σε αυτό το επίπεδο πρέπει να ξέρει να διαβάζει και να διαχειρίζεται. Τα πράγματα είναι απλά ή μάλλον γίνονται απλά ως αποτέλεσμα της εσωτερικής διεργασίας. Τι εννοώ; Παίρνει την μπάλα ο Βασίλης και οι υπόλοιποι τέσσερις ξέρουμε ότι θα του την... πέσουν οι αντίπαλοι και είμαστε υποψιασμένοι, οπλισμένοι και έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο».

Κάθε φάση, πολύ δε περισσότερο στη λήξη ενός αγώνα και στο πλαίσιο ειδικών καταστάσεων, έχει την ιδιαιτερότητα της και η τελευταία στο ΟΑΚΑ δεν αποτελεί την εξαίρεση...

ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ: «Έδωσα εγώ την ασίστ και έβαλε το καλάθι ο Γιώργος, αλλά λειτουργούμε στο πλαίσιο μιας ομάδας και της πεντάδας που παίζει εκείνη τη στιγμή. Για να βγει λοιπόν αυτή η φάση και να σκοράρουμε, χρειάστηκε να κινηθούν καταλλήλως και οι τρεις υπόλοιποι παίκτες στην περιφέρεια ώστε να μην τρακάρουμε μεταξύ μας, να έχουμε ανοικτές όλες τις πιθανές επιλογές και να μειώσουμε τα ανακλαστικά της άμυνας του Παναθηναϊκού, είτε στο ένας εναντίον ενός είτε στην παγίδα. Γι αυτό κόλλησε κιόλας ο Φελντέιν και δεν πρόλαβε να έρθει και να μαρκάρει»...

ΠΡΙΝΤΕΖΗΣ: «Με όσα μας έχουν συμβεί όλα αυτά τα χρόνια, έχουμε αναγάγει σε στάση ζωής το ότι κάθε παίκτης πρέπει να είναι έτοιμος για να πασάρει ή να εκτελέσει ο ίδιος. Εγώ που έτυχε κιόλας να βάλω τα τρία μεγάλα σουτ αισθάνομαι ότι είμαι διαρκώς έτοιμος να το κάνω και να το ξανακάνω, εάν η μπάλα φτάσει στα χέρια μου. Έχω το δάχτυλο στη σκανδάλη και... πυρ! Από τη στιγμή που η μπάλα βρίσκεται στα χέρια του Σπανούλη και επειδή έχει το χάρισμα να τη δώσει ανά πάσα χωρίς να την περιμένεις όλοι πρέπει να είμαστε στην... τσίτα»!

Στις τρεις πιο κλασικές και αξιομνημόνευτες συνεργασίες τους, ο Σπανούλης δημιούργησε και ο Πρίντεζης εκτέλεσε, σε μια εικόνα που έχει μέσα της και τον Στόκτον, και τον Μαλόουν και τον Γκάλη, για τον οποίο ο Γιάννης Ιωαννίδης και ο Κώστας Πολίτης έλεγαν ότι ως πασέρ είναι χαρισματικότερος απ’ ό,σο ως σκόρερ!

ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ: Το μεγάλο ταλέντο δεν είναι να πασάρεις ή να σκοράρεις, αλλά να έχεις την αντίληψη για να διαβάσεις τη φάση, να συνειδητοποιήσεις τάχιστα το τι σου δίνει η αντίπαλη άμυνα και να αποφασίσεις σε κλάσματα δευτερολέπτου πώς θα ενεργήσεις. Από εκεί και πέρα κρίνεις εάν θα δώσεις ασίστ ή θα πάρεις εσύ το σουτ, αναλόγως με την περίσταση. Το ζητούμενο είναι να μη γίνεσαι προβλέψιμος και να μην αφήνεις τον αντίπαλο να σε οδηγεί εκεί όπου θέλει και βολεύεται για να περιορίσει τον κίνδυνο. Δεν ξέρω εάν είμαι καλύτερος πασέρ από σκόρερ, αλλά θεωρώ τη δημιουργία σημαντικότερη από την εκτέλεση. Πρόκειται για την πεμπτουσία του μπάσκετ και μάλιστα στον Ολυμπιακό, όταν περνάνε από τα χέρια μου τόσες κατοχές, πρέπει να έχω το καθαρό μυαλό στις επιλογές και να μην παρασύρομαι από οποιαδήποτε εγωιστική τάση. Το θέμα δεν είναι να βάλω σαράντα πόντους, αλλά να μοιραστεί σωστά η τράπουλα και να παίξουμε όλοι τα καλά χαρτιά μας για να πάρουμε την παρτίδα».

Την Παρασκευή το delivery του Γιώργου εκτός από το καλάθι περιελάμβανε και την πολυσυζητημένη ελεύθερη βολή, στην οποία ευστόχησε παρά την περί του αντιθέτου εντολή...

ΠΡΙΝΤΕΖΗΣ: «Ο κόσμος μπορεί να μην το καταλαβαίνει και ίσως κιόλας ακούγεται γελοίο, αλλά πραγματικά είναι δύσκολο να χάσεις βολή! Όχι μόνο διότι η προπόνηση σου καθημερινά και για μια ολόκληρη ζωή αποσκοπεί στο να ευστοχείς, αλλά και επειδή ελλοχεύει ο σοβαρός κίνδυνος να πετάξεις την μπάλα λοξά ή να κάνεις air ball και να φας τεχνική ποινή. Πολλοί μου είπαν ότι για βολή που έπρεπε να χαθεί, εγώ την εκτέλεσα πολύ καλά! Εγώ πάλι όταν στήθηκα στη γραμμή είχα κατά νου να τη βαρέσω χύμα και ό,τι γίνει. Ήταν γραφτό της μοίρας να γίνει ό,τι έγινε. Μπορούσα να τη χάσω είτε επίτηδες, είτε από φυσιολογική αστοχία και να ηττηθούμε, αλλά την έβαλα, ενώ δεν έπρεπε και νικήσαμε! Κατόπιν τούτου νομίζω ότι από εδώ και πέρα στην καθημερινή προπόνηση θα πρέπει να ασκούμαι και στο πώς θα χάνω τις βολές ωραία και με τρόπο»!

• ΥΓ: Τόσα χρόνια που συνεταιρίζονται στις μπίζνες του μπάσκετ ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης έχουν κάνει πολλά πράγματα μαζί: Νίκησαν μαζί, σήκωσαν κούπες μαζί, ηττήθηκαν μαζί, έκλαψαν μαζί, πένθησαν μαζί, αποδοκιμάσθηκαν μαζί, αποθεώθηκαν μαζί. Απ’ ό,τι μου είπαν, το μόνο που δεν έχουν κάνει μαζί είναι να υπάρξουν συγκάτοικοι στο ίδιο δωμάτιο σε κάποια αποστολή!