Άρης ο… χαμαιλέοντας

Διακεκριμένοι επιστήμονες δεν έχουν καταφέρει να συμφωνήσουν επί της άποψης ύπαρξης ζωής στον πλανήτη Άρη. Η δε εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών αυτομάτως αφαίρεσε – από την παγκόσμια κοινότητα – το δικαίωμα λεπτομερούς ενημέρωσης περί εξωγήινης ζωής, όπως είχε δεσμευτεί να πράξει η Χίλαρι Κλίντον σε περίπτωση δικής της νίκης.

Αυτό το κεφάλαιο παραμένει στις πύλες του ανεξήγητου και (να μας συμπαθάτε, αλλά) παρουσιάζει ομοιότητες με το αντίστοιχο του μπασκετικού Άρη. Κάποια πράγματα είναι δυσνόητα.

Κινδυνεύοντας να κατηγορηθούμε για ιεροσυλία, έχουμε την αίσθηση ότι ο αγώνας με την Μπάνβιτ δεν συγκέντρωνε (πολύ) χαμηλότερο επίπεδο δυσκολίας σε σχέση με τον αντίστοιχο απέναντι στον Ολυμπιακό.

Διότι, απέναντι στους «ερυθρόλευκους» το τεχνικό επιτελείο είχε στη διάθεσή του διάστημα τεσσάρων ημερών για να ετοιμάσει τα πλάνα του και βρήκε τους περσινούς Πρωταθλητές σε μέτρια αγωνιστική κατάσταση και με το μυαλό στην Ευρωλίγκα. Οι δε παίκτες είχαν χρόνο για αποκατάσταση (έπειτα από τον αγώνα στο Ισραήλ) και ημέρες ξεκούρασης. Απέναντι στη (σαφέστατα) χαμηλότερου βεληνεκούς Μπάνβιτ, το χρονικό περιθώριο των 36 ωρών έβαζε θηλιά στον λαιμό συνυπολογίζοντας και το ότι ήταν must win παιχνίδι. Η δε χρονική απόσταση μεταξύ των δύο αγώνων δεν υπερέβαινε τις 48 ώρες.

Θεωρητικά, η δεξαμενή ενέργειας δεν θα έπρεπε να είχε επαρκή αποθέματα. Συνέβη το αντίθετο. Ήταν η πρώτη φορά όπου η ομάδα – με εξαίρεση το πρώτο δεκάλεπτο – έβγαλε τόση ενέργεια στο παρκέ, σε σημείο να «στραγγαλίσει» τον αντίπαλο σε τουλάχιστον τρία διαφορετικά διαστήματα.

Στη δεύτερη περίοδο όπου έκανε 13-0 σερί, στα μέσα της τελευταίας περιόδου όπου κατάπιε διαφορά επτά πόντων με επιμέρους σκορ 16-4 και στα τελευταία 90 δευτερόλεπτα όπου η Μπάνβιτ απέτυχε να πετύχει πόντο. Στο ίδιο διάστημα, ο Άρης πήρε μόλις έναν πόντο από φάουλ σκοπιμότητας.

Δεν αμφισβητείται ότι – τουλάχιστον χθες – οι εσωτερικές ισορροπίες ανατράπηκαν λόγω Γιάνκοβιτς. Σε σημείο να αδικηθεί ο Θόδωρος Ζάρας ο οποίος είναι μακράν του δεύτερου ο πιο σταθερός παίκτης του Άρη από την αρχή της αγωνιστικής περιόδου.

Ο Γιάνκοβιτς ήταν το πολυεργαλείο στα χέρια του Δημήτρη Πρίφτη. Από τα (συνολικά) 34 λεπτά συμμετοχής του, χρησιμοποιήθηκε στη θέση «4» τουλάχιστον στα 28. Όπως για παράδειγμα, σε όλη τη δεύτερη περίοδο όπου ήταν ο βασικός υπεύθυνος των πόντων που πήρε ο Άρης στο transition game με τους Ξανθόπουλο, Τζένκινς, Μούρτο και Τσαϊρέλη στο παρκέ. Ο Γιάνκοβιτς έπαιξε περισσότερο από κάθε άλλο γεγονός που αναδεικνύει και την αναγκαιότητα της απόκτησής του.

Στην τελευταία περίοδο, ο Ουίλ Κάμιγκς σημείωσε 13 πόντους εκ των οποίων οι επτά στο σημείο όπου είχε ξεφύγει η Μπάνβιτ με 60-67. Η ανάληψη ηγετικών καθηκόντων στην τελευταία πράξη του αγώνα δεν προκάλεσε εντύπωση γιατί ο Αμερικανός λειτουργεί με ξεσπάσματα, το έχει ξανακάνει απέναντι όμως σε υποδεέστερους αντιπάλους.

Ήταν η πρώτη βέβαια όπου… πήρε παιχνίδι. Γενικά του λείπει η σταθερότητα, πράγμα φυσιολογικό για έναν αθλητή που κάνει τα πρώτα βήματά του στο ευρωπαϊκό μπάσκετ. Η βασικότερη αδυναμία του σχετίζεται με την περιορισμένη ικανότητα ανάγνωσης του παιχνιδιού άρα και τελικής πάσας. Γι' αυτόν τον λόγο απέναντι στον Ολυμπιακό κατέστρεψε περί των τεσσάρων επιθέσεων στο ανοιχτό γήπεδο.

Αξίζει εντονότερης ενασχόλησης η περίπτωση του Έρικ Μπάκνερ. Μέχρι χθες το βράδυ ο Αμερικανός έδινε την εντύπωση ενός παίκτη που α) δεν έχει αίσθηση χρόνου και τόπου, β) δεν έχει αντιληφθεί τις κινήσεις που οφείλει να κάνει στο παρκέ και γ) ήταν ο αδύναμος κρίκος της ομάδας κάτω από τα καλάθια.

Ο χρόνος συμμετοχής του σε σχέση με τον πρόσφατο αγώνα με τον Ολυμπιακό ήταν μεγαλύτερος κατά μόλις 115 δευτερόλεπτα. Κι όμως, ήταν άλλος παίκτης. Η αναφορά στον Μπάκνερ αφορά τις δύο επιθέσεις που έσωσε με διαδοχικά καρφώματα έπειτα από επιθετικά ριμπάουντ και όχι μόνο.

Για πρώτη φορά έκανε σωστή κίνηση – σε ταυτόχρονη διείσδυση του Κάμινγκς – με αποτέλεσμα να ανοίξει η ρακέτα γιατί πήρε στην πλάτη του και τον Βίντμαρ. Αυτό συνέβη δύο φορές. Για πρώτη φορά επίσης πήγαινε αποτελεσματικά στις pick n’ roll αλλαγές στην άμυνα και δεν έφαγε την προσποίηση με συνέπεια να καταστρέψει δύο σουτ του Θίοντορ στα τελειώματα του παιχνιδιού.

Οι Αμερικανοί πρόσφεραν το 59% των πόντων της ομάδας αλλά αυτό έχει μικρή σημασία μπροστά σε ένα άλλο στοιχείο. Έβαλαν σχεδόν όλα τα μεγάλα σουτ δείχνοντας προσωπικότητα, στοιχείο το οποίο κάθε άλλο παρά χαρακτηρίζει τον Άρη από την αρχή της χρονιάς.

Το δε 44% των συνολικών πόντων μπήκε μέσα από τη ρακέτα. Τουλάχιστον σπάνιο για μια ομάδα η οποία – μέχρι πρότινος – ζούσε και πέθαινε από την αποτελεσματικότητά της στο τρίποντο, αλλά και ασυνήθιστο από τη στιγμή που ο Δημήτρης Πρίφτης χρησιμοποίησε για πολύ ώρα το χαμηλό σχήμα με τον Γιάνκοβιτς στο «4». Υπάρχει βέβαια εξήγηση και βρίσκεται α) στο επίπεδο άμυνας του συνόλου και β) στους πόντους που πέτυχε ο Άρης στο transition game.

Καταλήγοντας, μια νίκη δεν μπορεί να φέρει την άνοιξη διότι το ζητούμενο είναι η σταθερότητα. Εκεί πάσχει ο Άρης και απαιτείται να τη βρει παρότι το πρόγραμμά του είναι εξαιρετικά δύσκολο. Καταρχάς έχει να ξορκίσει τον κακό δαίμονα του στην Αμαλιάδα. Μετά θα ταξιδέψει στο Νίμπουργκ κι εντός 48 ωρών (πάλι) θα υποδεχθεί τον Παναθηναϊκό και θα αντιμετωπίσει στη Φρανκφούρτη τους Σκαϊλάινερς. Μέχρι στιγμής πάντως, το Champions League προσφέρει νότα αισιοδοξίας και ευκαιρία ανάκτησης ψυχολογίας για την ομάδα. Λόγω του επιπέδου της διοργάνωσης.