Βάλ' το αγόρι μου (Ρέι)!

Οπως του πρέπει, έγραψα στην εισαγωγή: εάν αυτό ίσχυε στην κυριολεξία και όχι μεταφορικά τότε θα έπρεπε να πάρω μια μπάλα και να σουτάρω τρίποντα, ώστε πραγματικά αυτό το αντίο να είναι το πιο ταιριαστό στον μπασκετικό βίο του...

Εναν βίο, τον οποίο φρόντισε να προσφέρει ως ανεξίτηλη κληρονομιά και συνάμα ως μια σπονδή στον βωμό της ιστορικής μνήμης, με την αποκαλυπτική και συγκινητική επιστολή που κοινοποίησε προς τον δεκατριάχρονο εαυτό του μέσα από την ιστοσελίδα “Τhe Players Tribune”: μια επιστολή που έμοιαζε με εξομολόγηση και αναδεικνύει όχι μόνο την μπασκετοσύνη, αλλά και τον χαρακτήρα του ανδρός.

Αυτόν τον χαρακτήρα παρεμπιπτόντως μου τον είχε σκιαγραφήσει πρόπερσι σε μια εκπομπή του OTE TV ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης ο οποίος ευτύχησε να τον γνωρίσει και να διατελέσει συμπαίκτης του τη σεζόν 2006-07 στους... συχωρεμένους πλέον Σιάτλ Σουπερσόνικς.

“Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον επαγγελματισμό, την αγάπη και την αφοσίωση του στο μπάσκετ. Δεν θυμάμαι ποτέ να πήγαμε ή να φύγαμε μαζί στο γήπεδο, ούτε και κανείς από τους υπόλοιπους παίκτες της ομάδας. Πάντοτε πήγαινε πρώτος και έφευγε τελευταίος και καταϊδρωμένος από την προπόνηση, είτε ήταν κανονική, είτε shootaround ανήμερα του αγώνα”!

Εκείνη τη σεζόν ο Σφακιανός σέντερ του ΠΑΟΚ, που το ΄χε βάλει αμέτι μουχαμέτι να παίξει στο ΝΒΑ (αφού χρησιμοποίησε ως εφαλτήριο το NBDL) εμφανίστηκε σε 13 αγώνες των Σόνικς, με μέσο όρο 6.2 λεπτά, 1.3 πόντους και 0.6 ριμπάουντ. Οταν βρέθηκεστο Σιάτλ, μαγεύθηκε κι ελόγου του από τον Ρέιλ Αλεν, ο οποίος τελείωσε εκείνη τη σεζόν με μέσο όρο 26.4 πόντους και ποσοστό 37.2% στα τρίποντα: 165 στα 443 ή -για να το θέσω ορθότερα- 165 στα 443 από τα 2.973 στα 7.429 που κληροδότησε ως ένα μεγάλο ρεκόρ της κανονικής περιόδου στους επιγόνους του και κυρίως στον μανιακό Στεφ Κάρι.

Με αυτά τα 2.973/7.429 τρίποντα στην κανονική περίοδο (χώρια τα 385/959 στα πλέιοφς) ο Ρέι Αλεν είναι μακράν ο κορυφαίος σουτέρ και σκόρερ τριων πόντων στα χρονικά του ΝΒΑ, με δεύτερο τον Ρέτζι Μίλερ (2.560/6.486) και τρίτο τον Τζέισον Τέρι (2.169/5.725).

Δεν ξέρω εάν χαλάω το αριστούργημα του “συντέκνου”, αλλά όταν ο καψερός ρώτησα τον Αλεν μήπως θυμόταν τον Γλυνιαδάκη από εκείνη τη βραχεία συμβίωση τους, ζορίστηκε και χρειάστηκε... βοήθεια κοινού για να τον ανασύρει από τις μουχλιασμένες αναμνήσεις του...

Η αποχώρηση του Ρει Αλεν δεν συνιστά είδηση: περπατάει πια στα 42 (γεννημένος στις 20 Ιουλίου 1975), δεν είχε αγωνισθεί από τον Ιούνιο του 2014 και πέρα και όσο μακάβριο κι αν ακούγεται, στην προκειμένη περίπτωση ισχύει αυτό που είχε πει κάποιος διαβάζοντας μια αγγελία θανάτου στην εφημερίδα...

“Ο θάνατος ενός ανθρώπου αποτελεί είδηση, μόνο όταν ο κόσμος δεν ήξερε ότι βρίσκεται ακόμη εν ζωή και τον θεωρούσε πεθαμένο από χρόνια”!

Ομοίως και η ανακοίνωση της απόσυρσης του Αλεν αποτελεί είδηση μόνο για εκείνους που δεν ήξεραν ότι είχε ήδη αποσυρθεί...

Τα τρίποντα ήταν η σπεσιαλιτέ του βιρτουόζου σουτέρ ο οποίος αποχώρησε έχοντας στην περιουσία του δυο χρυσά δαχτυλίδια (με τους Σέλτικς το 2008 και με τους Χιτ το 2013), παρουσίες στους “Big Three” της Βοστώνης και στους “Big Four” του Μαιάμι, δέκα συμμετοχές σε All Star Games, ένα χάλκινο ολυμπιακό μετάλλιο (Σίδνεϊ, 2000) και μια μεγάλη, αξιομνημόνευτη και παραδειγματική για τους νεότερους καριέρα 19 ετών στην πρώτη γραμμή.

Ο Καλιφορνέζος βασιλιάς της χώρας των τριών πόντων, αφήνει φτωχότερο το ΝΒΑ που μέσα σε ένα καλοκαίρι αποχαιρέτησε επίσης τον Κόμπε Μπράιαντ, τον Τιμ Ντάνκαν, τον Κέβιν Γκαρνέτ: τουτέστιν τέσσερις θρύλοι, που όποιον κατσαπλιά κι αν διάλεγαν για πέμπτο ώστε να κατέβουν με μια δική τους ομάδα/πεντάδα στο ΝΒΑ, θαρρώ πως θα προκρίνονταν με τα τσαρούχια τους στα πλέι οφς!

Οπως τονίζει ο Ρέι Αλεν στο γράμμα, το οποίο περισσότερο από επιστολή αποτελεί διαθήκη προς τους νέους παίκτες και παρακαταθήκη προς ολόκληρο το μπάσκετ, το σημαντικό ερώτημα είναι “Ποιος θέλω να είμαι;”. Σε αυτό το βασανιστικό υπαρξιακό ερώτημα, ο ίδιος φρόντισε να απαντήσει με τον πιο εμφατικό και πειστικό τρόπο...

Ηταν αυτός που ήθελε να είναι. Αυτός που μπορούσε να είναι. Και αυτός που έπρεπε να είναι.

Ηταν ο εαυτός του, είτε ο αληθινός και αυθεντικός Ρέι Αλεν, είτε ο “Jesus Shuttlesworth”, όπως τον παρατσούκλιαζαν, από το όνομα του ήρωα τον οποίο υποδύθηκε στην ταινία “He got game”, που γύρισε το 1998 ο Σπάικ Λι.

Αυτόν τον διπλό ρόλο, του εαυτού και του ήρωα -σαν δυο σε συσκευασία ενός- τον έπαιξε με αριστοτεχνικό τρόπο το βράδυ της 18ης Ιουνίου του 2013 στην “American Αirlines Arena” του Μαϊάμι, όπου πρόσφερε στην ανθρωπότητα ένα ονειρώδες καλάθι τριών πόντων, στους Χιτ την ευκαιρία να ισοαφρίσουν τη σειρά με τους Σπερς στο 3-3 και εν συνεχεία να πετύχουν το repeat, στον ξεροκέφαλο Γκρεγκ Πόποβιτς ένα σκληρό μάθημα για την αξία του φάουλ (αν και όπως εκ των υστέρων είπε ο ίδιος απαντώντας στον Ιταλό Μάσιμο Οριάνι “Εμείς εδώ στο ΝΒΑ δεν το κάνουμε ”) και στην ταπεινότητα μου, που απιθυμούσε διακαώς να εξαντληθεί η σειρά και να στεφθούν πρωταθλητές οι Χιτ, μια δεύτερη ευκαιρία να φωνάξω ό,τι και στις 24 Σεπτεμβρίου του 2005 στη “Beogradska Arena” του Βελιγραδίου...

Στα χείλη μου είχα την ατάκα “Βάλ' το αγόρι μου”, αλλά τόσο γρήγορα που εξελίχθηκε η φάση, με το σκαμπίλι στην μπάλα από τον Κρις Μπος , την αγωνία εάν οι Σπερς θα κάνουν φάουλ και το buzzer beater του Αλεν από τη γωνία που την κατάπια! Κάποιο επιφώνημα έβγαλα εκστασιασμένος, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι τι...

Τον Ρέι Αλεν τον συνάντησα, μιλήσαμε λίγο και είχε την καλοσύνη να φωτογραφηθούμε το επόμενο απόγευμα, μετά την προπόνηση των Χιτ. Καθόταν στην εξέδρα μαζί με τον ρεπόρτερ του ΤΝΤ Ντέηβιντ Ολτριτζ και ομολογώ πως τους πλησίασα με διστακτικότητα για να επιστράτευσα όλη την... αστική ευγένεια μου επειδή διέκοψα τη συζήτηση τους.

Επεσα στην περίπτωση όμως και μου έφυγε αμέσως το άγχος, διότι συνάντησα έναν πολύ ευγενικό, καταδεκτικό και μειλίχιο άνθρωπο, που φαντάζομαι (εμφορούμενος από τη ματαιοδοξία μου) ότι εάν δεν είχε τρεχάματα με τον έβδομο τελικό θα με καλούσε κιόλας να πιούμε έναν καφέ!