Το Μαυσωλείο του μπάσκετ! (pics & vid)

Eυλογημένος από τον Θεό και αξιωμένος από την (επαγγελματική) τύχη μου, ευτύχησα να ταξιδέψω τρεις φορές εκεί όπου θα αγωνισθεί αύριο το βράδυ ο ΠΑΟΚ και μάλιστα θα συναντήσει ως τζένεραλ μάνατζερ των αντιπάλων του, τον πολυαγαπημένο του Κλαούντιο Κολντεμπέλα...

Να ταξιδέψω σε μια μικρή πόλη, που υπήρξε επί δέκα συναπτά έτη η πρωτεύουσα του ευρωπαϊκού μπάσκετ και (θα) περιβάλλεται πάντοτε με την αχλύ του μύθου της βασιλεύουσας του!

Κυριολεκτώ, διότι μετά από τριάντα επτά χρόνια αυτός ο μύθος έχει θαμπώσει, μπορεί κιόλας να αναδίδει μια μούχλα από την πολυκαιρία, μα παραμένει άσβεστος, ανεξίτηλος και κλειδωμένος στα άδυτα της αιωνιότητας...

Το Βαρέζε, λοιπόν, σαν ένα όνειρο της παιδικής ηλικίας μου, σαν ένα απωθημένο που κατάφερα να το εκπληρώσω, να δρέψω και να γευθώ τους καρπούς του, με τους οποίους μεγάλωσε η γενιά μου: οι σημερινοί πενηντάρηδες, που ακούγαμε τις διηγήσεις του Φαίδωνα Ματθαίου από τη θητεία του (μαζί με τον Αντώνη Φλόκα) τη σεζόν 1955-56 στην τότε Στορμ Βαρέζε και στη συνέχεια μείναμε έκθαμβοι από το ανυπέρβλητο μεγαλείο μιας ομάδας η οποία επί δέκα συναπτά έτη (1970-1979)... κατσικώθηκε και δεν το κούναγε ρούπι από τους τελικούς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών Ευρώπης!

Ναι, διάβολε, 10 απανωτοί τελικοί. Δέκα. ΔΕΚΑ, με κεφαλαία γράμματα και σε επανάληψη για να μη θεωρηθεί ως τυπογραφικό λάθος! Δέκα τελικοί στη σειρά, με πέντε τρόπαια και με μια ιστορία που όντως μοιάζει με ένα παραμύθι, το οποίο έστω και με αυτή τη θαμπάδα που έχει πια, θα το ακούσει και ο ΠΑΟΚ...

Η Ινις Βαρέζε. Η Μομπιλτζίρτζι Βαρέζε. Η Εμερσον Βαρέζε. Αλλαζαν οι χορηγοί και τα ονόματα, αλλά έμενε επί μια ολόκληρη δεκαετία το πνεύμα της ομάδας να καίει σαν το καντήλι και να φωτίζει όλη την Ευρώπη...

Το κατόρθωμα της Βαρέζε, σε τόσο υψηλό επίπεδο, δεν είχε προηγούμενο και (θα) έχει ούτε επόμενο: ποτέ, καμιά άλλη ομάδα δεν κατάφερε να παίξει σε δέκα απανωτούς τελικούς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού ένα εφάμιλλο επίτευγμα έχουν πετύχει και το άφησαν ως παρακαταθήκη στην ιστορική μνήμη οι θρυλικοί Μπόστον Σέλτικς: ελόγου τους εμφανίστηκαν και στις δέκα σειρές τελικών του ΝΒΑ από το 1957 έως και το 1966 από τις οποίες αποκόμισαν εννέα τίτλους, εκ των οποίων τους οκτώ στη σειρά!

Βεβαίως οι συνθήκες και τα δεδομένα έχουν αλλάξει δραματικά και τέτοια σερί μοιάζουν ακαταμάχητα, ωστόσο έχω πάντοτε στο μυαλό μου αυτό που μου είπε κάποτε ο Ντίνο Ράτζα, αναφερόμενος στο κλέος της Γιουγκοπλάστικα...

«Εάν δεν ξέσπαγε ο εμφύλιος πόλεμος και δεν διασκορπιζόμασταν στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, κανείς δεν θα μιλούσε για τη Βαρέζε. Εμεις θα παίζαμε σε δέκα σερί τελικούς και δεν θα χάναμε κανέναν»!

Δυστυχώς αυτή η δήλωση του Ντίνο είναι ένας ανεκπλήρωτος και αβασάνιστος ευσεβής πόθος, διότι η ομάδα του Σπλιτ σταμάτησε στους τρεις τελικούς με ισάριθμα τρόπαια και δεν μπόρεσε να συνεχίσει το... βιολί της και να απειλήσει το ούτως ή άλλως άπιαστο ρεκόρ των Λομβαρδών.

Α, για να μην το ξεχάσω και εδώ δεν υπερβάλλω ως συνήθως, άλλωστε τα ιστορικά στοιχεία μαρτυρούν του λόγου το αληθές: η Βαρέζε δεν ανέθρεψε μόνο τη γενιά μου, αλλά και ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ, εδώ και μισό αιώνα!

Κυριολεκτώ, διότι αρχής γενομένης από τους ημιτελικούς του Κυπέλλου Κυπελλούχων της σεζόν 1967-68 με αντίπαλο την ΑΕΚ από την οποία αποκλείσθηκε χάρη στο ονειρώδες τζαμπ σουτ του Γιώργου Τρόντζου η Βαρέζε έχει δώσει 26 αγώνες, κόντρα σε εννέα διαφορετικές ελληνικές ομάδες και σε τέσσερις διαφορετικές διοργανώσεις, που αύριο θα γίνουν πέντε, ελέω Basketball Champions League!

Για να είμαι ειλικρινής, δεν το έψαξα επισταμένως, αλλά αμφιβάλλω εάν υπάρχει άλλη ευρωπαϊκή ομάδα, που να έχει βρεθεί αντιμέτωπη με τόσους δικούς μας πρεσβευτές στα Κύπελλα Ευρώπης και μάλιστα σε ένα βάθος χρόνου πενήντα ετών!

Τρεις φορές και μάλιστα σε τρεις διαφορετικές δεκαετίες τη βρήκε απέναντι του ο Παναθηναϊκός (στους ημιτελικούς του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1972, σκορ 55-69 και 78-70, το 1988-89 και το 1998-99), δυο ο Ολυμπιακός (1978-79/τελική φάση Κυπέλλου Πρωταθλητριών και 1999-2000), δυο ο Πανιώνιος (1984-85, 1995-96), μία ο Αρης (1984-85, ημιτελικοί Κυπέλλου Κόρατς, 80-77 και 71-95), μία η ΑΕΚ (1967-68), μία ο Ηρακλής (1990-91), μία το Περιστέρι (1996-97), μία ο Μακεδονικός (2004-05) και μία ο ΠΑΟΚ!

Ο Δικέφαλος του Βορρά βρέθηκε για πρώτη φορά αντιμέτωπος με τη Βαρέζε στο Κύπελλο Κόρατς της σεζόν 1983-84, όταν τη νίκησε με 81-80 στο Αλεξάνδρειο και ηττήθηκε με 93-80 στο περιβόητο «Masnago», που αποτελεί κάτι πολύ παραπάνω από ένα λίκνον του ευρωπαϊκού μπάσκετ...

Αποτελεί ένα γνήσιο, αξεπέραστο και άφθαρτο μαυσωλείο!

Ο ΠΑΟΚ επιστρέφει, λοιπόν, στο Βαρέζε μετά από τριάντα τρία χρόνια και συνεχίζει να διανοίγει τον κύκλο, που άνοιξε εκεί το βράδυ της 14^ης Δεκεμβρίου του 1983, όταν για πρώτη φορά στην ιστορία του τέθηκε αντιμέτωπος με μια ομάδα της «Bel Paese». Έκτοτε έχει επισκεφθεί την Ιταλία άλλες δέκα οκτώ φορές και το συνολικό ρεκόρ του σε αυτούς τους 19 αγώνες είναι 16 νίκες και τρεις ήττες, μάλιστα έτυχε να είμαι παρών στην πρώτη εξ αυτών που υπήρξε ιστορική, διότι ήταν η πρώτη που πέτυχε μια ελληνική ομάδα επί ιταλικού εδάφους μετά από 44 αποτυχημένες απόπειρες...

Πότε συνέβη αυτό το... κοσμοϊστορικό γεγονός; Στις 21 Ιανουαρίου του 1992, με 76-75 επί της Γκλάξο Βερόνα, μάλιστα κάπου έχω καταχωνιασμένες δυο φωτογραφίες με τον Πίξι Στόικοβιτς ο οποίος τότε αγωνιζόταν στην ποδοσφαιρική ομάδα της πόλης και ήταν φίλος με τον Ιβκοβιτς και άλλη μια κάτω από το χιλιοτραγουδισμένο μπαλκόνι όπου ξεροστάλιαζε ο Ρωμαίος για τα μάτια της Ιουλιέτας!

Στον πρώτο αγώνα του στην Ιταλία, ο ΠΑΟΚ χωρίς ξένους παίκτες και με προπονητή τον... τρελιάρη Ελληνοαμερικανό Χάρι Πάπας ( ο οποίος κάθισε επίσης στους πάγκους του Ιωνικού Νικαίας, του Αρη και του Αμαρουσίου) γνώρισε την ήττα από την τωρινή αντίπαλο του με 93-80.

Οι σκόρερς:

ΣΤΑΡ ΒΑΡΕΖΕ: Ντ. Μποζέλι 9, Ανκιζι, Μοτίνι 16, Ντελα Φιόρι 21, Βέσκοβι 2, Γουάιτ 3, Χόρτζις 25, Μεντάστι 17. Προπονητής: Ρικάρντο Σάλες.

ΠΑΟΚ: Πολίτης 6, Αλεξανδρής 21, Σταυρόπουλος 22, Φασούλας 14, Μ. Κατσούλης 15, Μπακόπουλος 2.

Στον επαναληπτικό αγώνα στο πλαίσιο του ομίλου (στον οποίο επίσης συμμετείχαν η Ορτέζ και η Ζαντάρ) στις 25 Ιανουαρίου του 1984 στο Αλεξάνδρειο ο ΠΑΟΚ, χωρίς τον τραυματία Μάνθο Κατσούλη, κατάφερε να επιβληθεί με 81-80 στην παράταση (73-73). Οι σκόρερς:

ΠΑΟΚ: Πολίτης 19, Ζ. Κατσούλης 2, Αγγελίδης 3, Μπακόπουλος 14, Φασούλας 8, Αλεξανδρής 13, Σταυρόπουλος 22.

ΣΤΑΡ ΒΑΡΕΖΕ: Ντ. Μποζέλι 2, Ανκίζι 8, Μοτίνι 8, Κανέβα 2, Ντελα Φόρι 23, Βέσκοβι 5, Γουάιτ 24, Χόρτζις 8.

Έναν χρόνο αργότερα το ριζικό μου έγραφε ότι θα επισκεπτόμουν το Βαρέζε και μάλιστα δυο φορές μέσα σε τρεις μήνες!

Την είδα πρώτα ακριβώς σαν σήμερα (31 Οκτωβρίου 1984) να περνάει σαν σίφουνας από τη Νέα Σμύρνη νικώντας τον Πανιώνιο με 91-67 και μια εβδομάδα αργότερα ακολούθησα τους «κυανέρυθρους» στο Βαρέσε όπου ηττήθηκαν με 84-75 και βρήκα την ευκαιρία να προσκυνήσω τα ιερά και τα όσια του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Βρήκα επίσης την ευκαιρία να συνειδητοποιήσω την παράνοια που κυρίευε ολόκληρη την πόλη για το μπάσκετ, μα αποκορύφωμα μια σκηνή που εκτυλίχθηκε το πρωι της επόμενης ημέρας. Κάναμε μια βόλτα με τον συχωρεμένο τον Μάκη Δενδρινό και προτού καθίσουμε να πιούμε έναν καφέ, περνώντας έξω από ένα μαγαζί που πουλούσε παπούτσια, μας σταμάτησε μια ηλικιωμένη κυρία με πολύ ευγενικό ύφος και φινέτσα...

Είδε λοιπόν, τον «Βούδα» και χωρίς να διστάσει γύρισε και του είπε στα ιταλικά που κάτι σκάμπαζα και του τα μετάφρασα) ντο εξής: «Καλά παίξατε και έχετε μερικούς ταλαντούχους παίκτες, αλλά η ζώνη προσαρμογής είχε κενά και χρειάζεται βελτίωση»!

Ο Μάκης έμεινε με ανοικτό το στόμα, του ‘φυγε το τσιγάρο από το στόμα και γενικώς έπαθε λαλά, που λένε! Το μυστήριο λύθηκε μετά από λίγα δευτερόλεπτα όταν βγήκε ένας γκριζομάλλης γαλανομάτης κύριος από το μαγαζί και μας συστήθηκε...

«Γεια σας είμαι ο Μαρίνο Τζανάτα, ο αρχηγός της Βαρέζε στη δεκαετία του ’70 και σας ζητώ συγνώμη, αλλά η μαμά μου δεν αφήνει τίποτε ασχολίαστο»!

Τίποτε στ’ αλήθεια ούτε καν τη match up zone!

Τότε η ομάδα λεγόταν Ciao Crem Varese και έμελλε μετά τον Πανιώνιο να βρει απέναντι της τον Αρη και μάλιστα στους ημιτελικούς του Κυπέλλου Κόρατς, από τους οποίους προκρίθηκε στον εμφύλιο τελικό με τη Σίμακ Μιλάνο από την οποία ηττήθηκε με 91-78.

Ημουν παρών και στους δυο αγώνες και ομολογώ πως δεν θα τους ξεχάσω ποτέ, λόγω του δραματικού στοιχείου, αλλά και της πλάκας, που τους σημάδεψαν...

Βρέθηκα στη Θεσσαλονίκη ως απεσταλμένος του «Ελεύθερου Τύπου» από το πρωί της παραμονής και έζησα όλο το σοκ του τραυματισμού του Νίκου Γκάλη στην τελευταία προπόνηση. Σε μια σύγκρουση με τον Φιλίππου ο «γκάνγκστερ» έπαθε κάταγμα στο αριστερό χέρι και αμέσως σήμανε συναγερμός. Οι γιατροί απεφάνθησαν ότι δεν θα μπορούσε να αγωνισθεί με καμιά δύναμη την επόμενη ημέρα και μόλις έμαθα τη δυσάρεστη είδηση τηλεφώνησα στην εφημερίδα για να τη δώσω και να δημοσιευθεί...

Ταυτόχρονα τηλεφώνησα και στον φίλο μου Τάσο Γιαννακόπουλο, που δούλευε στη «Μεσημβρινή», αλλά επειδή μαζί με τον Γιάννη Φιλέρη τον είχαμε φλομώσει στις πλάκες, δεν με πίστεψε. Επέμενα «ρε Τάσο, στο λόγο της τιμής μου, ο Γκάλης έσπασε το χέρι του και δεν θα παίξει», αλλά ο Γιαννακόπουλος αποδείχθηκε «άπιστος Θωμάς» και την επόμενη μέρα η Μεσημβρινή κυκλοφόρησε γράφοντας «Με οδηγό τον Γκάλη, ο Αρης κόντρα στη θρυλική Βαρέζε»!

Ο Γκάλης δεν έπαιξε και παρακολούθησε τον πρώτο ημιτελικό από τον πάγκο με δεμένο το χέρι, ενώ το επόμενο πρωινό έφυγε μαζί με τον σπουδαγμένο και μεγαλωμένο στη Γερμανία, φυσικοθεραπευτή της ομάδας Λάζαρο Κιοφιτζόγλου με προορισμό το Μόναχο, όπου έμενε ένας εξειδικευμένος σε τέτοιους τραυματισμούς γιατρός.

Το ματς της 20ής Φεβρουαρίου του 1985 ήταν σκέτο δράμα, στο οποίο ο Αρης με τον Δοξάκη, ερήμην του Γκάλη να παίζει επί σαράντα λεπτά και καθοδηγούμενος από τον καθ’ όλα συγκλονιστικό Παναγιώτη Γιαννάκη, λυτρώθηκε στην εκπνοή με τρίποντου «Δράκου», ο οποίος από την κορυφή της ρακέτας εκτέλεσε εν ψυχρώ τους Ιταλούς (80-77).

Οι συνθέσεις:

ΑΡΗΣ: Γιαννάκης 29, Ρωμανίδης 11, Μπίνιον 18, Φιλίππου 5, Γουέντσελ 8, Κοκολάκης 2, Δοξάκης 2, Σταμάτης 5, Παραμανίδης.

ΤΣΙΑΟ ΚΡΕΜ ΒΑΡΕΖΕ: Ανκίζι 6, Μεντάστι 15, Ντέβρο 23, Τόμπσον 16, Ντ. Μποζέλι 1, Βέσκοβι 8, Κανέβα 8.

Μια εβδομάδα αργότερα, στις 27 Φεβρουαρίου κι ενώ την παραμονή ο Γιάννης Ιωαννίδης γιόρταζε τα τεσσαρακοστά γενέθλια του, ο Γκάλης εμφανίστηκε φάντης μπαστούνι στο γήπεδο και οι Ιταλοί έτριβαν τα μάτια τους. Σε όλη τη διάρκεια του επαναληπτικού ημιτελικού ο Ρικάρντο Σάλες φώναζε στον Μεντάστι, στον Ανκίζι και στον Μποζέλι «a sinistra», ζητώντας τους δηλαδή να μαρκάρουν τον Γκάλη από την αριστερή πλευρά, επειδή λόγω του τραυματισμού δεν μπορούσε να ντριμπλάρει και να σουτάρει καλά με αυτό χέρι.

Ο Αρης το πάλεψε στο πρώτο ημίχρονο (49-4), αλλά η λήξη του αγώνα τον βρήκε ηττημένο με 95-71, με κύριο φυσικό αυτουργό τον Κόρνι Τόμπσον, ο οποίος μετά από εννέα χρόνια στο Τελ Αβίβ έμελλε να αποβεί και πάλι η... Νέμεσις του «Ξανθού», στον τελικό του Φάιναλ Φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την Τζουβεντούτ Μπανταλόνα.

Οι συνθέσεις:

ΤΣΙΑΟ ΚΡΕΜ ΒΑΡΕΖΕ: Ντ. Μποζέλι 2, Ανκίζι, Κανέβα 2, Τόμσπον 29, Βέσκοβι 8, Ντέβρο 16, Γκάτι 2, Σακέτι 10, Μεντάστι 26, Γκουόλο.

ΑΡΗΣ: Γιαννάκης 25, Γκάλης 17, Γουέντσελ 17, Μπίνιον, Ρωμανίδης 2, Φιλίππου 6, Σταμάτης, Δοξάκης 4, Κοκολάκης.

Δέκα τέσσερα χρόνια αργότερα ταξίδεψα για τρίτη φορά στο Βαρέζε για να μεταδώσω τον αγώνα του Ολυμπιακού με τους Roosters όπως λεγόταν τότε η ιταλική ομάδα. Το ημερολόγιο έδειχνε 16 Δεκεμβρίου του 1999 όταν οι «ερυθρόλευκοι» πήραν τη ρεβάνς για την ήττα τους στο ΣΕΦ και έπιασαν αιχμάλωτους τους Λομβαρδούς (στον πάγκο των οποίων καθόταν ο Τσάρλι Ρεκαλκάτι) νικώντας με 74-57 (Ρόμπινσον 21, Τάρλατς 17, Γκαρντ 10, Τόμιτς 10, Παπανικολάου 10, Βούκτσεβιτς 3, Ντε Μιγκέλ 2-Ποτσέκο 15, Α. Μενεγκίν 14, Βέσκοβι 12).

Και για extra bonus σε αυτό το νοσταλγικό ταξίδι ιδού οι δέκα σερί τελικοί της Βαρέζε στο Κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης:

1969-70, ΙΝΙΣ ΒΑΡΕΖΕ-ΤΣΣΚΑ ΜΟΣΧΑΣ 79-74

Στο “έμπα” της τρίτης δεκαετίας του θεσμού, οι Μοσχοβίτες έφτασαν πάλι στον τελικό, αλλά έπεσαν πάνω στην ανατολή της ασυναγώνιστης δυναστείας της Ινις Βαρέζε, η οποία κατάφερε να παίξει σε δέκα απανωτούς τελικούς και να κατακτήσει πέντε τίτλους. Στην παρθενική παρουσία της σε τελικό, η ιταλική ομάδα, καθοδηγούμενη από τον “προφέσορ” Ατσα Νίκολιτς νίκησε στις 9 Απριλίου του '70 στο Σαράγεβο την ΤΣΣΚΑ με 79-74. Πυλώνες αυτού του πρώτου θριάμβου υπήρξαν το τοτέμ του ιταλικού μπάσκετ, Ντίνο Μενεγκίν και ο “ιπτάμενος Μεξικάνος” Μανουέλ Ράγκα Ναβάρο, ο οποίος μάλιστα στο περιθώριο του τελικού γνώρισε, ερωτεύθηκε και αργότερα παντρεύθηκε τη Βόσνια Μουσουλμάνα μπασκετμπολίστρια της Ζελέσνιτσαρ Εσμα Σμάις! Οι σκόρερς του τελικού: Ρουσκόνι 8, Οσολα 4, Ράγκα 19, Τζόουνς 8, Μενεγκίν 20, Φλαμπορέα 14, Βιτόρι 6 (Ινις) – Σ. Μπέλοφ 21, Καπράνοφ 2, Σιντιάκιν 18, Ζαρμουχαμέντοφ 14, Αντρέγεφ 12, Μιλοσέρντοφ 2, Μπλικ 1, Σελίχοφ 2, Ιλιουκ 2 (ΤΣΚΚΑ).

1970-71: ΤΣΣΚΑ ΜΟΣΧΑΣ- ΙΝΙΣ ΒΑΡΕΖΕ 67-53

Αυτό που δεν κατάφεραν οι Μοσχοβίτες στο Σαράγεβο το πέτυχαν μετά από έναν χρόνο στην Αμβέρσα. Στις 8 Απριλίου του '71 σε έναν deja vu τελικό, στον οποίο όμως το έργο παίχθηκε από την ανάποδη, η ΤΣΣΚΑ χάρη στη... γρανιτένια άμυνα της και στη ραψωδία του “διπλού πράκτορα” Μπέλοφ επιβλήθηκε της Ινις με 67-53. Ο “Πελέ του μπάσκετ” δεν περιορίσθηκε μονάχα στον καταλυτικό ρόλο του στο παρκέ (όπου πέτυχε 24 πόντους και πέρασε χειροπέδες στον Ράγκα) αλλά κουτσάρησε κιόλας την ΤΣΣΚΑ, λόγω της ξαφνικής ασθένειας του Γκομέλσκι! Στο αποκορύφωμα της μαγείας του, έκανε μια από τις περιβόητες και μοναδικές ζιγκ ζαγκ ντρίμπλες του και... έχυσε στο δάπεδο στον Πάολο Βιτόρι που ντροπιασμένος πήγε αμέσως στον πάγκο και ζήτησε αλλαγή από τον Νίκολιτς. Οι σκόρερς: Κουλίκοφ 4, Ιλιουκ 6, Καπράνοφ 4, Κοβίρκιν 4, Ζαρμουχαμέντοφ 14, Σ. Μπέλοφ 24, Εντέσκο 5, Κοβαλένκο 6 (ΤΣΣΚΑ)- Οσολα 4, Ράγκα 3, Φουλτζ 22, Φλαμπορέα 6, Μενεγκίν 8, Μπισον 4, Ρουσκόνι 4, Βιτόρι 2 (Ινις).

1971-72: ΙΝΙΣ ΒΑΡΕΖΕ- ΓΙΟΥΓΚΟΠΛΑΣΤΙΚΑ ΣΠΛΙΤ 70-69

Η Ινις Βαρέζε συνέχισε το βιολί της (που θα διαρκούσε για άλλα επτά χρόνια) και τούτη τη φορά, στις 23 Μαρτίου του 1972 στο “Γιαντ Ελιάου” του Τελ Αβίβ βρήκε απέναντι της (ως πρώτη πρέσβειρα των “πλάβι” σε έναν τελικό) τη Γιουγκοπλάστικα την οποία σε έναν δραματικό αγώνα νίκησε με 70-69. Οι Ιταλοί προηγήθηκαν δια χειρός του “Il Phenomenon” Ράγκα με 70-67, ενώ οι Κροάτες μείωσαν στη συνέχεια με τον (μετέπειτα προποτηή του ΠΑΟΚ) Πέρο Σκάνσι. Στον επαναληπτικό ημιτελικό η μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης είχε ηττηθεί στο Καλλιμάρμαρο από τον Παναθηναϊκό με 78-70, αλλά προκρίθηκε χάρη στο +14 του “Μασνάγκο” (69-55). Οι σκόρερς του τελικού: Οσολα 4, Ράγκα 20, Ζανάτα 4, Μενεγκίν 21, Τζενάρι 8, Φλαμπορέα 13 (Ινις) – Μάνοβιτς 5, Ρ. Τούρντιτς 10, Προυγκ 8, Σόλμαν 20, Σκάνσι 24, Λ. Τούρντιτς 2 (Γιουγκοπλάστικα)

1972-73, IΝΙΣ ΒΑΡΕΖΕ-ΤΣΣΚΑ ΜΟΣΧΑΣ 71-66

H περίοδος 1972-73 επιφύλαξε για τρίτη φορά μέσα σε πέντε χρόνια έναν τελικό ανάμεσα στις κατά τεκμήριον κυρίαρχες ομάδες της Ευρώπης, που είχαν ήδη οικοδομήσει τη «βεντέτα» τους και έδωσαν ραντεβού πάλι επί βελγικού εδάφους, αυτή τη φορά στη Λιέγη. Στις 22 Μαρτίου του ’73 η Ινις Βαρέζε πήρε τη ρεβάνς για την προ διετίας ήττα της και διατήρησε τα κεκτημένα του Τελ Αβίβ, νικώντας την ΤΣΣΚΑ Μόσχας με 71-66. Οι Ιταλοί που είχαν εντάξει στο δυναμικό τους άλλο έναν δεινό εκτελεστή, τον Αμερικανό Μπομπ Μορς προηγήθηκαν στο ημίχρονο με 41-29 οιστρηλατούμενοι από τον Ράγκα, που πέτυχε 25 πόντους, ενώ στον αντίποδα ο Σεργκέι Μπέλοφ πέτυχε πάνω από τους μισούς της ΤΣΣΚΑ, αλλά εις μάτην. Οι σκόρερς: Οσολα 6, Ράγκα 25, Μορς 16, Μπισόν 13, Μενεγκίν 9, Φλαμπορέα 2 (Ινις) – Σ. Μπέλοφ 34, Κοβαλένκο 14, Ζαρμουχαμέντοφ 4, Εντέσκο 6, Πετράκοφ 6, Ντατσένκο 2 (ΤΣΣΚΑ)

1973-74: ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ- ΙΝΙΣ ΒΑΡΕΖΕ 84-82

Στην πέμπτη απανωτή εμφάνιση της σε τελικό η Ινις Βαρέζε, με τον Σάντρο Γκάμπα να παίρνει τη σκυτάλη από τον Νίκολιτς, εδέησε να αντιμετωπίσει τη Ρεάλ Μαδρίτης, που επέστρεψε μετά από πέντε χρόνια στην κεντρική σκηνή και ανέκτησε τα σκήπτρα τα οποία είχε παραδώσει το 1969 στη Βαρκελώνη. Στις 3 Απριλίου του ’74 στο «Μπολιέ» της Ναντ οι Μαδριλένοι, στον πάγκο των οποίων εξακολουθούσε να βρίσκεται ο Πέδρο Φεράντιθ ανέκαμψαν στο δεύτερο ημίχρονο και με τον Καρμέλο Καμπρέρα να ανοίγει τον ρυθμό, να σκοράρει σε αλλεπάλληλους αιφνιδιασμούς και να προκαλεί εφιάλτες στον Οσολα, επιβλήθηκαν με 84-82 (34-39). Οι σκόρερς: Μπράμπεντερ 22, Σέρμπιακ 14, Λιούκ 14, Ρουγιάν 14, Καμπρέρα 16, Κορμπαλάν 4 (Ρεάλ)- Οσολα 4, Ράγκα 17, Μπισόν 10, Μορς 24, Μενεγκίν 25, Ζανάτα 2 (Ινις)

1974-75: ΙΝΙΣ ΒΑΡΕΖΕ-ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ 79-66

Έναν χρόνο αργότερα η... ρεπετισιόν του τελικού είχε ιταλική φινέτσα. Στις 10 Απριλίου του 1975 στην Αμβέρσα, η Ινις Βαρέζε πήρε το αίμα της πίσω νικώντας τη Ρεάλ Μαδρίτης με 79-66. Οι Μαδριλένοι προηγήθηκαν στο ημίχρονο με 38-35, αλλά στη συνέχεια έγιναν λεία στα δόντια του σεληνιασμένου Μπομπ Μορς, που είχε στο πλάι του τον Τσάρλι Γέλβερτον. Ο Αμερικανός είχε επιλεγεί στο Νο 25 του ντραφτ του 1971 από τους Μπλέιζερς, στους οποίους αγωνίσθηκε μόνο μία σεζόν «κόπηκε» επειδή αρνήθηκε να σταθεί σε στάση προσοχής κατά τη διάρκεια της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ! Στη συνέχεια τη σεζόν 1972-73, ο Νεϋορκέζος γκαρντ πέρασε από τον Ολυμπιακό αγωνιζόμενος στα ματς του Κυπέλλου Κόρατς με την ολλανδική Ντελφτ και την τσεχοσλοβακική Μπρνο. Οι σκόρερς: Οσολα 4, Γέλβερτον 10, Ζανάτα 9, Μορς 29, Μπισόν 14, Ρίτσι 13 (Ινις)- Κορμπαλάν 11, Μπράμπεντερ 21, Σέρμπιακ 16, Λιούκ 4, Ρουγιάν 12, Καμπρέρα 2 (Ρεάλ).

1975-76: ΜΟΜΠΙΛΤΖΙΡΤΖΙ ΒΑΡΕΖΕ-ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ 81-74

Την επόμενη χρονιά η Ινις (με προπονητή πάλι τον Σάντρο Γκάμπα) πέτυχε το repeat νικώντας και πάλι τη Ρεάλ Μαδρίτης, στην οποία ο Λόλο Σάινθ είχε διαδεχθεί τον Φεράντιθ, στον τρίτο κατά σειρά τελικό ανάμεσα στις δυο ομάδες, που όπως και ο δεύτερος έστεψε πρωταθλητές Ευρώπης τους Λομβαρδούς, με σκορ 81-74. Την Πρωταπριλιά του ’76 στο «Πατινουάρ ντε Βερνέ» της Γενεύης η Βαρέζε, που πλέον είχε μετονομασθεί από Ινις σε Μομπιλτζίρτζι με προεξάρχοντες τον Μπομπ Μορς και τον Ντίνο Μενεγκιν που σκόραραν 51 πόντους και χάρη στην υπεροχή της στα ριμπάουντ (32 έναντι 20), έριξε στο καναβάτσο τους Μαδριλένους, οι οποίοι στηρίχθηκαν αποκλειστικά στην αμερικανική τριπλέτα τους, αλλά δεν πήραν πόντους από τους γηγενείς παίκτες. Οι σκόρερς: Οσολα 9, Μορς 28, Κάμπιον 7, Μενεγκίν 23, Ζανάτα 14 (Μομπιλτζίρτζι)- Καμπρέρα 6, Μπράμπεντερ 22, Σέρμπιακ 24, Κόχραν 16, Ρουγιάν 2, Κρ. Ροντρίγκεθ 2 (Ρεάλ).

1976-77: ΜΑΚΑΜΠΙ ΤΕΛ ΑΒΙΒ- ΜΟΜΠΙΛΤΖΙΡΤΖΙ ΒΑΡΕΖΕ 78-77

To ημερολόγιο έδειχνε 7 Απριλίου του 1977, όταν Ιταλοί επιδίωξαν στη «Χάλα Πιονίρ» του Βελιγραδίου το three peat, αλλά στραβοπάτησαν απέναντι στη «Σταχτοπούτα» Μακαμπί Τελ Αβίβ και δεν ανταποκρίθηκαν στο ραντεβού τους με την Ιστορία! Στο remake του τελικού του Κυπέλλου Κυπελλούχων του 1967 στον οποίο είχε επιβληθεί η Βαρέζε, τώρα ήλθε η σειρά των Ισραηλινών, που με προπονητή τον Ραλφ Κλάιν και σούπερ σταρ τον γενειοφόρο Τζιμ Μποουτράιτ νίκησαν με 78-77, ανέβηκαν για πρώτη φορά στο θρόνο, εξ ου και η ιστορική ατάκα του αρχηγού τους, Ταλ Μπρόντι: «Είμαστε στον χάρτη και θα μείνουμε στον χάρτη όχι μόνο στον αθλητισμό, αλλά σε όλα τα επίπεδα» σπορ και παντού. Ο Μπουτράιτ πέτυχε τους τελευταίους έξι πόντους της Μακαμπί και έγραψε το 75-78, ο Μενεγκίν μείωσε σε 77-78, ο Σίλβερ έχασε την μπάλα, αλλά δυο δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη ο Οσολα έκανε λάθος πάσα. Οι σκόρερς: Αροέστι 2, Μπέρκοβιτς 17, Σίλβερ 8, Μποουτράιτ 26, Πέρι 12, Σβάρτς 4, Μπρόντι 9 (Μακαμπί) Οσολα 4, Γελίνι 10, Μορς 20, Μενεγκίν 21, Μάιστερ 7, Ζανάτα 4, Μπισόν 11 (Βαρέζε).

1977-78: ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ - ΜΟΜΠΙΛΤΖΙΡΤΖΙ ΒΑΡΕΖΕ 75-67

Την επόμενη χρονιά ήταν η σειρά της Ρεάλ Μαδρίτης να επιστρέψει στην κορυφή και να εκδικηθεί τη Βαρέζε για τις ήττες της στη Γενεύη και στην Αμβέρσα. Στις 6 Απριλίου του ’78 στο «Ολίμπια Χάλε» του Μονάχου η Ρεάλ, παρά την απουσία του Κλίφορντ Λιούκ ανέκαμψε στο δεύτερο ημίχρονο και επιβλήθηκε των Ιταλών με 75-67 (40-41), έχοντας ως μεγάλο πρωταγωνιστή τον Βάλτερ Σέρμπιακ. Η Βαρέζε με προπονητή το Νίκο Μεσίνα είχε εντάξει και πάλι στο δυναμικό της τον Γέλβερτον, αλλά έπεσε στο... κακό φεγγάρι του Μορς. Οι σκόρερς: Κορμπαλάν 2, Μπράμπεντερ 16, Σέρμπιακ 26, Κόχραν 10, Ρουγιάν 10, Καμπρέρα 9, Πράδα 2 (Ρεάλ)- Οσολα 2, Γέλβερτον 24, Ζανάτα 4, Μορς 12, Μενεγκίν 23, Μπισόν 2, (Βαρέζε).

1978-79: ΜΠΟΣΝΑ ΣΑΡΑΓΕΒΟ- ΕΜΕΡΣΟΝ ΒΑΡΕΖΕ 96-93

Επτά χρόνια μετά την παρουσία της Γιουγκοπλάστικα ήλθε η σειρά μιας δεύτερης γιουγκοσλαβικής ομάδας να εμφανιστεί στον τελικό και μάλιστα να αναρριχηθεί στο θρόνο. Στις 5 Απριλίου του 1979 στη Γκρενόμπλ, ενώπιον 12.00 θεατών, η Μπόσνα Σαράγεβο, με προπονητή τον Μπόγκνταν Τάνιεβιτς, με αρτίστα τον αείμνηστο Μίρσα Ντελίμπασιτς και με τον Ζάρκο Βάραϊτς να οργιάζει και να σημειώνει ρεκόρ πόντων στα χρονικά του θεσμού (45) επιβλήθηκε της Εμερσον Βαρέζε με 96-93. Αυτός ο τελικός γέννησε τον πρώτο θρίαμβο των «πλάβι» (με τη συμμετοχή του μετέπειτα παίκτη του Πανιωνίου Πρέντραγκ Μπένατσεκ) και τον βασικότερο λόγο της δεδηλωμένης «Yugonostalgia» του Μαυροβούνιου προπονητή της Μπόσνα, ενώ αποτέλεσε το κύκνειο άσμα της μεγάλης Βαρέζε, η οποία κατέκτησε πέντε τίτλους, αλλά ηττήθηκε στους τελευταίους τρεις τελικούς. Οι σκόρερς: Ντελίμπασιτς 30, Βάραιτς 45, Μπόσιοσιτς 2, Ραντοβάνοβιτς 10, Ντόγκιτς 3, Μπένατσεκ 6, Πέσιτς (Μπόσνα)- Γέλβερτον 27, Γκουάλκο 16, Μορς 30, Καράρια 1, Τζεργκάτι 7, Κολόμπο 2, Μενεγκίν 10 (Βαρέζε)