Δεν γνωρίζουμε πόσοι από εσάς πιστεύετε ότι τα μαθηματικά είναι κομμάτι κάθε τομέα της ζωής μας, αλλά στο μπάσκετ έχουν ενδεικτικό χαρακτήρα. Το βιογραφικό αποτελεί τον καθρέπτη κάθε αθλητή και τα στατιστικά στοιχεία καριέρας φανερώνουν το πραγματικό επίπεδό του. Στην περίπτωση του Μάικλ Τζένκινς, η λογική είχε πάει περίπατο ως προς την εκτελεστική του ικανότητα. Υπό την έννοια ότι συνέβησαν πράγματα τα οποία ήταν αντιστρόφως ανάλογα των περγαμηνών του. Ο Αμερικανός του Άρη εντάσσεται στη μικρή συνομοταξία των παικτών που ευστόχησαν σε 12 ή και περισσότερα τρίποντα σε έναν αγώνα (στην ιστορία) του NCAA. Ο ίδιος κατάφερε να συμπεριληφθεί σε αυτή τον Νοέμβριο του 2006 με τη φανέλα του Winthrop και θύμα του πανεπιστήμιο North Greenville. Αν αυτό το στοιχείο δεν είναι αρκετό ή μάλλον πειστικό, στην καριέρα του σουτάρει με το εκπληκτικό ποσοστό ευστοχίας του 40% έξω από τη γραμμή. Κι όμως, αυτός ο παίκτης υπέστη κρίση ταυτότητα έως ότου βρει τον χαμένο του εαυτό στην Πάτρα και φορτώσει το καλάθι του Προμηθέα.

Το αδιαμφισβήτητο μειονέκτημα του 30χρονου Αμερικανού σχετίζεται με το βιογραφικό που αναφέραμε παραπάνω. Όσο παράξενο κι αν φαίνεται, ο Άρης αποτελεί την πρώτη (εξαιρετικά απαιτητική) δουλειά γι’ αυτόν. Ξεκινώντας δηλαδή από τον Νοέμβριο του 2008 – όταν η Σπλιτ τον δοκίμασε αλλά δεν του έδωσε συμβόλαιο – και καταλήγοντας στην περσινή σεζόν στην Τουρκ Τέλεκομ. Ο Τζένκινς ουδέποτε αγωνίστηκε σε ομάδα η οποία απαιτείται να έχει ρεκόρ νικών που θα ξεπερνάει (ποσοστιαία) το 65%-70%. Εξαιρώντας την Μπουντούτσνοστ η οποία είναι ό, τι καλύτερο διαθέτει το Μαυροβούνιο, προφανώς δεν ένιωσε έντονη πίεση όταν έπαιζε στη Γερμανία (σ. σ. Τούμπινγκεν), στο Βέλγιο (σ. σ. Λιέγη, Γκεντ) ή στην Legadue με τη φανέλα της Μπρέσια. Συνεργάστηκε με την παρηκμασμένη Καντού, ενώ στις δύο χρονιές του στην Τουρκία ο ουσιαστικός στόχος ήταν η αποφυγή του υποβιβασμού.

Μόνο που εδώ είναι Ελλάδα και «κάθε ήττα είναι κηδεία». Όπως ισχύει και για τους άλλους τρεις Αμερικανούς του Άρη, ο Τζένκινς χρειάστηκε χρόνο για να αντιληφθεί… τι εστί Άρης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο τραυματισμός του στην κνήμη. Ο ίδιος διαμαρτυρόταν για ενοχλήσεις αλλά οι μαγνητικές τομογραφίες ήταν απολύτως καθαρές. Κανείς αμφισβήτησε την ύπαρξη προβλήματος γιατί το πόδι του όντως ήταν πρησμένο. Δεν είχε ταξιδέψει με την αποστολή της ομάδας στο Ντομζάλε με το σκεπτικό της υποβολής σε πρόγραμμα θεραπειών και την προοπτική ανάκτησης της ετοιμότητάς του στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Ήταν ένα γεγονός που είχε σχολιαστεί, ενδεχομένως να έγινε και η σύγκριση με τον Τζέρελ ΜακΝιλ ο οποίος στα περσινά πλέι οφ έπαιζε με κάταγμα στον καρπό. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι σωστό, αλλά η κρίση του κοινού… αφέντες δεν δέχεται. Δυστυχώς, υπάρχει η απαίτηση παραμερισμού του προβλήματος υγείας μπροστά στη σκοπιμότητα.

Το ιδιαίτερο περιβάλλον του Άρη έγινε κατανοητό μετά το ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Εκεί προφανώς αντιλήφθηκε ότι τα συναισθήματα του κόσμου εξαρτώνται κατά συντριπτικό ποσοστό από το αποτέλεσμα καθώς επίσης και ότι τα συγχωροχάρτια δεν είναι για περίσσευμα. Αν κερδίσεις, σε αποθεώνουν. Αν όχι, βρες μια πόρτα για να φύγεις. Αυτό είναι το μέγεθος των απαιτήσεων. Στην καριέρα του, ο Τζένκινς δεν είχε να διαχειριστεί καθεστώς πίεσης. Εξαίρεση αποτελεί ασφαλώς ο Οκτώβρης του 2014. Τότε διεκδίκησε μέχρι το… τελευταίο δευτερόλεπτο τη θέση του 15^ου παίκτη στην Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ. Αγωνίστηκε και στα επτά παιχνίδια του training camp, δίχως να κερδίσει την εμπιστοσύνη του τεχνικού επιτελείου. Κράτησε όμως την εμπειρία της συνύπαρξης με τους Ντουράντ, Ουέστμπρουκ.

Επιστρέφοντας στον Άρη, ο Αμερικανός γνωρίζει ότι βρίσκεται σε καθεστώς αμφισβήτησης από την επομένη του αγώνα με το Ρέθυμνο. Αντιλαμβάνεται ότι ο ίδιος έβαλε τον εαυτό του σ’ αυτή τη δύσκολη θέση και στην Πάτρα έκανε μια αρχή ή μάλλον έδωσε το δικαίωμα στον Δημήτρη Πρίφτη να κάνει δεύτερες ή και τρίτες σκέψεις για την περίπτωσή του.