Διαμαντίδης ή Σπανούλης;

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ

Διαμαντίδης: Ό,τι πληρέστερο, ό,τι πιο πληθωρικό έχει περάσει ποτέ!

Στο δωμάτιό μου, ακριβώς δίπλα στο προσκεφάλι, η μοναδική αφίσα που έχω καδράρει και κρεμάσει ποτέ στη ζωή μου είναι η πανηγυρική της εθνικής ομάδας μετά τον άθλο του 2005 στο Βελιγράδι. Αυτή η φωτογραφία, στο φιλμ της ζωής μας που ξετυλίγεται καθημερινά, με τόσες εναλλαγές, με τόσο γρήγορους ρυθμούς, θα είναι εσαεί το σούπερ που δεν θα σβήνει ποτέ από τη οθόνη... Ριζωμένο σε μία από τις τέσσερις γωνιές κάθε ξεχωριστού καρέ, όπως ακριβώς είναι λογότυπα των καναλιών. Μέχρι να σβήσει το κερί.
Για εμάς, που είχαμε την ευκαιρία (και την ευλογία) να μπούμε στο επάγγελμα της δημοσιογραφίας με την ταμπέλα του «μπασκετικού», τα πρόσωπα έχουν ένα και μοναδικό χρέος: Να υποκλίνονται στο μεγαλείο της ομάδας. Διότι εν τέλει, το σύνολο είναι που μας απογειώνει όλους. Η επιτυχία έρχεται πάντα μέσα από την ομάδα και τα πρόσωπα είναι σαν τα χρώματα σε έναν πίνακα του Μιχαήλ Άγγελου. Προσφέρουν την ξεχωριστή ομορφιά στην τελική μαγεία του όλου.
Γιατί γράφω όλα αυτά; Διότι, ειλικρινά, δεν πίστευα ποτέ ότι, ασυναίσθητα κι ενστικτωδώς, θα απαιτούνταν 16 δευτερόλεπτα για να υποπέσω σε ένα προσωπικό αμάρτημα... Καμιά φορά, η ζωή κάνει παράξενα παιχνίδια και η αλληλουχία των γεγονότων είναι τόσο προκλητική. Σε αυτά τα 16'' της Μάλαγα, συνέλαβα τον εαυτό μου να απαντάει, για πρώτη φορά στη ζωή μου, στο ερώτημα που γεννήθηκε το καλοκαίρι του 2010. Διαμαντίδης ή Σπανούλης; Δεν ήταν τυχαίο το γεγονός... Λίγες ώρες νωρίτερα, στο ΣΕΦ, ο έτερος του κορυφαίου μπασκετικού διδύμου της Ευρώπης έστηνε τη δική του παράσταση. Το έναυσμα ήταν πολύ κοντινό, οι εικόνες όμορες και πεντάμορφες. Το κατεστραμμένο ελληνικό μπάσκετ διαθέτει ακόμα μια πρώτη ύλη, η οποία είναι ζηλευτή σε ολόκληρο τον κόσμο. Δύο μεγαλειώδη σόλο, από δύο σοπράνο της στρογγυλής Θεάς, με τόσο μικρή χρονική απόσταση, ήταν αρκετά για να τσιγκλήσουν τις αρχές και τα ιδανικά του οποιουδήποτε, ακόμα και τα δικά μου που θεωρώ ότι στο ελληνικό μπάσκετ είναι όλοι ίσοι, θαυμαστοί και πρότυπα.
Σε μια εσωτερική διαδικασία απάντησα στο ερώτημα... Λες και είχα καταπιεί έναν δυναστευτικό ορό αλήθειας. Της δικής μου αλήθειας. Διότι η αλήθεια του καθενός είναι διαφορετική, ανάλογα με τις προσλαμβάνουσες που έχει.
Δεν αισθάνομαι ότι χρειάζεται να βουτήξω στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ πριν καταγράψω την άποψη που με εκφράζει, διότι όπως σας εξήγησα, επί της ουσίας διαχωρισμός δεν γίνεται. Αν πρέπει όμως να γίνει επιλογή, τότε ναι, θεωρώ ότι ο Δημήτρης Διαμαντίδης είναι ό,τι πιο αξιοθαύμαστο έχει να παρουσιάσει αυτή η γενιά του μπάσκετ σε ολόκληρη την Ευρώπη...
Ένας άνθρωπος, που δίχως ματαιοδοξία, χωρίς ύστερες σκέψεις, δίχως ασύλληπτα αθλητικά προσόντα κι εκφράζοντας στο γήπεδο, αυτό ακριβώς που διδάχτηκε από την οικογένειά του (να είναι ένα θετικό στοιχείο για την κοινωνία), έχει καταφέρει να βάλει το στίγμα του σε μια ολόκληρη εποχή. Άλλοι το επεδίωξαν και έφαγαν τα μούτρα τους... Ο ίδιος, μόλις εγκαταλείψει το μπάσκετ, πιθανότατα θα... εξαφανιστεί από προσώπου γης! Η μισαλλοδοξία και η υστεροφημία είναι ασύμβατα με τον χαρακτήρα του. Κατά τη διάρκεια ενός αγώνα συμπεριφέρεται, σε κάθε ξεχωριστή φάση, όπως ακριβώς θα έκανε απέναντι στην οικογένεια και στους φίλους του: Τα πάντα για να περνούν αυτοί όμορφα!
Κι όμως, παρότι ξεκινά από την αφετηρία της συνειδητής υποταγής του «εγώ» την οποία υπηρετεί ως στάση ζωής, ο Δημήτρης Διαμαντίδης κατόρθωσε να γίνει ο κορυφαίος των κορυφαίων. The best of the best! Έχοντας σφραγίσει νίκες, επιτυχίες, μετάλλια με προσωπικές φάσεις, που δεν του ζητήθηκαν... Δεν τις επιδίωξε. Κι ίσως αυτό να είναι το μυστικό της επιτυχίας.
Ο Βασίλης Σπανούλης είναι σπάνια περίπτωση χαρακτήρα, αδάμαστης ψυχής, στο πρόσωπο του οποίου όλοι οφείλουν να αναγνωρίσουν το μεγαλείο της προσωπικής προσπάθειας, της σκληρής δουλειάς, του πείσματος, της θέλησης και του αδάμαστου πνεύματος νικητή που τον διακατέχει.
Αυτό που τον χωρίζει από τον Δημήτρη Διαμαντίδη, είναι οι εικόνες, τα στοπ καρέ, που είναι αποτυπωμένα στο μυαλό κάθε φίλου του μπάσκετ. Αναφέρομαι στα κατορθώματά του που έχουν ταξιδέψει σε όλες τις γωνιές του κόσμου, το τρίποντο με τη Γαλλία, η τάπα στον Άκερ, η παράσταση με την Ολίμπια Λουμπλιάνας, το νικητήριο καλάθι με τον Ολυμπιακό, η ανάδειξή του έξι φορές ως καλύτερου αμυντικού της Ευρωλίγκας, οι δύο εκ των οποίων συνδυάστηκαν με την επιλογή του ως πολυτιμότερου παίκτη της διοργάνωσης... Μόνο ο Τζόρνταν έχει καταφέρει κάτι αντίστοιχο σε τόσο υψηλό επίπεδο. Ένας καμβάς πολυδιάστατος, αυτό που λείπει από τον Σπανούλη. Η... πολυ-διάσταση. Η οποία βεβαίως προέρχεται κι από τα σωματικά (όχι τόσο αθλητικά) προσόντα του Δημήτρη Διαμαντίδη, τα μεγάλα χέρια του, το ύψος, που του επέτρεψαν να τα συνδυάσει με το δικό του σκέπτεσθαι και να τον φέρουν στην κορυφή της λίστας των κορυφαίων.

Υ.Γ. Ο Διαμαντίδης είναι ό,τι πιο ολοκληρωμένο έχει περάσει ποτέ από το ελληνικό μπάσκετ, αφήνοντας έτη φωτός πίσω του τον Φάνη Χριστοδούλου. Είναι φαιδρό όμως, παιδιά που γεννήθηκαν το 1988, το 1990 ή και λίγο νωρίτερα ή αργότερα, να συγκρίνουν τον Νίκο Γκάλη με τον Διαμαντίδη. Διότι πολύ απλά δεν τίθεται κανένα θέμα σύγκρισης. Είναι ανόμοια μεγέθη. Πολύ περισσότερο για παιδιά που δεν ξέρουν τι εστί Γκάλης και τον βλέπουν μόνο μέσα από τοYoutube.
Ο Διαμαντίδης είναι ο καλύτερος και ο πιο ολοκληρωμένος παίκτης στην ιστορία, η οποία όμως δεν θα αποκαθηλώσει ποτέ τον Νίκο Γκάλη από την κορυφή της, ως τον πιο σημαντικό παίκτη που θα έχει περάσει ποτέ... Ο Νίκος Γκάλης είναι ένας και μοναδικός. Όχι γιατί ήταν καλύτερος από τον Διαμαντίδη, αλλά γιατί ο ρόλος και η προσφορά του δεν συγκρίνεται ούτε πρόκειται να συγκριθεί ποτέ στο μέλλον. Πριν από τον Γκάλη, το ελληνικό μπάσκετ κατέγραφε σελίδα σελίδα με αίμα την Παλαιά Διαθήκη του... Η δική του έλευση ήταν το έναυσμα για να απαρνηθεί την Παλαιά και να ξεκινήσει τη συγγραφή της Καινής Διαθήκης του. Αυτή που συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Αν θέλετε να συζητήσουμε ποιος... Άγιος είναι καλύτερος, μπορούμε να το κάνουμε.

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ

Φέτος Σπανούλης, συνολικά Διαμαντίδης

Είναι της μόδας, αλλά είναι και πραγματικότητα. Ο Διαμαντίδης για τον Παναθηναϊκό και ο Σπανούλης για τον Ολυμπιακό είναι... όαση. Με δεδομένο, όμως, ότι ο Ολυμπιακός είναι μεγαλύτερη... έρημος, ο τίτλος απονέμεται στον Σπανούλη. Φέτος είναι καταπληκτικός, δεν τίθεται θέμα ότι είναι ο πιο φορμαρισμένος Έλληνας παίκτης. Είναι ο καλύτερος απ' όλους όσοι αγωνίζονται σε ελληνικές ομάδες και αν δεν έβαζε τα δύο τρίποντα ο Διαμαντίδης κόντρα στη Μάλαγα, δεν θα υπήρχε και ερώτημα.
Προσοχή δεν αναφέρομαι σε καριέρα ούτε σε στιλ παιχνιδιού. Ο Διαμαντίδης βρίσκεται ακόμα πολύ πιο μπροστά από τον Σπανούλη σε αυτό το κομμάτι. Είναι σαφώς περισσότερο πολυδιάστατος, έχει κάνει φοβερή καριέρα και είναι εφάμιλλος του Γιαννάκη και του Γκάλη. Μόνο ο Παπαλουκάς μπορεί να μπει στην ίδια κατηγορία, με βάση την ως τώρα καριέρα του.
Το ερώτημα έχει να κάνει με τη φετινή παρουσία τους. Βέβαια δεν είναι απαραίτητο να τους συγκρίνουμε και να μπούμε στη διαδικασία της ανάδειξης του καλύτερου, αλλά πάντα τον αθλητισμό τον ομορφαίνουν τέτοια ερωτήματα. Γκάλης ή Γιαννάκης, Μάτζικ ή Μπερντ, Κόμπε ή Τζόρνταν, Παπαλουκάς ή Διαμαντίδης και ούτως καθ' εξής.
Ας μείνουμε, όμως, στο θέμα μας. Ο Βασίλης Σπανούλης είναι σαφώς πιο... φρέσκος τούτη τη σεζόν, έχει ενέργεια και κρατάει μόνος του τον Ολυμπιακό. Στα 5 από τα 6 ματς ως τώρα στην Ευρωλίγκα των «ερυθρολεύκων», παίζει ουσιαστικά μόνος εναντίον όλων. Όχι κάνοντας κατάχρηση, αλλά γιατί η ομάδα του στερείται άλλων ποιοτικών λύσεων. Ενίοτε έχει και μια βοήθεια (με τη Φενέρ τον Πρίντεζη, με τη Νανσί περισσότερους, με την Μπιλμπάο τον Χάινς και τον Παπανικολάου), αλλά την... μπουγάδα την καθαρίζει μόνος του. Ειδικά στα τελευταία λεπτά μοιάζει αλάνθαστος κι αν στο Καντού ή στη Βιτόρια δεν είχε προδοθεί από λάθη συμπαικτών του, θα είχε φέρει μόνος του και δύο διπλά. Και τώρα ο Ολυμπιακός θα ήταν πρώτος. Συνολικά ο Σπανούλης μοιάζει ασταμάτητος, είναι μια ομάδα μόνος του και ας μην το παραδέχεται και στους δύο πρώτους μήνες της σεζόν, είναι ο καλύτερος.
Ο Διαμαντίδης από την πλευρά του δεν δείχνει να είναι καλά, αλλά και πάλι είναι ό,τι καλύτερο διαθέτει ο Παναθηναϊκός. Τον βοηθάει το ότι βρίσκεται σε σαφώς καλύτερη ομάδα, αλλά γενικά δεν έχει την απαραίτητη ενέργεια. Βέβαια κάθε φορά που ο Παναθηναϊκός τον χρειάζεται, είναι εκεί. Με εξαίρεση το ματς με την Μπάμπεργκ, που αστόχησε σε δύο καθοριστικά σουτ. Κόντρα στη Μάλαγα έκανε μόνος του, όμως, τη μεγάλη ανατροπή και στην ουσία ήταν πρωταγωνιστής σε κάτι πολύ σπουδαίο. Τέτοιες ανατροπές και τέτοια νικητήρια σουτ μένουν για πάντα στην Ιστορία, είναι σημεία αναφοράς για πολλά χρόνια στα αφιερώματα περί ανατροπών, κάνουν τα μικρά παιδιά να αγαπήσουν το μπάσκετ. Τα δύο τρίποντα του Διαμαντίδη υπενθύμισαν σε όλους ότι ανήκει στους κορυφαίους της ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ και ο Σπανούλης χρειάζεται να κάνει ένα βήμα ακόμα για να τον φτάσει. Σε ό,τι αφορά, όμως, καθαρά τη φετινή τους παρουσία, ο Σπανούλης είναι σαφώς καλύτερος. Στους δύο πρώτους μήνες τουλάχιστον. Κάνει κι αυτός πράγματα που τα μικρά παιδιά θαυμάζουν και θέλουν να αντιγράψουν και θυμίζει πως σε ορισμένες περιπτώσεις, ζει και βασιλεύει τα μπάσκετ του ενός. Τέτοια ικανότητα στο ένας εναντίον ενός την είχε μόνο ο Γκάλης και όσα έκανε με την Μπιλμπάο, μας έφεραν πίσω στη δεκαετία του '80.
Μακάρι, λοιπόν και οι δύο να συνεχίσουν έτσι, να πάρουν βοήθεια και από τους συμπαίκτες τους και να μας ομορφαίνουν το μπασκετικά μας βράδια. Γιατί το ελληνικό μπάσκετ έχει ανάγκη και τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη τα παιδιά που έρχονται, για να θυμίσουν ότι η Ελλάδα θα βγάζει πάντα σπουδαίους μπασκετμπολίστες.