Δεν την πήρε την ανάσα. «Από ανακοπή», επισήμως. «Από χημικά», ανεπισήμως. «Από πέτρα ξεκίνησαν όλα», λένε κάποιοι. «Από ανακοπή», τέλος, οφείλουμε να το δεχθούμε. Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα ποτέ δεν κάνουν λάθος. Κι αν κάνουν, δεν το παραδέχονται. Ακόμα κι αν κάποιοι από τους κυβερνώντες φτάσουν στο έσχατο σημείο να παραδεχτούν το λάθος τους, το υποστηρίζουν! «Εγώ τώρα θα κάνω λάθος, θα κλάψουνε μανούλες, το ξέρω, αλλά ΠΡΕΠΕΙ να κάνω λάθος».

Και να κλάψουνε μανούλες...

Ένα λάθος είμαστε. Μέσα στο λάθος. Στα λάθη και τα πάθη μας. Εμείς τους ψηφίζουμε, εμείς τους βρίζουμε, εμείς τους ξαναψηφίζουμε για να τους ξαναβρίσουμε. Κι αυτοί εκεί, αγέρωχοι, τάχα «εισπράττουν τα πολιτικά μηνύματα», όταν μείνουν για λίγο στην απόξω, μέχρι να γυρίσουν «να βάλουν τάξη», όπως μου είπε ένας γέροντας για τον τωρινό πρωθυπουργό, όταν άρχισε ο κατήφορος του Μνημονίου.

«Μίλτο, έπρεπε να βάλει τάξη». Τη βάζει. Λίγο λίγο. Τον ξαναείδα, απογοητευμένο και κατσούφη, πριν δυο-τρεις μέρες. Μάλλον του την είχε βάλει βαθιά την τάξη η κυβέρνηση. «Δεν πάει άλλο...»!

Ε, πόση τάξη ακόμα; Μη βάλουνε μέσα και τα θρανία...

Όλο αυτό δεν είναι κάποιο επαναστατικό μανιφέστο. Μανι-χέστα κι άστα είμαστε όλοι μας κι αυτό αποτυπώνω στην οθόνη του ανθυπολογιστή μου. Είναι αυτά που βλέπουμε, αυτά που ζούμε, αυτά που λέμε με τους φίλους μας, με τους γνωστούς και με τους αγνώστους, στα σπίτια, στη δουλειά, στους δρόμους, στις πορείες. Ένα και μοναδικό θέμα συζήτησης. Τα «κουρέματα», τα κόντρα ξυρίσματα χωρίς σαπουνάδα, η «τάξη» που μπαίνει χωρίς λιπαντικό.

Δεν μιλάμε για τίποτα, τίποτα, τίποτα άλλο. Τα λεφτά και πώς θα τα βγάλουμε πέρα. Οι δουλειές που δεν υπάρχουν ή δεν πληρώνουν ή δεν πληρώνουν όσο πρέπει. Οι υποχρεώσεις. Οι φόροι. Οι νέοι φόροι. Οι κι άλλοι νέοι φόροι. Τα νέα, νέα, νέα μέτρα, που ανανεώνονται πια πιο γρήγορα κι από τη γυναικεία μόδα.

Αυτά συζητάει ο Έλληνας σήμερα. Αυτά τον απασχολούν. Μόνο αυτά. Χάσαμε τα ενδιαφέροντά μας, τις συνήθειές μας, το κέφι μας. Χάνουμε τη ζωή μας, λεπτό το λεπτό, συζητώντας ...πώς θα ζήσουμε. Και όλο και λιγότερο (και λιγότεροι) γελάμε. Ή και καθόλου. Λες και θα το φορολογήσουν κι αυτό. Που δεν το βλέπω και τόσο απίθανο, εδώ που τα λέμε. Θα σε βλέπει το κράτος να γελάς και θα σε ελέγχει: «Δεν μπορεί, κάτι θα του αφήσαμε για να είναι χαρούμενος».

Έχω αρχίσει να χαμογελάω πια μόνο με τις αναμνήσεις. Σαν να βλέπω παλιό, καλό ελληνικό κινηματογράφο μέσα στο κεφάλι μου. Με τις ευχάριστες στιγμές που έζησα. Που ζήσαμε. Που πέρασαν. Κι αυτό με μελαγχολεί ακόμα περισσότερο. Ο καθρέφτης μου ουρλιάζει. Τα καλύτερα πέρασαν...

Τι έρχεται αλήθεια;

Μέχρι να βρούμε την απάντηση και να ξαναβρούμε το χαμόγελό μας, εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...