Γι΄ αυτό, όπου τη βρίσκουμε εύκαιρη, όπου «μας παίρνει», της δίνουμε μία, για να μην μας παίρνει μόνο αυτή και να παίρνει καμιά φορά και τα δικά μας φάλτσα. Ειδικά τώρα που φαλτσάρουμε όλοι μαζί. Είναι βέβαιο, άλλωστε, ότι όλοι αυτοί που πήγαν στο «Καραϊσκάκη» για το ματς με την Ντόρτμουντ, δεν πήγαν επειδή «μια ελληνική ομάδα έπαιζε με μια γερμανική», που λέει κι ο 87χρονος πατέρας μου, που θυμάται «κατοχή και πείνα, χωρίς ρετσίνα».

Για τον Ολυμπιακό πήγε ο κόσμος στο «Καραϊσκάκη», ο Ολυμπιακός έπαιξε, ο Ολυμπιακός κέρδισε, οι Ολυμπιακοί το χάρηκαν. Χάρηκαν τον Ολυμπιακό που έπαιξε και κέρδισε. Τον Ολυμπιακό που έπαιξε μπάλα, τον Ολυμπιακό που έμεινε ζωντανός στο Τσάμπιονς Λιγκ, τον Ολυμπιακό που έπαιξε με τον ...Μακούν, τον Ολυμπιακό που έπαιξε ως «ομάδα Βαλβέρδε». Τον Ολυμπιακό που ήταν διαβασμένος, οργανωμένος, αποφασισμένος, παθιασμένος!

Πήγαν για τον Ολυμπιακό κι όταν το ματς καθάρισε, θυμήθηκαν και τη Γερμανία. Όχι την πείνα της κατοχής, αλλά την πείνα της εποχής. Τα «δανεικά», τις προκλήσεις, τα ζόρια που τραβάμε με τα μνημόνια και τα ΔουΝουΤού. Τον κόσμο που είναι στους δρόμους. Την Αθήνα που καίγεται, τον κώλο μας που καίγεται. Τον κώλο τον δικό τους, τον γερμανικό, που η εξέδρα τον παρομοίασε με κουμπαρά, με το αμίμητο «βάλτε όλο το δάνειο στον κώλο».

Έβλεπα το ματς με κάμποσους ανθρώπους, άλλους Ολυμπιακούς και άλλους όχι. Άλλους να αγκομαχάνε «αχχχ» στις ευκαιρίες του Ολυμπιακού κι άλλους να κοιλοπονάνε «αχχχ» σε εκείνες της Ντόρτμουντ. Στο φινάλε, όλοι μαζί έβλεπαν κουμπαράδες, όλοι μαζί ήταν από αυτούς που «έτσι ...αγαπάνε αυτοί που σας χρωστάνε».

Το ποδόσφαιρο ενώνει; Το 2004 με την Εθνική ένωσε, σίγουρα. Μπορεί να ενώσει, όμως, και μέσω συλλόγων ή, απλώς, ήταν μια ...κακή στιγμή; Άλλωστε, λίγες ώρες νωρίτερα Ολυμπιακοί και Παναθηναϊκοί πλακώνονταν μεταξύ τους στο Σύνταγμα, στη διάρκεια του συλλαλητηρίου κατά του πολυνομοσχεδίου, κατά των μέτρων, κατά της κυβέρνησης, των βουλευτών, κατά του κακού που μας έχει βρει, μπας και το ξορκίσουμε.

Ποιοι είμαστε τελικά; Αυτοί που πλακώνονται για τις ομάδες την ώρα που καίγεται το σπίτι τους ή αυτοί που τραγουδάνε αντιγερμανικά ...εμβατήρια, «μ΄ ένα στόμα, μια φωνή»;

Απλά, οι Έλληνες. Που θέλουν τον Γερμανό τους για να ενωθούν. Και τον (αντίπαλο) Έλληνά τους για να γίνουν από δυο -καμένα από τους Γερμανούς- χωριά...

Μέχρι να αλλάξουμε και να (ξαν)αλαλάξουμε (εκ των αλαλαγμών του «Καραϊσκάκη») όλοι μαζί, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...