Τακτ; Τι είν' τούτο;

Το ’χω ξαναγράψει, αλλά μάλλον δεν το «πέρασα». Ένα από τα πολύ σημαντικά που λείπουν από τη χώρα μας (τους ανθρώπους δηλαδή) είναι το ΤΑΚΤ.

Τακτ είναι η λεπτότητα, η διακριτικότητα στη συμπεριφορά.

Το τακτ λοιπόν λείπει εντελώς από τα media και την πολιτική Και από την καθημερινότητά μας λείπει, αλλά αυτό είναι άλλο ποστ.

Αυτά που φτάνουν στα αυτιά μας και στη ματιά μας μέσω της τηλεόρασης (αλλά και συχνά μέσω του internet) είναι χοντροκομμένα, χωρίς τακτ, χωρίς κομψότητα, η οποία είναι πρώτη ξαδέλφη με την ευγένεια, η οποία πολύ συχνά κάνει παρέα με την αλήθεια.

Έρχεται η γυναίκα από το κομμωτήριο. Ανοίγει την πόρτα και μπαίνει στο σαλόνι… Ο άνδρας με το σώβρακο και το χέρι μέσα στο σώβρακο παρακολουθεί αποχαυνωμένος τηλεόραση.

-Γειααααααα, του λέει χαρούμενη η γυναίκα.
-Μμμμμμ…. λέει στην καλύτερη ο άνδρας χωρίς να γυρίσει να την κοιτάξει. Το ξυσιμο έχει πάντα τρελό ενδιαφέρον.

Η γυναίκα πάει κοντά του (ποτέ ανάμεσα σ’ αυτόν και την τηλεόραση) και του λέει:

-Πώς σου φαίνομαι;

Ο άνδρας γυρνάει ελαφρά και την κοιτάει από όσο φτάνει το βλέμμα του και κάτω.

-Μια χαράαααα. Γιατί;

-Έκανα ανταύγειες. Σ’ αρέσουν;

-Ε;

-Έκανα ανταύγειες, τα άνοιξα...

-Πάλι σαν γίδι είσαι. Χαχαχαχαχα, μωρό μου εσύ… Πόσο πλήρωσες; Θα φάμε τίποτα;

Ο τύπος έχει να αντιμετωπίσει δύο περιπτώσεις:

Ή η γυναίκα του να πέσει σε κατάθλιψη ή να πιάσει γκόμενο.

Όπως και να ’χει, αυτός που θα χάσει στο φινάλε είναι ο ίδιος. Είτε ως θύτης είτε ως θύμα.

Ξέρετε γιατί;

Επειδή δεν έχει τακτ.

Έχει μαγκιά του κώλου, αλλά τακτ δεν έχει.

Η γυναίκα σου είναι, ρε βλάκα. Η γυ-ναί-κα ΣΟΥ! Μπορεί ακόμα και να μην την αγαπάς, αλλά είναι η γυναίκα σου. Ο άνθρωπος που ζείτε μαζί και δεν έχεις καν τη λεπτότητα να της πεις μια καλή λέξη για τα μαλλιά της.

Δεν έχεις τακτ.

Όλη αυτή τη μαυρίλα που περνάμε εθνικώς, την περνάμε πρώτον λόγω ανικανότητας και λαμογιάς πολιτικών και δημοσιογράφων αλλά και δεύτερον επειδή κανείς δεν έχει το τακτ να στηθεί απέναντί μας και να μας πει με σταθερό βλέμμα και λόγο την αλήθεια.

Είναι παχύδερμα. Χοντροκομμένοι. Δεν τους βλέπετε;

Η αχαριστία είναι δίδυμη αδελφή της έλλειψης τακτ.

Η έλλειψη μνήμης παίζει κάθε μέρα τις κούκλες με την έλλειψη τακτ.

Τα media χάσανε την επαφή τους με τον κόσμο, γιατί δεν είχαν το τακτ (όχι να πούνε την αλήθεια, αυτό είναι υποχρέωση κι όχι τακτ) να είναι με το ΜΕΡΟΣ του κόσμου.
Ελπίζω να είναι σαφής η διαφορά.

Ο Σαλπιγγίδης όταν έπαιζε στον Παναθηναϊκό κι έβαζε γκολ στον ΠΑΟΚ, είχε το τακτ να μην το πανηγυρίζει. Άλλοι στη θέση του μπορεί να ανέβαιναν στα κάγκελα (και για να μη σας πιάσει οπαδίαση, κι άλλοι το ’χουν κάνει όπως ο Σαλπιγγίδης, άλλοι πειστικά κι άλλοι όχι!).

Πολλοί δεν θα συμφωνήσετε. Άσε μας ρε Αντώναρε, εδώ πεινάμε και συ μας λες για τακτ.

Μα γι’ αυτό ακριβώς σας το λέω. Επιμένω ότι οι λεπτομέρειες είναι βάλσαμο (ή καταστροφή).

Ελπίζω ότι έχω το τακτ (αν και όταν το βάζω σε α' ενικό αμέσως το χάνω) να σας πω γιατί έγραψα όοοοολον αυτόν τον πρόλογο.

Η Ελευθεροτυπία ήταν πάντα η αγαπημένη μου εφημερίδα. Ήταν το καινούργιο στη γενιά μου. Δούλεψα σχεδόν σε όλες τις εφημερίδες της Αθήνας, αλλά ποτέ στην «Ε». Αν και μεταξύ μας, επί διετία έγραφα μια από τις πιο επιτυχημένες της στήλες χωρίς κανείς να το ξέρει… χαχαχαχαχαχα... Ήμουν ανέκαθεν παιγνιδιάρης βλέπετε! Ήταν η μικρή μου εκδίκηση, αλλά λόγω ΤΑΚΤ δεν μπορώ να σας πω λεπτομέρειες.

Όταν σήμερα αγοράζω καμιά φορά εφημερίδα, την Ελευθεροτυπία διαλέγω. Ξέρετε, όσο και να κάνω τον έξυπνο για μοντερνιές κ.λπ. όπως κάθε άνθρωπος, αυτά που έχω ζήσει στα νιάτα μου είναι βιδωμένα μέσα μου. Μην κοιτάτε λοιπόν που την «πέφτω» εύκολα στους σημερινούς τηλε-δημοσιογράφους. Μέσα μου το βρίσκω λιγάκι ψευτομαγκιά, γιατί έτσι κι αλλιώς τους έχω γραμμένους κανονικά. Άρα μου είναι εύκολοτερο. Μέσα μου λοιπόν –όλα τα ωραία μέσα μας είναι– έχω μεγάλο σεβασμό, εκτίμηση και πάντα όρεξη να μάθω απ’ αυτούς, αρκετούς δημοσιογράφους, για τους οποίους η έννοια δημοσιογραφία ΜΕΣΑ τους δεν άλλαξε αξίες.

Ένας απ’ αυτούς είναι ο Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης.

Είναι καταρχάς και καταρχήν φίλος μου. Εδώ και πολλά χρόνια. Για μένα είναι ο Γιώργος, για μερικούς από σας (τους μεγαλύτερους) είναι «Ο Καιρός» της «Ε» και οι περισσότεροι (οι πιτσιρικάδες) πιθανότατα να μην έχετε ακούσει ποτέ γι’ αυτόν.

Σε σας τους τελευταίους θέλω να σας τον συστήσω. Κι έχω έναν τρόπο που ξέρω ότι θα καταλάβετε.

Ο Γιώργος έγραφε στη τελευταία σελίδα της εφημερίδας πάνω-πάνω κάθε μέρα τρεις-τέσσερις –το πολύ δέκα– λέξεις… Τι ήταν αυτές οι λέξεις; Το στίγμα της ειδησεογραφίας υπό μορφή status.
Α-κρι-βώς όπως γράφουμε status σήμερα στο Facebook. Ανακάλυψε τουλάχιστον είκοσι χρόνια πριν αυτό που κατέκτησε στις μέρες μας τον κόσμο.

Δύο τουλάχιστον γενιές αναγνωστών μεγάλωσαν με αυτές τις τέσσερις-πέντε λέξεις του «Καιρού». Προσωπικά ήταν το πρώτο που διάβαζα μόλις η εφημερίδα έπεφτε στα χέρια μου - και δεν ήμουν ο μόνος... Για σκεφθείτε το λιγάκι, ο «Καιρός» άλλαξε τον τρόπο που παραδοσιακά ο αναγνώστης διαβάζει μια εφημερίδα. Μια απότομη κίνηση κάνει την τελευταία σελίδα, πρώτη. Μια τζούρα-ματιά-ανάγνωση, ένα μικρό χαμόγελο και ξανά η απότομη κίνηση φέρνει την πρώτη σελίδα στην παραδοσιακή της θέση.

Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα με δημοσιογραφικό πολιτισμό, ο Γιώργος θα έγραφε ΜΟΝΟ τον «Καιρό» και θα πληρωνόταν αδρά. Eκείνος όμως, δημοσιογράφος ων δεν καλυπτόταν απ’ αυτό (σπάνια οι ικανοί άνθρωποι συνειδητοποιούν οι ίδιοι τι κάνουν) και ταυτόχρονα ήταν αρχισυντάκτης του πολιτικού ρεπορτάζ κι όταν η εφημερίδα έφαγε τα πρώτα χοντρά χαστούκια, έβαλε (μαζί με άλλους) πλάτη για να συνεχίσει η εφημερίδα. Έγινε διευθυντής έκδοσης στους δύσκολους καιρούς της «Ε». Μιλάμε για μεγάλο τρέξιμο –που έτσι κι αλλιώς είναι η μπαταρία του–και ταυτόχρονα έπρεπε να γράφει και τον «Καιρό».

Και χθες του ανακοίνωσαν την απόλυσή του.

Του τηλεφώνησα μόλις το έμαθα. Το διάβασα στο gazzetta.

-Πού είσαι;

-Στην εφημερίδα.

-Καλά, εγώ έμαθα ότι απολύθηκες.

-Ε, και τι μ’ αυτό; Θα κλείσω το φύλλο και μετά θα πάω σπίτι μου.

Ελπίζω ότι και σεις θέλετε να αποφύγω το λογύδριο που μου έρχεται περί επαγγελματισμού και αγάπης στη συγκεκριμένη δουλειά. Για να σας είμαι απόλυτα ειλικρινής, εγώ στη θέση του θα ’χα πάει για καφέ με το που μου το ανακοίνωναν.
Του τηλεφώνησα λοιπόν σήμερα το πρωί.

Ο Γιώργος δεν είναι από τους ανθώπους που θα έλεγαν λεπτομέρειες.

Από τακτ δεν ρώτησα.

Δεν ξέρω λοιπόν γιατί τερματίστηκε η συνεργασία του με την εφημερίδα. Έπρεπε όμως η εκδότρια να τον φωνάξει και να του το ανακοινώσει. Αυτό είναι αν μη τι άλλο κίνηση τακτ σε έναν άνθρωπο που δούλεψε τόσα χρόνια στο ίδιο έντυπο.

Αναρωτιέμαι τι «Καιρό» θα έχει το αυριανό φύλλο.

Θα τον γράφει κάποιος άλλος;

Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!

Για σκεφθείτε το λίγο. Εσείς μπορείτε να γράφετε τα status που γράφει ένας friend σας στο FB, που τον θαυμάζετε γι’ αυτό;

Δεν γίνονται αυτά.

Υπάρχουν μερικά πράγματα –ειδικά στα media– που είναι εντελώς προσωπικά. Παράδειγμα: ο Σκουντής γράφει ανακατεύοντας τα αθλητικά (βασικά το μπάσκετ) με πράγματα από τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο - διεθνή και ξένο. Τον διαβάζω χρόνια. Πολύ θα ήθελα να το κάνω, δεν το μπορώ όμως. Και αν το (απο)τολμούσα θα έμοιαζε γελοίο, κακέκτυπο. Δεν λέω αντιγραφή, γιατί είναι εξαιρετικά δύσκολο να αντιγράψεις.

Όταν απολύθηκε λοιπόν ο Γιώργος Παπαδόπουλος-Τετράδης, απολυθηκε μαζί και «ο Καιρός»;

Οχ, τώρα το τακτ μπήκε στα πολύ ιδιαίτερα μονοπάτια του.

Έχω ξαναγράψει ότι κατά την ταπεινή μου γνώμη –την οποία όμως διαβάζουν πολλοί άνθρωποι εδώ στο gazzetta και συμφωνούν– οι εφημερίδες πρέπει να περάσουν στην εποχή του σήμερα. Να αλλάξουν. Μπορώ να γράφω δέκα posts γι’ αυτό. Να αλλάξουν, αλλά με τίποτα δεν πρέπει να χάσουν το trade mark τους, αυτό που τις χαρακτηρίζει δηλαδή.
Αν χάσουν αυτό και η «Ε» το χάνει κόβοντάς το σαν γύρο, τότε δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Ξέρετε γιατί; Επειδή δεν θα έχουν το τακτ να δίνουν στον αναγνώστη-αγοραστή αυτό που αγαπά. Ελπίζω –με όλη μου την καρδιά– να κάνω λάθος.

Τακτ!

Ξαπλώστε σε έναν καναπέ, κάντε τα προβλήματα πέρα και με έναν καφέ ή ένα τσιγάρο, σκεφθείτε το. Έχουν τόσο καιρό να σας φερθούν με τακτ.

Τακτ!

Στον τελευταίο του «Καιρό», ο φίλος μου ο Γιώργος έγραψε (επειδή μιλάμε για τακτ)!

Στήλη άλατος, τέλος
Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης

Ξέχασα να σας πω ότι τόσα χρόνια αυτή την επιτυχία δεν την «καρπώνεται», γιατί απλούστατα δεν την υπογράφει. Σε μια εποχή που ο κάθε παπάρας βάζει με φωτεινά γράμματα το ονοματάκι του, εκείνος δεν υπογράφει εδώ και τόσα χρόνια τη δουλειά του. Μόνο την τελευταία μέρα βάζει το όνομά του. Ξέχασα να σας πω ότι το τακτ έχει μια δίδυμη αδελφή: την αισθητική.

Τακτ είναι η λεπτότητα, η διακριτικότητα στη συμπεριφορά.

Δεν το λέω εγώ. Το διάβασα στο λεξικό που εξέδωσε πριν από πολλά χρόνια ο μπαμπάς της σημερινής εκδότριας: ΤΕΓΟΠΟΥΛΟΣ-ΦΥΤΡΑΚΗΣ.

Έχει χιούμορ η ζωή.

Δεν έχει;

Μάνος Αντώναρος