Τα χρειαστήκαμε. Τόσο ώστε να αρχίσουμε από κάποια στιγμή και μετά να εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στη Λετονία, ότι τάχα μπορούσε να πάρει αποτέλεσμα από την Κροατία και να περάσουμε πρώτοι με ήττα. Αλλά άμα δεν έχεις νύχια να ξυστείς, μην περιμένεις να σε ξύσουν. Η αλήθεια είναι πως νύχια είχαμε, αλλά τους είχαμε αναθέσει άλλη δουλειά από την Παρασκευή το βράδυ, μετά τη νίκη επί της Κροατίας. Τα ...ξύναμε λες και ήμασταν συμβασιούχοι του Δημοσίου, που έχει προαποφασιστεί ότι δεν θα ανανεωθεί η σύμβασή τους. Τα ξύναμε περιμένοντας να τελειώσει η βάρδια, να χτυπήσουμε κάρτα και να πάμε Γιούρο.

Τελικά, ενόσω τα δικά μας νύχια ήταν απασχολημένα, αποφάσισε να μας ξύσει λίγο ο Τιμούρης, που άφησε την ομάδα του με 10 παίκτες επειδή βιαζόταν να τελειώσει με τις αλλαγές του, λες κι είχε γάμο μετά κι έπρεπε να φύγει να προλάβει. Έξυσε λίγο ο Τιμούρης, μάς άρεσε η αίσθηση, βγάλαμε τα δικά μας νύχια που κόντευαν να μας πληγιάσουν από το ξύσε - ξύσε και επιτέλους ματώσαμε τον αντίπαλο. Με τη ρουκέτα του Φωτάκη και το ...συστημένο του Χάρι.

Όλως τυχαίως, μόλις έληξε το ματς με πήρε τηλέφωνο ο φίλος μου ο Φώτης, να μου θυμίσει μια παλιά αρρεβωνιάρα που είχε, τη Γωγώ την κουλτουριάρα, που τελευταία έχει γίνει Ζωρζέτ. Του λέω «λέγε γρήγορα, γιατί έχω να γράψω κι έχω και γαστρεντερίτιδα κι έχω και νεύρα». Μου λέει «έχω λύσεις και για τα τρία. Θα σου δώσω θέμα και φάρμακο και μετά θα σου περάσουν τα νεύρα. Τι θέλεις πρώτο;».

«Το φάρμακο, γιατί δυόμισι μέρες τώρα μου έχει γίνει νούφαρο στη λεκάνη της τουαλέτας. Και μισό λεπτό να τραβήξω το καζανάκι». Το τράβηξα...

Αζγκλουφρρρρρ...

«Πάρε κολλητά δυο ιμόντιουμ και πιες τα με μια κοκακόλα». Ιμόντιουμ είχα πάρει χθες και προχθές. Με νερό. Αλλά τζίφος. «Στην κοκακόλα να ρίξω και ρούμι;», ρώτησα τάχα για να ευθυμήσουμε. «Κι αν ρίξεις, χειρότερα δεν θα γίνεις», απάντησε. Δεν έριξα, αλλά ενόσω μιλούσαμε πήρα δυο ιμόντιουμ με κοκακόλα. Χωρίς ρούμι...

«Πες και το θέμα», του είπα. «Με ποια παίζαμε, ρε;», με ρώτησε. Επειδή η σχέση του με τα σπορ περιορίζεται στις κατά καιρούς τάσεις του να ...αγοράσει -εννοείται χωρίς λεφτά- μια ομάδα ποδοσφαίρου (παλιότερα του είχε γλιτώσει στο παρακάτι ο ΠΑΟΚ), έκρινα σκόπιμο να του απαντήσω σωστά γιατί υπέθεσα πως πραγματικά δεν ήξερε και πως αν του έλεγα «με τον Αχαρναϊκό» πάλι θα το πίστευε: «Με τη Γεωργία».

«Το ξέρω, ρε πίτουρα», μου λέει. «Τι με πέρασες;». Δεν του είπα τι τον πέρασα, αλλά του είπα «αργείς», γιατί όντως αργούσε κι εγώ βιαζόμουν να γράψω και να πάω να ξεραθώ γιατί έχω εξαντληθεί από τις εξαγωγές μπρος - πίσω. «Λοιπόν, ένα θα σου πω. Οι Γεωργίες έτσι είναι. Τη θυμάσαι τη Γωγώ, ρε, την κουλτουριάρα; Που με έτρεχε στους σινεμάδες να δούμε κάτι ρώσικα, που πάγωνε το μάτι μου από τα χιόνια; Τη Ζωρζέτ, ντε...».

Του είπα πως τη θυμόμουν και πως σχετικά πρόσφατα είχα γράψει μια ιστορία γι΄ αυτήν. «Ε, τι σχέση έχει η Γωγώ με το ποδόσφαιρο, ρε Φώτη;», τον ρώτησα ενώ η υπομονή μου κόντευε να εξαντληθεί, ακριβώς όπως και ο οργανισμός μου.

«Γωγώ, δηλαδή Γεωργία ρε. Λοιπόν, έτσι είναι οι Γεωργίες. Κάνουν στην αρχή τις δύσκολες και μετά σου κάθονται και σε πάνε ταξίδι. Κολλητέ, τι λες; Πάμε ταξιδάκι Ουκρανία το καλοκαίρι;».

Η Γεωργία, λοιπόν, μας έκανε τη δύσκολη, αλλά μετά μας κάθισε και θα πάμε ταξίδι. Να και μια φορά που ο Φώτης είχε δίκιο. Για τη Γεωργία, γιατί με την κοκακόλα και τα ιμόντιουμ, πέρα από το τσιρλιό και την ανακατωσούρα στο στομάχι, τώρα νιώθω κι ένα πρήξιμο. Αφού δεν με έσκασε η Εθνική, δηλαδή, θα σκάσω μόνος μου. Ή, πιο σωστά, θα με σκάσει ο Φώτης.

Η φωτοβολίδα του Φωτάκη, πάντως, έσκασε. Για μια Εθνική που -ακόμα και τον πιο δύσπιστο- δεν είναι σε καμία περίπτωση φωτοβολίδα.

Κολλητά τρία Γιούρια και τώρα ...γιούρια στον ταβλά με τα κουλούρια. Γιατί, όσο έτσι είναι οι Γεωργίες που λέει ο Φώτης, άλλο τόσο έτσι είμαστε κι εμείς. Γι΄ αυτό «έτσι μας αρέσει». Επειδή είμαστε χύμα κι επειδή το σύστημα «γιούρια» μας ταιριάζει καλύτερα!

Μέχρι να πάω με τον Φώτη στην Ουκρανία (μεταξύ μας, μαζί του πλέον δεν στέλνω ταξίδι ούτε άπλυτο σώβρακο μετά από γαστρεντερίτιδα - σιγά μην πάω ο ίδιος), εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...