Ρωτήστε τον Σισέ

Όμως πολύ σωστά γράφει ο Μπάγιερν Μονάχου (ένας εξαιρετικός γραφιάς των comments) έφυγε ο Κόκκαλης, έφυγαν οι Βαρδινογιάννηδες, είναι κοντά στο φευγιό (αν ήδη δεν έχουν φύγει) οι Γιαννακόπουλοι και οι Αγγελοπουλαίοι…

Ο καθένας μπορεί να χει την άποψή του γι’ αυτά τα ονόματα, αλλά όπως και να ’χει όλοι τους έγραψαν τη δική τους ιστορία στον ελληνικό αθλητισμό. Τώρα φύγανε και επειδή οι θέσεις που μένουν άδειες πάντα ξαναγεμίζουν, το ερώτημα είναι ποιοι θα τους αντικαταστήσουν. Προφανώς και δεν αναφέρομαι στον κ. Μαρινάκη του Ολυμπιακού, όχι γιατί δεν έχω άποψη, αλλά σέβομαι τη δύναμη που μου δίνει η πολυτέλεια του να δημοσιεύω την άποψή μου. Ο καιρός θα δείξει…

Αν διαβάσει κανείς προσεκτικά αυτά που είπε ο Τζίγκερ στη συνέντευξή του θα διαπιστώσει ότι βασικό του πρόβλημα είναι η αντίδραση του κόσμου. Όχι του κόσμου που αγαπά τον Παναθηναϊκό, αλλά αυτών που νομίζουν ότι ο Παναθηναϊκός τούς ανήκει.

Αν μου ανήκει ο Παναθηναϊκός;

Όχι βέβαια. Δεν μου ανήκει ό,τι αγαπώ. Ούτε καν η κόρη μου που υπερλατρεύω και την έκανα εγώ (μαζί με τη γυναίκα μου) δεν μου ανήκει. Πόσω μάλλον ο Παναθηναϊκός.

Ένα πράγμα μού έκανε τρομερή εντύπωση. Όχι τώρα που ο κάθε φίλαθλος-οπαδός έχει τη δυνατότητα (internet) να διατυπώνει ό,τι του ’ρθει στο κεφάλι, αλλά από παλιότερα, όταν ακόμα πήγαιναν κάθε Κυριακή και Τετάρτη στο γήπεδο.

Όλοι όσοι κάθονταν δίπλα μου είχαν άποψη για το αν έπρεπε να ξοδέψει η ομάδα (δηλαδή ο ιδιοκτήτης) είτε 150.000.000 δρχ είτε 3.000.000 ευρώ. Άνθρωποι που ζήτημα είναι αν έχουν 500 ευρώ στην τράπεζα, έχουν ΟΛΟΚΛΗΡΩΜΕΝΗ άποψη για το πώς πρέπει να διοικείται μια εταιρεία (ΠΑΕ) που έχει ΔΣ, κεφάλαια, περιουσία, μετοχές κ.λπ.

Προφανώς και μπορεί να κάνει κριτική για το αν η μεταγραφή του τάδε παίκτη ή προπονητή είναι πετυχημένη ή όχι ή να γκρινιάζει για την απόδοση της ομάδας· αλλά να έχει λεπτομερή άποψη για το αν πρέπει να γίνει αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου πότε και από ποιους, είναι αν μη τι άλλο τρελό.

Θα σας πω ένα παράδειγμα που δεν είναι οικονομικής φύσης αλλά αθλητικής. Όταν εργαζόμουν στον ΑΝΤ1 είχαμε έναν διευθυντή ειδήσεων που θεωρούσε ότι ήταν διάνοια στην προπονητική του μπάσκετ. Ήταν χονδρός, μπούμπης και ζήτημα είναι αν είχε κάνει έστω και ένα τζαμπ σουτ στη ζωή του… Μας είχε σπάσει τα τέτοια κάθε φορά που γινόταν ένα παιγνίδι μπάσκετ. Προσωπικά (όπως έχω γράψει άλλωστε) δεν ξέρω πολλά για μπάσκετ. Έτσι άκουγα (βαριόμουνα) ώρες ολόκληρες ανάλυσης. Οι αθλητικοί συνάδελφοί μου έκαναν ότι άκουγαν με προσοχή… Νομίζω ότι βαριόντουσαν πολύ περισσότερο από μένα. Τι να κάνουν όμως, καθώς ο μπούμπης ήταν σκληρός και μη διαπραγματεύσιμος;

Μια μέρα ήρθε στο κανάλι ένας πασίγνωστος προπονητής για μια συνέντευξη - ίσως ο πιο επιτυχημένος Έλληνας προπονητής. Δεν μπορώ να πω το όνομά του γιατί δεν έχω τη σύμφωνη γνώμη του. Ο μπούμπης μόλις τον είδε τον φώναξε στο γραφείο του, κλείσανε την πόρτα (και προφανώς) του έκανε επί δίωρο μια μπασκετική κουβέντα υψηλού επιπέδου…

Έπειτα από κανέναν μήνα, εντελώς συμπτωματικά πέτυχα τον προπονητή σε ένα café. Τον ρώτησα τι του ’λεγε ο μπούμπης…

-Μου δίνεις τον λόγο σου ότι θα μείνει μεταξύ μας;

-Τον έχετε!

-Δεν ξέρω άλλον άνθρωπο να μου ’χει πει με τόση αναίδεια και σιγουριά μαζεμένες τόοοοοοοσες πολλές μαλακίες για το μπάσκετ.

Ελάτε άμα θέλετε να κουβεντιάσουμε με τις ώρες για ενημέρωση. Είναι ο τομέας μου, εργάζομαι εδώ πάνω από 30 χρόνια… Ε, όλο κάτι ξέρω… Επειδή όμως έχω και πάνω από 30 χρόνια λογαριασμό σε τράπεζα, δεν σημαίνει ότι μπορώ να κάνω και κουβέντα για το τραπεζικό σύστημα π.χ. με τον κ. Κωστόπουλο της Alpha Bank.

Δεν είμαι βαρδινογιαννικός ούτε αντι-βαρδινογιαννικός. Βασικά –όπως έχω ξαναγράψει– δεν θέλω να βρίσκομαι κοντά στον κύκλο των μεγαλοεπιχειρηματιών επειδή βασικά πλήττω μαζί τους θανάσιμα. Είμαι όμως Παναθηναϊκός και ξέρω ότι επί Καπετάνιου η ομάδα μου πήρε πρωταθλήματα, κύπελλα και έκανε και σπουδαίες ευρωπαϊκές διαδρομές. Το ίδιο ευχαριστημένος θα ήμουν αν πρόεδρος δεν ήταν κάποιος Βαρδινογιάννης, αλλά ο Κόκκαλης ή ο Λάτσης ή ο Γιαννακόπουλος ή ο Αγγελόπουλος… Αλίμονο! Την ομάδα αγαπάμε και όχι τον πρόεδρό της…

Ως δημοσιογράφος όμως έχω την υποχρέωση να παρατηρήσω ότι όλες οι ελληνικές ομάδες που (στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο/μπάσκετ) πήγαν καλά, είχαν ως πρόεδρο κάποιον που ήξερε πώς να χειρίζεται μια μεγάλη εταιρεία.

Πάπαλα λοιπόν η οικογένεια Βαρδινογιάννη από τον Παναθηναϊκό. Δηλαδή πάπαλα από μια από τις μεγαλύτερες ομάδες της χώρας. Και τώρα;

Α, δεν έχω ιδέα…

Έγραψε (ξαναναναφέρω τον Μπάγιερν Μονάχου) ότι η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία διαλύθηκε, όταν έπαψε πλέον να έχει αντίπαλο. Τότε που άρχισαν οι εσωτερικές διαμάχες… Η ιστορία είτε είσαι 15 χρονών (και πολύ σωστά δεν το αντιλαμβάνεσαι) είτε 50 (και είσαι κρετίνος που δεν το αντιλαμβάνεσαι) επιβεβαιώνεται.

Αν ήμουν Ολυμπιακός θα ανησυχούσα πολύ που ο μεγάλος μου αντίπαλος είναι ξαπλωμένος στο καναβάτσο και ο εγκέφαλός του δεν δίνει σήμα στα γόνατα να σηκωθούν.

Διαβάζω πολλά περί εταιρείας λαϊκής βάσης (για τον ΠΑΟ λέω) και λιποθυμάω στα γέλια. Εδώ ο κόσμος δεν έχει χρήματα να πάρει γάλα στο παιδί του, θα ασχοληθεί δημιουργικά με την απογείωση της πανάκριβης αγαπημένης του ΠΑΕ;

Εδώ οι Αγανακτισμένοι (που έχουν όλα τα δίκια του κόσμου μαζί τους) στο Σύνταγμα δεν μπορούν να συνεννοηθούν, τι σας κάνει να πιστεύετε ότι θα το πετύχουν οι (χαχαχαχα) οργανωμένοι οπαδοί; Ποιοι αυτοί που σφάζονται στους δρόμους; Οι μερικές χιλιάδες που φοράνε ένα κασκόλ και σε κάθε ματς μασκαρεύονται σε Μουρίνιο ή Φέργκιουσον;

Για σκεφθείτε λίγο.

Τι είναι αυτό που ανάγκασε την οικογένεια Βαρδινογιάννη να χαρίζουν αυτό το περίφημο «μαγαζί γωνία»;

Τι είναι αυτό που έπεισε τον Κόκκαλη να αποσυρθεί; Μη μου πείτε ότι «βαρέθηκε»… Αλήθεια, το πιστεύετε ότι βαρέθηκαν οι Γιαννακόπουλοι; Γιατί αηδίασαν οι Αγγελόπουλοι; Γιατί ο κ. Πολέμης ούτε καν που ακουμπάει;

Για σκεφθείτε το λίγο…

Και αν δεν μπορείτε να το σκεφθείτε, στείλτε ένα mail στον Σισέ. Ίσως αυτός να ’χει κάποια απάντηση να σας δώσει…

Μάνος Αντώναρος