Το πρωί του Σαββάτου (ξημερώματα ώρα Ελλάδας λόγω της διαφοράς ώρας με την Νότια Κορέα) θα ανοίξει και επίσημα η αυλαία του 13ου Παγκόσμιου Πρωταθλήματος Στίβου. Πρόκειται για την μεγαλύτερη διοργάνωση μεμονωμένου (μια και υπάρχουν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες) Στίβου, η οποία άρχισε να διοργανώνεται μόλις από το 1983. Γιατί όμως άργησε τόσο πολύ η θεσμοθέτηση αυτής της διοργάνωσης;

Όταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν έφταναν...

Στα μέλη της IAAF υπήρχε από τις πρώτες δεκαετίας του 20ου αιώνα η πρόθεση να δημιουργηθεί μια ξεχωριστή διοργάνωση Στίβου που θα κάλυπτε ολόκληρη την υφήλιο, αλλά η προοπτική αυτή «κολλούσε» στην παρουσία των Ολυμπιακών Αγώνων. Όμως το 1976 σε μία συνεδρίαση της παγκόσμιας ομοσπονδίας αποφασίστηκε η δημιουργία αυτής της νέας διοργάνωσης και το Ελσίνκι της Φιλανδίας ήταν η πρώτη πόλη που φιλοξένησε τους αγώνες το 1983.

Από το Ελσίνκι στην Αθήνα

Αρχικά ο θεσμός ήταν προγραμματισμένο να διεξάγεται κάθε τέσσερα χρόνια (ένα έτος πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες) αλλά μετά τις διοργανώσεις του Τόκιο '87 και της Ρώμης '91 αποφασίστηκε η διεξαγωγή ανά διετία. Το 1993 ήταν σειρά της Στουτγκάρδης να πάρει τους αγώνες, το '95 το Γκέτεμποργκ της Σουηδίας φιλοξένησε στο Στάδιο Ούλεβι την μεγάλη αυτή διοργάνωση, ενώ δύο χρόνια αργότερα ήρθε η σειρά της Ελλάδας και της Αθήνας να υποδεχτεί στο Ολυμπιακό Στάδιο τα μεγαλύτερα ονόματα του παγκόσμιου κλασικού αθλητισμού.

Τα επόμενα χρόνια η διοργάνωση πήγε κατά σειρά σε Ισπανία, Καναδά, Γαλλία, Φιλανδία, Ιαπωνία και το 2009 διοργανώθηκε η τελευταία μέχρι σήμερα στο Ολυμπιακό Στάδιο του Βερολίνου, με τους αγώνες της Γερμανίας να μένουν στην ιστορία για τα υπεράνθρωπα ρεκόρ του Γιουσέιν Μπολτ σε 100μ και 200μ.

Τα μετάλλια

Στην πρώτη θέση των πίνακα των μεταλλίων όλων των διοργανώσεων βρίσκονται όπως ήταν αναμενόμενο οι ΗΠΑ, με 250 στο σύνολο εκ των οποίων τα 120 χρυσά! Ακολουθεί η Ρωσία με 133 ενώ από αυτά τα 37 είναι τα χρυσά (δίχως να προσμετράται η Σοβιετική Ένωση), και στην τρίτη θέση έρχεται η Κένυα με 83 που αν και είναι λιγότερα κατά τέσσερα από τη Γερμανία διατηρείται στην πρώτη τριάδα λόγω του πλεονάσματος χρυσών μεταλλίων (31 έναντι των 28 των Γερμανών). Η Ελλάδα βρίσκεται 39η θέση του κόσμου έχοντας κατακτήσει συνολικά 19 μετάλλια εκ των οποίων 4 χρυσά, 5 ασημένια και 10 χάλκινα.

Οι «χρυσοί» Έλληνες

Το πρώτο παγκόσμιο μετάλλιο για τη χώρα μας ήρθε στην πρώτη κιόλας διοργάνωση και το αγώνισμα της δισκοβολίας, με την Άννα Βερούλη να κατακτά το χάλκινο. Το επόμενο μετάλλιο για τα ελληνικά χρώματα όμως έμελλε να αργήσει περισσότερο από μία δεκαετία. Πιο συγκεκριμένα, στους αγώνες της Αθήνας το 1997 η Νίκη Ξάνθου στο μήκος (ασημένιο) και ο Κώστας Γκατσιούδης στον ακοντισμό (χάλκινο) έδωσαν χαρά στους Έλληνες φιλάθλους που βρέιηκαν στην κερκίδα του ΟΑΚΑ.

Από τότε άρχισαν να έρχονται με μεγάλη ροή τα μετάλλια στην Ελλάδα. Το 1999 η θαυματουργή Βούλα Τσιαμήτα πήρε την πρώτη θέση στο τριπλούν και αυτή θα ήταν η πρώτη φορά όπου θα ακουγόταν ο ελληνικός εθνικός ύμνος σε παγκόσμιο πρωτάθλημα. Μάλιστα, στο βάθρο των νικητριών η ελληνίδα άλτρια πλαισιώθηκε και από την τρίτη, Όλγα Βασδέκη. Επιπλέον, «χρυσή» αναδείχτηκε και η λέαινα Μιρέλα Μανιάνι στον ακοσντισμό, ενώ στους άνδες ο Γκατσιούδης πήρε άλλο ένα μετάλλιο (ασημένιο). Τέλος, η Τασούλα Κελεσίδου κατέκτησε στη δισκοβολία το ασημένιο μετάλλιο ενώ η Κατερίνα Θάνου στα 100μ πήρε την τρίτη θέση.

Δύο χρόνια αργότερα, στο Έντμοντον του Καναδά, η Θάνου ανέβηκε μια θέση (ασημένιο), η Μανιάνι έπεσε μία (επίσης αργυρό), ενώ Γκατσιούδης και Κελεσίδου πρόσθεσαν ένα χάλκινο μετάλλιο στη συλλογή τους. Φυσικά, η μεγάλη στιγμή για την Ελλάδα ήταν η αλησμόνητη νίκη του Κώστα Κεντέρη στα 200μ πλάι στα μεγαθήρια των Ηνωμένων Πολιτειών.

Το 2003, η Κελεσίδου συνέχισε να είναι πιστή στο ραντεβού της με το βάθρο στη δισκοβολία κατακτώντας το ασημένιο, έχοντας μάλιστα την Κατερίνα Βόγγολη στο πλάι της στο βάθρο των νικητριών (τρίτη θέση). Η Μιρέλα Μανιάνι πήρε το χρυσό μετάλλιο στον ακοντισμό συνεχίζοντας τις εντυπωσιακές τις εμφανίσεις, ενώ ο Περικλής Ιακωβάκης στη μεγαλύτερη επιτυχία της καρίερας του κατέκτησε πανάξια το χάλκινο μετάλλιο στα 400μ εμπόδια.

Το 2005 δεν επιφύλασσε κανένα μετάλλιο για την Ελλάδα, ενώ το 2007 η Δεβετζή στο τριπλούν συνέχισε να πρωταγωνιστεί καθώς μετά από μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες πήρε και το χάλκινο στο Παγκόσμιο, το οποίο ήταν και το μοναδικό της χώρας μας τότε, αλλά και τελευταίο μέχρι σήμερα...

Οι κορυφαίοι όλων των εποχών

Πολλοί είναι οι αθλητές στην ιστορία των αγώνων που κατάφεραν με κάποιες εφήμερες διακρίσεις τους να τραβήξουν τα βλέμματα της προσοχής πάνω τους. Λίγοι, είναι όμως εκείνοι των οποίων τα επιτεύγματα κατάφεραν να μείνουν ανεξίτηλα στην πορεία των ετών και σημάδεψαν τον αθλητισμό με την διαχρονικότητα και την συνέπεια των επιτυχιών τους.

Στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα του Στίβου, τα «ιερά τέρατα» του αθλήματος είναι ο σπρίντερ Κάρλ Λιούις με 10 μετάλλια εκ των οποίων τα οκτώ(!) χρυσά, ο ανίκητος Μάικλ Τζόνσον των οκτώ μεταλλίων σε 100, 200 και 400μ και όλα ήταν χρυσά, αλλά και ο υπεράνθρωπος Αιθίοπας δρομέας, Χαϊλέ Γκεμπρεσελάσιε με τα 7 μετάλλια σε μεγάλες αποστάσεις (τέσσερα χρυσά, δύο ασημένια, ένα χάλκινο).

Φυσικά, θα ήταν αδύνατο σε αυτούς να μην συμπεριλάβουμε και τον Σεργκέι Μπούμπκα. Τον Ουκρανό επικοντιστή με το 6 στα 6 στα χρυσά μετάλλια στο εντυπωσιακό αγώνισμα του άλματος επί κοντώ στο οποίο άφησε το στίγμα του και με τις μέχρι σήμερα αξεπέραστες αλλά και απλησίαστες επιδόσεις του.

Στις γυναίκες, ρίγος προκαλούν τα επιτεύγματα της Τζαμαϊκανής Μέρλιν Ότι. Η 51χρονη πλέον σπρίντερ που συνεχίζει να τρέχει μέχρι και σήμερα(!) σε μεγάλους αγώνες, έχει στο παλμαρέ τις 14 μετάλλια. Την ακολουθούν οι Αμερικανίδες Μάιλς Κλαρκ με 9 αλλά και η γνώριμή μας Γκέιλ Ντίβερς από το ιστορικό πεσιμό της στην κούρσα των 100μ με εμπόδια στη Βαρκελώνη το 1992 που έδωσε το δικαίωμα στην Βούλα Πατουλίδου να αναφωνήσει το πασίγνωστο «για την Ελλάδα ρε γαμώτο...».

Ενώνοντας 202 χώρες

Φέτος, η διοργάνωση της Νταεγού θα φιλοξενήσει περισσότερους αθλητές από κάθε άλλη φορά, με τις εκπροσωπήσεις να φτάνουν τις 202 διαφορετικές χώρες. Η Ελλάδα θα εκπροσωπηθεί από 12 αθλητές και αθλήτριες με τα όνειρα για διάκριση να είναι πολλά. Τα μετάλλια πιθανώς να μην έρθουν και πάλι, αλλά οι προκρίσεις σε τελικούς δίνουν αξία στην προσπάθεια των αθλητών μας. Εξάλλου όπως είχε πει εμπνευσμένα ο Γάλλος βαρώνος Πιερ ντε Κουπερτέν λίγο πριν τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 1896 και συνθέτοντας σε μία φράση όλη την ουσία του αθλητισμού:

«Το πιο σημαντικό στους αγώνες δεν είναι η νίκη αλλά η συμμετοχή, όπως ακριβώς το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή δεν είναι ο θρίαμβος αλλά η προσπάθεια».

Ας το κρατήσουμε αυτό...