Είστε πάπια ή δελφίνι;

Να σας γράψω για τον επίσημο (επίσημο; Ποιον επίσημο;) Παναθηναϊκό που σχεδόν πανηγυρίζει που έχασε και τον Σισέ και μερικά εκατομμύρια ευρώ;

Τι να λέμε τώρα; Πάλι καλά που δεν του δώσαμε... πριμ μεταγραφής (ή μήπως του δώσαμε;).

Να σας πω για τον Ηρακλή και την Καβάλα;

Όποιος μπλέκει με τα πίτουρα τον τρών' οι κότες.

Να σας πω για τους Αγανακτισμένους;

Ποιους αγανακτισμένους; Βλέπετε εσείς κανέναν να μιλά (πλέον) γι’ αυτούς; Όπως σας βλέπω και με βλέπετε, σε λίγο καιρό θα έχουμε (ξε)χάσει την έννοια της λέξης «αγανακτισμένος».

Να σας πω λοιπόν για μας.

Για όλους εμάς που αγαπάμε το ποδόσφαρο (κι όχι μόνο) και αγαπάμε να τσακωνόμαστε αναμεταξύ μας γι’ αυτό που αγαπάμε, κάτι σαν τους Γαλάτες του χωριού των Αστερίξ και Οβελίξ.

Λοιπόν.

Είμαστε θύματα μιας τραγικής κατάστασης... Μιας κατάστασης που αν δεν έχει «ενεργά» θύματα –θα ’λεγα επαγγελματίες θύματα– δεν μπορεί να υπάρξει.

Οχ! Μπερδεμένο ε;

Σύμφωνοι! Μέχρι κι εγώ που το ’γραψα συμφωνώ.

Όλοι αυτοί που μας καταδυναστεύουν έχουν υποστηρικτές.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα:

Ποιος έχει αποδεδειγμένα τα περισσότερα χρήματα σήμερα στην Ελλάδα;

Η Εκκλησία!

Μόλις λοιπόν γράψει κάποιος γιατί η Εκκλησία δεν βοηθά τη χώρα που μπατάρει χειρότερα και από τα στραβά υποβρύχια του «Τσοχατζό», μαύρο φίδι που τον έφαγε. Μόλις κάποιος αναφέρει ότι ο πατριωτισμός πάει χέρι-χέρι με τη θρησκεία (έτσι δεν μας λέγανε από τότε που πήγαινα εγώ στο Δημοτικό; Π.χ. ο Παπαφλέσσας!) αμέσως θα εμφανισθούν μερικές χιλιάδες θεούσες, θεούτσοι και θα σε κράξουν ομαδικώς. ΔΕΝ ΘΑ ΑΠΑΝΤΟΥΝ οι Χριστιανοί που συμφωνούν μαζί σου, αλλά θα σου κάνουν μαύρη την ημέρα μόνο όσοι διαφωνούν.

Βλέπετε κανέναν πολιτικό να το κουβεντιάζει το θέμα;

Βλέπετε κανέναν δημοσιογράφο να το φέρνει στο τραπέζι;

Αποτέλεσμα;

Κοιτάει ο συνταξιούχος τη σύνταξή του και νομίζει ότι πρόκειται για χαρτζιλίκι εφήβου.

Είναι σαν τα αγαπημένα μου meetings, όπου κάθε φορά που ένας συμμετέχων έχει μια έξυπνη και πρωτότυπη ιδέα, ΠΑΝΤΑ την κρίσιμη στιγμή πετάγεται ο χοντρός-κοντός με τα γυαλάκια και θα πει «ναι, αλλά...» και στο «αλλά» θα κολλήσει σε όλα όσα τρέφουν τις αμφιβολίες εκείνου που παίρνει την απόφαση.

Αποτέλεσμα;

Έχουμε γεμίσει τετριμμένες ιδέες.

Θέλετε να το πάμε στα ποδοσφαιρικά;

Καμία αντίρρηση.

Δείτε π.χ. τι γίνεται στην ομάδα μου, τον Παναθηναϊκό. Είμαι απολύτως σίγουρος ότι όλοι εσείς που τον αγαπάτε, είστε έξαλλοι. Αν δεν μπορεί να πιέσει ο κόσμος μιας ομάδας, τότε ποιος μπορεί; Για να το τολμήσουμε... Αμέσως θα πεταχτούν καμιά εικοσαριά και θα αρχίσουν τα περί Γουέμπλεϊ, τα «κάλπικα» πρωταθλήματα του Θρύλου ή πόσο δίκιο ή άδικο έχει ο Βαρδινογιάννης ή ο Πατέρας ή οποιοσδήποτε άλλος. Ξαφνικά έχει άποψη για τη διαχείριση δεκάδων εκατομμυρίων, ενώ ο ίδιος δεν μπορεί να «τρέξει» ούτε τα καθημερινά οικονομικά της μαραμένης (εκ των πραγμάτων) οικογένειάς του. Από φίλαθλοι-οπαδοί, μετατράπηκαν οι περισσότεροι σε υπεύθυνους λογιστηρίων.

Αποτέλεσμα;

Άιντε να δούμε ποιος θα βάζει γκολ του χρόνου.

Δείτε τα πολιτικά.

Καμιά διακοσαριά (και πολλούς λέω) δίνουν στο Σύνταγμα ανάσα σε αυτούς που είναι στη γωνία. Και αναρωτιέμαι: Μα δεν υπάρχουν ανάμεσα στους Αγανακτισμένους καμιά διακοσαριά άνεργοι φιλήσυχοι οικοδόμοι, να τους τσακώσουν και να τους κάνουν τόπι στο ξύλο;

Όχι, δεν υπάρχουν. Γιατί μόλις υπάρξουν οι μεγαλοδημοσιογράφοι που γουστάρουν να ταΐζουν (βολεύονται) τη μιζέρια, θα τους ονοματίσουν αμέσως: «αφού είστε φιλήσυχοι, γιατί τσακίζετε τους προβοκάτορες;»

Οοοοόχι. Δεν είναι προβοκάτορες.

Είναι παρακράτος.

Όχι, δεν έχουμε παρακράτος...

Όχι, έχουμε παρακράτος.

Όχι, εσείς είχατε παρακράτος.

Εμείς; Οοοοοόχι. Εσείς.

Αποτέλεσμα; Ο φιλήσυχος αγανακτισμένος διατηρεί το «φιλήσυχος» και επιστρέφει στον καναπέ του.

Μα δεν τους βλέπετε κάθε βράδυ στα δελτία, όλοι κουστουμαρισμένοι και χαμογελαστοί (λες και δεν τρέχει τίποτα) που μας βάζουν χέρι επειδή τους προπηλακίζουμε; Και αναρωτιέμαι εγώ: προπηλακισμός είναι η μούντζα, το αβγό ή να μην έχεις να πληρώσεις τη ΔΕΗ, να αγοράσεις μια καραμέλα στο εγγονάκι σου ή να πιεις έναν καφέ με το φιλαράκι σου;

Η βία είναι ο ακρωτηριασμός της Δημοκρατίας, είναι το καινούργιο σλόγκαν.

Καλύτερα λοιπόν να ακρωτηριαστεί ψυχολογικά, οικονομικά, μελλοντικά ο πληθυσμός, δηλαδή εσείς κι εγώ, παρά να χαλάσει το μιζαμπλί ο κ.Παπουτσής.

Είσαι ΠΑΣΟΚ;

Κάνεις την πάπια επειδή θυμάσαι με συγκίνηση τον Ανδρέα Παπανδρέου και μισείς βαθιά την επάρατο Δεξιά.

Είσαι ΝΔ;

Κάνεις την πάπια επειδή περιμένεις πότε θα ξαναρθείς στα πράγματα.

Είσαι ΛΑΟΣ;

Κάνεις τη φωναχτή πάπια επειδή τώρα βλέπεις την ευκαιρία.

Είσαι ΣΥΡΙΖΑ;

Κάνεις την τσιριχτή πάπια επειδή τώρα νιώθεις ρυθμιστής.

Είσαι ΚΚΕ;

Κάνεις την πάπια επειδή ως Κου-κου-έ δεν επιτρέπεται να συμφωνήσεις με κανέναν.

Είσαι Ολυμπιακός;

Κάνεις την πάπια επειδή βλέπεις με ηδονή την κατάντια του Παναθηναϊκού.

Είσαι Ηρακλής;

Κάνεις την πάπια επειδή... άσε, μη σου πω καλύτερα και στεναχωρεθεί ο Σταύρος.

Είσαι opinion maker;

Από πότε, ρε παπάρα, έχουν γνώμη οι πάπιες;

Ακούστε, εγώ που σας γράφω αυτή τη στιγμή είμαι στη Χαλκιδική. Δηλαδή στις ωραιότερες παραλίες της Μεσογείου, γιατί ως γνωστόν «σαν τη Χαλκιδική δεν έχει». Μπορώ κάλλιστα να κάνω την πάπια, δυστυχώς όμως δεν μπορώ μόλις βλέπω την κόρη μου με το σωσιβιάκι της να τσιρίζει από χαρά. Ντρέπομαι στην ιδέα ότι μπορώ να τη μετατρέψω από δελφίνι σε παπάκι.

Σας υπόσχομαι ότι θα συνεχίσω να σας γράφω (σχεδόν) κάθε μέρα. Πρώτον επειδή πιστεύω ακράδαντα ότι οι δημοσιογράφοι δεν είναι ποτέ σε διακοπές και δεύτερον επειδή ξαπλωμένος σε μια ξαπλώστρα θυμώνω ακόμα περισσότερο που όλοι εμείς κάνουμε το παν για να τους χαρίσουμε αυτή την υπέροχη (από φυσικής άποψης) πατρίδα.

Μάνος Αντώναρος