Θα ξαναβάλει τρίποντο ο Φώτσης;

Ξέρετε γιατί η ομάδα σας δεν μπορεί να κάνει μεταγραφές;

Επειδή ΕΣΕΙΣ χρωστάτε.

Ξέρετε γιατί σας πιάνει πανικός κάθε φορά που κτυπά το κινητό σας;

Επειδή φοβάστε μην είναι από την τράπεζα.

Ξέρετε γιατί κάθε βράδυ που πέφτετε για ύπνο, ένα πικρό υγρό τρέχει μέσα σας;

Επειδή δεν ξέρετε αν αύριο το πρωί που πατήσετε τον διακόπτη στον τοίχο θα ανάψει η λάμπα.

Ξέρετε γιατί θέλετε να βρίσετε (με την πρώτη ανόητη ευκαιρία) κάποιο από τα πολυαγαπημένα σας πρόσωπα;

Επειδή δεν μπορείτε (δεν σας παίρνει) να βρίσετε αυτούς που πραγματικά σας θυμώνουν.

Ξέρετε γιατί δεν βλέπετε πια στους δρόμους χαμογελαστούς ανθρώπους;

Επειδή δεν χαμογελάτε ΟΥΤΕ εσείς.

Πώς λέγονται όλα αυτά (και μερικά άλλα χιλιάδες παρόμοια);

ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ!

Δεν είμαι ψυχίατρος για να σας το εξηγήσω, αλλά δεν χρειάζεται κιόλας. Μοιάζει σουρεαλιστικό, αλλά είναι απλώς ρεαλιστικό: Μα και οι ψυχίατροι πάσχουν από κατάθλιψη.

Οι άνθρωποι που βίωσαν την Κατοχή, έκαναν τατουάζ στο μυαλό τους το «κατοχικό σύνδρομο». Πέθαναν (ή ζουν ακόμα) με αυτό χωρίς ποτέ να καταφέρουν να το βγάλουν, να το αποδιώξουν. Το χειρότερο είναι ότι το μετέδωσαν και στις επόμενες δυο-τρεις γενιές.

Μου ’λεγε ένας πάμπλουτος Κύπριος ότι έχει πάντα στο σπίτι του, στο συρτάρι του 50.000 ευρώ και στην τσέπη του πάντα 5.000 ευρώ…

Το βρήκα κακόγουστο και πολύ νεοπλουτίστικο.

Έσπευσε να μου εξηγήσει.

-Το κουβαλάω από τότε που οι Τούρκοι μπήκανε στα κατεχόμενα (στο σπίτι μας) και δεν προλάβαμε να πάρουμε ούτε μια λίρα μαζί μας. Δεν το ξεπέρασα ποτέ. Από τότε που ξανάκανα λεφτά, κουβάλαω ή έχω κοντά μου ένα ποσόν για να μη μου ξανασυμβεί.

Είναι τελικά «πλούσιος» αυτός ο άνθρωπος ή «φτωχότερος» κι από τους φτωχούς;

Φοβάμαι ότι το ίδιο θα συμβεί και με μας και την κατάθλιψη.

Όση χαρά και να ’ρθει (που θα έρθει) θα επιπλέει πάνω στη σχεδία της σημερινής μας κατάθλιψης. Θα μεγαλώσουμε τα παιδιά μας σε πιο σκούρα χρώματα απ’ αυτά που θα θέλαμε.

Οι πάσχοντες από το κατοχικό σύνδρομο, το απέκτησαν από έναν πολύ ανθρώπινο λόγο: Πείνασαν. Η πείνα και η δίψα δεν μπορούν να συγκριθούν με τίποτα. Μπορεί να το κουβαλούσαν για πάντα, αλλά στην πραγματικότητα (όταν τα πράγματα επανήλθαν στα ίσια τους) το ήλεγξαν με το σωστό αντίδοτο: Το φαγητό. Όμως «καθάριζαν» το πιάτο τους, ακόμα κι αν είχαν χορτάσει στα μισά.

Εμείς όμως;

Πώς θα επανέλθουμε όταν πάσχουμε από κατάθλιψη η οποία προκλήθηκε από κάτι επίκτητο και έξω από την ανθρώπινη φύση;

Το χρήμα.

Δηλαδή την έλλειψή του!

Με χρήμα;

Μμμμμ, δεν είμαι σίγουρος.

Βασικά δεν ξέρω… Θα με ενδιέφερε να μου πείτε τη δική σας άποψη.

Ξέρετε πόσοι άνθρωποι τριγύρω μας πάσχουν από πανικό, επειδή κάποιος μεγάλος έρωτας δεν πήγε καλά; Τι είναι το μόνο πράγμα που αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι;

Μα έναν καινούργιο έρωτα.

Επιμένω: Δεν είμαι ψυχίατρος ούτε καν παρουσιαστής ειδήσεων για να (χαχαχαχα) ξέρω… Αλλά έχω μια ερώτηση:

Αν (υποθέσουμε) ότι αύριο πάρετε έναν καλό μισθό, βρείτε μια καλή δουλειά ή επαναφέρουν τη συνταξή σας… είστε απόλυτα σίγουροι ότι τα πράγματα θα είναι όπως πριν;

Μη βιαστείτε να μου απαντήσετε.

Κλείστε τα μάτια, δουλέψτε το σενάριο όπως σας το λέω και μετά σκεφθείτε (σοβαρά) την επόμενη μέρα.

Δεν θέλω να σας επηρεάσω, αλλά νομίζω ότι και στην καλύτερη των περιπτώσεων, τίποτε δεν θα (ξανα)είναι όπως πριν.

Ποτέ πια.

Ο καπιταλισμός (το λέω εγώ: ένας αστός του κερατά) πάνω στην απληστία του έφαγε τη σάρκα του, δηλαδή τον καπιταλισμό. Ο τέλειος κανιβαλισμός.

Θα πάμε σε ένα άλλο μοντέλο (δεν εννοώ οικονομικό, αλλά διαβίωσης-επιβίωσης) που θα ’ναι πιο αμυντικό, λιγότερο –πολύ λιγότερο– λογιστικό. Η τεχνολογία θα βοηθήσει σ’ αυτό. Το βλέπετε ήδη με τη «διαδικτύωση» των ανθρώπων στο internet.

Δεν έχω τίποτα απολύτως με τον Αντώνη Φώτση που έφυγε από τον Παναθηναϊκό και ενώ πήγαινε προς την Μπαρτσελόνα, σταμάτησε στο Μιλάνο.

Γιατί ένας τριαντάχρονος άνδρας, ήδη πλούσιος, πετυχημένος, ταξιδεμένος, τίγκα στο τρόπαιο και στις διακρίσεις, με –αποδεδειγμένη– αγάπη προς την ομάδα του κάνει κάτι τέτοιο;

Μα για τα χρήματα. Όχι λόγω απληστίας... Μάλλον προσπαθεί να ταμπουρωθεί όσο καλύτερα (νομίζει ότι) γίνεται από τη λαίλαπα που μας δέρνει αλύπητα.

Μεταξύ μας όλοι, αν ήμασταν στη θέση του, το ίδιο θα κάναμε.

Είμαι σίγουρος –αν και δεν του το εύχομαι– ότι τα βράδια εκεί στην τρομερή του βίλα στο Μιλάνο, θα φλερτάρει κι αυτός με την κατάθλιψη.

Το κατοχικό σύνδρομο γιατρεύτηκε με ένα, δύο, τρία, χίλια πλήρη γεύματα. Όταν πεινάει το στομάχι, η λύση είναι απλή. Συγκεκριμένη.

Η δική μας κατάθλιψη, όμως, με πόσα ευρώ θα θεραπευθεί;

Μια μπριζόλα είναι πάντα μια μπριζόλα.

Το ευρώ, είστε σίγουροι ότι θα ’ναι πάντα ευρώ;

Άρα;

Άντε τώρα τραβάτε σε καμιά παραλία, ακόμα κι αν δεν έχετε διάθεση… Είναι το μόνο που βοηθάει.

YΓ. Αυτό το άρθρο το γράφει ένας άνθρωπος (εγώ δηλαδή - να αποφεύγετε τους ανθρώπους που μιλάνε για τον εαυτό τους σε τρίτο πρόσωπο) που είναι (είμαι, μωρέ…) φύσει αισιόδοξος, κοντά στα όρια της αναισθησίας. Πρέπει να βρούμε τη λύση· και έχω τη βεβαιότητα ότι η λύση δεν είναι στην τσέπη μας.

Νιώστε τη θλίψη, δεν είναι κακό.

Αποφύγετε την κατά-θλιψη. Είναι έγκλημα.

Μάνος Αντώναρος