Εσείς έχετε παίξει ποτέ μπάλα χωρίς μπάλα; Και μην αρχίσετε να θυμάστε την παιδική ηλικία, τα σχολικά χρόνια, τότε που δεν μας άφηναν να παίζουμε μπάλα στο σχολείο και παραγεμίζαμε μπουκαλάκια με χαρτιά για κοροϊδεύουμε τους δασκάλους και τον εαυτό μας και εν τέλει να σκίζουμε, όχι δίχτυα, αλλά τα παπούτσια μας.

Εδώ αναφερόμαστε σε μπάλα με ...μπάλα. Κι άμα δεν μπορείς να βρεις την μπάλα, μπάλα δεν μπορείς να παίξεις.

Κι εδώ, μια θερμή παράκληση: όποιος από τη Γιουνάιτεντ βρει την μπάλα του τελικού, να τη φέρει πίσω...

Χάσανε το τόπι οι άνθρωποι. Και δεν πρόκειται για μια οποιαδήποτε ομάδα, δεν μιλάμε για τον Πανβουρβανιακό και τη Ζάγανη. Πρόκειται για τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική μπράντα στον κόσμο, μαγαζί γωνία, με τα μπικικίνια να τρέχουν, με ποδοσφαιρική κουλτούρα, με τον ίδιο προπονητή 25 χρόνια, με παίκτες - σημαίες και με αστέρια παγκοσμίου διαμετρήματος...

Ε, όλοι αυτοί ψάχνουνε το τόπι! Γιατί αυτά τα παλικάρια της Μπαρτσελόνα ξέρουν να το κρύβουν και να το εμφανίζουν στα δίχτυα σου εκεί που δεν το περιμένεις. Παίζουν την μπαλίτσα τους πάντα με τον ίδιο τρόπο αδιαφορώντας για την κρισιμότητα του αγώνα, αδιαφορώντας για τη διαιτησία (ακόμα κι αν της βάζουν γκολ οφσάιντ σε τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, ακόμα κι αν αυτός ο Βαλέντσιας παίζει με ...κανονάκι σαν τα παλιά ηλεκτρονικά, βαρώντας τον Μέσι έξι φορές πριν πάρει την κίτρινη κάρτα), αδιαφορώντας για την έδρα, τα στοιχήματα, τον καιρό ή το ...χταπόδι των προβλέψεων.

Ξιδάτο το φτιάξανε το χταπόδι, για περάσουν τα νεύρα του σερ Άλεξ Τσίχλα και του μπάρμπα Γκιγκς, που στο τέλος διαμαρτυρόταν κιόλας, γιατί ήθελε -λέει- πέναλτι. Γιατί νόμιζε πως τον αδικήσανε τον γέροντα, που έχει συνηθίσει μια ζωή να παίζει στην Αγγλία με τους κόρακες να βάζουν πλάτη στα δύσκολα.

Για άλλα έπρεπε να γκρινιάζει ο μπάρμπας. Για τη μαύρη την τύχη του, που έφερε απέναντί του στον τελικό την καλύτερη ομάδα που έχει γνωρίσει ποτέ το σύγχρονο ποδόσφαιρο. Αυτή την ομάδα που οι Καταλανοί χαρακτηρίζουν «κάτι παραπάνω από μια ομάδα» (πρώτα απ΄ όλα ως μέσο έκφρασης του λαού της Καταλωνίας απέναντι στο κατεστημένο της Μαδρίτης) και που στο γήπεδο αποδεικνύεται «κάτι παραπάνω από μια υπερομάδα», αλλά και «κάτι παραπάνω από μια οικογένεια».

Νομίζω τελικά πως μετά από όλο αυτό το ποδοσφαιρικό σόου, αυτά που έγιναν στο φινάλε με το περιφερόμενο περιβραχιόνιο του αρχηγού, είναι ακόμα μια τρανή απόδειξη γιατί αυτοί οι τύποι είναι τόσο μπροστά από όλους τους άλλους. Έβαλε ο Γκουαρντιόλα μέσα τον εμβληματικό αρχηγό Κάρλες Πουγιόλ για να πάρει το περιβραχιόνιο από τον κορυφαίο παίκτη του πλανήτη, τον εγκέφαλο Τσάβι (σόρι Μέσι, θεούλης είσαι, αλλά αυτό το μαγαζί έχει άλλο αφεντικό). Ο Τσάβι, επειδή είναι ό,τι πιο ομαδικό γέννησε ποτέ η ποδοσφαιρική φύση, παραχώρησε με ευχαρίστηση το περιβραχιόνιο αναγνωρίζοντας την προσφορά του συμπαίκτη του, ο οποίος με τη σειρά του παραχώρησε την αρχηγία και την τιμή να σηκώσει τη μεγάλη κούπα στον Ερίκ Αμπιντάλ. Επειδή αυτό το παλικάρι, που ήταν εκ των κορυφαίων του τελικού, πριν δύο μήνες και κάτι μπήκε στο χειρουργείο για αφαίρεση όγκου από το συκώτι, δίχως να γνωρίζει πώς θα βγει από εκεί. Κι όχι μόνο αν θα μπορέσει να ξαναπαίξει μπάλα, αλλά αν -και πώς- θα μπορέσει να ζήσει!

Ε, αυτό που έγινε με τη σκυταλοδρομία Τσάβι - Πουγιόλ - Αμπιντάλ είναι πραγματικά «κάτι παραπάνω από μια ομάδα».

Και κάτι παραπάνω από το ποδόσφαιρο!

Μέχρι κάποιος από τη Γιουνάιτεντ να βρει την μπάλα και να τη φέρει πίσω, εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...