Εμείς Οι Αθώοι. Που Λέει Ο Λόγος.

Χωρίς όμως να θέλω να φανώ μαλάκας, αν και το κάνω πάρα πολύ καλά η αλήθεια είναι, καλά κρασά και φέρε και μια ποικιλία ακόμα για τα παιδιά που έφτασαν στο πανηγύρι αργά. Για όλα τα περίεργα και τα ντεμί-επαναστατικά που λέγονται κατά των μέσων μαζικής ενημέρωσης στην Ελλάδα, έπρεπε να φτάσουμε στο σημείο να μας πουν τα μέσα για έναν μαχαιρωμένο κακομοίρη που είχε την ατυχή έμπνευση να τρέξει, αντί να παραδώσει, έτσι ώστε να ξεσηκωθούν κάποιοι, να βρουν ευκαιρία να το παίξουν τιμωροί κάποιοι άλλοι και να αγανακτήσουμε οι υπόλοιποι για το τι συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας, εδώ και δεν ξέρω κι εγώ πια πόσο καιρό.

Μα τι λέτε ρε μαλάκες, σοβαρά; Γίνεται μακελειό στο κέντρο; Τρώνε κόσμο στο κέντρο; Βιάζουν κόσμο στο κέντρο; Μαχαιρώνουν, κλέβουν, σπάνε, πλακώνουν, σκοτώνουν στο κέντρο; Αλήθεια; Κοίτα να δεις ασούμε, που τελικά κάθε μέρα είναι μια νέα μέρα για να μάθεις αλήθειες. Γιατί σε αυτήν την χώρα τις αγαπάμε τσι αλήθειες.

Αρκεί βέβαια να μην πρέπει να τις δούμε μόνοι μας. Γιατί τότε απλά τις παρακάμπτουμε, όπως τα πολλαπλά χεσίματα των αδέσποτων στο πεζοδρόμιο, όπως τον γέρο στο φανάρι του Χίλτον που κάποιοι γελοίοι τον αγνοούν, λες και ένας κατακουρασμένος 70άρης επέλεξε να σου ζητάει ένα δίφραγκο στις τέσσερις το πρωί, όπως τα πάντα που μπορούμε απλά να κάνουμε πως δεν τα είδαμε, γιατί σε πέντε λεπτά θα είμαστε στο ταξί/τραίνο/λεωφορείο/αμάξι και σε είκοσι λεπτά θα είμαστε στο σπίτι μας. Ασφάλεια πίσω από τρεις κλειδαριές ασφαλείας.

Το είχε πει βέβαια ο μεγάλος Μπιλ Χικς, χρόνια πριν. «Κάποια μέρα, θα μένουμε όλοι κλειδαμπαρωμένοι στα σπίτια μας, θα βλέπουμε Αμέρικαν Γκλαντιέητορς και θα τρώμε πίτσες που θα μας τις πυροβολούν τεθωρακισμένα ντελιβεράδικα από την εσοχή για τα γράμματα στην πόρτα μας». Κάπως αμερικέν το παράδειγμα αντιλαμβάνομαι, αλλά του πάει με μικρές διασκευές και στο Ελλαδιστάν.

Έπρεπε όμως να μας το πουν οι ειδήσεις. Γιατί τώρα μας ξεμπρόστιασαν και καλά. Τώρα δεν μπορούμε να κάνουμε ότι δεν το είδαμε. Γιατί το είδαμε στις ειδήσεις. Άρα νομιμοποιήθηκε. Και αφού νομιμοποιήθηκε, όπως έχουμε συνηθίσει τόσα χρόνια, να αλλάζουμε δηλαδή τροπάρι όποτε μας συμφέρει, κάνουμε μια έτσι, μια στροφή και δώστου οργή και λαϊκή εξέγερση. Από την μια η αριστερά, για την οποία φταίνε όλοι εκτός από τους λαθρομετανάστες, από την άλλη η δεξιά για την οποία δεν φταίει κανείς άλλος εκτός από τους λαθρομετανάστες. Στην μέση πάντως, εξακολουθούμε να παραμένουμε εμείς, γιατί σύμφωνα με εμάς, οι μόνοι που δεν φταίμε είμαστε εμείς. Γιατί άλλωστε αποδοχή ευθύνης σημαίνει συνήθως και ενεργοποίηση, πράξη, δράση, κάτι. Και κάτι τέτοιο δεν κάνει. Άσε που παίζει να χάσουμε και την Τατιάννα που θα βγάλει εκείνην την τύπα που πήγε και επηδήχτηκε με τον πεθερό της κουνιάδας της και τώρα ψάχνει την εξιλέωση μέσω της οδού του δημόσιου εξευτελισμού.

Το αποτέλεσμα φυσικά παραμένει το ίδιο. Μπίρι μπίρι μπίρι και το σπίτι παραμένει μπουρδέλο. Την νύφη τελικά την πληρώνει ο κακομοίρης με τις δεκατόσες μαχαιριές στην πλάτη ξέρω ‘γω, ο άκυρος λαθρομετανάστης που τις τρώει επειδή τυχαίνει να είναι λίγο φουμαριστός (χριστέ και κύριε, τι συγκλονιστική αποδοχή γενικής ενοχής) και εμείς οι κακόμοιροι «οι απλοί πολίτες», που εξακολουθούμε να μην φταίμε σε τίποτα.

Να πω κάτι. Θα υπάρξει κάποια στιγμή που θα φταίμε κι εμείς για τίποτα; Γιατί δεν ξέρω, έτσι, σκόρπιες σκέψεις κάνω, όταν ένα πεζοδρόμιο έχει γεμίσει σκουπίδια, δεν φταίνε κάποια στιγμή και οι τυπαίοι της γειτονιάς που απλά τα πατάνε ή τα παρακάμπτουν; Φταίει μόνο ο άστεγος, ο περαστικός και το συνεργείο καθαρισμού;

Σκατά στα μούτρα μας.