Αλλά, σόρι κιόλας, αφού κάθε φορά τα ίδια γίνονται, γιατί θα πρέπει να γράφω άλλα;

Τις πρώτες ώρες, όλοι «καταδικάζουν τα επεισόδια». Μετά ο καθένας «αναλαμβάνει τις ευθύνες που του αναλογούν». Και ακολουθούν οι περίφημες «συσκέψεις για την καταπολέμηση της βίας». Αυτές που πάνε ένας υφυπουργός, ένας Γουγουάς και καναδυό προεδραίοι να πιούνε καφέ και μετά να βγουν να κάνουν δηλώσεις, περί νέας «καταδίκης» των επεισοδίων, νέας «ανάληψης ευθυνών», νέων «αυστηρών μέτρων» και εκ νέου «αυστηροποίησης των ποινών».

Τελευταία, ο Γουγουάς απειλεί ότι η Πολιτεία θα κλείσει την κάνουλα των κρατικών επιχορηγήσεων [έχει χαλάσει η βάνα (Μπάρμπα;) και όλο στάζει η κάνουλα], ενώ συνήθως ο καθένας που «αναλαμβάνει τις ευθύνες του», ρίχνει το μπαλάκι σε κάποιον άλλο που ...την έχει μεγαλύτερη.

Την ευθύνη...

Παράλληλα, έρχεται και μια εισαγγελική παρέμβαση για να «χυθεί άπλετο φως» (τζάμπα το χύνουν τόσο φως, καθώς συνεχίζει να επικρατεί σκοτάδι πισσοσκόταδο, πίσσα σκοτάδι μαύρο), ενώ την ίδια στιγμή μια άλλη εισαγγελική παρέμβαση μπορεί να παραγράφει ένα σκάνδαλο, ένα άλλο σκάνδαλο να βλέπει το φως της δημοσιότητας και κάποια άλλα ψάχνουν το δικό τους άπλετο φως...

Ορκίζομαι ότι δεν έψαξα στο αρχείο μου και πως ό,τι διαβάσατε ως τώρα δεν είναι κόπι-πέιστ. Ωστόσο, δεν μπορώ να ορκιστώ ότι δεν έχω ξαναγράψει τα ίδια πράγματα. Εκείνο που μπορώ να διαβεβαιώσω είναι πως έχω κουραστεί με όλα αυτά όσο κουραστήκατε πιθανότατα κι εσείς. Κι ακόμα περισσότερο. Τόσο που να περιμένω πια να ξημερώσει Τρίτη, για να ετοιμάσω το ρετρό θέμα της εβδομάδας, λες και η επιστροφή σε μια άλλη εποχή, όχι κατ΄ ανάγκην αθωότητας αλλά σίγουρα πιο αθώας, είναι μια μέθοδος εξαγνισμού ή εξυγίανσης.

Όχι του ελληνικού ποδοσφαίρου, της ψυχής όσων ασχολούνται με αυτό ή της δικής μας. Ίσως της σκέψης μας ή της ματιάς μας.

Ίσως, τελικά, είναι απλώς μια άμυνα που εξασφαλίζει μια μέρα διαφορετική από τις άλλες.

Τώρα που το σκέφτομαι, όλο διεξόδους ψάχνω. Τη Δευτέρα τσιπουράδικο με τον Χρήστο και τον Γιώργο (με ιεραρχική σειρά - πρώτος ο πρόεδρας ο επιστήμονας), την Τρίτη ρετρό ιστορίες με τον Πατούσα, τον Δεμπασκαλά και τον Φώτη, αν προσθέσουμε κι ένα ρεπό, κάτι πρέπει να βρω για τις υπόλοιπες τέσσερις.

Εκτός κι αν η λύση είναι το κόπι-πέιστ...

Μέχρι να σταματήσει να με τρώει το χέρι μου για κόπι-πέιστ και να σταματήσουν να υπάρχουν κόπι-πέιστ επεισόδια και κόπι-πέιστ αντιδράσεις, εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...

Υ.Γ.: Επειδή η Βάνα αναφέρεται στο θέμα, προτίμησα να βάλω μια δική της πόζα, παρά μια ...κόπι-πέιστ φωτογραφία επεισοδίων. Δεν πιστεύω να σας χάλασε...