Ε, τότε ας γραφτεί και σε αυτό το blog μια γνώμη αφού είναι της μόδας τις τελευταίες μέρες. Δεν φταίνε μόνο οι οπαδοί, κύριοι, για όλα αυτά που γίνονται. Και δεν φταίνε διότι αυτοί πολύ απλά δεν έχουν αλλάξει κάτι στη συμπεριφορά τους. Τα ίδια που έκαναν παλιά, κάνουν και τώρα. Και «ραντεβού» υπήρχαν και σε κλειστούς και άδειους (όπως στου Ζωγράφου) συνδέσμους την έπεφταν και μετά έσπαγαν τις γειτονιές και σε ανοιχτούς πήγαιναν και παντού.

Αυτό που δεν υπήρχε ποτέ και πουθενά ήταν τέτοια πρωτοφανής ατιμωρησία, ειδικά σαν αυτήν που βλέπουμε φέτος. Θέλετε παραδείγματα; Της πουτάνας έγινε πριν από δυο μήνες στο Καραϊσκάκη. Τα κροκοδείλια δάκρυα έτρεχαν ποτάμι στα κανάλια, τα ραδιόφωνα, τα sites και τις εφημερίδες για το «πόσο πίσω πήγαμε». Και τελικά τι έγινε; Μία αγωνιστική ήταν η… ζημιά! Γιατί να μην τα ξανακάνουν και γιατί να μπλέξει η οποιαδήποτε διοίκηση και να χαλάσει τη σχέση της με τον κόσμο; Για μία αγωνιστική; Στα… τρία τους.

Η ιστορία στο Καραϊσκάκη ήταν απλά ένα δείγμα για το τι παίζεται, καθώς ανάλογα περιστατικά υπάρχουν δεκάδες. Τα θυμάστε και τα θυμόμαστε. Απλά το συγκεκριμένο είχε όλο το «πακέτο» της αηδίας, καθώς υπήρχε και βία και νοθεία και τα πάντα όλα. Αλλά για να μην ξεφεύγουμε και επειδή τα του συγκεκριμένου ματς τα έχουμε εξαντλήσει, πάμε στα υπόλοιπα. Διότι κάποια πράγματα αν καθίσεις και τα σκεφτείς στα σοβαρά μπορεί και να νομίσεις ότι τα κάνουν επίτηδες οι άνθρωποι.

Πάρτε ένα... τυχαίο (;) παράδειγμα: Παίζει η ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, στο «δωματιάκι» της original και στο τριώροφο του Φορέα γίνονται διάφορα «μπάχαλα» από νωρίς το μεσημέρι και κάποιος πανίβλακας αποφασίζει να περάσουν πανηγυρικά δύο πούλμαν της ΑΕΚ από τις Σέρρες από την Αλεξάνδρας. Τι περίμεναν να γίνει δηλαδή εκτός από το ότι θα έκαιγαν τη… διπλή βενζίνη κάνοντας τον γύρο της Αθήνας; Είμαστε έτοιμοι ως χώρα για τέτοιου είδους πειράματα; Γιατί δεν ρώταγαν και τα παιδιά που τους άνοιξαν τα κεφάλια να τους πουν;

Για να μην πλατειάζουμε, αφού αυτό είναι κατά βάση δουλειά των γραβατωμένων-νούμερων που βγαίνουν στα δελτία για να πουλάνε μούρη: Όποιος θέλει να την περιορίσει -γιατί να την κόψει αποκλείεται- την ιστορία με τη βία μπορεί να το κάνει. Αρκεί να γίνουν τα προφανή. Ρίξε πέντε-δέκα αγωνιστικές κεκλεισμένων στο κεφάλι και τίποτα τρομερά πρόστιμα και θα δεις πώς μαζεύονται οι ομάδες και πώς περιφρουρείται η τάξη. Άμα δεν πονέσει κάποιος πραγματικά δεν πρόκειται να κάνει το βήμα για να βοηθήσει. Απλά είναι τα πράγματα…

ΥΓ1. Επιτρέψτε μου δυο λόγια επί προσωπικού. Για τους μη γνωρίζοντες, ο Χάρης Ξύδης είναι ένας από τους βασικούς λόγους που έγινα δημοσιογράφος. Που δεν πέρασα και δεν ακούμπησα, όπως κάνουν εκατοντάδες παιδιά που τα παρατούν στην πρώτη στραβή. Αυτόν να... βρίζετε λοιπόν. Ήταν εκείνος που στο τέλος του '95 με πήρε από τη σχολή και με «έτρεχε» βράδυ-πρωί ως μαθητευόμενο στην καλύτερη εφημερίδα που κρεμάστηκε ποτέ στα περίπτερα, το Sportime. Με χαρές, λύπες και πολλά άλλα που όσοι έχουν δουλέψει μαζί του τα ξέρουν και δεν τα ξεχνούν όσο χρόνια κι αν περάσουν.

ΥΓ2. Λίγα χρόνια μετά, όπως συμβαίνει σε αυτή τη δουλειά, ο καθένας τράβηξε το δρόμο του και ψιλοχαθήκαμε. Να όμως που έτσι ξαφνικά, ένα απόγευμα βρεθήκαμε και πάλι «μαζί» εδώ μέσα. Μια κίνηση του Gazzetta που με χαροποιεί ιδιαίτερα και που σαφώς και εκτοξεύει το επίπεδο των σχολιογράφων του site. Με τα καλά του, τα στραβά του και κάποιες φορές την ξεροκεφαλιά του, ο άνθρωπος αυτός απέδειξε ότι είναι απλά ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ στο είδος του, μια και οι... δημιουργίες του μιλούν από μόνες τους.