Ποιά είναι η δική σου λίστα;

Για να σας είμαι απολύτως ειλικρινής το παρόν άρθρο, μού “φυτεύτηκε” την προηγούμενη εβδομάδα, όταν διάβασα το αντίστοιχο του αγαπητού ομόσταβλου Νίκου Παπαδογιάννη περί της εμπειρίας του στη συναυλία του Bruce Springsteen στη Ρώμη. Γενικά τον Νίκο τον εκτιμώ χωρίς να έχουμε γνωριστεί ποτέ για την αφοσίωσή του στην πάλαι ποτέ “σπυριάρα”, με σωστές δόσεις ξενoκοιτάγματος προς Premier, για τα μουσικά του γουστά ελληνικά και ξένα και την κουλτούρα του, για το εθελούσιο μαγνητικό πεδίο καντηλιών κι εξαπτέρυγων λόγω αιρετικών απόψεων και φυσικά για το θάρρος της γνώμης του, που καθόλου δεδομένο δεν πρέπει να θεωρείται στη σημερινή δημοσιογραφία. Αν για κάτι θα μπορούσα να τον ψέξω έτσι για το μάτι, αυτό θα ήταν οι αιρετικές στυλιστικές του επιλογές, όπως αυτή να θυμηθεί να ανασύρει αθλητικού τύπου παντελόνι capri, που όλοι σχεδόν οι 40 something προσπαθούμε να ξεχάσουμε και να το φορέσει στην πρόσφατη μπασκετοσύναξη των Σοφών για την αποτυχία της Εθνικής. Γιατί ;;;;

Επιστρέφοντας στα σοβαρά, αφού διάβασα τη γλαφυρή περιγραφή του για τη συναυλία του Boss, με κυρίευσαν συναισθήματα πυκνής, παχύρευστης, συμπυκνωμένης, εβαπορέ ζήλειας, που ομοιάζει μόνο στη συμπυκνωμένη πορτοκαλάδα, που υπήρχε σε κάθε δωμάτιο νοσοκομείου, όπου νοσηλεύονταν οι γιαγιάδες μας. Αναρωτήθηκα, με τι μπορεί να συγκριθεί μια τέτοια εμπειρία και πόσο πολύτιμες είναι τέτοιες στιγμές-φάροι στις ζωές όλων μας. Εσείς έχετε πρόχειρη μια τέτοια στιγμή, που να ζήσατε φέτος; Την προηγούμενη χρονιά ; Την προ προηγούμενη ; Κάτι που να αξίζει να θυμάστε, είτε το ζήσατε μόνοι σας, είτε με φίλους, είτε με την καλή σας ή τον καλό σας ; Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα μέσα στο κεφάλι μας αν είχαμε ο καθένας, έστω και μια τέτοια στιγμή κάθε χρόνο; Γιατί δεν είναι μόνο ο πραγματικός χρόνος που απολαμβάνεις αυτή την εμπειρία, είναι και ο χρόνος της προετοιμασίας της, που μπορείς να φροντίσεις να είναι γλυκά και βασανιστικά πολύς, αλλά και τα εγκεφαλικά και ψυχικά απόνερα που θα σου αφήσει ένα τέτοιο βίωμα.

Δικαιολογίες και αφορμές αναβολής και ματαίωσης υπάρχουν πολλές. Η κρίση, ο ΕΝΦΙΑ, το εκκαθαριστικό, το παιδί που είναι προτεραιότητα, το εξοχικό που πρέπει να αποσβέσεις, η παρέα που δεν ακολουθεί... Στο μεταξύ τα χρόνια περνούν (μαμά, που θα έλεγε κι η Τάνια) κι εσύ βλέπεις κάποιες εμπειρίες να απομακρύνονται και να σβήνουν από τον ορίζοντα. Εγώ ας πούμε άμα δεν “το τρέξω”, κινδυνεύω να μη δω ποτέ Springsteen και δυστυχώς είναι Θεός-θνητός. Δεν έχω παράπονο από τη ζωή μου σε επίπεδο στιγμών αλλά να ρε γαμώτο... Μια πουτ@ν@ ζωή δε φτάνει για όλα όσα επιθυμούμε. Απληστεία; Συναισθηματική βουλιμία θα την ονόμαζα εγώ και αδιάκοπη επιθυμία. Οπωσδήποτε δε θα είσαι ευτυχισμένος, αν δε ζήσεις τέτοιες στιγμές και φυσικά θα είσαι γονιός με απωθημένα, αν πιστέψεις, ότι θα πραγματωθούν οι επιθυμίες σου μέσα από τα παιδιά σου. Μάλλον θα καταστρέψεις πολλές ζωές, τη δική σου και τη δική τους. Το πλέον αντιπαραγωγικό προφανώς είναι η κλάψα πάνω από τραπέζια σε cafe, πάνω από πληκτρολόγια στο messenger, στις ξαπλώστρες του beach bar.

Αν βέβαια είσαι σε φάση που θεωρείς εμπειρία, το να πας να βριστείς και να πλακωθείς στο γήπεδο ή να “κάνεις κέφι” σε λαϊκό πρόγραμμα τύπου από φωνή-κορμάρα, τότε άσε μεγάλε... Εδώ δεν κολλάει το “μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι”, κολλάει το ξοδεμένες ζωές.

(Τι ειρωνεία... Μόλις έκανα μια περιήγηση στην αρχική του gazzetta κι έπεσα πάνω στο άρθρο με τις καλύτερες συναυλίες κατά τους συντάκτες του site. Ωραίο πράγμα οι συναυλίες και thank god είδα αρκετές κι έπονται περισσότερες ελπίζω.)

Αλήθεια έχετε δει την ταινία “The Bucket List” ; Δεν είναι κανένα κινηματογραφικό αριστούργημα, αλλά σου δίνει τροφή για σκέψη. Ο Μόργκαν Φρήμαν κι ο Τζακ Νίκολσον σε προχωρημένη ηλικία και καρκινοπαθείς όντες, το σκάνε από την κλινική και προσπαθούν να προλάβουν να κάνουν, όσα δεν έκαναν όλη τους τη ζωή. Γιατί δεν τα έκαναν νωρίτερα ; Γιατί δεν τα κάνουμε έγκαιρα ; Ποιά είναι η δική σας λίστα ; Μήπως είναι ώρα να ξεκινήσετε τα check ;

Υ.Γ. Φιλικών προτάσεων συνέχεια. Βιβλίο το “Μίσος” του σκανδιναβοαναθρεμμένου Βαγγέλη Γιαννίση. Αποδομεί τη δήθεν τέλεια βόρεια κοινωνία και προσφέρει ένα συναρπαστικό θρίλερ. Τραγούδι το υπέροχο “For my lover” από τη μοναδική φωνή της Tracy Chapman. Τέλος ταινία, μια από τις πιο αγαπημένες μου όλων των εποχών. “Cafe de flore” με δυο ανθρώπινες ιστορίες , η μια πιο δυνατή από την άλλη. Ciao...